Pa Ko rijdt en buurman Martin, uitgeschakeld door een liesbreuk, is bijrijder. Van Martin verneem ik dat Eline bergop een kanjer is. De tijden en snelheden die ik onderweg hoor, vorig jaar is de Ventoux beklommen vanuit Malaucene, doen me duizelen. Eigenlijk maakt het niet veel uit, zo'n beklimming moet je toch in eigen tempo doen. In m'n achterhoofd spookt Adrie z'n verhaal en de daarin beschreven ontberingen. Ben zelf niet bepaald op 'n lichtst, dus maak me wel wat zorgen.
Vanaf Bedoin is het 21 km naar de top. Het begin gaat nog licht omhoog, Eline gaat ervandoor op het grote blad. Net als de andere fietsers ga ik van voren klein, er moet nog veel komen. Adrie heeft niet overdreven, dat bos is donders steil, constant tussen de 8 en 11 %. Kan gelukkig een redelijk ritme en tempo vinden. Eline fietst zo'n 200m voor en is een goed richtpunt.
Rond me zie ik fietsers verschrikkelijk afzien. Sommigen gaan zowat sur place, anderen zwalken over de weg. Al na een paar kilometer zie ik fietsers langs de kant van de weg staan, met het hoofd over het stuur. Moet denken aan Anita d'r opmerkingen. Na een bezoek aan een waterval moesten we behoorljk steil omhoog klauteren. Total loss kwam ze boven, met een rode kop zei ze: 'Weet niet wat je aan dat klimmen vindt, gewoon verschrikkelijk, veschrikkelijk. Je hart klopt uit je borst en je kop barst zowat uit elkaar, je bent gewoon een lomperik dat je dat je eigen aandoet'.
Martin en Ko zijn onderweg goede supporters om de paar kilometer worden we aangemoedigd en gefotografeerd. Ook andere toeschouwers, waaronder opvallend veel Nederlandse vrouwen schreeuwen ons toe, houd vol, courage!
Dat geeft de burger moed. Verder in het bos raakt Eline in de bochten uit m'n zicht, toch haal ik voortdurend mensen in. Als ik me nou maar niet tot een te hoog tempo heb laten verleiden en me over de kop aan het rijden ben. Na 15 km kom ik bij Chalet Reynard uit het bos en krijg een vol zicht op het kale maanlandschap en het weerstation op de top, nog 6 km te gaan. Eline rijdt een paar lussen boven me.
Lijkt of het even wat lichter gaat en kan nog redelijk versnellen. Rond me zie ik nog volop mensen doodgaan, dat geeft een extra boost. De laatste 2 km zijn erg zwaar, het tempo loopt terug en ik moet hard op de tanden bijten. Dan de laatste steile bochten en ik ben bij het weerstation. Na 1.46.05 kom ik boven aan. Eline is nog 4 minuten eerder als mij, in het laatste stuk heeft ze nog meer versneld. Ko maakt boven nog wat plaatjes van me bij het bord van de col. Als toetje nog naar beneden zoeven, nou lijkt het helemaal niet zo ver. Op de terugweg nog broodjes, koffie en drinken, 's-avonds krijg ik nog een dvd met de foto's van de dag. Super geregeld, een gezellige dag en een fantastische ervaring.
Wie is de volgende die hem gaat beklimmen, na Mas, Leon, Melanie, Adrie en Wim en Ad Kuzee is er natuurlijk ook al geweest.
BeantwoordenVerwijderenTijd voor Theo om die uitdaging aan te gaan
Het gaat wel kriebelen moet ik zeggen, maar denk dat het bij Marga nog niet kriebelt, euh Frankrijk bedoel ik, maar wie weet is het wel een idee om gezamelijk iets te organiseren, wij op de fiets en de meiden (behalve Melanie want die fietst mee) gaan gezellig stappen of ons aanmoedigen, dat mogen ze dan zelf bepalen
BeantwoordenVerwijderenWim, een foto van de jonge deerne kan wel helpen in welke context we jouw prestatie moeten plaatsen, natuurlijk het zijn de benen die het moeten doen, maar het is nog niet volledig duidelijk wat voor prestatie verhogende stoffen een man aanmaakt bij het zien van iets wat hij heel graag in beeld wilt houden.
BeantwoordenVerwijderenVerder alleen maar bewondering, kan bijna zelf de pijn in de benen voelen bij je verslag.