De verlegen wereldkampioene

Het is niet algemeen bekend maar Tandje Bij rijdt al jaren met een voormalig wereldkampioene wielrennen in haar gelederen. In de vele, veelal sterke verhalen die op deze blog worden gepubliceerd, is dit verhaal nog nooit verteld. Niet in de laatste plaats door de bescheiden houding van Tineke. De Wielerrevue maakt nu een einde aan deze onbekendheid. Met een uitvoerig interview en prachtige anekdotes uit een grijs wielerverleden worden de prestaties van Tineke weer eens in de schijnwerpers gezet.

Klik voor het complete artikel in PDF op de kop van dit artikel. Via de site van swoopshare kunt u het artikel downloaden. Houd er svp rekening mee dat deze link tot 30 dagen na publicatie van dit artikel geopend kan worden.

Kampioene

Gisteren na een paar weken afwezigheid richting Smerdiek getogen. Vorige week wat rust genomen in verband met een pijnlijke rug. De rust heeft me inderdaad goed gedaan. Soms denk je dat rust ten koste gaat van vorm, maar het kan wel degelijk louterend werken. Er stond een stevig briesje, Henk nam zelfs de term dikke wind al in de mond. Zo erg was het niet, maar wel voldoende om van wind weg te gaan in de richting van Flupland. Al snel ging het van de wind te snel zodat twee man uit protest niet meer meedraaiden. Dat begint al een vaste gewoonte te worden, iedereen begreep ook direct wat er aan de hand was. Nadeel was echter wel dat er ook niet meer gewisseld werd, zodat Mas mij vroeg te wisselen. Hijzelf nam de route ter hand, wat hem goed af ging.

Op Goeree werd op vakkundige wijze de keienweg door Oude Tonge vermeden. Op de Bosweg (ik snap niet dat dit bosweg heet, want in de verste verte is geen bos te bekennen, maar dit terzijde) ging het zo lekker voor de wind dat ik regelmatig vergat te wisselen. Werd ook weer keurig opgelost door de groep zelf, waarna Mas ons meenam naar Heijningen en Dinteloord. In Dinteloord een vreemde route door het dorp, dat alles om de winkels te mijden. Dan liever een paar winkels. Gelukkig werd het een en ander goed gemaakt door in Steenbergen de Gummarus op korte afstand te passeren. Onze nieuwe leden kennen mijn voorliefde voor dit gebouw nog niet, maar daar zal verandering in komen deze winter.

Onderweg vertelde Mas ons over het interview dat door de Wieler Revue is afgenomen met onze Tineke. Tineke blijkt in ons clubtenue frontaal op de foto te staan. Mooie reclame voor de club en voor Tineke zelf. In het interview wordt ingegaan op de tijd waarin Tineke her en der in de prijzen reed. Dat ze er zelf altijd wat verlegen van wordt siert haar. We zijn toch trots om zo'n kampioene in de club te hebben en die regenboogmouwtjes zijn toch prachtig !

Via Oud Vossemeer komen we weer op ' t ailand, waar we na 90 km aanschuiven in cafe Smerdiek. Hier worden collega's pijlengooiers wel zeer opzichtig door de dames in de watten gelegd, wat enige jalouzie oproept. Echter na drie minuten staan niet alleen de drankjes maar ook de vette hapjes op tafel, dus geen reden meer tot zorg. Uit voorzorg worden wel extra grote bestellingen gedaan uit angst dat we droog komen te staan. Kees L. shuift ook nog aan na zijn looptraining van vanmiddag, lekker ritje vandaag.

Ouderwets bikkelen

In m'n hoofd is de knop al om. De laatste lange rit is voorbij dus voor mij is het herfstseizoen begonnen. Het weer doet z'n uiterste best om dat beeld nog eens te bevestigen. Ben m'n trainingsprogramma al aan het omgooien, hetgeen al heeft geleid tot een paar pijnlijke benen. Een gebruinde en uitgeruste Theo heeft na een Egyptisch strand grote behoefte aan de Zeeuwse Costa's. Het weerbericht klopt maar gedeeltelijk. De temperatuur is lekker, zonnetje is aanwezig, maar geen windkracht 2. Op de Oesterdam harde tegenwind, we waaien zowat uit ons hemdje. Naast Kees en Henk, voel ik m'n beentjes aan kop behoorlijk verzuren. Het tempo ligt ook hoog, te hoog. Even later valt de groep in stukken. Dat komt natuurlijk door de vroeg invallende herfst. De wind is al beduidend dikker en zo vroeg al weer ouderwets moeten bikkelen valt niet mee.

