Wij zijn toch wel de grootste mazzelaars van de wereld. 's-Morgens sneeuw, 's-avonds viezigheid, en wij? Een zonnetje, weinig wind en schone wegen. Jake omschrijft het prima. Theo bewijst op Goeree weer zijn waarde. Exact de juiste wegen, overzichtelijk en schoon en ook nog eens de goede afstand. We gedragen ons opmerkelijk voorbeeldig, een prima tempo en iedereen doet z'n werk, zelfs de van ziekte terugkerende Adrie. Alleen Keurtje blijft op z'n atb achterin. Terecht, uit ervaring weet ik dat het op zich een hele prestatie is om op een atb de racefietsen bij te blijven.
Als ik Jake z'n stukje lees frons ik even de wenkbrauwen. Merkwaardig hoe we allemaal de zaken anders herinneren. Had ie voor de omstandigheden soms de verkeerde zonnebril op waardoor de zaken enigszins vertroebeld raakten. Dan snap ik het. Die Jake hoopt natuurlijk op een reactie. Vooruit dan maar weer. Kees van een laffe aanval betichten is natuurlijk levensgevaarlijk. Onze Kees is zelf natuurlijk de aanvaller bij uitstek en degene die op de Krammersluis zowat altijd het voortouw neemt. Door ziekte en gebrek aan training liet ie nu even het iniatief aan Theo, die momenteel uitstekend getraind is. Gevaarlijk om daar mee te spotten, de kans dat Kees dit met klinkende munt terug betaald is aanwezig. M'n eigen vorm is ook nog niet om over naar huis te schrijven.. Toen bij Theo de batterijen leegraakte en niemand overnam, Kees kon niet, Jake in het derde wiel deed het ook niet, besloot ik zelf maar het initiatief te nemen. Probeerde dusdanig rustig over te nemen dat Theo als beloning voor al z'n moeite, ook nog kon aanpikken. Die had zich echter te leeg gereden. Ook Jake was schijnbaar zo leeg dat ie moest lossen. Maar echt versneld werd er niet we gingen in Theo z'n tempo door. Enfin, dat is dus de visie gezien door mijn zonnebril.
Waarom weer zo'n verhandeling. Nou ja, er zijn meerdere mensen die de blog lezen. Zou toch niet willen dat de mensen door een practical joke een hele verkeerde indruk krijgen. By the way, niks aan de hand hoor. We hebben een prima rit gehad en zaten allen met een zeer tevreden gevoel, zeer gezellig na te praten in ons kroegje. Dus vreemdelingen die dit lezen niet het ergste van ons denken. We zijn gewoon een gezellig ploegje die soms graag een beetje ouwehoeren.
zondag 31 januari 2010
zaterdag 30 januari 2010
Voorjaar
Vandaag leek het wel voorjaar. Ondanks de voorspellingen die in de loop van de middag buien afgaven, scheen er een lekker winterzonnetje. Vanwege de sneeuwval vanmorgen en de noorden wind werd besloten koers te zetten in diezelfde noordelijke richting. Dat betekent het eiland af richting de Philipsdam, waar de keus is om links naar Schouwen-Duiveland, of rechts naar Goeree te gaan. Aangezien Theo onze Goeree-goeroe is, nam hij de routeplanning over.
Via Nieuwe Tonge en Middelharnis werd koers gezet naar Dirksland, waar de draai gemaakt werd richting huis. Met een lekker rugwindje en een tempo van 33 km/uur terug naar de Krammersluizen, waar Kees en Theo in de aanval gingen, gevolgd door Jacco. De rest volgde als een sliert. Net voor de slagbomen spurtte Kees Theo een beetje laffig voorbij. Zoals gewoonlijk had Wim zich ook heerlijk zitten sparen, zodat hij samen met Henry nog over Theo en Jacco kwam. Bovenop werd netjes gewacht op de rest (jawel, wij zijn een zeer SOCIALE CLUB) waarna met een gang van 34 a 35 km/uur naar Smerdiek werd gereden.
Bij Poortvliet nog wat consternatie door een onverwachte manoevre, waardoor Theo en Rene met elkaar in aanraking kwamen. Gelukkig was er alleen sprake van schrik, wat erin resulteerde dat Theo wat overmatige adrenaline kwijt moest. Gevolg daarvan was weer dat Rene moest lossen. Uiteraard werd daar weer keurig op gewacht, zodat we om 4 uur netjes in het cafe zaten. Daar waren de onderwerpen achtereenvolgens de site van broer Witte (goede promotie)en het milieu (?!). Nadat de voorzitter de heren tot de orde had geroepen om vooral niet al te serieuze kwesties te gaan bespreken, werd een meer alledaags onderwerp aangesneden. Volgende week hopelijk weer zulk weer.
Via Nieuwe Tonge en Middelharnis werd koers gezet naar Dirksland, waar de draai gemaakt werd richting huis. Met een lekker rugwindje en een tempo van 33 km/uur terug naar de Krammersluizen, waar Kees en Theo in de aanval gingen, gevolgd door Jacco. De rest volgde als een sliert. Net voor de slagbomen spurtte Kees Theo een beetje laffig voorbij. Zoals gewoonlijk had Wim zich ook heerlijk zitten sparen, zodat hij samen met Henry nog over Theo en Jacco kwam. Bovenop werd netjes gewacht op de rest (jawel, wij zijn een zeer SOCIALE CLUB) waarna met een gang van 34 a 35 km/uur naar Smerdiek werd gereden.
Bij Poortvliet nog wat consternatie door een onverwachte manoevre, waardoor Theo en Rene met elkaar in aanraking kwamen. Gelukkig was er alleen sprake van schrik, wat erin resulteerde dat Theo wat overmatige adrenaline kwijt moest. Gevolg daarvan was weer dat Rene moest lossen. Uiteraard werd daar weer keurig op gewacht, zodat we om 4 uur netjes in het cafe zaten. Daar waren de onderwerpen achtereenvolgens de site van broer Witte (goede promotie)en het milieu (?!). Nadat de voorzitter de heren tot de orde had geroepen om vooral niet al te serieuze kwesties te gaan bespreken, werd een meer alledaags onderwerp aangesneden. Volgende week hopelijk weer zulk weer.
zaterdag 23 januari 2010
Druilerig weer troef
Als je een winter al fietstechnisch kan benaderen, dan kan je toch wel zeggen dat dit exemplaar niet zo geslaagd is. Uit de grauwe lucht valt vlak voor het vertrek nog een druilerige regen. Kees, die onderweg is naar de start, draait terug huiswaarts. Jacco die uit Tholen komt twijfelt ook, maar komt toch door. Gaby Havermans is voor de eerste keer ook weer als gastrijder present, en zo komen we toch nog aan acht man.
Mas oppert een rondje bos en terug van de wind over de Oesterdam. De nattigheid valt mee en aan de Bergse kant is de weg zelfs redelijk droog. Richting Oesterdam worden we achterhaald door een groepje uit Steenbergen. Ook in andere ploegjes is er wel eens een meningsverschil. Eén man wil voorbij, de rest duidelijk niet, met als resultaat dat we veranderen in een mengelmoesje. Geen succes voor onze Mas. Die houdt met z'n slechte zicht van bekende rijders en vastigheid. Hoor hem behoorlijk mopperen tegen één van de vreemdelingen. Tegen het viaduct trekt Theo stevig door. Jacco vindt dit voor januari veel te gortig en laat zich uitzakken. Vreemdelingen in de groep maken schijnbaar speciale krachten los. Op de dam ontstaan er twee groepen. In de voorste groep zie ik meerdere van onze mensen er aan trekken. Zelf wacht ik met Keurtje op Jacco die een redelijk gaatje heeft. Na een paar kilometer sluiten we aan bij de tweede groep. Ik zet me op kop en we gaan op weg naar de eerste groep. Eén van de gastrijders, een beer van een vent, helpt me. Dan laat ook Theo zich nog zakken om een handje te helpen en is het gat zo gedicht. Aan het eind van de dam kan ik me bij een stevige versnelling nog aansluiten bij Theo en de twee sterkste gastrijders. De rest van onze mensen verzaakt, die hebben zich in het eerste stuk al lek gereden. Naar ik later hoor hebben ze zich door onze gastrijders op kop laten zetten, slim natuurlijk. Vrij soepeltjes kan ik meerijden tot het eind en dat valt niks tegen.
Op Tholen gaat het weer harder regenen en de nattigheid begint door de kleren te slaan. Tijd voor café Smerdiek. Dit keer geen kramp maar echt goed voor de spieren kan het niet zijn. De warme chocomel doet weer wonderen. Even later komt ook Kees nog binnen stappen, vorige week ook ziek geweest en Adrie deze week. Toch een kwaadaardig virus wat de ronde doet. Maar ach het is pas januari, dus geen zorgen, volgende week zien we weer wel.
Mas oppert een rondje bos en terug van de wind over de Oesterdam. De nattigheid valt mee en aan de Bergse kant is de weg zelfs redelijk droog. Richting Oesterdam worden we achterhaald door een groepje uit Steenbergen. Ook in andere ploegjes is er wel eens een meningsverschil. Eén man wil voorbij, de rest duidelijk niet, met als resultaat dat we veranderen in een mengelmoesje. Geen succes voor onze Mas. Die houdt met z'n slechte zicht van bekende rijders en vastigheid. Hoor hem behoorlijk mopperen tegen één van de vreemdelingen. Tegen het viaduct trekt Theo stevig door. Jacco vindt dit voor januari veel te gortig en laat zich uitzakken. Vreemdelingen in de groep maken schijnbaar speciale krachten los. Op de dam ontstaan er twee groepen. In de voorste groep zie ik meerdere van onze mensen er aan trekken. Zelf wacht ik met Keurtje op Jacco die een redelijk gaatje heeft. Na een paar kilometer sluiten we aan bij de tweede groep. Ik zet me op kop en we gaan op weg naar de eerste groep. Eén van de gastrijders, een beer van een vent, helpt me. Dan laat ook Theo zich nog zakken om een handje te helpen en is het gat zo gedicht. Aan het eind van de dam kan ik me bij een stevige versnelling nog aansluiten bij Theo en de twee sterkste gastrijders. De rest van onze mensen verzaakt, die hebben zich in het eerste stuk al lek gereden. Naar ik later hoor hebben ze zich door onze gastrijders op kop laten zetten, slim natuurlijk. Vrij soepeltjes kan ik meerijden tot het eind en dat valt niks tegen.
Op Tholen gaat het weer harder regenen en de nattigheid begint door de kleren te slaan. Tijd voor café Smerdiek. Dit keer geen kramp maar echt goed voor de spieren kan het niet zijn. De warme chocomel doet weer wonderen. Even later komt ook Kees nog binnen stappen, vorige week ook ziek geweest en Adrie deze week. Toch een kwaadaardig virus wat de ronde doet. Maar ach het is pas januari, dus geen zorgen, volgende week zien we weer wel.
zondag 17 januari 2010
Agressie in het verkeer
De temperatuur is gestegen en de sneeuw wat gesmolten. Alleen regen verwacht in de middag, dus twijfelachtig. Toch zeven man aan de start. Er is een stevig windje en met een temperatuur van drie graden komt dat behoorlijk aan. Voor mij niet onbekend, de voorgaande weken was het nog slechter, voor de anderen is het de eerste keer dit jaar.
Van Poortvliet richting Oesterdam gebeurt het. Tegen de wind in doen nog vier man het werk aan kop. Van achter wordt er driftig geroepen: "naar links, naar links". Als we de waaier formeren komt er vanachter net een auto. Ook de achtersten horen dat door de tegenwind en de verbetenheid om uit de wind te komen niet. Wild claxonerend en zonder vaart terug te nemen komt een auto met grote aanhanger voorbij. Aan de kop van de groep snijdt ie terug naar rechts. De aanhanger maakt een slinger en raakt Henri aan de elleboog. Wild slingerend zie ik Henri en René zowat ondersteboven gaan. Chaos in de groep, maar wonder boven wonder, we blijven overeind. Het nummer van de aanhanger is onthouden en Theo belt 112 om melding te maken. Aan het eind van de Zandweg, bij de dijkdoorgang staat de auto op het erf van een boerderij. We rijden erop om de bestuurder aan te spreken. Henri en Theo zijn woest en er vallen behoorlijke woorden. De bestuurder claimt dat ie niets heeft gemerkt, maar dat is lulkoek. Dit was pure opzet. Als de groep even later doorrijdt en ik samen met René met de chauffeur nog napraat geeft ie toe dat het een domme actie was. Hopelijk blijven we de rest van het seizoen gespaard van dit soort fratsen.
Bij Strijen draait Martin terug naar huis. Theo probeert een redelijk tempo te onderhouden, voor Martin te hard, hij blaast zich met deze wind volledig op. Ook de hele Oesterdam vol tegen. M'n vorm is miserabel. De verkoudheid wil maar niet wijken. Bij Rilland draaien we en krijgen we de wind in de rug. Ondanks de praat dat we het rustig zouden houden loopt het tempo toch weer boven de 40 km/u. Op de Oesterdam is dat toegestaan, niet zo slim dat ik meega, want de vorm is er niet naar. De groep breekt en onder het viaduct wachten we even. Wederom blunder ik. Waar anderen hun regenjack aantrekken omdat het aardig begint door te spetteren, hou ik het mijne in m'n zak. Denk dat ik m'n eigen wel goed warm kan houden tot Smerdiek, maar dat valt tegen. Als we bij Strijen de dijk overrijden liggen er nog sporen sneeuw. Met Mas zit ik aan de slechte linkerhelft. Om begrijpelijke reden zitten we gelijk tweehonderd meter achter. Vooraan wordt er gewoon met zo'n 36 km/u doorgereden en niet omgekeken. Moet keihard doortrekken om weer bij te komen. Dan voel ik de bovenbenen krampen, vermoeidheid en kou, besluit niet verder te forceren en in m'n eigen tempo door te rijden. Vanaf Poortvliet blijft het gaatje gelijk en voor Smerdiek pak ik Mas en René zelfs nog terug.
Ben niet ontevreden. Weken bijna niet getraind, maar toch m'n kopwerk kunnen doen. Van voor Poortvliet alleen gereden en een redelijk tempo kunnen onderhouden zonder stil te vallen. En zo'n gaatje, niets aan de hand. Als de vorm weer goed is zetten we dat wel recht. Volgende week er weer lekker tegenaan.
Van Poortvliet richting Oesterdam gebeurt het. Tegen de wind in doen nog vier man het werk aan kop. Van achter wordt er driftig geroepen: "naar links, naar links". Als we de waaier formeren komt er vanachter net een auto. Ook de achtersten horen dat door de tegenwind en de verbetenheid om uit de wind te komen niet. Wild claxonerend en zonder vaart terug te nemen komt een auto met grote aanhanger voorbij. Aan de kop van de groep snijdt ie terug naar rechts. De aanhanger maakt een slinger en raakt Henri aan de elleboog. Wild slingerend zie ik Henri en René zowat ondersteboven gaan. Chaos in de groep, maar wonder boven wonder, we blijven overeind. Het nummer van de aanhanger is onthouden en Theo belt 112 om melding te maken. Aan het eind van de Zandweg, bij de dijkdoorgang staat de auto op het erf van een boerderij. We rijden erop om de bestuurder aan te spreken. Henri en Theo zijn woest en er vallen behoorlijke woorden. De bestuurder claimt dat ie niets heeft gemerkt, maar dat is lulkoek. Dit was pure opzet. Als de groep even later doorrijdt en ik samen met René met de chauffeur nog napraat geeft ie toe dat het een domme actie was. Hopelijk blijven we de rest van het seizoen gespaard van dit soort fratsen.
Bij Strijen draait Martin terug naar huis. Theo probeert een redelijk tempo te onderhouden, voor Martin te hard, hij blaast zich met deze wind volledig op. Ook de hele Oesterdam vol tegen. M'n vorm is miserabel. De verkoudheid wil maar niet wijken. Bij Rilland draaien we en krijgen we de wind in de rug. Ondanks de praat dat we het rustig zouden houden loopt het tempo toch weer boven de 40 km/u. Op de Oesterdam is dat toegestaan, niet zo slim dat ik meega, want de vorm is er niet naar. De groep breekt en onder het viaduct wachten we even. Wederom blunder ik. Waar anderen hun regenjack aantrekken omdat het aardig begint door te spetteren, hou ik het mijne in m'n zak. Denk dat ik m'n eigen wel goed warm kan houden tot Smerdiek, maar dat valt tegen. Als we bij Strijen de dijk overrijden liggen er nog sporen sneeuw. Met Mas zit ik aan de slechte linkerhelft. Om begrijpelijke reden zitten we gelijk tweehonderd meter achter. Vooraan wordt er gewoon met zo'n 36 km/u doorgereden en niet omgekeken. Moet keihard doortrekken om weer bij te komen. Dan voel ik de bovenbenen krampen, vermoeidheid en kou, besluit niet verder te forceren en in m'n eigen tempo door te rijden. Vanaf Poortvliet blijft het gaatje gelijk en voor Smerdiek pak ik Mas en René zelfs nog terug.
Ben niet ontevreden. Weken bijna niet getraind, maar toch m'n kopwerk kunnen doen. Van voor Poortvliet alleen gereden en een redelijk tempo kunnen onderhouden zonder stil te vallen. En zo'n gaatje, niets aan de hand. Als de vorm weer goed is zetten we dat wel recht. Volgende week er weer lekker tegenaan.
zaterdag 9 januari 2010
De hel van 2010
Afgelopen zondag geveld door een virus. Maandag ook nog koorts. M'n voornemens om deze week een paar ergo-trainingen te doen moet ik noodgedwongen vergeten. M'n black-out van vorige week staat me nog helder voor de geest. Waarschijnlijk ben ik niet alleen te diep gegaan, maar had ik ook al iets onder de leden. Naar een idee van Kees ga ik toch een paar cross-bandjes halen. Die kunnen op het oude stalen ros denk ik. Voor pas het net, achter niet,geen ruimte in het frame. Vlak voor vertrek moet ik vlug de oude band weer terugzetten. Kees en Adrie zijn ook weer van de partij en ook Hans Keur is er. Geef al vast bericht dat ik misschien moet afhaken door lichamelijk malaise.
In de Oudelandse weg, richting Stalland, blaast een harde ijskoude Noord-Oostenwind recht in het gezicht. De adem wordt gelijk afgesneden, het is alsof je tegen een muur loopt. M'n tempo valt terug naar een 23km/u, veel meer zit er niet in. Mismoedigheid overvalt me, dat wordt draaien denk ik. Gelukkig, als Keurtje en Adrie aan kop komen, blijkt dat ze zelfs nog wat verder terugvallen. Ook Kees, veruit de sterkste van ons kwartet, moet hard werken. Richting Krabbenkreek is de stuifsneeuw het fietspad opgewaaid en zijn er stukken wit. De fijne stuifsneeuw die valt blijft gelukkig nog niet echt liggen. Complimenten voor de strooier van het fietspad. Op het eiland zijn ze nog steeds redelijk begaanbaar. Op andere plaatsen is dat stukken minder. M'n kaken zijn intussen stijf van de kou. Gecombineerd met m'n hese keel wordt het moeilijk om m'n eigen nog verstaanbaar te maken bij de enkele woorden die we wisselen. Op de Philipsdam is het eveneens pal tegen. De fijne motsneeuw waait in ons gezicht, met de windstoten waait de sneeuw uit de berm en van het ijs in wolken rond ons heen. Adrie krijgt last van een pijnlijk voorhoofd. De hel van 1963 is nu De hel van 2010. We hebben afgesproken aan het eind van de dam te draaien. Adrie zegt dat we maar moeten doorrijden en laat zich uitzakken. Keurtje lost voor de sluis ook. Verbeten bijt ik me in het wiel van Kees. Ik moet en zal die sluis op. Bovenop draaien we en mogen we eindelijk van de wind. Op de bevroren stroken in het midden is het oppassen, als ik moet uitwijken en er overheen rijd voel ik m'n wiel gelijk schuiven. Na de Blauwe Bloem steeds meer witte stukken, voornamelijk door stuifsneeuw. De motsneeuw blijft nu echter ook wat liggen. Ben blij als we na 45 km weer ongeschonden arriveren in Café Smerdiek. Het is genoeg geweest zo.
Theo komt ook nog even. Goed voor de algemene kennis. Weet nu weer helemaal hoe je als man je eigen kan laten helpen aan je zaakje. Altijd nuttige informatie. Z'n conditie zit wel goed, de spinfiets maakt overuren. Op weg naar huis is het oppassen. Het is intussen goed spekkerig en de wegen in het dorp zijn slechter als er buiten. Brrr, als je het café weer uitgaat voelt het ijskoud aan. Gelukkig kan Kees meerijden met Theo. Als ik thuis onder een warme douche sta voel ik de voetjes tintelen en het velletje wordt rood. Die kou kruipt toch dieper in je als je denkt. Maar zoals Reinier Paping zegt, kou zit tussen de oren, dus waar een wil is, is een weg.
