Kolder in de kop

Morgen begint het metereologische voorjaar. De meesten weten hier niet van, maar ongemerkt sluipt dit het lichaam binnen. De kolder begint al snel. Door het flauwe zonnetje en de voorjaarsachtige aanblik die door het achterraam naar binnen straalt, sta ik al snel met m'n driekwart broek en een potje vet in m'n handen. Bedenk m'n eigen nog net op tijd, word bij nader inzien toch liever toegelachen als uitgelachen. Ook geen van de anderen 13 aanwezigen heeft dit idee doorgezet of zelfs maar in z'n hoofd gehad. Pfoei, net op tijd terug gelegd dat spul. Met 12C en een een flauw windje wordt er direct stevig vertrokken. Ron merkt direct op dat er wel weer erg hard wordt gereden, maar werkt er zelf net zo hard aan mee. Jacco heeft het licht gezien. Zonder aandringen onzerzijds, geen woord over Steenbergen, maar direct richting Goeree. Gaat hij zowaar toch nog wat Zeeuwse genen kweken. Op de dammen gaat het er stevig aan toe, onder de 32 km/u zakt het tempo bijna niet. Erboven komt wel regelmatig voor. Op de Krammersluis gaan Kees en Leon ervandoor. Theo spurt er rechts voorbij. Lang duurt het niet, Theo valt stil, Leon verzuurt en Kees gaat alleen door, maar komt niet al te ver weg van de groep die stevig doorrijdt. We maken een behoorlijke lus over Goeree-Overflakkee, waar we eerst Oude-Tonge passeren om vervolgens door te steken richting Den Bommel. Druk met allerhande verkeer, zeker ook last van lentekriebels. De auto's geven ons de ruimte en ook wij gedragen ons netjes. Zelfs onze kakelende kalkoen Theo is maar spaarzaam te horen. In Den Bommel wordt door de bochten en smalle straatjes hard door getrokken. Zit achteraan en moet er behoorlijk aan trekken om aan te sluiten. Niet zo erg, maar ben wel een beetje ongerust over Mas die achter me zit. Moet er niet aan denken dat ie nog een keer op z'n kokosnoot valt. Gelukkig alles gaat goed. Jacco plakt er nog een lus aan vast. Dat kan niet anders of we gaan weer voor een tachtig kilometer. Terug richting Philipsdam gaat het tempo naar de 35 in het uur. Op de Krammersluis ga ik maar eens voorop de strijd aan, want ik moest nog gaan werken aan het bangelijke gedoe. Alleen Kees en Jacco gaan mee. Leon heeft nog te veel last van de krachttraining van donderdag en heb het gevoel dat Theo niet 100% lekker in z'n vel zit. Rij met ruim 38 omhoog en denk dat de andere twee eerst mijn bordje gaan leeg eten. Tot m'n verrassing komt Jacco iets voor de helft voorbij stuiven, gevolgd door Kees. Het duurt slechts 100 meter, dan is z'n lontje opgebrand. Samen met Kees rijd ik verder omhoog en kan op het laatst zelfs nog overnemen. In m'n achteruitkijkspiegel zie ik dat Ron voor de derde achtereenvolgende keer de groep de sluis opsleurt. Die Ron is echt wel in berevorm. Iedereen is vandaag eigenlijk goed, het tempo op de Philipsdam en Krabbenkreek ligt constant tussen de 35 en 36 km/u en soms zelfs hoger. Zowat iedereen draait mee en iedereen kan volgen. Dat komt natuurlijk door die voorjaarskolder. Na Scherpenisse gaan we er weer vol tegen aan. Zijn met drie man weg als ik besluit dat het weer tijd wordt om aan het angstcomplex te werken. Ga naar kop en blijf samen met Kees over. Maar potverdrie, dat doet zeer aan de benen. Op deze snelheid kan ik het niet tot het einde volhouden, maar daar komt al hulp, nou ja hulp, de versnelling van Kees. Kan nog net in z'n wiel kruipen. Vriend Adrie komt net langs getuft in z'n auto, na een ploegendienst bij de sigaretjes. Dat geeft weer nieuwe moed voor ons, Adrie zal nu wel balen. Na 82 kilometer met ruim 32,5 km/u gemiddeld terug in café Smerdiek. Even snel wat bijtanken, donders daar komen al weer vette snacks. Mas probeert me te redden, maar ik worstel en kom boven en steek gauw twee vette ballen in m'n mond. Helaas ik ben reddeloos verloren. Gaan we volgende week weer zoveel geluk hebben, lijkt zowat onmogelijk, maar wie weet.