De foto die u niet te zien kreeg...

Hier een foto van A. vd R. in de Pyreneen, bezig de band van zijn Pinarello op te pompen.

Laten sterven maar ook laten leven

Een slechtere windrichting ZW 4 a 5 bft zoals vandaag kan je vanaf Tholen bijna niet hebben.

Bij aankomst bij café Smerdiek vroeg Mas direct aan mij wat een een goeie route zou zijn, één ding stond voorop, via de Oesterdam terug, maar hoe kom je daar, een optie is ook vertrekken via de dam richting Waarde, maar dit betekent zo'n 45km tegen wind vertrekken, geen leuk vooruitzicht.
Mas werpt zich op als toerleider, want via Brabant is toch wel de meest gunstige route.
Vertrek met wind mee richting Stalland, op Oude Sint Annalandseweg rijdt Wim Marinissen naast Onno Lindhout en het tempo gaat al fluks richting de 36km/pu, heb mij eerder dit seizoen voorgenomen niet al te veel meer over het tempo te zeggen, dus alleen een korte opmerking naar Wim dat hij zich tegenwind wel uit kan leven.(hou dit in je gedachten)
Zoals wel vaker is dit tegen dovemansoren, want alle negen andere fietsers houden het tempo strak rond 34 a 36 per uur.
Na de tweede passage in de buurt van Welberg kiest Melanie na zo'n 40km haar eigen weg, het tempo blijft gestaag zo rond de 36km/pu.
Zelf zie ik de bui al hangen, straks nog flink tegenwind, weet je wat, als ik op kom zal ik het tempo wat temperen, na de wissel kom ik naast Wim Marinissen te rijden, Wim houdt na de wissel een iets hoger tempo aan zodat hij een fietslengte voor mij bleef rijden en geen enkele keer om keek om het tempo ook te laten zakken, voor mij geen probleem, maar in mijn hoofd ging de duvel aan het werk, want bij de volgende beurt op kop zou de wind wel eens flink tegen kunnen staan.
Achteraf hoorde ik in het café dat mijn snode plan al door Kees Lindhoud was onderkend.
Het tempo bleef van wind gestaag rond de 36 hangen, het kon niet anders of Wim zou na zijn beurt van wind aan de linkerkant tegenwind rechts naast mij komen te rijden, de duvel werd ontketend, het tempo werd tegenwind door mij ook op 35 a 36 gehouden, Wim ging stervend ten onder.
De volgende beurten naast Wim hem natuurlijk met rust gelaten, leven en laten leven.

Op de Oesterdam sprongen Kees Lindhoud, Wim Poot en Onno Lindhout voor een demarrage van zo'n 12km weg, de rest ging wat rustiger deze 12km aan.
Het eerste stuk stond de wind nog redelijk gunstig, dus ging het tempo gestaag omhoog, na mijn tweede waarschuwing van vandaag, deze keer richting René vd Houten omdat na de tweede bocht naar links de wind weer flink tegen zou staan. Achteraf al te laat een aantal hadden toch al te veel ingeleverd.
Nadat het wisselen niet meer zo soepel ging, de laatste 1,5km tegenwind alleen op kop gereden, het tempo strak op 36km/pu gehouden mooi dat de rest dit konden volgen.
Na 98km terug in café Smerdiek, waar Wim Marinissen aangaf het wel degelijk gevoeld had dat hij door mij flink te grazen genomen was.
Kees dikte dit nog eens aan dat hij het aan had zien komen en Wim Poot overhaalde om tegenwind maar 30km/pu te rijden.
Het spel kan alleen gespeeld worden zolang het voor ieder een spel blijft, en Wim M had dat vandaag keurig in de smiezen, alleen Wim, als het moment daar is, en dat komt, dat het andersom is, dan krijg je van mij de bekende vinger en ga ik keurig in je wiel zitten, want ik ben met 54 jaar te wijs om in het wiel te sterven.
Al met al een leuke rit en de complimenten aan Mas, zelfs in Brabant zijn er routes die je redelijk ontspannen kan fietsen.

Gejaagd door de wind

Hoe het komt weet ik niet maar op de een of andere manier schijnt de woensdagavondrit de laatste tijd uit te nodigen om er maar eens flink aan te trekken, zeker als men weet dat men het "speedgroeprondje" gaat rijden,gisteren was dat dus ook weer het geval.De Oesterdam werd met wat zij- en rugwind snel genomen, links het kanaal over en richting Heimolen. Tineke en René moesten nog flink in de ankers toen er plots vanuit de richting Woensdrecht twee motoren opdoemden vanachter de bossage, gelijk een gat dus even flink bikkelen om weer aan te sluiten, vooraan hadden ze hier niets van meegekregen en daarna nog even dat verrekte slecht lopende klinkerstuk achter de benzinepomp over, even bijkomen. De bossen bij Bergen door en de Thoolse brug op waar de beide Lindhout(d)jes weer om de eer streden, de zoon van deed hier ook goed mee.
Mélanie had duidelijk nog wat voordeel van haar Pyreneenweek, ze kon overal goed mee, al was het na de brug even over, ze kon niet verder vanwege een lekke voorband.
Gentlemens Ron en Adrie verleenden hier eerste hulp. Ondanks dat het wat hard ging geen noemenswaardig gemopper gehoord, al is het bij uitkomen van de bochten en oversteken even opletten dat men niet te snel doortrekt.

Zo beleeft Onno Lindhout het fietsen bij "Tandje Bij"

We verzamelen rond de klok van half twee,
bij Café Smerdiek, ons stamcafé

Is iedereen er al,
15 renners, da’s een mooi aantal

Van meter naar kilometer.
Linksaf, rechtsaf roept de navigator

Hoor jij wat ie zegt? Ik niet.
Dan maar linksaf,
de verkeerde beslissing achteraf.

Dat hebben we geweten,
en krijgen van alles naar ons toegesmeten.

Hier vliegt een bananenschil,
daar smijt iemand met zijn zonnebril.

De ene keer over Bergen,
de andere keer over Flakkee,
’t brengt altijd wel wat moois mee.

Ho, even wachten, er moet er eentje zeiken,
Best zonde van die bloemrijke dijken.

Even later een lekke band
Met veel commentaar op de bandenfabrikant

We vliegen er weer van door,
over een lang kasseienspoor.

’t Is geen koers, rustig aan,
roept iemand achteraan.

Contador is niets bij ons vergeleken.
die was allang bezweken.

Op het laatst nog een demarrage,


altijd goed als hartmassage.

En na afloop in het café,
Bestellen we nog een spa rood of twee…..

Het is altijd gezellig napraten,
onder het ledigen van biervaten.

Saskia zorgt voor de inwendige mens,
Sharon komt binnen en heeft gelijk fans(dat zorgt voor condens).

Dan komt Mas met zijn schuine grappen,
Over persoonlijke eigenschappen.

Het is weer tijd om naar huis te gaan
We hebben weer iets om op de blog laten te staan

Schrijf gerust mee
Of kom met een idee

Schrijversblok

Er is door een aantal mensen met Mas voorop aangegeven dat er de laatste tijd zo weinig op de blog geschreven wordt.

Wim en mijn persoontje welke toch de meeste stukjes schrijven hebben af toe wel een reden en of motivatie nodig om te schrijven.
Het wekelijks herhalen van linksaf of rechtsaf of de gebeurtenissen op de Krammer dat weten we inmiddels wel en geeft dus geen inspiratie meer.
Ook zien wij alle ritten alleen door onze gekleurde bril, misschien beleeft een ander een rit heel anders dan Wim en ik, en zal dus een ander verhaal willen lezen.

Dat brengt mij gelijk bij het waarom van dit stukje, iedereen kan en mag een stukje op de blog schrijven, schrijf je stukje, mail het naar mij en het wordt zonder censuur geplaatst, mocht je dan de smaak te pakken hebben, dan krijg je uiteraard een account voor de blog.

Er is geen beperking voor het aantal stukjes dat geplaatst kan worden, foto's, filmpjes etc. het kan allemaal.

Dus veel schrijf plezier.

Mooi ritje

Ik zit al een paar dagen te wachten totdat iemand iets gaat schrijven over zijn of haar fietsbelevenissen van het afgelopen weekend, helaas vruchteloos. Dan maar zelf een stukje geschreven.

Zaterdag al op tijd naar Smerdiek getogen. Klein ommetje gemaakt in de polder, had ik ook nog even de tijd om na te denken over de route. Ik had al wat ideetjes in de GPS gezet, maar was eigenlijk niet helemaal overtuigd. Het idee van Theo om naar Goeree te gaan viel dan ook in goede aarde. Met een aardig noordwestelijk windje dus richting de Krammer. Hier probeer ik altijd niet voorop te zitten in de klim, dat is niet mijn favoriete stukje omhoog. Vanaf de dam ging het westelijk Goeree op. Via een aantal min of meer bekende weggetjes kwamen we via Herkingen en Dirksland aan langs de kanaaldijk. Ik wist niet dat je hier ook oostelijk kom rijden, weer wat geleerd. Ook het weggetje over de sluis heb ik nooit durven gokken, bang voor soortgelijke reacties als bij de sluis van De Heen. Echter, hier staat geen stoplicht, dus ook geen oponthoud. Verder ging het richting Stellendam. Net voor Stellendam afgebogen om verder langs de buitendijk terug naar de Krammer te rijden. Daar vochten een man of zes voor de eer als eerste boven te komen, de uitslag is mij onbekend gebleven.

Na 89,3 km aangekomen in Smerdiek bij het gelijknamige cafe, mooi rondje !

Gisteren loste mijn oudste dochter haar belofte in om eens te gaan fietsen met die ouwe. Fietsje geleend van de overburen, mijn tweede helm op en gaan ! Dat viel een beetje tegen, ze kreeg de gang er slecht in en vond het stuur nogal eng. Schakelen lukte al snel, maar in Smerdiek aangekomen kon ze alleen maar uitbrengen "Ik vind er geen..... aan". Ze snapt gewoon niet wat er aan is om een eind te fietsen in je eentje, mist het competitieelement, etc. Na mijn belofte snel weer huiswaarts te gaan toch nog een klein ommetje gemaakt om na 30 km weer aan te komen. Weer een illusie armer....de oudste dochter wordt voorlopig geen wielrenster!

Fietsvakantie Zuid Frankrijk

De eerste week van onze vakantie wat gepoedeld in het zwembad bij ons vakantiehuis in Caussade alwaar we in de buurt ook nog enkele rondjes hebben gefietst dit als extra voorbereiding voor de zware Pyreneeënweek die nog komen ging. Bij aanvang van het eerste ritje sleepte mijn achterwiel, bij controle bleek er een spaak gebroken te zijn, desondanks toch vertrokken. Bij de plaatselijke fietsenmaker geweest maar deze had niet het juiste gereedschap. Twee dagen later naar Montauban gefietst waar we op een groot industrieterrein terecht kwamen en door Mélanie die de Franse taal redelijk machtig is kwamen we daar bij een nette fietsenzaak, met opmerkelijk veel Trek en Canondale. Na inspectie en wat gesleutel bleek nu ook de spaaknippel kapot te zijn en deze zaak had geen nippels van Campagnolo. Het advies gekregen om eventueel naar een fietsenmaker in Toulouse te gaan en wat rustig te rijden, dit natuurlijk niet gedaan. Totaal deze week 200 km gefietst.
Op weg voor de tweede week naar de Pyreneeën doemden de grote toppen op waar enkelen nog wat sneeuw hadden liggen, een machtig gezicht hier en alles aanmerkelijk frisser en groener dan vorig jaar in de buurt van de Mont Ventoux.
Het hotel Au Primerose in Argeles Lazost was duidelijk ingesteld op fietsers gezien de berging waar zeker 40 fietsen
opgehangen konden worden voorzien van werkbank en wasgelegenheid voor fietskleding.
De eerste fietsdag richting Gavarnie waar we de Port de Bouchero op zouden gaan van 13 km, echter na 3 km klim waren er stukken met hele grove losse split en brak er ook nog een flinke regenbui los, besloten om te keren en terug naar het hotel, toch nog 87 km gefietst.
Tweede dag uit de veren voor de Soulor met een lengte van ruim 7 km en stijging gemiddeld 7,1%.
Onderweg en op de top goed uitkijken voor koeien en de koeievlaaien en overstekende schapen.
Na de afdaling reden we vanaf Ferrieres de Col de Spandelles op, een smal kronkelweggetje met prachtige vergezichten en pittige stukken erbij, ruim 10 km met 8,4% gemiddelde stijging. De afdaling was gevaarlijk vanwege de grote gaten in het wegdek en het losgereden asfalt.
De beentjes gingen bij allebei nu toch al wat tegensputteren terwijl de Hautacam nog op het programma stond. Deze klim naar het skigebied was zwaar, volop in de bewolking gereden waar de infoborden met stijging/lengte klim de moed in de schoenen deed zakken als het stijgingspercentage weer omhoog ging. Een zware fietsdag met 95 km op de teller.
Derde dag, Stress! Bij vertrek achterband plat dus eerst bandje vervangen en op naar Lac dÉstaing met kilometers vals plat, wat plaatjes geschoten en gekeerd bij het meer en Col de Borderes op.
Volgens de route konden we hierna ook eventueel Port d’Arrens meepakken, een klim van 9 km en dit ook nog gedaan. Totaal 75 km.
Vierde dag op tijd uit bed vanwege de grote afstand die we gingen rijden. Stress! Net weg bleek de fietscomputer kuren te hebben, had batterijen bij dus eerst maar die van de sensor gewisseld, bleek dus niet de juiste keus te zijn maar ook geen zin meer om die van de computer te wisselen.
De Tourmalet genomen vanaf Bareges een klim van 18 km met 7,8% gem. Bijna op de top nog een duwtje gekregen van een wandelaar, dat is dan wel effe lekker. Snel allebei een blikje cola naar binnen gewerkt, je waaide hier ook zo wat uit je broek en aan de 17 km afdaling begonnen. Als afsluiting die dag de Col d’Aspin nog gedaan. 128 km gereden en na het avondeten al snel op bed, het lichaam is deze inspanningen niet gewend.
Vijfde dag geen rustdag maar weer eens de Soulor op met een stukje afdaling en weer 4 km de Aubisque op, volop in de wolken met 13 graden. Op de foto gegaan bij de reuzen bolletjesfiets.
Deze dag 120 km op de fiets gezeten waarbij het centrum van Lourdes nog werd aangedaan.

Zesde dag eerst ’s morgens de buitenbandjes gepoetst wegens een en al teervlekken op de gekleurde kanten, had bij toeval een fles wasbenzine meegenomen dus dat kwam goed uit.
Luz Ardiden stond nog op het programma, een klim van 13 km met stijging van 7,4% gem.


Het zweet gutste er weer van alle kanten uit en dan heb je 2 grote bidons echt nodig, en als zo vaak is er op de top helemaal niets te krijgen, alleen een groot verlaten parkeerterrein en een skilift met bijbehorende hal, ook opvallend weinig fietsers. Snel naar beneden voor een grote cola en een hapje.
Bij het hotel aangekomen 66 km gereden, onze fietsweek zat erop.
Een mooie maar zware fietsweek gehad, nog nooit in een week zoveel geklommen, dit was aan de benen en de onderrug ook duidelijk te voelen.
Prima hotel met voor de fietsers vooraf aan het avondeten een bord spaghetti met naar believen nog een tweede ook, en hier ook belangrijk kamers voorzien van airco.
Het flesbier wat ze hadden vond ik maar niets, bleken ze ook Leffe Blond te hebben en de bikkels Mas, Theo en Leon drinken het ook dus is zeker ook goed voor mij. Mélanie bleef verstandig aan de cola. Zelf echter nog nooit zoveel water gedronken als deze week en dan vooral bij het eten.
Komen de meesten tijdens de vakantie wat kilo’s aan, bij mij was er eentje af.
Eerst nog wat bijkomen tijdens de vlakke ritten in Zeeland

Druk fietsweekend

Weer eens een berichtje uit het schrijverskamp. Ondanks het gevoel dat je soms in het luchtledige aan het schrijven bent, begrijp ik dat de stukjes toch enthousiast gelezen worden. Dit weekend de Theo van den Berg Classic. Eigenlijk zit ik helemaal niet zo lekker in m'n vel en heb dan ook niet zoveel zin. Theo heeft er echter veel aan gedaan en dus ga ik gewoon mee. Kan heerlijk comfortabel met Ron mee rijden en met een gezamelijke bolus begint onze dag goed.

