Zie van de week de sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. Leuk voor de kinderen, waardeloos voor mij. Gevaarlijk op de weg en de pest voor de sport. Als het hier nogal meevalt met de hoeveelheden, rijd ik vrijdag vanaf de Oesterdam maar eens door de polder. Dat valt tegen, glibberig met die platgereden sneeuw. Toch wil ik zaterdag eigenlijk wel in stijl eindigen. Je staat tenslotte niet voor niets hoog in klassement. Dan maar op de mountainbike. Even telefonisch contact met Kees en Adrie, die zijn ook wel bereid de bike op te starten.
Na enige hobbels in het e-mail verkeer en wat telefoontjes denk ik met drie man een ATB ritje te rijden. Dik ingepakt, buiten is het nog steeds -6 C, vertrek ik. Tot m'n verassing zijn Henrie en Ron op de racefiets aanwezig. Van Ron had ik zeker niet verwacht dat ie zich op glad ijs zou begeven. Het rondje wat ik in gedachten had maar aanpassen, dat kunnen ze op de racefiets wel vergeten. Over de gepekelde fietspaden naar Halsteren en vandaar, tegen m´n normale principe in, richting Steenbergen. Een slechter stuk met hier en daar wat sneeuwresten. Hoor dan ook al snel angstige kreten uit de achtergrond en suggesties om via Lepelstraat te rijden. Slecht idee, in deze omstandigheden moet je niet van de gepekelde hoofdwegen weg. Na Steenbergen richting de Heen zijn het weer mooie droge fietspaden. Tussen de besneeuwde bermen zingen de terreinbanden van Adrie's en mijn ATB over het asfalt. Klinkt mooi, maar duidelijk geen voordeel tegenover lichte racefietsen op een droge weg. Op de brug van Flupland willen Henrie en Ron dat voordeel uitbuiten, maar dat is Kees z'n eer te na. Hij trekt de registers nog eens open en laat niemand langs. Adrie en ik moeten intussen aardig afzien. Dat is heavy shit om op je terreinfiets zo'n tempo bij te benen. Op de Krabbenkreek even recupereren en dan doen we weer gewoon ons kopwerk. Na 55 km weer terug in Smerdiek, zware omstandigheden, maar toch een mooie rit om het seizoen mee te besluiten.
Het uitreiken van de prijzen is een succes. Drie tafels vol, zowat alle leden aanwezig en zelfs gastrijder Onno is present. Onder invloed van de Carolus stijgt de stemming bij sommigen naar een hoogtepunt. Kees is zeer vereerd met z´n beker en zelf ben ik er ook weer blij mee. Het is maar een plastic niemendalletje, maar het gaat om het symbool. Theo houdt z´n eigen cool, maar ik weet dat ie er zeer verguld mee is. Terecht, je hebt er tenslotte voor gefietst. Jacco memoreert nog wat hoogtepunten en die waren er zeker. De reuzen van Vlaanderen en de Géants des Ardennes waren prachtig. Voor mijzelf waren de Mont Ventoux en de bergen van de Drome erg de moeite waard. Natuurlijk niet te vergeten de kustmarathon als begeleider van Kees, een prachtige ervaring. Maar het mooiste gewoon wekelijks met je fietsvrienden weg voor een lekker ritje en gezellig babbeltje achteraf. Hopelijk wordt het volgend jaar weer zo goed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten