Kolder in de kop

Morgen begint het metereologische voorjaar. De meesten weten hier niet van, maar ongemerkt sluipt dit het lichaam binnen. De kolder begint al snel. Door het flauwe zonnetje en de voorjaarsachtige aanblik die door het achterraam naar binnen straalt, sta ik al snel met m'n driekwart broek en een potje vet in m'n handen. Bedenk m'n eigen nog net op tijd, word bij nader inzien toch liever toegelachen als uitgelachen. Ook geen van de anderen 13 aanwezigen heeft dit idee doorgezet of zelfs maar in z'n hoofd gehad. Pfoei, net op tijd terug gelegd dat spul. Met 12C en een een flauw windje wordt er direct stevig vertrokken. Ron merkt direct op dat er wel weer erg hard wordt gereden, maar werkt er zelf net zo hard aan mee. Jacco heeft het licht gezien. Zonder aandringen onzerzijds, geen woord over Steenbergen, maar direct richting Goeree. Gaat hij zowaar toch nog wat Zeeuwse genen kweken. Op de dammen gaat het er stevig aan toe, onder de 32 km/u zakt het tempo bijna niet. Erboven komt wel regelmatig voor. Op de Krammersluis gaan Kees en Leon ervandoor. Theo spurt er rechts voorbij. Lang duurt het niet, Theo valt stil, Leon verzuurt en Kees gaat alleen door, maar komt niet al te ver weg van de groep die stevig doorrijdt. We maken een behoorlijke lus over Goeree-Overflakkee, waar we eerst Oude-Tonge passeren om vervolgens door te steken richting Den Bommel. Druk met allerhande verkeer, zeker ook last van lentekriebels. De auto's geven ons de ruimte en ook wij gedragen ons netjes. Zelfs onze kakelende kalkoen Theo is maar spaarzaam te horen. In Den Bommel wordt door de bochten en smalle straatjes hard door getrokken. Zit achteraan en moet er behoorlijk aan trekken om aan te sluiten. Niet zo erg, maar ben wel een beetje ongerust over Mas die achter me zit. Moet er niet aan denken dat ie nog een keer op z'n kokosnoot valt. Gelukkig alles gaat goed. Jacco plakt er nog een lus aan vast. Dat kan niet anders of we gaan weer voor een tachtig kilometer. Terug richting Philipsdam gaat het tempo naar de 35 in het uur. Op de Krammersluis ga ik maar eens voorop de strijd aan, want ik moest nog gaan werken aan het bangelijke gedoe. Alleen Kees en Jacco gaan mee. Leon heeft nog te veel last van de krachttraining van donderdag en heb het gevoel dat Theo niet 100% lekker in z'n vel zit. Rij met ruim 38 omhoog en denk dat de andere twee eerst mijn bordje gaan leeg eten. Tot m'n verrassing komt Jacco iets voor de helft voorbij stuiven, gevolgd door Kees. Het duurt slechts 100 meter, dan is z'n lontje opgebrand. Samen met Kees rijd ik verder omhoog en kan op het laatst zelfs nog overnemen. In m'n achteruitkijkspiegel zie ik dat Ron voor de derde achtereenvolgende keer de groep de sluis opsleurt. Die Ron is echt wel in berevorm. Iedereen is vandaag eigenlijk goed, het tempo op de Philipsdam en Krabbenkreek ligt constant tussen de 35 en 36 km/u en soms zelfs hoger. Zowat iedereen draait mee en iedereen kan volgen. Dat komt natuurlijk door die voorjaarskolder. Na Scherpenisse gaan we er weer vol tegen aan. Zijn met drie man weg als ik besluit dat het weer tijd wordt om aan het angstcomplex te werken. Ga naar kop en blijf samen met Kees over. Maar potverdrie, dat doet zeer aan de benen. Op deze snelheid kan ik het niet tot het einde volhouden, maar daar komt al hulp, nou ja hulp, de versnelling van Kees. Kan nog net in z'n wiel kruipen. Vriend Adrie komt net langs getuft in z'n auto, na een ploegendienst bij de sigaretjes. Dat geeft weer nieuwe moed voor ons, Adrie zal nu wel balen. Na 82 kilometer met ruim 32,5 km/u gemiddeld terug in café Smerdiek. Even snel wat bijtanken, donders daar komen al weer vette snacks. Mas probeert me te redden, maar ik worstel en kom boven en steek gauw twee vette ballen in m'n mond. Helaas ik ben reddeloos verloren. Gaan we volgende week weer zoveel geluk hebben, lijkt zowat onmogelijk, maar wie weet.

