zaterdag 31 januari 2009
Een rit om snel te vergeten
Wat wou ik ook al weer zeggen. De geweldige opkomst, de ademafsnijdende tegenwind heen, de keiharde valpartij van Mas, de verschrikkelijke route, de vervelende manier van rijden en het geouwehoer. Ik weet het niet meer, mijn geheugen heeft het selectief gewist, godzijdank, ik ben het vergeten.
zaterdag 24 januari 2009
Lentegevoel in Januari
Jippie, de weersomstandigheden zijn goed. Lekker rustig, 6 Celcius, een flauw zonnetje en een niet al te harde westenwind. Het begint te kriebelen en het is toch echt nog geen lente. Ben duidelijk niet de enige die er zo over denkt. Dertien man aan de start, met de Smerdiekse amateur Remi Potappel als gatrijder. Het kan niet op. Na wat signalen dat er na de storm van gisteren weleens wat zeewier op de Oesterdam kan liggen krijgt Mas wat vervelende flashbacks en besluit voor een rondje Schouwen te kiezen. We hebben er duidelijk allemaal zin in. Het tempo ligt behoorlijk hoog en tegen de Krammersluis wordt er door Kees en Remi nogeens extra aan getrokken. Achter de voorste vijf breekt het peloton en moet er in snelheid even teruggeschakeld worden. Achter Bruinisse op de rechte windstukken met volle tegenwind gaat het tempo naar ruim 33 km/u. Dit wordt te gortig, Mas moet nu echt even ingrijpen. Nadat we zijn teruggedraaid blijkt dat Theo z'n trauma van vorige week nog niet heeft verwerkt. Elke kopbeurt trok ie het tempo al omhoog. Nu gaat ie zelfs twee keer voor de muziek uitrijden. Nog even vol doortrekken de Krammersluis op, dat is waarschijnlijk wel genoeg om het zelfvertrouwen weer te herstellen. In de groep werkt Ron z'n eigen te barsten aan kop. De paar man die dachten weg te rijden komen niet ver weg, want Ron stampt met 34 km/u de sluis op. Door Ron z'n werk kan ik me eigen sparen en op tweederde van de brug, met dank aan Ron's beulswerk, nog even goed versnellen. Terug op de Krabbenkreek gaan Theo, Remi en Kees aan kop sleuren. Na het oversteken van de weg bij Flupland moeten we achteraan volle bak rijden om weer aan te sluiten. Leon moet de longen uit z'n lijf rijden. In de waaier is geen ruimte meer en achterin ontstaat een tweede waaier met Leon op kop. Halverwege de Krabbenkreek moet Mas roepen om de snelheid te temperen. In je eentje tegen drie man aan kop is niet bol te werken. Na de Krabbenkreek nog een stukje door de polder, met een lekke band voor Ad, en na 77 km staan we weer bij cafë Smerdiek. In Januari een gemiddelde van zowat 32 km/u, schijnbaar had iedereen erg last van de kriebels. Dat belooft nog wat voor de zomer.
zaterdag 17 januari 2009
Slechte Dag oftewel een Off Day
Ondanks het slechte weer toch zin om te fietsen, met een mailtje wat mensen uitgedaagd om toch te komen fietsen.
De diverse weersites gaven een beter beeld dan dat het werkelijk was om 13:00uur, dus regenjack aan verder niet te veel kleding aan want koud was het voor geen meter, bijna tien graden verschil met vorige week.
Vanuit Stalland direct volle bak dikke wind en regen tegen richting Smerdiek en ja dan weet ik het al, daar kunnen mijn gespierde benen niet tegen, want dit zijn namelijk de enige lichaamsdelen waar geen overtollig vet op zit, dus de kou sloeg direct toe.
Bij Cafe Smerdiek kwamen vervolgens Henry, Kees, Wim en Adrie allen met een bepaalde blik in de ogen die een beetje op "zijn wij gestoord" leek, echter om half twee kwam er in de verte zowaar blauw in de lucht en in Smerdiek leek het zowaar droog.
De route werd vastegesteld, namelijk via Tholen en het bos richting Hoogerheide en via de Oesterdam met de wind mee terug.
Richting Tholen voelde ik het al, dit wordt een slechte dag voor mij, ik kwam op geen enkele manier in mijn ritme, moest zelfs vragen het tempo rond de dertig te houden, de anderen waren blijkbaar op dat moment selectief doof, want het tempo bleef zo rond 32 a 33km/pu. (Oh ja bij vertrek werd nog geopperd om rustig aan te doen)
Wat moet je nu?
Geen kop meer rijden en hopen dat het straks beter gaat, want ik ben tenslotte een diesel, na 30km voel ik mij toch altijd beter en in het bos kan ik dan herstellen en straks tegenwind (mijn specialiteit) weer op kop het tempo hoog houden, ik zal ze krijgen, zal ze laten kreunen!
Maar nee het zit echt niet goed met de benen en raar maar dan ook niet tussen de oren.
Op het fietspad richting de Oesterdam zat ik alleen maar te denken, als Wim van kop komt voeg ik tussen en ga mee op kop rijden, Wim kwam van kop en Adrie en Kees en Henry en ik kon het niet opbrengen, Wim kwam weer voor de derde keer van kop en he he vooruit vlak voor de brug zat ik er tussen, Wim bleef zo'n 30p/u rijden en het viel niet tegen, de laatste honderd meter waren voor mij.
Op de Oesterdam ging het tempo zoals gewoonlijk omhoog, lekker wind in de rug en met Kees op kop reden we al snel 40p/u, waar ik normaal dan op kop ga rijden had ik nu mijn beide benen nodig om in het wiel te kunnen volgen, tussen de oren werd er alleen maar gerekend, als we straks linksaf gaan komt de wind ongunstiger en zal het tempo wel zakken, want het ging echt niet.
Tot overmaat van ramp reed Adrie ook nog lek en dat is echt niet lekker, stilstaan op de Dam.
Het klopte na de bocht ging het tempo naar 35p/u en ik voelde dat kan ik nog wel, Henry ging van kop en ik kon de snelheid vasthouden, Henri echter niet want hij ging onderuit, gelukkig weinig schade aan fiets en ledematen, het was mijn beurt dus ik startte weer op kop, even de 35p/u aangetikt maar toen was het gelijk over en uit.
Het tempo werd door de anderen dusdanig hoog gehouden dat ik stukje bij stukje aan het sterven was en het bij Poortvliet na de rotonde tegen wind echt over was.
Alleen oh zo zielig de laatste vijf kilometer naar Smerdiek gereden, met de rest op zo'n tweehonderd meter voor mij.
In Cafe Smerdiek aangekomen te inpulsief gereageerd, want het was niet hun schuld dat ik slecht reed, het was de eerste 6km, dus er staat mij maar een ding te doen, nog harder trainen en het overtollige gewicht kwijt raken, en wie weet?
Groetjes
De Baldakijn
De diverse weersites gaven een beter beeld dan dat het werkelijk was om 13:00uur, dus regenjack aan verder niet te veel kleding aan want koud was het voor geen meter, bijna tien graden verschil met vorige week.
Vanuit Stalland direct volle bak dikke wind en regen tegen richting Smerdiek en ja dan weet ik het al, daar kunnen mijn gespierde benen niet tegen, want dit zijn namelijk de enige lichaamsdelen waar geen overtollig vet op zit, dus de kou sloeg direct toe.
Bij Cafe Smerdiek kwamen vervolgens Henry, Kees, Wim en Adrie allen met een bepaalde blik in de ogen die een beetje op "zijn wij gestoord" leek, echter om half twee kwam er in de verte zowaar blauw in de lucht en in Smerdiek leek het zowaar droog.
De route werd vastegesteld, namelijk via Tholen en het bos richting Hoogerheide en via de Oesterdam met de wind mee terug.
Richting Tholen voelde ik het al, dit wordt een slechte dag voor mij, ik kwam op geen enkele manier in mijn ritme, moest zelfs vragen het tempo rond de dertig te houden, de anderen waren blijkbaar op dat moment selectief doof, want het tempo bleef zo rond 32 a 33km/pu. (Oh ja bij vertrek werd nog geopperd om rustig aan te doen)
Wat moet je nu?
