Oesterdam, bottleneck voor nieuwe leden

De voorspellingen geven veel wind af. Vrijdag krijg ik een lumineus idee. Als ik nou net als Kees en Theo de spieren van tevoren eens warm draai. Hun bevalt het goed en mij ook. In het begin lijkt het inderdaad veel soepeler te gaan. Die hou ik er, als de tijd het toelaat, maar eens in.

Twaalf man aan de start, eerst een paar spikkeltjes maar dan droog. Theo gaat weg over de Oesterdam. Dan weet je het met een harde ZZW wind. In de polder gaat het nog. Het viaduct omhoog naar de Bergse Diepsluis is zeker met tegenwind lastig. Tref het niet, aan kop eerst een toertje tegenwind en dan omhoog. Hoe is dat nou mogelijk als je zelf wisselt. Voel me eigen echter nog goed en kom uit het zadel. Adrie gaat naast me prima mee, maar het is toch iets teveel van het goede voor sommigen. Achter me hoor ik geschreeuw. De groep valt uiteen en René lost wel erg ver. Boven vallen we na de hergroepering de Oesterdam aan. Een gewaarschuwde groep telt voor twee, maar dat geldt niet voor ons. Met een harde schuine tegenwind wordt er weer gewaaierd. Concentreer me goed op de wielen voor me en naast me, want je ligt zo op je snuit. Het tempo ligt behoorlijk strak. Een stuk na de Speelmanplaten komen we er achter dat we René missen. In geen velden of wegen meer te bekennen, gedraaid na achteraf blijkt. Niemand heeft iets gemerkt, dit is al de tweede keer dat we op deze manier een nieuw lid kwijtraken op de dam. Mas die achteraan reed is ons meest ervaren lid, de man die correctie tikjes uitdeelt en ook nog eens secretaris. We besluiten in het café dan ook collectief dat we hem de schuld geven van dit drama.

Na de eerste bocht is het pal tegen. Na de tweede slagboom is Ron zo rood als een zontomaatje en in z'n zog begint het te regenen. Tegen het eind hoor ik meer geluiden dat die dam geen kilometers meer had moeten duren. Mas heeft Theo twijfelachtige info gegeven. Naar zijn ervaring is de dijk onder Waarde schoon. Is een echte politicus, want over de rest heeft ie gezwegen. Achter Rilland en Krabbendijke krijgen we dan ook de nodige troep voor onze kiezen. Zeer onterecht natuurlijk dat zo'n technisch hoogwaardige band van Michelin de schuld krijgt van een lek, als je door zo'n zooi moet. Henk is ditmaal het slachtoffer. Kees heeft op de heenweg al aangekondigd dat ie terug gaat demarreren. Heb er geen vertrouwen in dat ik dat al aan kan. Henk haalt me toch over en belooft dat we samen blijven als het niet gaat. Even later een sterk stukje van Onno, ons trio rijdt constant rond de 45 km/u. Hij rijdt toch een gaatje van dik 100 meter dicht. Dat betekent dik boven de 50 km/u blazen om bij te komen, niet mis. Bij de Speelmanplaten krijgen we meer zijwind. Henk kan na een kopbeurt niet meer aan sluiten als Kees nog een keer versneld. Heeft wel al z'n kopwerk gedaan, en dat kan ik niet zeggen. Komen met z'n drieën aan bij de sluis met Henk op een kleine afstand. Zijn alle vier tevreden met de prestatie. Na de dam gaat het weer hard. Anderen willen ook laten zien dat ze hard kunnen rijden en zie m'n teller boven de 38 km/u schieten. Kortom Mas moet even ingrijpen en dat gebeurt dan ook. Jammer het gaat regenen, anders waren we redelijk droog aangekomen. Als ik bij Scherpenisse even klem zit achter Mas zie ik vooraan Theo wegspringen. Onno en Henk zijn intussen ook aardig leeg en sluiten niet aan. Kees is ongenaakbaar. Uiteindelijk moet Theo ook buigen voor zoveel geweld. Zelf probeer ik nog wel er naar toe te rijden, maar dat lukt niet, de pap is op.

Een pittig ritje, maar naast modderige ook tevreden gezichten. René komt nog even afzakken voor een Schrobbelaer. Geen kwade gevoelens, het ging gewoon niet lekker, dus gedraaid. Henri krijgt van Ron volop adviezen over het gebruik van z'n nieuw aangeschafte spinfiets. Zoals ik begrijp met een vliegwiel van 16,5 kg, is dat eigenlijk veel, ik weet het niet. Denk dat wij oudjes het moeilijk gaan krijgen. Jongeling Onno is al sterk, Henri is ook een goede fietser. Als die fanatiek gaat trainen kon het wel eens een beest worden. Is bovendien geen figuur die gaat wachten als ie zich goed voelt. Ondanks de uitspraak van de Hoge Raad ruik ik verdachte geuren in ons kleine cafeetje. De kleren ruiken dan ook navenant als ik thuis arriveer. Anita haalt dan ook letterlijk haar neus op als ze in m'n buurt komt. Zal de komende tijd wel moeten trainen, Henk verwacht dat we er over een paar weken al tegenaan gaan. Kan dus beter maar zorgen dat ik voorbereid ben.

Goede en slechte sportweek

De week was in sportief opzicht goed en slecht. Genoten van de prachtige prestatie van Sven Kramer. Knap als je dat onder zoveel druk kan waarmaken. Zag zondag nog marathonschaatsers in Zweden bezig bij -24 Celcius. Met ongecontroleerde bewegingen en kreten van pijn verdwenen er heel wat sporters met bevriezingsverschijnselen en zwaar onderkoeld van het ijs. Dat zijn wel bikkels. Deed me denken aan een Amstel Gold race die ik een paar jaar terug met Adrie in de kou en nattigheid reed. Van de kou kon ik met m'n vingers de shifters niet meer bedienen. Een speciale beweging met de hele hand bracht uitkomst. Bij de eerste stop stond een jong meisje met een deken rond haar schouders ongecontroleerd te shaken van de kou. Pa lief stond hulpeloos naast haar. Soms gaan we ver voor onze sport.

Van de week kregen we bericht over de keuze mogelijkheden voor onze nieuwe jaarprogramma. Mas, Jacco en naar ik aanneem Leon, hebben hun best weer gedaan. Veel variatie, klim- en vlakke ritten en ook weer wat nieuwe onbekende toertochten. Ben benieuwd naar de uitkomst en ook niet onbelangrijk of er daadwerkelijk veel mensen mee gaan.

In sportief opzicht was het van de week voor mij slecht. Had wel allerlei plannen, maar verder als één training ben ik niet gekomen. Kon me eigen mentaal niet opladen. De verwachtingen waren dan ook niet hoog gespannen, natuurlijk ga ik wel. Wederom een grote groep, vijftien man maar liefst. We vertrekken over de Oesterdam richting Ossendrecht. Jacco denkt dat ie de route daar kan afsnijden, zodat de kilometers beperkt blijven, denk zelf dat dat erg moeilijk zal worden. Op de dam westenwind, dus rechts van opzij, en dat geeft problemen met zo'n grote groep. Tegen het eind kiezen diverse mensen dusdanig positie dat er eerst een gevaarlijke situatie ontstaat en later niet doorgedraaid kan worden. Nog even wat woorden met Ad, als ik in het heetst van de strijd wat te grof reageer. Gelukkig wordt dat weer snel uitgepraat. Er waaien ook nog een paar mensen af, maar in deze omstandigheden wordt dat vooraan en in het middenveld niet opgemerkt. Gelukkig rijden Theo en Leon achterin die kunnen optreden als vliegende keep. In Ossendrecht moet ik even ATB-en als Ron het smalle kronkelige fietspad kiest en dan een verkeerde afslag neemt. Houdt de spanning erin. Huijbergen is zoals altijd weer smal en bochtig en het fietspad erachter is ook zeker niet opgeknapt. Kan niet snappen waarom mensen van wegenonderhoud er voor kiezen fietspaden vol met grind te gooien. Gevaarlijk, slecht voor je materiaal en als je valt lig je behoorlijk open.

Op de terugweg blijkt de combinatie afstand, tegenwind en gebrek aan training een te hoge horde. De spoeling aan kop wordt aanmerkelijk dunner. Voor mij een onverwachte meevaller, alles draait behoorlijk soepeltjes. Op de Thoolse brug, tegenwind,springt Kees weg. Had eigenlijk helemaal geen idee om hier wat te doen, maar als niemand reageert kan ik me na even wachten toch niet bedwingen. Moet in de achtervolging op Kees even op de pedalen gaan staan om bij te komen, maar het lukt. Tot m'n verbazing gaat er niemand mee. Achter Kees moet ik even uitpuffen en dan neem ik over. Boven op de brug is er achter onze rug een waar slachtveld geweest en zijn er grote gaten geslagen. Het laatste stuk tegenwind blijven er steeds minder mensen over voor het kopwerk. Zelfs onze grote beul Henk is afgedraaid, maar dat is een kwestie van overtraining. Tot m'n schande merk ik niet dat broer Hans vlak voor Poortvliet in de achterhoede moet lossen. De afstand is voor hem te ver. Gelukkig is Theo zo attent de helpende hand toe te steken. Na Scherpenisse verzoekt Ron dringend om rustig te eindigen. Deze keer geen demarage, samen met Kees houd ik het tempo redelijk rustig tot aan het industrieterrein. Hier wordt nog even versneld, achter onze rug vandaan springen Onno en Keurtje ook nog even weg.

In het café moeten we dit keer zelfs een tafeltje bijschuiven. Er valt weer genoeg te bespreken. Van Mas hoor ik dat een paar tochten er na de eerste negen stemmen al duidelijk uitspringen, de rest is nog even afwachten. Ook nog een verzoek om een stukje te schrijven, dus bij deze. Hoor dat Tineke lelijk is gevallen en een paar ribben heeft gebroken, dus Tineke beterschap. Voor de filmliefhebbers onder de fietsers, Avatar is de moeite waard om te bekijken. Dat 3D is wel een aparte ervaring en de film zelf vond ik ook best goed. Volgende week maar weer eens wat beter m'n best doen met het trainen, want als de omstandigheden zo zijn groeit de motivatie weer.

Gelukkige gokkers of gekken?

M'n motivatie staat op een laag niveau. De sneeuw en winterse omstandigheden beginnen me de neus uit te komen en ik ben niet de enige. Als het zaterdagmorgen begint te sneeuwen blijft het ook liggen. Geen fietsen denk ik en gek genoeg vind ik het geeneens zo erg. De afmeldingen stromen al snel binnen, de één gaat rodelen bij Gorishoek, een ander wil op z'n nieuwe speedbob en sommigen zijn ziek, zwak en misselijk of vinden het gewoon te gevaarlijk. Als ik me geestelijk net aan het opmaken ben voor een bioscoopbezoek in de namiddag toch een verrassing. Mas heeft de fietspaden verkend en die zijn volgens hem schoon genoeg voor een ritje.

Met zes man staan we bij café Smerdiek. Onderweg blijkt Mas gelijk te hebben. Het fietspad is goed berijdbaar. De bochten gaan we wel op kousenvoeten door en risicovolle plekken worden zoveel mogelijk vermeden. Theo leidt ons via Oud-Vossemeer naar de Krabbenkreek. Deze is evenals de Philipsdam weer perfect te berijden. Onderweg blijkt dat we grotendeels dezelfde ervaringen met het thuisfront hebben. René is door z'n vrouw met rare ogen aangekeken en voor gek verklaard. Gorishoek was dan ook niet begaanbaar voor een racefiets. Anderen zijn zelfs gedreigd buitengesloten te worden als ze hun ambities doorzetten. Zelf ben ik ook weer meewarig aangekeken, ze zijn er aan gewend dat ik gestoord ben of dat ik last heb van de overgang. En zelfs onze verstandige ploeggenoten vinden ons maar onverantwoorde mensen. Maar al rijdende blijkt dat de gekken dit keer gelukkige gokkers zijn. De wind is nihil en de weg boven verwachting. Stukken beter als vorige week toen veertien man zich lieten verleiden door de gunstige weervoorspellingen en werden getrakteerd op een dichte mist. Dat was inderdaad een letterlijke soepzooi.

Het loopt nu voorspoedig. Ook al is het net boven nul, door gebrek aan wind is dat goed te verdragen. De lucht breekt zelfs wat open en iedereen doet goedgemutst z'n kopwerk. Af en toe wat tempo-wisselingen. Kees heeft geen computer op de ATB en voelt zich goed. Maar met wat simpele woorden wordt het tempo beschaafd gehouden en achterin komt niemand in de problemen. Op Goeree zorgt Theo voor een klein lusje richting Herkingen. We komen nog een paar sneeuwresten tegen waar we voorzichtig doorheen manoeuvreren en dan zijn we weer terug bij de Krammersluis. We doen nog even een extra inspanning. Kees en Theo zitten bij het naar bovengaan in m'n wiel. Theo neemt het laatste stuk over en legt er nog een kilometer op. Mas, René en Keurtje doen het iets rustiger en sluiten even later weer aan. Terug over de Philipsdam gaat het tempo weer omhoog. Weinig wind betekent meer rijwind als meewind. Allen kunnen echter goed volgen, zodat we een lekker tempo aanhouden. Op de rotonde bij Poortvliet wederom een misverstand. Een auto van rechts zorgt voor verwarring. De auto wacht, Kees en Theo aan kop rijden door, de rest van ons heeft voor de zekerheid geremd. Pas na een paar kilometer merken ze dat de rest mist. Er wordt weer gewacht en gezamenlijk rijden we naar ons stamkroegje. Deze keer zijn wij spekkoper, ons gokje was zo gek nog niet, een prima ritje.

Mist = Nevel = Beneveld

Vanuit Sint-Annaland naar Smerdiek voelde ik mij helemaal niet zo veilig op die bochtige dijk, zien ze mij wel op tijd in die mist?
Vooral als ze achterop kwamen toch wat extra de kant in.

In Smerdiek bleef de groep maar groeien Frank Hommel en Paul Hageman uit Vossemeer hadden de weg ook weer gevonden, ook Onno Lindhout was weer van de partij.

Met dertien man waaronder Ron die een "winterfiets" gebouwd had van wat oude onderdelen, welke door menigeen met een jaloerse blik bekeken werd, wat nou winterfiets, wat nou oude spullen, flitsend oranje wat er als nieuw uitzag, die Ron is toch wel handig.

Vooraf gaf Jacco aan de Oesterdam op te zoeken, waarom hij van mening veranderde weet ik niet, maar het alternatief richting Bru was wel een betere keuze.
Net Smerdiek uit een welkome maar ook verwachtte verrassing, Leon sloot ook weer aan, hopelijk weer een hoofdstuk afgesloten.

Zoals gemeld richting de Phillipsdam om daar te komen moesten we gedwongen door de mist het fietspad van Poortvliet naar Stalland nemen, het lijkt wel of er per dag meer scheuren en bulten ontstaan, toch de gemeente maar eens benaderen, het wordt zelfs gevaarlijk daar.

Op de Krabbenkreek werd goed duidelijk hoe dicht de mist was, auto's en andere tegenliggers werden pas op het laatste moment gezien, er werd gelukkig door iedereen volop geroepen en gewaarschuwd.
(zondagmorgen in de sportschool hoorde ik dat een paar tegengekomen fietsers mij wel gezien hadden, tenminste zij hadden ergens "Tandje Bij" op een broek zien staan)
Wist ook niet dat mist steentjes plakkeriger maakt en Michelin banden dan vatbaarder zijn voor penetratie.

Op de Krammer moest er nog even wat overgebleven energie verspild worden door deze en gene, twee vingers in de neus lokt altijd wel wat uit.
Dat mist nog meer rare dingen met een fietser doet, daar kan Hans Poot nu ook over mee praten, hij dacht dat de benen dusdanig volgelopen waren, dat het over en uit was, echter toen hij weer bij zijn positieven was, kwam hij er achter dat hij inmiddels boven op sluis was en geen flauw idee had dat hij geklommen had.

Bij Bru nam Mas de route over van Jacco, een dejavu, als dat maar goed gaat, rechtsaf de rotonde op, maar dit staat er toch niet zomaar?

Gelukkig komt ieder goed aan de overkant, dus weer met goed moed verder, maar Mas die kilometers? waar gaan we heen? dit worden er meer dan tachtig als het zo doorgaat, maar gelukkig is de Michelin achterband een beetje jaloers op de voorband en laat dit blijken door langzaam leeg te lopen.
De eigenaar (namen worden hier niet genoemd de schaamte is al erg genoeg) geeft aan dat de rest door kan rijden en niet hoeft te lijden door zijn banden keuze.
De groep grijpt dit echter aan om via de zelfde weg terug te keren richting huis.

Op de Krammer wordt het tempo zoals gewoonlijk weer opgevoerd en valt de groep uit elkaar.
Het eerste stuk blijf ik bij Kees in het wiel we rijden zo'n 35p/u, maar Onno kan zich niet inhouden en komt er overheen, even gaat het naar de 37, Kees blijft zitten, zelf denk ik nog lucht te hebben en ga op kop kan nog iets versnellen, maar wat lopen die benen snel vol bij die kou, gelukkig neemt Kees weer over, Onno had niet goed gedoseerd en was gelost, in een glimp zag ik nog een lang gevaarte komen, Leon was in aantocht, maar gelukkig waren we ook boven.

Na dat iedereen weer aangesloten was ging het tempo gestaag omhoog, wat resulteerde dat het laatste stuk van de Krabbenkreek tegen de veertig per uur ging, dit tempo sloeg wel de laatste krachten uit een aantal benen, jammer genoeg wordt er nadat er gevraagd wordt het tempo wat aan te passen gewoon doorgetrokken, de geest zal al wel beneveld geweest zijn, het enige minpuntje van deze middag.

In Café Smerdiek was Sharon volledig overdonderd door de hoeveelheid fietsers die plaats namen, Kees die de koffie uitschonk gaf al snel aan dat de bodem inzicht kwam, Ron was de enige die hier alert op reageerde en de laatste kom van Kees aannam, ook de hoeveelheid snacks leken plots minder, gevolg was dat bepaalde figuren slinkse bewegingen ondernamen om een bitterbal te bemachtigen.

Al met al weer een geslaagde tocht met een grote opkomst, dit belooft wat voor als het "weer" ook weer eens mee gaat werken.