zondag 30 januari 2011

Jelle Nijdam, Jan Raas, Fabian Cancellara, Izaak Scherpenisse

De eerste drie zijn gekende hardrijders, alleen konden die mij nooit pijn doen, Izaak wel.

Zaterdag, heel de week al mooie vooruitzichten en zowaar ook uitgekomen, zo'n 1 a 2 graden en wind 3 uit het noord-oosten.
Bij de start vroeg Mas mij de route te doen, geen probleem bij N-O wind, dus weer naar Flakkee, sommigen noemen mij al Theo Flakkee, maar ja, hoe je het wend of keert, als je net als ik met de wind wilt spelen om deze zo gunstig mogelijk te houden, dan kan je nu éénmaal op Flakkee alle kanten op.
Om deze tijd van het jaar met temperaturen rond het vriespunt is bijna ondoenlijk om voor bijvoorbeeld Waarde te kiezen, zoiets betekent ongeveer 40km tegen de N-O wind terug, met daarbij nog de Oesterdam zonder enige beschutting.
Brabant is al gunstiger, maar met het nodige draaien en keren, waardoor er achteraan altijd volle bak gereden moet worden, is januari en februari nog te veel van het goede voor de meesten.
Zodoende weer naar Flakkee.
Vlak voor de Krammer werd ineens het tempo verhoogd, wat nou weer? bleek Leen van Driel in het zicht te komen.
Vanaf de Krammer het buitendijkse fietspad langs de Grevelingen, lekker beschermd door de dijk was het relaxed fietsen, vanaf hier richting Dirksland met de wind ook weer redelijk gunstig.
Bij Dirksland het brede fietspad op richting Nieuwe-Tonge om met wind mee weer naar de Krammer te koersen.
Op de Krammer stond wind flink tegen, Jacco plaatste een ferme demarrage waarop Izaak moest reageren en Kees hem toe riep rustig aan te doen, maar Izaak was niet te stoppen, er op en er over.
Zelf weer in eigen tempo blijven rijden, Kees was niet in goede doen, dus kon ik er naar toe rijden, het gat naar Izaak kon ik gelijk houden.
Op de Krammer had Kees weer wat adem gevonden en kon het gat naar Izaak dichten, die de benen ook wat stilhield.
Na de Krammer stond de wind flink tegen, voor Izaak maakte dat niet veel uit, waar Kees er door zat en ik maar net de 35p/u kon vasthouden reed Izaak op zijn gemak tegen de 40p/u, wat een beest.
Na de bocht naar rechts stond de wind iets gunstiger, Kees kon ook weer tempo maken, zelf liep ik redelijk vol, van de week nog ziek geweest, dat voel je dan bij deze temperaturen.
De laatste kilometer trok Izaak nog even door, Kees daagde hem nog even uit voor een sprintje maar wist dat hij kansloos was.
Na 76km weer terug in café Smerdiek, waar het er volop chocomel was, maar ook het bier weer smaakte.

Kleine ongemakjes

De dikke handschoenen en helmmuts moeten weer uit de mottenballen. Het komt's-middags net boven nul. Het zonnetje maakt echter veel goed en we zijn vol goede moed. De luchtwegen zijn nog steeds niet schoon, maar dat is slechts een klein ongemak. Beter maar niet klagen, want het kan stukken erger. Van de week op ziekenhuisbezoek bij ploeggenoot Kees v.d. Berge geweest. Die zag er eigenlijk best goed uit, maar is ernstig ziek. Hij zou maar wat graag, net als voorheen, weer op z'n fietsje willen stappen. Afgelopen maandag bij Izak Lindhout fietsonderhoud. Modder uit de ketting en de voorderailleur afstellen, want die liep aan. Verdacht vrouwlief al van onheus gedrag richting mijn fiets. Echter de kettingbladbouten blijken zeer los te zitten, één stuks ontbreekt zelfs. Mazzel gehad dat dat tijdens de laatste rit is blijven zitten. Nou ben ik er echter weer klaar voor. Met liefst zestien man vertrekken we met een stevig tempo. Chips, in de Oudelandse weg hoor ik wat tikken. Wat nou weer. Wielmagneet tegen computersensor, ja hoor de sensor komt los en blijft aan de tiewraps om m'n voorvork hangen. Slechts één oplossing, stoppen, wiel eruit, zaakje verwijderen en wiel terug. In de verte verdwijnen de gele shirtjes van m'n ploegmaten uit het zicht. Dat haal ik bij dit tempo tegenwind nooit alleen in. Dan maar een rondje alleen. Gelukkig Leon en Mas hebben opgelet en zijn me kwijt, of missen ze het bekende fluitsignaal? De groep stopt en Theo en Leon komen me oppikken. Moet daarna wel even bijkomen, want heb me de lenden afgetrapt. Voortaan de adviezen maar volgen en even een schreeuw geven. Theo brengt ons naar Goeree. Noordenwind dus heen tegen en dat is wel prettig. Voor de Krammer een eenzame stoemper in beeld. Lijkt een bekend figuur. Inderdaad ploegmakker, Leen van Driel is in z'n eentje aan het trainen. Zowat heel fietsend Tandje Bij bevindt zich nu op het fietspad. Niet slecht voor Januari.

Er wordt weer aardig doorgereden en af en toe gemopperd, maar zonder fietscomputer ben ik in zalige onwetendheid. Het fluiten voor de wissel gaat op gevoel, maar ik krijg geen commentaar. Via het buitendijkse fietspad naar Herkingen. Halverwege, bij een haventje, worden we geconfronteerd met een oude man die de auto onhandig midden op het fietspad posteert. Links en rechts dwarrelen we er voorbij, de man verstijft en met grote ogen achter het stuur achterlatend. Schijnbaar hebben we nog niet veel geleerd van Theo z'n stukje. Sommigen geven de nodige grote schreeuwen, wat verder geen enkel nut heeft. Van Herkingen naar Dirksland even vol tegen de wind. Ron roept dat het wintertraining is. Bij z'n eigen kopbeurt gaat ie gewoonte trouw zelf ook lekker tekeer en krijgt de opmerking natuurlijk gelijk terug op z'n brood. Aardige fietshumor. Dirksland en Middelharnis worden nog even aangetikt en dan via Oude-Tonge terug naar de Krammer. Op de sluis even achter Leon, maar dat is het verkeerde wiel. Samen met Henk bedwing ik de sluis, op enige afstand van Kees, Izaak en Theo. Na de sluis vormen we met Wim en Henri een kwartet en draaien lekker rond, niet eens zover van onze kopmannen. Dat geeft de burger moed. Na de Krabbenkreek draait Tineke naar huis en wij vol gas naar ons vertrouwd cafeetje, waar nu zelfs een gratis chocomel staat te wachten, luxe hoor. Volgende week maar eens extra goed de fiets inspecteren, want Theo kwam nogal dreigend over.

donderdag 27 januari 2011

Fietsgevaar, gelezen in het AD van 27 januari

Mag u er ook zo graag op uittrekken, op de fiets? Weet dan wel dat steeds meer fietsers in het ziekenhuis belanden! Onze fietspaden zijn óvervol, wielrijders knallen er steeds vaker op elkaar. Weet u de oplossing?

Fietsen is 'in': het aantal fietsen in ons land steeg de afgelopen twintig jaar van twee naar achttien miljoen. Steeds meer Nederlanders hebben twee fietsen, één stadsfiets om naar het werk te gaan én een racefiets, toerfiets of mountainbike voor sportieve uitjes.
Gevolg is dat het steeds drukker wordt op onze rijwielpaden. Niet alleen binnen de bebouwde kom, maar juist ook op fietspaden in de buitengebieden gebeuren steeds meer ongelukken.
Deskundigen beweren dat dit een gevolg is van de vele, in omvang en snelheid sterk verschillende soorten rijwielen op onze fietspaden: snorfietsen, brommers, scooters, bakfietsen, brommobielen, elektrische fietsen, racefietsen, mountainbikes, scootmobielen en andere driewielers. Snorfietsen vormen het grootste probleem, beweert de wielerunie, die ze naar de rijbaan wil verbannen. Maar of het daar veiliger door wordt?
Ga tijdens een zonnig weekeinde eens fietsen in de duinen! Nederland regeltjesland: het enige land met verkeersdrempels op fietspaden. Je vindt ze in het Haagse duingebied Meijendel, waar gek-genoeg het waterbedrijf de baas speelt.
Die drempels zijn aangelegd om wielrenners af te remmen, maar het middel blijkt erger dan de kwaal: telkens ongelukken. Diverse peuters zijn er al uit hun kinderzitje gelanceerd.
Hoe verder? Kunnen we het fietsen in Nederland veiliger krijgen? Snorfietsen naar de rijbaan of moeten juist mountainbikers en wielrenners zich maar aanpassen, zich wat socialer gedragen? Is het u wel eens overkomen dat u, als gezellige gezinsfietser, werd toegesnauwd door zo'n groep racefanaten dat u opzij moest en snel een beetje? Hoe denkt u hier over? En omgekeerd: de groeiende legers sportieve bejaarden, die met hun slakkengangetje gerust het hele fietspad in beslag nemen, kunnen die niet een beetje aan de kant?

Hieronder een paar van mijn bevindingen tijdens het fietsen,


Mijn welgemeende excuses aan alle en (argeloze) fietsers en wandelaars. Namens mij maar ook meteen namens alle mountainbikers en racefietsers van Nederland wil ik zeggen: “SORRY!!!” fietst u even 90 kilometer met mij mee? Sorry!! In het bijzonder tegen de heer en mevrouw die zaterdag midden op het enige nog legale fietspad tussen Egmond en Bergen liepen. Een bescheiden kuchje wil ik nog wel eens doen want van een belletje schrikt altijd iedereen zo, en jullie waren zo heerlijk aan het kletsen. Maar ik wist niet dat u boos werd mevrouw om mijn kuchje, ja ik heb een bel , ik heb u onthouden(blauwe nomad jas, 2 stokken, rugzak, bergschoenen, man ernaast met gekke muts) dus zal de volgende keer bellen. Heeft u nog lekker gewandeld verder? Ik heb de eigenaardigheid dan wel altijd even te malen daarna. Waarom wandelt ze niet op 1 van die 116 wandelpaden waar wij niet mogen komen en waar ze lekker ongestoord in het midden kan lopen als ze dat zo leuk vindt. Of worden haar bergschoenen daar vies? Waarom wordt ze boos? Omdat ik kuch of is het een schijnmanoeuvre omdat ze haar fout op mij wilt projecteren? Zij loopt immers midden op en niet uiterst links of rechts. Ik zou niet eens een bel of kuch nodig moeten hebben. Stop met malen en geniet!! Dennis!!! Denk ik dan. Sorry! Wil ik ook nog even zeggen tegen die mijnheer waarmee ik een frontaaltje heb kunnen voorkomen. Ik had u al een halve minuut in het vizier en was in de veronderstelling dat u mij ook wel gezien moest hebben. Ik reed uiterst rechts zoals me op school geleerd is. Even bellen leek me niet nodig. Het bleek dus wel nodig maar nu was het te laat om te bellen dus was het enige dat ik nog kon doen “kijk uit!!!” roepen om u uit uw 5e dimensie te halen. Daar kwam van schrik nog iets achter als potver3. Maar in de adrenalinerush uw en mijn vege lijf te redden floepte het eruit en kunt u mij dat laatste woord hopelijk vergeven, en sorry voor mijn inschattingfout. Troost u met de gedachte dat wanneer die man op de ATB niet kijk uit had geroepen, had u nu naast een ATBer in het ziekenhuis gelegen. Dat is pas erg. Sorry! Wil ik ook nog even zeggen tegen de meneer met de oprolriem. Ik stond oog in oog met uw geschrokken Jack Russel toen ik een bocht omkwam. Kon nog net op tijd remmen voordat mijn “Furious Freds” hem zouden verpletteren. Het was op het speciaal voor ons aangelegde ATB parcours omgeving Schoorl. Ja ik reed misschien wel wat harder dan normaal, maar ik dacht dat het wel kon op dat parcours. Wandelaars blijven daar wel weg dacht ik nog. Ik verdenk een hoop wandelaars dat ze stiekem van ons houden. Ik kom ze steeds vaker tegen op het parcours. Hoe is het nu met uw hondje? Sorry! Voor het verstoren van uw smsverkeer wil ik nog even zeggen tegen de mevrouw met 2 volgepropte Albert Heijn tassen aan haar stuur en een kleuter van een jaar of 3 achterop. U had niet in de gaten dat u langzaam naar de verkeerde kant van het fietspad ging. Deze keer belde ik voor de zekerheid op tijd om een heel vervelend ongeluk te voorkomen. Ik hoop niet dat ik uw smsje in de war heb gemaakt. Vergeef me in dat geval. Dan wil ik ook nog even sorry zeggen tegen dat groepje fietsers die ik stoorde met mijn bel toen jullie midden op de kruising de kaart aan het lezen waren, ik had even moeten stoppen en wachten tot jullie klaar waren. Jullie zijn toch wel veilig thuisgekomen he? Oh ja! Sorry mijnheer van de poolhond, die met ontblote boventanden achter me aanrende. “Hij doet niks hoor”is het standaardzinnetje dan altijd, “hij houdt alleen niet van mountainbikers”. Als u dat tegen mij zegt, kunt u hem dan niet beter aanlijnen? Maal maal maal…..Stop geniet!!!! Sorry, maar ik hou nu eenmaal van wielrennen en mountainbiken. In de ruim 41 jaar dat ik leef heb ik meer dan 350.000 km gefietst. Dat is niet zo heel bijzonder, trotser ben ik op het feit dat ik nog steeds schadevrij ben. Op 3 valpartijen in het wedstrijdpeloton en een enkel eenzijdig uitglijertje na, maar die tellen hier niet mee. De meeste kilometers heb ik alleen afgelegd. Soms floept er wel eens een naar woord uit van schrik, maar dat gebeurd me niet vaak. Meestal zeg ik niks. Zoals ook meestal afgelopen zaterdag en gelukkig weer schadevrij 50 km. De laatste sorry doe ik voor dat kleine groepje wielrenners die zich inderdaad asociaal gedragen, vloekend en tierend en soms slaande op weg zijn, lege AAflesjes in het duin flikkeren(Maalerdemaal, waarom kun je wel een halve ronde een vol flesje in je zak hebben en niet een lege?). In de wielerwereld heb je die helaas ook net als in de gewone grotemensenwereld. Uiteraard heb ik alleen sociale fietsvrienden. Ik wil ook graag een compliment uitdelen. Aan die mevrouw die ik toch 70+ schatte. U haalde mij in met windje tegen terwijl ik 30 op de teller had staan. Ik vind het een geweldige ontwikkeling die elektrische fietsen. Want iedereen, ook zonder onze stuurvaardigheid, kan daardoor nu ook met een gemiddelde van 30 op de klok thuiskomen. Net als wij na een extensieve duurtraining. Men past zich aan lijkt wel. Maar ik vrees dat, wanneer ze zo aan het gas blijven draaien, deze “benidorm bastards” binnenkort net als de wielrenners van de fietspaden verbannen gaan worden als het aan de fietsersbond ligt. Aan alle wandelaars en (argeloze) fietsers, dikke knuf, Dennis Om te knuffelen: U herkent mij aan mijn racefiets of ATB met bel en kuch, strak oranje shirt, strakke zwarte broek, geschoren benen, beetje grijzend….omgeving Egmond aan Zee

Dennis, Egmond 

zondag 16 januari 2011

De één z'n dood......

Het Smerdiekse virus hakt er behoorlijk bij me in. Voor de kerst al ziek, en te lang ermee rondgelopen. Daarna een bronchitus die over zou moeten gaan maar het niet doet. Heb helemaal geen zin om weer naar de dokter te gaan. Nieuwe kuren betekent waarschijnlijk opnieuw een sportstop, en als ik ergens geen zin in heb. Niet verwonderlijk dus dat ik zaterdag enigszins jaloers kijk naar mannen als Theo en Izak, die al in bloedvorm steken. Een lekkere grote groep, met al m'n sterke fietsvrienden, maar ook wat zwakkere broeders. De situatie is dus niet hopeloos. Met wat fietsverstand zie ik nu wel mogelijkheden om in één stuk thuis te komen.

Theo kiest een rondje Goeree en weet dat weer voortreffelijk uit te stippelen. Stukken zijwind en tegenwind worden afgewisseld door meer beschutte stukken en af en toe een draaitje gunstig op de wind. Een verademing, want achterin is het zenuwachtig rijden. Ben dat niet gewend en sommige van mijn fietsbroeders halen behoorlijke stunten uit. Kies eieren voor m'n geld, minder beschutting, meer wind, maar ook minder risico. Onze sterke mannen trekken er weer stevig aan, zo stevig dat Mas gaten moet laten vallen. Dat gaat weer gepaard met de nodige grote schreeuwen. Even later gaat ook bij Martin het lampje langzaam uit. De één z'n dood is de ander z'n brood, want nu kan ik even op adem komen. Als we vlak voor Krammer de polder uit komen en omhoog de dijk opgaan lost Martin definitief en moet ik kiezen. Aansluiten of bij Martin blijven. Het laatste maar, want velen zijn op dit rotstuk bezig te overleven en er wordt doorgereden. Gelukkig zijn Theo en Izak in een sociale bui, want alleen was het me niet gelukt met Martin terug te komen. Met stevige tegenwind de Krammer op betekent vechten voor een plekje. Weer een paar extra grijze haren, Mas en René rijden me de berm in. Even later gaat Henri ook zowat onderuit na een manoeuvre van Ad. Voorzitter Jacco vindt het de hoogste tijd om op de veiligheid te wijzen. Zelf neem ik het zekere voor het onzekere en schiet de brokkenpiloten voorbij voor een veiliger wiel. Op het eiland blijkt dat het toch zwaar was, ook René en Ad moeten lossen. De laatste kilometers, de sterke mannen leven zich nog even uit. Jacco laat zich terugzakken voor assistentie, ook netjes. In Smerdiek staat er een keurige 70km op de teller. Ook al was het zwaar, er gaat toch niks boven wat asfalt vreten.