Geen kop meer rijden en hopen dat het straks beter gaat, want ik ben tenslotte een diesel, na 30km voel ik mij toch altijd beter en in het bos kan ik dan herstellen en straks tegenwind (mijn specialiteit) weer op kop het tempo hoog houden, ik zal ze krijgen, zal ze laten kreunen!
Maar nee het zit echt niet goed met de benen en raar maar dan ook niet tussen de oren.
Op het fietspad richting de Oesterdam zat ik alleen maar te denken, als Wim van kop komt voeg ik tussen en ga mee op kop rijden, Wim kwam van kop en Adrie en Kees en Henry en ik kon het niet opbrengen, Wim kwam weer voor de derde keer van kop en he he vooruit vlak voor de brug zat ik er tussen, Wim bleef zo'n 30p/u rijden en het viel niet tegen, de laatste honderd meter waren voor mij.
Op de Oesterdam ging het tempo zoals gewoonlijk omhoog, lekker wind in de rug en met Kees op kop reden we al snel 40p/u, waar ik normaal dan op kop ga rijden had ik nu mijn beide benen nodig om in het wiel te kunnen volgen, tussen de oren werd er alleen maar gerekend, als we straks linksaf gaan komt de wind ongunstiger en zal het tempo wel zakken, want het ging echt niet.
Tot overmaat van ramp reed Adrie ook nog lek en dat is echt niet lekker, stilstaan op de Dam.
Het klopte na de bocht ging het tempo naar 35p/u en ik voelde dat kan ik nog wel, Henry ging van kop en ik kon de snelheid vasthouden, Henri echter niet want hij ging onderuit, gelukkig weinig schade aan fiets en ledematen, het was mijn beurt dus ik startte weer op kop, even de 35p/u aangetikt maar toen was het gelijk over en uit.
Het tempo werd door de anderen dusdanig hoog gehouden dat ik stukje bij stukje aan het sterven was en het bij Poortvliet na de rotonde tegen wind echt over was.
Alleen oh zo zielig de laatste vijf kilometer naar Smerdiek gereden, met de rest op zo'n tweehonderd meter voor mij.
In Cafe Smerdiek aangekomen te inpulsief gereageerd, want het was niet hun schuld dat ik slecht reed, het was de eerste 6km, dus er staat mij maar een ding te doen, nog harder trainen en het overtollige gewicht kwijt raken, en wie weet?
Groetjes
De Baldakijn
Balen
Ik zit nu dus verschrikkelijk te balen. Om 13.00 uur weggereden vanuit Tholen naar Smerdiek om lekker te fietsen. Op de Postweg al omgedraaid vanwege de overvloedige regenval. Vanaf kwart voor twee werd het droog en nu breekt zelfs de zon door. Misschien fiets ik nog wel even naar de afterparty.
Nou ja, volgende week beter.....
Nou ja, volgende week beter.....
zondag 11 januari 2009
Molentocht
Voor mij was de keus tussen fietsen en schaatsen snel gemaakt. Mijn nieuwe Ridley vertoont dezelfde kuren als de Colnago, problemen dus met de lak. Hij staat nu dus bij Marc Guns om aan inspectie door de fabrikant onderworpen te worden. Geen probleem, want dan gaan we gewoon schaatsen.
Vriend Koos belde net op dat moment om voor te stellen een mooie toertocht te gaan schaatsen. Even op internet gekeken, de keuze ging tussen de Biesbosch, Nieuwkoopse Plas en de Rottemeren. De laatse plek lag het meest centraal tussen de woonplaatsen, dus om half elf gestart in Bleiswijk bij de ijsvereniging "Door den eeuwen heen". Niet alleen op Tholen kun je dus de tijd terugzetten. Het rondje op de Rottemeren was precies tien kilometer en na ieder rondje werd genoten van de koek en zopie tenten. Na vier rondjes (evenals Wim zijn wij geen geweldige schaatsers, maar meer krauwers), was de fut er wel uit en werd het ook steeds kouder.
Al met al een geweldige dag gehad, die zeker voor herhaling vatbaar is. Wel eerst even de schaatsen laten slijpen (heeft iemand nog een tip waar dat kan ?).
