De mannen gingen 's-avonds een rondje proefrijden, en dat was nodig ook. Henk had een nieuwe ketting en oude pion en dat sloeg over als een gek. Gelukkig was de plaatselijk fietsenmaker nog open en kon er nog een pionnetje worden gescoord.
De volgende morgen, na een goed ontbijtje, om half acht gestart. Wederom bleek ondanks alle waarschuwingen de Putscheid een ware scherprechter. Ditmaal was het slachtoffer niet Leon, maar zelfs drie man. Theo, zowel problemen met de lies als de techniek. Henri, die overigens prima reed, met ketting en overslaande tandwielen en Leander voornamelijk met de zwaartekracht. Na de Putscheid volgde ook nog de nodige zware beklimmingen. Er waren zeer weinig vlakke meters. Moest wel lachen toen we na een lange "officiële" beklimming een ventweg opgingen waar we een soort van halve Keutenberg voor de kiezen kregen die nergens stond geregistreerd. Ad sprong zowat uit z'n vel. Bij Henri bleek bij de eerste stop ook nog eens de buitenband half van de velg te liggen. Heb met Henk nog geassisteerd, maar ook de binnenband bleek lek. Gelukkig kwam toen net Theo aan, want Ad was al door om op eigen tempo te rijden en wij stonden af te koelen als een gek en dat was niet zo best met wat er allemaal nog komen moest. Na de eerste stop waren Henri, Theo en Leander zo gedemotiveerd dat ze maar de 85 kilometer hebben gereden, zodat ze al om twaalf uur terug waren. Met Henk tot de tweede stop op 99 km prima samen gereden. Toen uit elkaar gegaan, omdat het na de beklimmingen te fris werd om op elkaar te wachten. Bij de derde stop na 135 km zat Ad op z'n gemak te eten, ben zelf doorgereden. Als ik na zo'n afstand te lang ga stilstaan wordt de kans op kramp te groot. In de tweede lus twee zeer zware beklimmingen, 3400 en 4000 meter lang, gemiddeld 8,5 en 7,5 % met stukken tot 10%. Was echter nog gewaarschuwd van de vorige keer toen ik hier zat te sterven. Had me eigen in de eerste lus wat meer gespaard. Nu ging het dan ook beter. Bij Ad ging het niet goed. Kreeg in de beklimming zoveel last van de knie dat ie noodgedwongen terug moest. Henk en Kees kwamen er wel goed over. Onder aan de muur van Vianden stonden Anita en Henri om me aan te moedigen. Het begon net te stortregenen maar ben er toch voortvarend op gegaan. Heb op het steilste stuk helaas toch 200 meter moet lopen, simpelweg omdat ik de trappers niet meer rond kreeg. Toen het iets afvlakte heeft een man langs de kant me een duwtje gegeven zodat ik weer kon opstappen en de muur kon afmaken. Deze beklimming wordt nog een angstgegner voor me. Henk reed intusen ook in de regen en sloeg het laatste stuk met de muur over. Kees heeft ook een grote hekel aan regen in de heuvels en had er spijt van dat ie aan de 220 km lus was begonnen. Sommige stukken en vooral afdalingen werden ook akelig glad, zoals ik ook zelf ervaarde toen ik afdaalde over de kasseien in Vianden. Kees sloeg doorweekt en koud de muur ook over, maar kwam doordat ie stukje verkeerd had gereden toch dik aan z'n kilometers.
's-Avonds lekker uit eten, duurde wat lang voordat het kwam, maar het eten was prima. Hebben ondanks alle ontberingen en het zware leven op de camping een prima de luxe weekend gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten