Weer of geen weer, de beuk erin

Jacco heeft gepast en zit stiekem te gniffelen achter de computer. Geen voorjaarszonnetje, geen 14C, nee smerige rotmiezer. Zou het wel willen veranderen, maar zoals ze zeggen 'alles kan, be'alven 'n scheete op 'n planke spiekeren' . Wij zij die-hards dus wij gaan, 9 man sterk nog wel. Op het industrieterrein sluit gastrijdster Jolanda ook nog aan. Op de Oesterdam blijk dat ook Theo een soft plekje heeft. Nadat de groep een paar keer breekt besluit ie na overleg met moi om de route over Kruiningen te wijzigen en richting Ossendrecht te rijden. Zo denken we de tegenwind onder de Zeedijk te vermijden en het breken op te lossen. Zo zie je maar ,van zo'n vrouw wordt je toch een beetje week. Helegaar verkeerde beslissing natuurlijk, van Ossendrecht naar Huijbergen is het gewoon shit en ook de tegenwind krijgen we later volop voor onze kiezen. M'n wegenkennis, waar Theo op vertrouwd, schiet ook nog te kort met als gevolg twee gemiste afslagen. Krijg nou toch weer meer respect voor Jacco, toch wel zwaar beroep, routeplanner. Good old Mas redt ons uit de brand en brengt ons via Nispen terug. Als dank mag ie lekker uit de wind rijden. Jacquelientje heeft het moeilijk met alle cols in Zeeland en West-Brabant. De koene ridders in ons ontwaken. Braaf wordt er gewacht. Vanaf Tholen  pal tegen. Onder aanvoering van, ja van wie eigenlijk, gaan we als proffesionals te keer. Draaien nu in een waaier waarin we constant wisselen. Gedoemd om te falen natuurlijk, niet iedereen snapt het en bij Poortvliet rijden Kees en Ad weer vooruit, de rest wacht. Mas vindt het allang best, kan ie eindelijk weer een beetje fatsoenlijk uit de wind. Theo is weer in de right mood. Z'n fiets net helemaal gesmeerd, loopt als een zonnetje, dus na Scherpenisse wil ie nog een keer vlammen. Hard rijden en sprinten is niet hetzelfde. Een paar krachttermen volgen nadat ie te lang op kop rijdt, niemand overneemt en vervolgens Kees z'n jump niet kan volgen. Zelf maar even niet, wordt erg onrustig gereden en vindt het niet safe.

Terug in café Smerdiek alles weer vergeven en volop lol. Nog even een kleine discussie over wat we aan moeten met gastrijders die het tempo niet kunnen volgen. Hier komen we niet gelijk uit. Toch is die Jacqueline wel een taaie. Beet d'r eigen acherin elke keer vast. Denk dat Theo volgende week nog wel een leuk verhaaltje heeft over een het aanpassen van je tempo aan andere rijders, maar daar ga ik niet op vooruit lopen.