Vanuit Hendrik Ido-Ambacht rijden we richting Alblasserwaard. Deze wegen hebben een negatieve invloed op me. Wat ik in drukke tochten in Limburg niet heb, heb ik hier wel. Voel me eigen ongemakkelijk en heb het gevoel dat we zo door rondscheurende fietshatende automobilisten geschept kunnen worden. Waag me dus niet in de breed rijdende groep en blijf achterin hangen. Als we op het punt staan met een pontje een breed water over te steken pakken donkere wolken zich samen. Henk doet een wijze uitspraak. De regen komt na de wolken. De mannen lachen, maar Henk krijgt wel gelijk. Even later is het nat en koud, en dat na 20 kilometer. Alles lijkt dicht te zitten en we besluiten te stemmen, doorgaan of stoppen. De stemmen staken en we willen terugdraaien. Bij de pont stel ik voor om bij een bak koffie nog even af te wachten. Dan wordt het toch weer droog en we gaan verder. Mooie omgeving, de molens van Kinderdijk, verscholen boerenstolpjes, vaarten bedekt met plompen en waterlelies en tevreden grazende koeien. Prachtige toeristische plaatjes, inclusief Japanse toeristen, maar wel super nerveus rijden. De wegen zijn smal en voor elke auto moeten we achter elkaar want meer ruimte is er niet. Als er een tractor met oplegger komt moeten we zelfs even inde berm gaan staan. Door werkzaamheden aan de dijk al na 55 kilometer de stop bij café de Vlist. Een prachtige gelegenheid met mooi terras, prima bediening en goed eten. Van mij mogen ze allemaal zo zijn. Henk is in een filosofische bui, opnieuw een wijze uitspraak. Als je daar een probleem hebt, heb je een echt probleem (ging over wielen). Snap precies wat ie bedoelt, de mannen hebben echter weer volop lol. Normaal hebben we het leeuwendeel al gehad, nu moeten we er nog aan beginnen, nog 100 kilometer te gaan. Het tweede gedeelte rijden we de Hoekse waard in. Hier lijkt het wel wat op Goeree. Akkerlandschap, ruimte en rust, maar ook volop wind. Naast Henk moet ik me flink afbeulen, want die houdt zoals gebruikelijk een flink tempo aan. Bovendien komen de beurtjes nu sneller, want een paar man haken af. In het laatste stuk nog twee tunnels. Omlaag gaat prima, omhoog wat moeilijker. Het is maar goed dat sommigen van ons er standaard een bergversnelling op hebben zitten. Op 10 kilometer voor het eind blijkt dat sommige heren zijn uitgedroogd, er wordt nog gestopt om te drinken. Door alle stops, beraadslagingen en lekke banden pas om half vijf terug. Heb eigenlijk wel zin om huiswaarts te keren, maar gewoonte trouw wordt er nog even gezellig nageborreld.

Op de zondagmorgen mag ik zelf een rondje uitzetten bij de Bidon. Na de lange ronde van Theo vorige week krijg ik nu het verzoek of we een beetje op tijd terug kunnen zijn. Geen probleem, ga voor één van m'n favoriete rondjes. Bos en Oesterdam natuurlijk. Plak er nog een lusje over Vosmeer en Lepelstraat aan vast, zodat we aan de afstand komen. Iedereen van ons kleine groepje draait z'n beurtjes mee aan kop. Ook Theo die altijd graag harder wil is vandaag helemaal relaxed. Op de Oesterdam demarreert Theo. Blijf bij de groep, want bij de Speelmanplaten krijgen we wind van opzij en dan kunnen ze wel wat hulp gebruiken. Als we in bocht zijn ga ik aan kop en laat ze in een waaier rijden. Theo is intussen teruggedraaid en komt assisteren. Waaier rijden doen we echter niet zo vaak bij de Bidon. We rijden niet verschrikkelijk hard, maar als Theo op m'n arm tikt zie ik dat dat de groep ongemerkt is gelost. Ja, je moet natuurlijk wel dicht in het wiel zitten. Rustig rijden we tegenwind naar huis. Marlon en Kees draaien er af. Ik doe nog één klein lusje, langs camping de Zeester omhoog naar Gorishoek en dan via het strandje en het fietspad terug. Hebben we nog twee klimmetjes. Marieke is blij als we terug zijn. Na 4 weken wandelen is ze al na 60 kilometer behoorlijk leeg. Dat was weer een lekker rondje om even de gedachten te verzetten.

De route van vandaag

Klik op de link voor de route van de Theo van de Berg Classic 2010. Handig: Je kunt ook zien waar jij op kop hebt gereden, de snelheden staan erbij !

Logo's