Vriend Koos belde net op dat moment om voor te stellen een mooie toertocht te gaan schaatsen. Even op internet gekeken, de keuze ging tussen de Biesbosch, Nieuwkoopse Plas en de Rottemeren. De laatse plek lag het meest centraal tussen de woonplaatsen, dus om half elf gestart in Bleiswijk bij de ijsvereniging "Door den eeuwen heen". Niet alleen op Tholen kun je dus de tijd terugzetten. Het rondje op de Rottemeren was precies tien kilometer en na ieder rondje werd genoten van de koek en zopie tenten. Na vier rondjes (evenals Wim zijn wij geen geweldige schaatsers, maar meer krauwers), was de fut er wel uit en werd het ook steeds kouder.
Al met al een geweldige dag gehad, die zeker voor herhaling vatbaar is. Wel eerst even de schaatsen laten slijpen (heeft iemand nog een tip waar dat kan ?).
Schaatsen of fietsen?
Heb twijfels gehad of ik dit keer wel zou gaan fietsen. De kans was uniek om na twaalf jaar weer eens de Molentocht te rijden. Maar op Oudejaarsdag door eigen stommiteit een blessure opgelopen. Eerst schaatsen op de Rammegors en toen nog even persé m'n nieuwe hardloopschoenen willen uitproberen. Gevolg overbelaste kniebanden en dat wil nog niet direct overgaan. Kortom ik ben nu te bang om me aan zo een lange tocht te wagen, want wie weet wat dan de gevolgen zijn. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik ook geen goede schaatser ben, eerder een krauwer.
Sta nu dus in de startblokken voor ons volgende pekelritje. Henk en Jacco hebben via e-mail al laten weten dat zij wel voor een schaatstocht hebben gekozen. Hoor hun reisverslag over dit prachtige evenement nog wel. Toch zijn we nog met z'n zevenen. Met een temperatuur van -3C en een behoorlijk windje zijn we allemaal stevig ingepakt. Zelfs Henri heeft nu, tegen z'n gewoonte in, een dikke muts op. Vanwege de ongunstige wind ziet Theo af van z'n plan om over de Philipsdam te rijden. Voor de veiligheid wordt het weer over de Oesterdam naar Krabbendijke en terug. Onderweg is het constant speuren op het wegdek. Is dat pekel, witte uitslag van de vorst, misschien een bevroren weggedeelte? Zeer behoedzaam manouvreren we door de bochten. Gelukkig blijft iedereen overeind. Heen op de Oesterdam is het recht tegen en ja jongens dit is dus echt een dikke wind. Hoor om heen klagen over verkleumde vingers. Daar heb ik gelukkig geen last van. Maar de adem en power zijn zeker niet in orde, dus dat is zwoegen. Theo, Kees, Leon en Ron lijken in prima vorm en rijden gemakkelijk door de wind. Bij Krabbendijke wil Theo nog een klein stukje doorrijden. Maar wat een klote fietspadje, de ene slinger na de ander, voor Mas zeker geen genoegen. Terug gaat het op de Oesterdam met een rugwindje heel wat makkelijker. Op de Oesterdam roept Theo': 'lek'. Iedereen wil doorrijden, want wie gaat er hier op de wind nu een plaspauze houden. Maar zowaar hij is echt lek. Dat is dus echt koud, in het opene, met een windje van opzij. Ga hier maar niet plassen, kan waarschijnlijk toch niks vinden. Terug op de fiets is het nog maar 12 km en we zijn weer in Smerdiek. Leon zwaait af naar Scherpenisse. Begrijp van Mas dat hij bezig is met een serieus trainingsprogramma. Dat zal voor ons oudere mannen moeilijk worden om van de zomer in z'n buurt te blijven. Geeft niks, want bij Tandje Bij rijden veel mannen die van een uitdaging houden.
In cafe Smerdiek is het gezellig druk. Jammer dat het roken weer wordt gedoogd. Na de vrieskou slaat de rook op je keel en m'n kleren stinken nadien een uur in de wind. Maar de gezelligheid lijdt er niet onder. We houden zelfs nog een praatje over serieuze onderwerpen, dus ons niveau bereikt weer ongekende hoogten. Nu een week wachten voor we weer mogen.
Sta nu dus in de startblokken voor ons volgende pekelritje. Henk en Jacco hebben via e-mail al laten weten dat zij wel voor een schaatstocht hebben gekozen. Hoor hun reisverslag over dit prachtige evenement nog wel. Toch zijn we nog met z'n zevenen. Met een temperatuur van -3C en een behoorlijk windje zijn we allemaal stevig ingepakt. Zelfs Henri heeft nu, tegen z'n gewoonte in, een dikke muts op. Vanwege de ongunstige wind ziet Theo af van z'n plan om over de Philipsdam te rijden. Voor de veiligheid wordt het weer over de Oesterdam naar Krabbendijke en terug. Onderweg is het constant speuren op het wegdek. Is dat pekel, witte uitslag van de vorst, misschien een bevroren weggedeelte? Zeer behoedzaam manouvreren we door de bochten. Gelukkig blijft iedereen overeind. Heen op de Oesterdam is het recht tegen en ja jongens dit is dus echt een dikke wind. Hoor om heen klagen over verkleumde vingers. Daar heb ik gelukkig geen last van. Maar de adem en power zijn zeker niet in orde, dus dat is zwoegen. Theo, Kees, Leon en Ron lijken in prima vorm en rijden gemakkelijk door de wind. Bij Krabbendijke wil Theo nog een klein stukje doorrijden. Maar wat een klote fietspadje, de ene slinger na de ander, voor Mas zeker geen genoegen. Terug gaat het op de Oesterdam met een rugwindje heel wat makkelijker. Op de Oesterdam roept Theo': 'lek'. Iedereen wil doorrijden, want wie gaat er hier op de wind nu een plaspauze houden. Maar zowaar hij is echt lek. Dat is dus echt koud, in het opene, met een windje van opzij. Ga hier maar niet plassen, kan waarschijnlijk toch niks vinden. Terug op de fiets is het nog maar 12 km en we zijn weer in Smerdiek. Leon zwaait af naar Scherpenisse. Begrijp van Mas dat hij bezig is met een serieus trainingsprogramma. Dat zal voor ons oudere mannen moeilijk worden om van de zomer in z'n buurt te blijven. Geeft niks, want bij Tandje Bij rijden veel mannen die van een uitdaging houden.
In cafe Smerdiek is het gezellig druk. Jammer dat het roken weer wordt gedoogd. Na de vrieskou slaat de rook op je keel en m'n kleren stinken nadien een uur in de wind. Maar de gezelligheid lijdt er niet onder. We houden zelfs nog een praatje over serieuze onderwerpen, dus ons niveau bereikt weer ongekende hoogten. Nu een week wachten voor we weer mogen.
vrijdag 9 januari 2009
Schaatsen op de Rammergors
Vandaag moest het er echt van komen, schaatsen.
Was redelijk op tijd onderweg naar huis, zo rond 4 uur over Phillipsdam en de Krabbekreek en in het zonnetje werd de verleiding te groot.
Thuis aangekomen direct omgekleed, mijn schaatsen had ik van de week al van zolder gehaald en naar de Rammergors.
Op de Krabbekreek de auto geparkeerd, ja Henk, hier kan je de dijk af en je staat direct op het ijs, euh de dijk gleed ik af, was spekglad en ik was niet de enige.
Ook voor mij, niet na 12 jaar maar na een jaar of 8 de schaatsen weer aan, niet gebonden, want 8 jaar geleden schaatsen met zogenaamde ski schoenen gekocht, ja ik heb ook zwakke enkels.
Tijdens het aantrekken van de schaatsen was ik niet de enige die daar mee bezig was, benauwd om direct onderuit te gaan, vroeg ik om mij heen of de eerste afzet nu met de linker of de rechter schaats was, de nodige hilariteit en maar direct gevraagd om niet te lachen als ik onderuit ging.
Maar alle ongerustheid was overbodig, na drie a vier slagen was het evenwicht al redelijk in balans, dus op naar de grote plas.
Het ijs was redelijk goed en eerst maar eens verkennen, een rondje schat ik op zo'n 500 meter, tijdens dat rondje de techniek opgepakt en het viel niet tegen.
Jammer genoeg is mijn techniek niet goed genoeg om ongedwongen te schaatsen, na twee rondjes begon de rug al op te spelen, dus een rondje rechtop en een rondje onderin.
Een beetje verontrust door de opmerkingen van Wim Poot vorige week, overbelasting van de benen e.d. geen risico genomen en na een goed uur gestopt, want er moet morgen wel gefietst worden en dat kan ik beter dan schaatsen.