In de Oudelandse weg, richting Stalland, blaast een harde ijskoude Noord-Oostenwind recht in het gezicht. De adem wordt gelijk afgesneden, het is alsof je tegen een muur loopt. M'n tempo valt terug naar een 23km/u, veel meer zit er niet in. Mismoedigheid overvalt me, dat wordt draaien denk ik. Gelukkig, als Keurtje en Adrie aan kop komen, blijkt dat ze zelfs nog wat verder terugvallen. Ook Kees, veruit de sterkste van ons kwartet, moet hard werken. Richting Krabbenkreek is de stuifsneeuw het fietspad opgewaaid en zijn er stukken wit. De fijne stuifsneeuw die valt blijft gelukkig nog niet echt liggen. Complimenten voor de strooier van het fietspad. Op het eiland zijn ze nog steeds redelijk begaanbaar. Op andere plaatsen is dat stukken minder. M'n kaken zijn intussen stijf van de kou. Gecombineerd met m'n hese keel wordt het moeilijk om m'n eigen nog verstaanbaar te maken bij de enkele woorden die we wisselen. Op de Philipsdam is het eveneens pal tegen. De fijne motsneeuw waait in ons gezicht, met de windstoten waait de sneeuw uit de berm en van het ijs in wolken rond ons heen. Adrie krijgt last van een pijnlijk voorhoofd. De hel van 1963 is nu De hel van 2010. We hebben afgesproken aan het eind van de dam te draaien. Adrie zegt dat we maar moeten doorrijden en laat zich uitzakken. Keurtje lost voor de sluis ook. Verbeten bijt ik me in het wiel van Kees. Ik moet en zal die sluis op. Bovenop draaien we en mogen we eindelijk van de wind. Op de bevroren stroken in het midden is het oppassen, als ik moet uitwijken en er overheen rijd voel ik m'n wiel gelijk schuiven. Na de Blauwe Bloem steeds meer witte stukken, voornamelijk door stuifsneeuw. De motsneeuw blijft nu echter ook wat liggen. Ben blij als we na 45 km weer ongeschonden arriveren in Café Smerdiek. Het is genoeg geweest zo.
Theo komt ook nog even. Goed voor de algemene kennis. Weet nu weer helemaal hoe je als man je eigen kan laten helpen aan je zaakje. Altijd nuttige informatie. Z'n conditie zit wel goed, de spinfiets maakt overuren. Op weg naar huis is het oppassen. Het is intussen goed spekkerig en de wegen in het dorp zijn slechter als er buiten. Brrr, als je het café weer uitgaat voelt het ijskoud aan. Gelukkig kan Kees meerijden met Theo. Als ik thuis onder een warme douche sta voel ik de voetjes tintelen en het velletje wordt rood. Die kou kruipt toch dieper in je als je denkt. Maar zoals Reinier Paping zegt, kou zit tussen de oren, dus waar een wil is, is een weg.
zaterdag 2 januari 2010
We gaan er weer tegenaan
Onverwacht tegenvallertje. Sneeuw in de morgen, die weermannen snappen er ook niks van. Weet 100 % zeker dat dat pas voor de avond was afgegeven in deze contreien. Moet 's-morgens noodgedwongen naar Bergen en als ik terugkom zie ik dat de fietspaden op Tholen er goed bij liggen. Heb op andere plaatsen nog wel wat sneeuw gezien plus al die pekel, dus besluit maar op de ATB te gaan. Zie op de e-mail dat er meer liefhebbers zijn dus we gaan.
