Veel hobbels op het pad

De winter is in aantocht. Dik ingepakt en met een helmmuts op het tere hoofd vertrek ik. Met al dat nadenken over de juiste kleding wel vergeten de fluit rond m'n nek te hangen. Gelukkig kunnen m'n armen wat hebben, want daar is de kledng één laag dunner. Keurtje is al op de mountainbike, we lachen er nu nog om. Met dertien man richting bos Bergen op Zoom, en dat blijkt deze keer een slechte keus. Witte hagelresten sieren de zijkanten. Op de natte weg kleven bladresten vast. Neem dan ook zo weinig mogelijk risico. Ook anderen nemen het zekere voor het onzekere. Alleen de voorsten, die het beste zicht hebben kunnen wat harder, wat weer zorgt voor het bekende harmonica effect. Noodgedwongen gaan we richting Huijbergen. Het toch al slechte fietspad ligt er nu schrikbarend bij. Leon rijdt lek. Tijdens z'n afwezigheid heeft ie duidelijk technische bijscholing ondergaan. Zonder hulp van betekenis weet hij z'n band te vervangen. Het toetje komt na Hoogerheide. Bij café Non plus ultra een stevige inschattingsfout. We draaien de polder in. Van m'n schoonzoon hoor ik 's-avonds dat ze hier de laatste dagen aan het spitten zijn geweest met zware machines. En dat is te merken. Gedurende een paar kilometer een gigantische baggerzooi. Niemand lacht nu nog om de ATB van Keurtje. Een wonder dat iedereen overeind blijft, want de bandjes glibberen bijna onder je kont vandaan. Met de koude lucht die als een baksteen naar binnen valt en de machinekamer stroef laat draaien heb ik echt geen zin in een demarrage op de Oesterdam. Als ik zie dat Theo en Adrie in een redelijk tempo vertrekken sluit ik aan, evenals Henk. Met z'n vieren draaien we tot aan de Speelmansplaten een lekker tempo. In de eindsprint naar Smerdiek zit ik in de verkeerde positie en raak ingesloten. Misschien wel m'n geluk. Op een meter of vijftien van Theo en Izaak rijdt ik de haven op, als ik opeens Izaak onderste boven zie gaan. Al voor Theo gedraaid is ben ik ter plekke, net zoals diverse omstanders. Een huilend meisje op straat en een kreunende Izaak. Dat is schrikken. De jongedame is in gedachten verzonken van richting veranderd zonder te kijken. Gelukkig lijkt de schade zowel lichamelijk als materieel mee te vallen. Izaak is een bikkel en laat niet al te veel merken van de pijn. Gaat zelfs mee naar het café waar het gebutste jukbeen wordt gekoeld met ijs. Alles zou naderhand nog wel eens pijnlijk en stram kunnen zijn. Nou maar duimen dat er volgende week wat minder hobbels op het pad liggen.