Een slechte dag voor een slechte dag

Deze zaterdag rijden we de Koos Moerenhout Classic als clubrit. Mooie kans om lokale wielerheld Koos in levende lijve te ontmoeten en wat streekcontacten op te doen. De wind is weer zeer onstuimig, van de windkracht 4 op de windforecast klopt niets. Op de open stukken is het zeker windkracht 6. Bij de start kunnen we aansluiten bij een grote groep die een lekker tempo handhaaft. Als Ron net achter Dinteloord een lekke band krijgt is dat ook weer over. Bij nader inzien zo slecht nog niet. De zaak wordt een stuk overzichtelijker als we met ons eigen groep rijden. Na de Haringvliet gaat het spel op de wagen. We draaien op de wind, en we moeten flink in de beugels. Dankzij de toverfluit worden de kopbeurtjes netjes afgewisseld. Tot aan de Grevelingedam, een keiharde wind vol op kop. Theo en Izaak nemen geen genoegen met een lager tempo en gaan naar voren om het tempo op te schroeven. De rest past even. Als Wim M. en Keurtje proberen mee te draaien wordt het tempo zo hoog gehouden dat hun stoppen eruit vliegen, dat gaat dus weer over. We halen verschillende groepen in, niemand sluit aan. Er is ook niet veel luwte te vinden achter in de groep. Rijden in de Zeeuwse wind is ook een specialiteit, dat is duidelijk te zien. Op de Zeelandbrug fluit de wind rond onze oren. Als Ad zich onverwacht laat terugvallen en twee tijdelijke gastrijders zand in de machine strooien moeten Hans en Mas lossen. Niemand merkt het nog want we zijn allemaal geconcentreerd bezig om te overleven. Als ik achterom kijk mis ik Hans opeens. Ik stop even want pas in de verte zie ik een paar stipjes. Even later kan ik op kop rijden voor het tweetal en als ook Izaak aansluit voor een helpende hand kunnen we weer terugkomen. Na het Katse Veer, op ruim 90 km onze eerste stop, want de 30 km post was voor ons veel te vroeg om te stoppen. Niet strategisch geplaatst, we waaien zowat uit ons jasje en ook voor de vrijwilligers kan het niet aangenaam zijn.

Een paar kilometer na de post begint voor mij een lijdensweg. Eerst denk ik nog "rijden ze zo hard". Wel een 35 km/u, maar het is nu gunstiger op de wind en iedereen rijdt vrolijk mee. Bij mij vloeit de macht volledig uit de benen en algehele malaise. Shit, wat is er aan de hand, ik zou het niet weten. Misschien nog de naweeën van het virus van vorige week. Geen idee, ik kan niet mee, als ik achteraan in de groep op de wind kom moet ik lossen en bij bochten en dijkovergangen kom ik ook al in de problemen. Wat een slechte dag om een slechte dag te krijgen. Het is niet anders en ik besluit dat ik m'n eigen tempo zal moeten gaan rijden om te overleven, want het is nog ruim 80 km. Dan blijkt dat we toch een echte club zijn. De mannen zijn het niet eens met m'n plan. De snelheid wordt gematigd tot zo'n 32 km/u en Theo houdt zelfs z'n benen even stil in de bocht. Izaak is m'n reddende engel. Hele stukken waar ik in de problemen kom, houdt ie me achterin uit de wind. Dat is ook wel nodig, op de buitendijkse stukken na Flake pakken we veel wind. Theo komt ook even inspecteren of het goed gaat en dat alles doet me veel deugd. Van Wim Marinissen en Izaak krijg ik ook nog wat zakjes voedingsgel. Weet niet of het daar aan ligt maar na 130 km kom ik wat uit m'n dip en kan ik het tempo weer volgen, wat dan ook weer omhoog gaat. Het laatste stuk door de bossen en Brabant na de laatste stop rijden we weer lekker door en vegen het ene na andere groepje op. Ook de 125 km jongens rijden nu weer op het parcours en het is weer drukker. Na 172 km zijn we weer terug in Steenbergen waar we ook naamgever Koos Moerenhout zien rondlopen. Wij gaan met de auto terug naar Smerdiek er zijn echter ook nog wat mannen die zijn komen fietsen. Theo ondervindt dat Izaak inderdaad een superdag heeft. Hij moet noodgedwongen in het wiel van Izaak.

Een zware dag maar toch veel voldoening. Ook voor mij. Blij dat ik het ondanks m'n inzinking toch gehaald heb en super als je clubgenoten bereid zijn je door de ellende heen te slepen. Zou het toch niet erg vinden als het volgende keer wat makkelijker gaat.