Weet dat het zwaar zal worden. De vorige ATB rit was al afzien en nu ben ik zelf nog een paar kilo zwaarder en heb een paar weken geluierd. Kees en Jacco zijn op de racefiets, Adrie is gelukkig ook op de ATB. Op de Philipsdam gaat het al hard, misschien niet voor de racefiets, maar wel voor de ATB. Op de Krammersluis moet Adrie lossen, zelf kan ik op m'n tandvlees aanpikken. Op weg naar Bruinisse neem ik tegenwind nog een keer over, had ik beter niet kunnen doen. Adrie is een stuk slimmer en blijft achterin. Terug de Krammer op houden Kees en Jacco een beetje rekening met ons. Na de sluis krijgen we zijwind. Kees gooit het tempo weer omhoog. Voel dat de benen behoorlijk verzuren. Als Jacco roept "LEK!" is dat voor Adrie en mij een verademing. Maar helaas, Jacco z'n band werkt niet echt mee, als z'n nieuwe band ook lek is moet Kees doorrijden wegens verplichtingen. Meer reservebanden zijn er niet en onze ATB banden hebben een andere maat. Na diverse telefonische hulproepen is Theo gelukkig bereid Jacco op te pikken. Als Adrie en ik weer doorrijden zijn we behoorlijk verkleumd. Adrie heeft het zwaar en ik neem wat langer kop. Bij de Blauwe Bloem gebeurt het omgekeerde. M'n benen lopen volkomen leeg en Adrie is weer wat hersteld. Gelukkig kan vriend Adrie het volhouden op kop, maar ik moet toch nog vragen om iets verder gas terug te nemen. Theo en Jacco komen toeterend voorbij en houden ons nog even uit de wind. Herstel zit er niet meer in, het laatste stuk moet ik echt uitbollen. Dat is lang geleden dat de benen zo leeg waren, heb me duidelijk te veel geforceerd. Een goed lesje in nederigheid. Eigenlijk ook wel weer prima want zo'n diepte puntje stimuleert me altijd weer extra er tegen aan te gaan. Elk nadeel heeft zo z'n voordeel. Ben blij als we weer in café Smerdiek zijn en na twee chocomels voel ik me een stuk beter.
De binding binnen de club is de laatste tijd alleen maar groter geworden. Voorheen was niet fietsen ook niet naar het café. Nu zijn ook Ron, Mas, Martin, Theo in het café voor een drankje en een gezellig praatje en natuurlijk de Nieuwjaarswensen. Houden zo. Wat me er gelijk aan doet denken, iedereen de beste wensen en heel veel fietsplezier in het nieuwe jaar.
Weet dat het zwaar zal worden. De vorige ATB rit was al afzien en nu ben ik zelf nog een paar kilo zwaarder en heb een paar weken geluierd. Kees en Jacco zijn op de racefiets, Adrie is gelukkig ook op de ATB. Op de Philipsdam gaat het al hard, misschien niet voor de racefiets, maar wel voor de ATB. Op de Krammersluis moet Adrie lossen, zelf kan ik op m'n tandvlees aanpikken. Op weg naar Bruinisse neem ik tegenwind nog een keer over, had ik beter niet kunnen doen. Adrie is een stuk slimmer en blijft achterin. Terug de Krammer op houden Kees en Jacco een beetje rekening met ons. Na de sluis krijgen we zijwind. Kees gooit het tempo weer omhoog. Voel dat de benen behoorlijk verzuren. Als Jacco roept "LEK!" is dat voor Adrie en mij een verademing. Maar helaas, Jacco z'n band werkt niet echt mee, als z'n nieuwe band ook lek is moet Kees doorrijden wegens verplichtingen. Meer reservebanden zijn er niet en onze ATB banden hebben een andere maat. Na diverse telefonische hulproepen is Theo gelukkig bereid Jacco op te pikken. Als Adrie en ik weer doorrijden zijn we behoorlijk verkleumd. Adrie heeft het zwaar en ik neem wat langer kop. Bij de Blauwe Bloem gebeurt het omgekeerde. M'n benen lopen volkomen leeg en Adrie is weer wat hersteld. Gelukkig kan vriend Adrie het volhouden op kop, maar ik moet toch nog vragen om iets verder gas terug te nemen. Theo en Jacco komen toeterend voorbij en houden ons nog even uit de wind. Herstel zit er niet meer in, het laatste stuk moet ik echt uitbollen. Dat is lang geleden dat de benen zo leeg waren, heb me duidelijk te veel geforceerd. Een goed lesje in nederigheid. Eigenlijk ook wel weer prima want zo'n diepte puntje stimuleert me altijd weer extra er tegen aan te gaan. Elk nadeel heeft zo z'n voordeel. Ben blij als we weer in café Smerdiek zijn en na twee chocomels voel ik me een stuk beter.
De binding binnen de club is de laatste tijd alleen maar groter geworden. Voorheen was niet fietsen ook niet naar het café. Nu zijn ook Ron, Mas, Martin, Theo in het café voor een drankje en een gezellig praatje en natuurlijk de Nieuwjaarswensen. Houden zo. Wat me er gelijk aan doet denken, iedereen de beste wensen en heel veel fietsplezier in het nieuwe jaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)