Om half twee 14 fietsers verzameld bij café Smerdiek, Mas stelde voor dat ik de route zou doen, geen punt natuurlijk, een keertje over Oost-Flakkee kon wel weer, gelijk vertwijfeling bij Mas op het gezicht, hij had meer een rondje Haringvliet in gedachten, nou geen punt toch, dan doe jij de route, hierop gaf Ron aan dan niet mee te gaan, veel te ver, Kees hierop, alleen in Zeeland kan je mooi fietsen, Mas begon er van te stotteren, vervolgens Theo er overheen nou kom op naar Flakkee, eindelijk had Mas door dat hij wel een beetje in de maling genomen werd en gaf commando voor vertrek.
De route liep via Halsteren en Kruisland, het tempo was tot dan toe niet overdreven hoog, maar door de drukte met auto's en andere fietsers moest er vaak geremd en opgetrokken worden, zelf had ik daar geen last van, heb zo'n twintig kilometer op ongeveer 50 meter achter de groep gereden, lekker een beetje bij trainen.
René moest echter de tol betalen voor het mee op kop rijden en het harmonica effect van de groep, het viaduct over de Roosendaalsche Vliet sloeg bij René in de benen, geen probleem reed toch al achteraan dus René en Melanie mee op sleeptouw naar boven, dat René echt niet goed zat bleek wel toen hij niet eens doorhad dat hij een lekke band had, Melanie zag het gelukkig wel.
Het wisselen van de band liep vrij voorspoedig, tenminste als je de stress bij René daarbij niet meetelt en ook niet het feit dat een band oppompen veel makkelijker gaat met de CO2 patronen die tenslotte zichtbaar op zijn fiets zaten, maar ja vermoeidheid haalt ook zuurstof uit de hersenen weg, gelukkig begreep hij wel dat hij de rest van de rit in mijn wiel moest blijven om met een gelijkmatig tempo de rit uit te rijden.
Langzamerhand ging het tempo wat omhoog en toen bij Helwijk de Haringvliet geroken werd kroop Kees al in zijn stuur, op de brug sprong Kees weg met vlak daarachter Izaak, die makkelijk naar Kees toe reed, Léon sprong wat later, zelf had ik niet zo'n ambitie, maar ging toch ook maar.
Léon kon met toch wat moeite aansluiten.
Na de brug werd er al snel weer tempo gemaakt, maar zoals vaker de laatste tijd werd er niet achterom gekeken of de groep al compleet was, Melanie die de bruggen nu eenmaal verstandig op haar eigen tempo op moet rijden lag ver achter, Ron was bij haar gebleven, zelf ook in de remmen geknepen na eerst naar de groep geroepen te hebben.
Samen met Ron met 34p/u het gat dicht gereden, dat kan dan niet met 40 per uur want dan gaat Melanie over de kop, bij de groep schijnen ze dat niet echt door te hebben!
Via Oude Tonge waarvan ik denk dat we dat zo langzamerhand eens moeten gaan mijden, slechte straten en steeds meer verkeersdrempels, naar de Krammer, hier de gebruikelijke taferelen, samen met Melanie in haar tempo omhoog gereden om via de Zwarteweg die in een keurig nieuw zwart asfalt jasje gestoken is na 100km terug in Smerdiek.
In het café nam Mas het woord, hij had tenslotte, tenminste dat dacht hij de auto indeling voor volgende week naar Luik gemaakt.
Uiteraard waren wij het met deze indeling niet eens, René twijfelde sterk of Mas het gebruik van de fietsendrager van Theo door René wel met Theo doorgesproken had, Mas zij van ja, Theo ontkende natuurlijk, toen ook nog eens na onze manier van "tellen" er vijf fietsers met zes auto's op pad gingen gaf Mas het maar op.
Dan moet er natuurlijk nog vertrokken worden, dus Mas stelde voor om 06:30 uit Smerdiek te vertrekken, dan kan er om 08:30 in Luik gestart worden, veel te vroeg volgens sommigen, bij een gemiddelde snelheid van 180km/pu hoeven we pas om 07:15 weg, het is tenslotte maar 200km.
Ondertussen waren de vervoers plannen niet van de lucht, van omgebouwde aanhangers, vrachtwagens en zelfs de oude Rabo bus kwamen in beeld als alternatief voor de vele auto's die er anders altijd ingezet moeten worden, Mas serieus als altijd gaf aan dat dit soort plannen er 10 jaar geleden ook al eens waren, wij gaven ook heel serieus als antwoord dat wij het nu echt serieus op gaan pakken, met een éénmalige bijdrage van zo'n €200 per lid kunnen we een mooie huifkar, bus of zeecontainer kopen en is alles opgelost.
Gelukkig is er voldoende drank voorhanden in café Smerdiek anders waren dit soort zware gesprekken nooit vol te houden.
Volgende keer gaan de verhalen hopelijk weer over serieus fietsen, ben benieuwd hoe een ieder zijn verhaal over "Les Geants des Ardennes" op de blog vertelt.