Hopelijk is dat uur niet te veel geweest, de spieren nu maar masseren met een paar glazen Glenkinchie whisky.
Was redelijk op tijd onderweg naar huis, zo rond 4 uur over Phillipsdam en de Krabbekreek en in het zonnetje werd de verleiding te groot.
Thuis aangekomen direct omgekleed, mijn schaatsen had ik van de week al van zolder gehaald en naar de Rammergors.
Op de Krabbekreek de auto geparkeerd, ja Henk, hier kan je de dijk af en je staat direct op het ijs, euh de dijk gleed ik af, was spekglad en ik was niet de enige.
Ook voor mij, niet na 12 jaar maar na een jaar of 8 de schaatsen weer aan, niet gebonden, want 8 jaar geleden schaatsen met zogenaamde ski schoenen gekocht, ja ik heb ook zwakke enkels.
Tijdens het aantrekken van de schaatsen was ik niet de enige die daar mee bezig was, benauwd om direct onderuit te gaan, vroeg ik om mij heen of de eerste afzet nu met de linker of de rechter schaats was, de nodige hilariteit en maar direct gevraagd om niet te lachen als ik onderuit ging.
Maar alle ongerustheid was overbodig, na drie a vier slagen was het evenwicht al redelijk in balans, dus op naar de grote plas.
Het ijs was redelijk goed en eerst maar eens verkennen, een rondje schat ik op zo'n 500 meter, tijdens dat rondje de techniek opgepakt en het viel niet tegen.
Jammer genoeg is mijn techniek niet goed genoeg om ongedwongen te schaatsen, na twee rondjes begon de rug al op te spelen, dus een rondje rechtop en een rondje onderin.
Een beetje verontrust door de opmerkingen van Wim Poot vorige week, overbelasting van de benen e.d. geen risico genomen en na een goed uur gestopt, want er moet morgen wel gefietst worden en dat kan ik beter dan schaatsen.
Hopelijk is dat uur niet te veel geweest, de spieren nu maar masseren met een paar glazen Glenkinchie whisky.
zaterdag 3 januari 2009
Pekeltocht
Na drie seconden twijfel tussen schaatsen en fietsen was de keus op fietsen gevallen vanmiddag. De tocht voerde ons naar de Oesterdam, waar de weg in elk geval schoon was. Daarna op aanraden van enkelen niet richting Bergen, maar naar Krabbendijke getogen. De paden kraakten van het zout, zodat de fietsjes wel schoongemaakt zullen moeten worden. Hans Keur had om deze reden zijn Colnago C40 thuis laten staan en was op zijn 'pekelfiets' gekomen.
Vlak voor de spoorwegovergang reed Henry lek. Hier dus maar het keerpunt gemaakt, waarna dezelfde band na twee kilometer weer lek was. Hier moet dus geinvesteerd worden in nieuw canvas. Op de Oesterdam terug hetzelfde tafereel als enkele weken geleden, een van de heren gooide het tempo langzaam maar zeker omhoog, waarna vier man de strijd staakten om op eigen tempo verder te rijden, onderweg nog meer afvallers oppikkend. Bij de sluis werd netjes gewacht, waarna snel naar Smerdiek en het gelijknamige cafe gereden werd. Hier nog wat nagepraat over de prijsuitreiking van de week ervoor en hartelijk gelachen om de lotgevallen van een paar clubleden.
Vlak voor de spoorwegovergang reed Henry lek. Hier dus maar het keerpunt gemaakt, waarna dezelfde band na twee kilometer weer lek was. Hier moet dus geinvesteerd worden in nieuw canvas. Op de Oesterdam terug hetzelfde tafereel als enkele weken geleden, een van de heren gooide het tempo langzaam maar zeker omhoog, waarna vier man de strijd staakten om op eigen tempo verder te rijden, onderweg nog meer afvallers oppikkend. Bij de sluis werd netjes gewacht, waarna snel naar Smerdiek en het gelijknamige cafe gereden werd. Hier nog wat nagepraat over de prijsuitreiking van de week ervoor en hartelijk gelachen om de lotgevallen van een paar clubleden.
Abonneren op:
Posts (Atom)