Drie keer is niet altijd scheepsrecht

Een beetje grauw, maar voor de winter toch prima fietsweer. Droog, niet al te veel wind en redelijk zachte temperatuur. Ben niet de enigste die er zo over denkt. Een groep van dertien man verzamelt zich bij café Smerdiek. Ook onze zieken zijn weer terug. Henk is hersteld van een hardnekkig griepje, Henri van een gekneusde pols en bronchitis. Als toegift staat ook  de tempobeul van weleer, Kosta, aan de start. Ook hij heeft door problemen met gezondheid en gebrek aan training veel moeten inleveren. Op aangeven van Kees zet Theo als routeplanner een ritje richting Zuid-Beveland uit. Een westenwind betekent zij- en tegenwind op de heenweg. Het tempo wordt constant redelijk strak gehouden, maar zonder al teveel gejojo. Op de Oesterdam gaat het tempo met Kees en Ad op kop richting 33 km/u. Theo vindt dit met een gevulde ziekenboeg, onze 4 ex-zieken/brokkenpiloten rijden achterin, te gortig en gooit z'n kont in de krib. Gelijk valt er een gat tussen de achterhoede en kopgroep. Even wat geroep en zonder al teveel gemor wordt het tempo weer aangepast. Onder de zeedijk bij Rilland is de wind pal tegen. Bij Leon komen nog wat nachtmerrieachtige herinneringen boven aan de Delta tocht van afgelopen jaar. Zo erg is het nu gelukkig niet, in een strak maar constant tempo draaien de negen kopmannen door de wind. Om de afstand niet te veel uit de klauw te laten lopen kiest Theo, min of meer op goed geluk, een afslag naar rechts. Een goede greep, via Gawege en het industrieterrein van Krabbendijke komen we terug op het fietspad. Even goed onthouden voor de toekomst, weer een goed alternatief voor een 70+ rondje. Over dat verrekte smalle fietspadje, waar ik in een groep altijd een beetje de kriebels van krijg, terug richting Oesterdam. Achter Rilland begint het met de Oesterdam in zicht te kriebelen. Voel me eigen weer wat beter. Zal ik proberen een stuk met Kees mee te rijden? De inhoud is er nog wel niet, maar een stukje zelftest kan geen kwaad. Zover komt het allemaal niet. Een kilometer voor de Oesterdam gebeurt het. Kees lek, steentje in de band. Band vervangen en terug op de fiets. Ai, ai Adrie komt er bij het opstappen achter dat ie van achter ook lek is. Met z'n tweeën gauw vervangen. Theo doet het laatste stukje band, CO2 patroon erop en vol. Leon heeft nog een steentje in z'n achterband, laat maar zitten, vlug verder. Oh nee, Adrie stopt weer. Achterband niet goed erop gelegd, binnenband tussen buitenband, hele bobbel erop. Mag wel een wonder heten dat het niet geknald is. Gauw terug naar Adrie, lucht eruit, de band goed leggen en de volgende CO2 patroon erop. Ook gelijk maar even Leon helpen met z'n steentje, want zelf lukt het hem niet en nog een lekke band op de Oesterdam is wel het laatste wat we willen. Even een minuutje peuteren en eruit is ie, gelukkig want het was een lelijkerd. Al met al vet een kwartier gestaan en dat voelen we aan de spieren. Aan het begin van de dam staat de rest plus een nieuwe gastrijder in Tinkoff shirt te wachten. De solidariteit na zoveel ellende is groot. Kees gaat er niet vandoor. Langzaam maar zeker wordt het tempo opgevoerd van 33 naar 36km/u, zonder dat iemand er vandoor gaat of als een gek gaat lopen sleuren. Op het eiland gaat onze Tinkoff man mee, een goede fietser die regelmatig met amateurs meefietst. Hij moet nog wel alleen terug naar Hoogerheide. Achter Scherpenisse wordt er weer stevig doorgetrapt. Weet drie keer een gaatje dicht te rijden, eerst over Hans, dan over Ron en vervolgens naar Kees die net wegspringt. Ben tevreden, maar ook niet tevreden met m'n eigen. Is goed dat ik weer mee kan, maar van m'n slechtere periode ben ik zoals de Belgen zeggen ook bangelijk geworden. Een echte vent laat zich meer van voren zien ook al gaat ie kapot. Daar moet weer aan gewerkt worden. Onze Tinkoff man heeft er allemaal geen moeite mee. Ik denk dat Leon in m'n wiel zit, maar het is het gele Tinkoff shirt. Hij ziet er niet echt moe uit. Terug in café Smerdiek geeft Kees een rondje vette snacks, hij heeft de laatste weken zo weinig ingelegd dat ie nu iets extra's doet. Daar gaan m'n goede dieet voornemens, aan zoiets kan ik na een lekker fietsritje natuurlijk niet weerstaan. Theo probeert uit te vissen of ik nog intenties heb om z'n tijdrit record aan te vallen. Eigenlijk heb ik hierover niet gedacht en behoort dit ook niet tot de doelstellingen van dit jaar, maar wie weet, als we elkaar genoeg opnaaien komt het er nog wel van. En nou maar hopen dat de omstandigheden volgende week weer net zo meewerken.

Fietsverhaal

Fietsbeleving is ook bij ons in de club alom aanwezig. Bij de profs speelt dit natuurlijk in nog grotere mate. Hierbij een stukje over echte wielerpassie.

Maarten de Bakker (26-01-1963)

Hem vragen naar wat de sport voor hem betekent, is vragen naar zijn bestaansrecht. Wielrennen is zijn houvast. Het is zijn brood, het is zijn stijl. Hij gaat gerust bij zijn goede vriend en fietsontwerper Herman Braun tussen het materiaal zitten, gewoon om te kijken. In een bakkie doen en over fietsen praten ligt zijn levensgeluk besloten. Omdat hij alleen op die momenten volkomen zichzelf is.

bron: Marije Randwijk, 'Terug uit het land van de zwarte horizon'

 

Lekker ritje

Fietsen deze zaterdag was zeer welkom. Na een stresserig weekje kon ik wel weer wat ontspanning gebruiken. De weergoden werkten mee, met een redelijk temperatuurtje en niet al te veel wind. Hoopte met een Noordwesten wind op een rondje Oesterdam, maar Jacco ging richting Steenbergen. Gelukkig kwam het centrum niet al te dicht in de buurt en kon Jacco z'n nieuwe Ridley raspaardje dus ook geen kennis maken met z'n geliefde kerk. Het tempo in de groep werd keurig vlak gehouden. Ook Kees Eikelenboom die vlak voor de Blauwe Bloem was ingehaald en vervolgens aangesloten, kon keurig volgen. Voordeeltje voor Mas die achteraan eindelijk eens op niveau met een mede "zestiger"kon praten. Na Steenbergen ging het richting Welberg, hierachter wel wat vuile en smalle paden, maar in deze omstandigheden was dat niet zo'n probleem. Na de Schansbaan ging het richting Thoolse brug en dat was al weer een poosje terug dat we er van deze kant overgingen. Op de Thoolse brug spoot Kees natuurlijk als eerste weg. Theo probeerde het met een ouderwetse list. Iedereen hoorde hem roepen: "Ga jij maar Kees, ik neem de rest wel op sleeptouw". Daar trapte natuurlijk geen mens in. Enkele seconden later stond ie al op de pedalen , om achter Kees aan te gaan. Kon lekker mee in Theo z'n wiel en ook Leon had niet zitten slapen. Theo bleef constant op de pedalen staan, wat ie naar eigen zeggen op spinnen heeft geleerd. De dappere Kees werd ingerekend en gepasseerd, maar ook Theo moest z'n inspanning bekopen, want als je op kop rijdt ben je bijna altijd de lul. Zodoende kwamen Wim en Leon als eerste boven. Na de brug alles weer keurig samen. Vanaf Tholen ging het tempo weer omhoog, dus nog even de hartslag opjagen. Laatste stuk naar Smerdiek nog even gesprint met Kees en heel listig ons krachtmens Leon geblokkeerd, die zich op het fietspadje er nog langs wou wurmen. Na ruim 70 km met 31 km gemiddeld terug, een prima ritje. In Cafe Smerdiek gelijk een rondje vette snacks van Theo, misschien wel slecht, maar o zo lekker. 

Fietsverhaal

Adrie, speciaal voor jouw een verhaaltje uit de kalender over de man die bij je Alpe d'Huez avontuur je fietsmentor was en die mijn boek tekende.

Bijnaam: Goudkuipje

Hennie Kuiper (3 februari 1949) was een vechter. Hij werd verschillende keren tot Strijdlustigste Renner van de Tour benoemd. In grote klassiekers en belangrijke kampioenschappen leek het alsof alle koersen voor hem in goud veranderden. Het leverde hem al snel de bijnaam 'Goudkuipje' op. Hij won de Ronde van Vlaanderen (1981), De Ronde van Lombardije (1981), Parijs-Roubaix (1983) en Milaan- San Remo (1985). Hij behoort samen met de Italianen Ercole Baldini en Paolo Bettini tot het selecte gezelschap dat olympisch en wereldkampioen op de weg is geweest. In de Tour bleef het bij twee tweede plaatsen, maar dat maakte zijn bijnaam niet minder waardevol.

Schuilen

Vandaag eindelijk weer een lekker ritje gereden met de mannen. Vorige week viel de rit min of meer in het water dankzij de valpartij van Mas. Gelukkig was hij er vandaag tegen de verwachting in weer bij, zodat we met 10 leden van start gingen. Ondergetekende had niet veel trek in de rit uit te stippelen, dus dit werd overgelaten aan Wim.

Op verzoek van Kees ging het richting Bru, hetzelfde rondje als twee weken geleden. Geeft niks, in elk geval schone, drooggeblazen wegen. De wind deed in dat opzicht goed haar werk vanuit noordwestelijke richting. Eerst dus flinke tegenwind, daarna "van" wind.

Vlak voor de Philipsdam was onze Cobra even zoek, hij bleek zich te verschuilen in de achterhoede van het peloton. Het klonk een beetje weeklagend, dat hij afgelopen week teveel getraind had, etc. Lulkoek, een vent van in de dertig mag zich NOOIT verschuilen. Zo kon het dan ook dat hij op de terugweg dezelfde dam ook tot de eersten behoorde, hoewel hij van Kees niet kon winnen. Theo was toen ook weer voorin te vinden, nadat hij achterin wraak nam voor een paar opmerkingen.

Het mocht de pret achteraf allemaal niet drukken, volgende week wederom om half twee in Smerdiek, dan zal Henry er ook weer bij zijn, na zijn val van enkele weken geleden.

Weetjes

Heb een aardige fietsscheurkalender. Hoewel ongetwijfeld illegaal, zal ik voor de liefhebbers af en toe een stukje hieruit op onze blog zetten. Sommige mensen zullen dit ongetwijfeld al weten, anderen steken misschien iets op.

Wielerjargon

Vetpuistje = Een bijzonder gemakkelijk over het hoofd te zien heuveltje

Elkaar bij de keel houden = Wanneer klassementsrenners elkaar geen strobreed toegeven in de strijd om de koppositie. Daarmee wurgt de klassementsrijder ook zijn eigen kansen. Vaak wordt gedacht: ik niet, dan mijn concurrent ook niet.

De slag missen = Niet meezitten in de ontsnapping die later bepalend blijkt voor de overwinning in de koers.

D'r op en d'r over = Naar een renner voor je rijden en dan direct bij hem wegrijden. Het gebeurt ook dat de vluchtende renner eerst nog even van de zuiging van de renner voor hem profiteert om dan nog harder weg te kunnen fietsen.

Wielerquote

Wielrennen is net als met je vingers tussen de deur zitten. En dan kijken wie dat het langste volhoudt.  Maarten Ducrot

bron: De Muur, Wielerscheurkalender

Weetjes

Omdat ik deze winter een aantal vragen kreeg over winterbandjes hierbij een klein artikel wat ik tegenkwam in de fiets.

Meteen maar even een mythe uit de wereld helpen, profiel op je racebandje om water af te voeren is absolute onzin. Aquaplanning met racebandjes is niet mogelijk, daarvoor zijn de bandjes te smal. Water hoeft maar 5 millimeter opzij te stromen, terwijl dit bij een auto band al 10 millimeter is. Bandenmerken die, praten over profiel in de band om water af voeren, willen gewoon graag banden verkopen. Het profiel dat  in een racebandje word verwerkt, is sowieso al niet diep genoeg om het laagje water op de weg sneller weg te werken. De diepte van de groef wordt namelijk direct volledig gevuld met water. Bij auto banden werken de groeven wel. Maar niet voor niets moeten deze bij de APK-keuring van een bepaalde diepte zijn. Een goed bandje voor in de regen op de racefiets heeft zijn eigenschappen te danken aan de samenstelling van het gebruikte rubber. Rubber voor in de regen moet als het ware blijven kleven aan het wegdek. De Vittoria Open Corsa CX en Michelin Pro3Race zijn daar twee voorbeelden van.

 

Bron: Fiets, doorrijden in de winter