Het is herfst. Met vijftien man vertrekken we tegen de harde noord-oosten wind in richting Goeree. Theo kiest een klein stukje alternatieve route. De molen wordt voorbijgereden en we slaan af bij de Eerste dijk. Voor Melanie gelijk fataal. Na de bochten kan ze achterin met de harde tegenwind niet meer aan sluiten en zwaait af. Ook Mas laat zich gelijk afzakken naar de staart van het peloton en gaat daar niet meer weg. Op de dam krijg ik het verzoek om nog sneller te wisselen. De beurtjes duren nu nog maar 200 meter. Lastig voor mij want er is geen tijd meer de fluit uit de mond te halen. Laat hem maar tussen de tanden zitten. Niet zo makkelijk ademhalen en ook de kaakjes beginnen te verkrampen. Gelukkig bijt ik hem tijdens m'n kopbeurtjes niet door midden. Hans en Henri zijn intussen ook achteraan aangeschoven, zodat het daar druk wordt. Terug krijgen we loon naar werken, met de wind in de rug gaan we richting Krammer. Kees, Izaak, Wim M. en Onno zijn onder het viaduct al vertrokken en vechten het voor de rest met z'n vieren uit. De rest wacht nog even voor een auto op de rotonde en beginnen dan ook aan de klim waar we gewoontegetrouw in stukken uiteen vallen. Ook op de Krabbenkreek en Oudelandseweg wordt er nog even lekker gespurt, waarna de energie weer ver op is. Na 77 km weer terug in ons vertrouwd stamcafé waar blijkt dat Mas vandaag jarig is en reeds 64 wordt. Hij trakteert ons ook nog eens op twee rondjes. Naar ik hoor wordt ie volgende week 65.
Zondag maar eens op Theo z'n uitnodiging ingegaan en wederom een rondje Goeree gedaan. De wind is helaas niet zo ver gaan liggen als ik had gehoopt en de temperaturen zijn in de ochtend ook niet al te hoog. Maar toch, het zonnetje schijnt en Theo heeft er zin in. Duidelijk dat z'n vorm goed is. Waar bij mij de spieren nog stram en stroef zijn gaat Theo fluitend met een stevig tempo tegen de wind in. Het lijkt me dan ook niet onverstandig van z'n diensten gebruik te maken en in z'n wiel te kruipen. Dat Goeree verveeld inderdaad niet snel, wederom een mooi rondje. Veel praten is niet nodig, we laten de benen spreken en rijden in een flink tempo onder de zon. Na 84 km ben ik weer thuis, Theo brengt me zelfs tot het industrieterrein. Voel de inspanning goed aan de benen en rug. Die training was dus de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten