Zaterdagmorgen rijden we in en poep en een scheet naar de Ardennen. Net na achten al paraat. Volop tijd om te verkleden en nog wat belast in het kleine hokje achter te laten. Mooi dat Ron en Theo er ook zijn. Het vertrouwen in eigen kunnen is weer helemaal terug.
Gelijk bij de start gaat die donderse Leon er al vandoor. Het is duidelijk de schande van de Putscheid moet worden uitgewist. Slechts een snelle afdaling brengt me terug in z'n wiel. Even later sluit Kees ook nog aan. Het gaat gelijk zo hard dat ik de anderen niet meer zie. In de eerste klim gaat het met 20 km/u omhoog. Leon moet en zal weg. Hij gaat letterlijk volle bak omhoog. Zie al dat dit te hard gaat voor mij en een kilometer voor de top temper ik m'n tempo. Kees is nog maar net genezen van de buikprobleempjes en wacht op me. In de tussenstukken gaan we echter hard door en denken ergens Leon nog terug te zien. Eerste controlepost 27,8 km/u op m'n teller. Schrik me rot, veel te hard, dat gaat me bezuren. Leon is door de controlepost gerend en al weg als we aankomen. We wachten een poosje en dan komt Henk die ook stevig heeft doorgereden. Samen rijden we verden, in een groepje is toch leuker. Voor de 2e stop voel ik al dat ik te snel ben gestart, verkrampende bovenbenen en dat met slechts 80 km op de teller. De steilste klimmen komen er net aan, met die ellendige Hezalles als hoogtepunt. Heb in de bergen net genoeg kracht op gedaan en weet nog net de trappers rond te krijgen. Henk moet er even af, maar na de klim hergroeperen we en rijden lekker samen.
De la Redoute verrast me. In m'n geheugen is er nog een extra steil stuk op het laatst. Dat is een meevaller als ik Kees al zie staan terwijl ik denk nog een steil stuk te krijgen. In elke klim moet ik gaten laten vallen richting Kees. Helaas is het niet alleen mentaal, zoals Kees misschien denkt. Maar als ik voel dat het niet verergert krijg ik weer wat lef en rij op de tussenstukken vol gas om weer aan te sluiten bij de groepjes waar Kees rijdt. Op de top van de laatste klim belt Leon, hij is al binnen. Goed gedaan, hoor later wel dat ie op het eind echt kapot zat. Henk zit er ook doorheen, maar Henk zou Henk niet zijn als ie niet tot het gaatje gaat en vrij kort achter ons finisht. Kees waardeert het dat ik m'n best doe elke keer aan te sluiten en wacht even op de top van de laatste klim, wat ik natuurlijk ook weer waardeer. Samen komen we aan. Na Henk volgt Theo, zeer zelfvoldaan en ook terecht natuurlijk. Kon in de afdalingen echt niet wachten. Dat had ik onderweg al tegen Kees gezegd. Theo daalt als een raket en Mas als een zak zand. Ron verdeelt z'n krachten voorzichtig en blijft bij Mas, zoals afgesproken. Heel netjes. Even zorgen over nieuw lid René, had grote moeite onderweg en Theo vreeste dat er grote achterstand is. In eerste instantie krijgen we ook geen telefonisch contact, later gelukkig wel. Het valt mee, Mas, Ron en Leen hebben op de stops alle tijd genomen, zodat de verschillen toch nog redelijk beperkt zijn gebleven. Mooi ritje, maar een dag later voel ik m'n benen behoorlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten