No pain, no gain

Vandaag de dammentocht op het programma. Verwachte opkomst laag. Ron en Jacco huisarrest van de vrouwtjes, Theo en Adrie op vakantie. Zelf kan ik natuurlijk. In Rome is het vrouwtje zo verwend dat ik nu weer alles mag. Bij café Smerdiek toch acht man. Naast het verwachtte zestal ook Leen en gastrijder Martin, die voor de eerste keer zo'n afstand gaat rijden. Theo heeft moeite met het idee dat ie op vakantie moet en staat ons met een verdrietig gezicht uit te zwaaien.

De eerste 30 km draait iedereen, op Martin na, mee aan kop. Hierna moeten we met vier man het werk doen. De wind is wel niet zo hard, maar met tegenwind en rijwind blijft het toch werken en het tempo is stevig. De benen voelen of iemand de bovenkant heeft bewerkt met een moker. De trap op- en aflopen was de afgelopen twee dagen een pijnlijke excersitie. Had besloten na de vakantie wat veelzijdiger te trainen, goed voor hart en bloedvaten. Donderdag had ik daarom een, dacht ik, bescheiden looptraning ingepland. Was te overmoedig, zelfs iemand die veel reserve houdt overkomt dat. Koos een afstand die niet in overeenstemming was met de loopconditie van de spieren. Had het wel kunnen weten, Kees heeft me genoeg tips gegeven. Maar de komende weken even doorbijten, want je weet het jongens, no pain, no gain. Dacht met het fietsen hier geen last van te hebben, maar dat viel nogal tegen. Kees en Leon trokken er behoorlijk aan, Henk en mijn persoon deden ook ons best om mee te doen. Achter Wissekerke hield ik het maar even voor gezien. Tegen de wind 36 km/u vonden de zere benen nogal vervelend. Schijnbaar vonden andere mensen in de groep het ook nogal vervelend, zodat het tempo weer wat werd bijgesteld. Kon dus gewoon m'n kopwerk weer gaan doen. Kwam goed uit, want drie kopmannen is niet zo praktisch voor een groep mensen in de achterhoede.

Na de Stormvloedkering kwamen we weer goed op de wind. De stop lag dit keer vrij ver weg. Op 110 km in Brouwershaven. Terrasjes zagen er goed uit. Maar allemachtig die bediening, wat een dombo's. Moeten maar snel Merel of Sharon eens langssturen om die twee apatische, slome mannen bij te scholen. Maar ok nadat ie het vier keer was wezen vragen kwam de bestelling toch nog compleet af en de appeltaart was lekker. Alleen binnen was er een steile trap richting wc en daar zat ik nou net niet op te wachten. Kees zag me naar beneden strompelen en stond me lieflijk uit te lachen. Op de fiets gingen we, nadat we Henri beloofd hadden het rustig aan te doen, er als vanouds vandoor. Dat ging goed tot Bruinisse toen was bij Henri de batterij echt leeg. Kees liet op de Krammer nog even zien hoe het moet en schudde Leon achteloos los. Misschien dat Leon daarom opmerkte dat ie last had van z'n rug, volgens eigen zeggen door gebrek aan ruggegraat. Op de Philipsdam en Krabbenkreek ging het met een goede dertig naar huis. Henri zag sterretje en kon echt niet meer. Martin deed het deze eerste keer prima en reed tot het eind van de Krabbenkreek probleemloos mee, knappe prestatie. Na 155 km weer terug in café Smerdiek, gemiddeldes ga ik niet noemen, want anders wil Jacco ons woensdag misschien weer meenemen richting Steenbergen. Dat moeten we ten koste van alles vermijden. Volgende week voor het goede doel op stap, ben benieuwd hoeveel mensen er daadwerkelijk komen opdagen.