Na Yerseke komt de beloning en met een rugwindje rijden we al genietend van het Zeeuwse land terug naar de Oesterdam. Kees heeft er nog zin an, samen met Leon en Henk gaan ze nog een keer. Kan m'n eigen aan kop van de tweede groep lekker uitleven, dus ik kom niets tekort. In de laatste krachtsexplosie naar Smerdiek helpt Kees me over een mentale drempel. Als bij Adrie het kaarsje uitgaat, beweegt Kees me met het bekende elleboog gebaar naar voren. Denk dat het bij mij ook al een eind op is, maar soms kan je meer als je denkt. Die laatste kilometer valt niet tegen. Hoor van velen dat het een pittig ritje was. Theo komt me zelfs vergezellen in het kamp van de krampfiguren, al is dat naar ik denk maar een vakantie oprisping. In het café nog heuglijk nieuws. Theo en familie zijn met 6 man vertrokken en met 7 man teruggekomen. Kortom deze oude man wordt binnen afzienbare tijd opa. Over een aantal jaren zit onze stamtafel vol met fanatieke fietsopa's.

Spierpijn na Hannover

Afgelopen donderdag met twee collega's richting Hannover getogen. Op circa 30 km ten zuiden van deze stad waren we met 30 man ondergebracht in een uitstekend hotel. Helaas regende het bij aankomst, zodat de eerste rit met een uurtje uigesteld werd. Daarna een mooi tochtje van 83 km gemaakt. Vrijdag de stad door in een lang lint richting het hoofdkantoor mijn werkgever. Ondanks de opleving van het wielrennen in de afgelopen jaren in Duitsland is men dit niet gewend. We trokken dan ook veel bekijks en werden hier en daar zelfs toegeklapt. Ook mag je hier op de Bundesbahn rijden met een groep, zonder dat je allerlei verwensingen naar je hoofd krijgt. Wat een verademing en een hoffelijkheid tegenover ons vlakke landje!

Na de rondleiding door het kantoor en de (warme) lunch nog wat sightseeing, tot er wat gemorrel uit de groep kwam, want we waren toch gekomen om te fietsen. Na een kleine 100 km weer terug in het hotel, waar we genoten van enkele heerlijke bieren, ook hierin blinken de Duitsers uit. Hoewel je 7 minuten op je tapbiertje moet wachten en dus meteen de volgende moet bestellen, is de smaak uitstekend.

Zaterdag de koninginnerit van 150 km (werden er 170) en 1500 hoogtemeters. De bergtoppen in dit gebied zijn niet echt hoog (plm 300 m) maar als je maar vaak genoeg over die bergkammetjes heen springt, kom je toch wel aan een paar hoogtemeters. Het weer was wat wisselend, er moest zelfs een keer geschuild worden. Tenslotte zondag nog een ritje van ongeveer 90 km. De Duitse kilometers zijn echter langer dan de onze, want wij kwamen uit op 120 km. De organisatie tijdens de rit was af en toe zoek, omdat de tijd begon te dringen en we toch op tijd thuis wilden zijn werd een Duitse wielrenner gevraagd ons even naar het hotel te loodsen. Dat deed hij graag alleen hij gebruikte nogal wat omwegen.

Momenteel heb ik dus last van spierpijn, iets waar ik nooit last van heb. Nou ja, gaat ook wel weer over.

Würth Classic

Time flyes when you have fun. Zaterdag al weer de laatste lange rit op de Tandje Bij kalender. Met de Würth Classic, sluiten we vanuit Turnhout (B) af met een onbekende en vlakke rit. Redelijk goede wegen in het begin. Stapels verkeersregelaars staan op kritieke punten hun werk prima uit te voeren, zelfs de politie werkt mee. Opvallend, in Nederland worden de fietsers tegengehouden tot de wegen weer vrij zijn. Hier wordt het verkeer gestopt en mogen de fietsers door. Waarschijnlijk zijn deze mensen hier hun leven nog zeker en worden ze niet verrot gescholden. Dat is in Nederland wel anders. Na 19 km al een stop, naar ik denk bedoeld voor de recreanten op de 45 km route. Wil eigenlijk door, maar we stoppen toch. Broer Hans weet zelfs al een koek naar binnen te werken. Het parkoers is wel erg bochtig, constant draaien en keren. Lijkt wel een beetje op Brabant, een echt Jake ritje. Onderweg kom ik er achter dat het verdwalen in de Géants geen toeval was. Er wordt door sommigen nog al eens een pijltje gemist. Terugrijden, of een snelle correctie van achter blijkt enige malen nodig. Wat dieper in de rit goed oppassen, gevaarlijke gaten in de Belgische wegen. Zijn goed op tijd weer terug, ondanks al het geslinger hebben we, mede door het goede weer, behoorlijk doorgereden. Ook niet onbelangrijk, niemand echt in de problemen. We hebben zelfs nog tijd genoeg om af te reizen naar Smerdiek, waar we neerploffen aan onze stamtafel. Conclusie voor mij, een prima georganiseerde rit en we reden weer eens een keer samen. Kan ook geen kwaad af en toe eens iets te proberen. Wat betreft het parcours, tja dan rij ik liever een rit in ons mooie Zeeland.