Flakkee voor de zaterdag weer goed, maar op zondag er bijna gestorven

Zaterdag 13:30uur 15 man aan het vertrek, voorwaar een mooie groep, maar met windkracht 5/6 uit het westen is altijd lastig een route te kiezen.
Mas en Jacco vonden Flakkee misschien wel een goed idee, natuurlijk altijd goed, maar betekent wel tegen wind terug, maar met 15 man moet dat geen probleem zijn, ook gelijk maar naar de afstand gevraagd, 70km vond men wel mooi.
Met een lekker tempo de Krammer over richting Den Bommel, tot nu toe zo'n beetje alles voor de wind gereden, maar nu in Den Bommel rechtsaf vol op de wind, de weg richting het viaduct over de N59 was nog breed genoeg, maar aan de andere kant begon het bal pas echt, sommigen hadden meer dan twee meter in breedte nodig om overeind te blijven.
In Oude-Tonge nog even gestopt om Rene de gelegenheid te geven zijn overschoen weer te fatsoeneren, om redelijk beschut door de zeedijk weer terug naar de Krammer te fietsen, hier moest Martin, die veel te weinig getraind had er af, Wim was bij hem gebleven, dus zelf even teruggezakt en de twee opgepikt.
De groep had niets in de gaten dus met het tempo wat Martin nog kon rijden zouden we er nooit weer bij komen, Izaak keek wel achterom en liet de rest wat tempo terug nemen.
In één groep de Krammer over , waarna Martin volledig leeg was en er niet meer fatsoenlijk gefietst kon worden.
Op de Krabbenkreek rechtsaf de Holarenweg in, waar Martin, Onno en Tineke rechtdoor naar Tholen gingen.
Het tempo werd weer opgevoerd naar zo'n 30p/u, met op het eind nog even naar de 35p/u met wind vol tegen.
Zoals beloofd na 70km weer terug in Café Smerdiek.

Zondagmorgen weer met Izaak op pad, in eerste instantie was het de bedoeling om richting Waarde te gaan, maar de wind kwam inmiddels pal uit het zuiden en om nu vanuit vertrek direct alleen maar tegen wind te rijden was zelfs voor ons te veel van het goede.
Dus halverwege naar Poortvliet linksaf de polder in en toch maar weer naar Flakkee.
Met een lekker gangetje naar de Krammer waar een mountainbiker naar beneden was gekomen en net draaide, om weer omhoog te gaan.
Met 33p/u bleef de afstand gelijk, dus even gas gegeven naar zo'n 40p/u en de Krammer op, bleef dat figuur nog in ons wiel ook, zal wel getraind zijn denk ik.
Via het buitendijkse fietspad naar Herkingen en doorgestoken naar Dirksland, om vanaf daar alleen nog maar wind tegen te hebben, bij Nieuwe-Tonge nog een lusje en terug naar de Krammer waar de wind nog een tandje aangetrokken vol tegen stond.
Bij RPM bouw je een aardige conditie op, maar de pijn die Izaak en ik in de benen voelden die train je er met RPM ook niet uit.
Over de dam bleef het vol tegen, waardoor we 30p/u ook niet konden vast houden, gelukkig hadden we richting Stalland schuin tegen en konden we weer in ons ritme komen.
Bij aankomst bij Bas de Man 70km op de teller, die behoorlijk zwaarder waren dan de negentig van vorige week en 70 van gister, oftewel alle bij gesloopt.
Maar dat mag de pret niet drukken, van week weer een paar uur RPM en zaterdag en zondag weer buiten.

zondag 9 januari 2011

Eerste rit 2011

Na het twijfelachtige weer van zaterdag, waar toch nog zes Tandje Bij leden gefietst hebben, vandaag samen met Izaak na zo'n vier weken de draad weer opgepakt.
Dankzij dat het zonnetje flauw scheen viel de temperatuur niet tegen, met wind pal uit het westen richting Flakkee, via Oude-Tonge richting Achthuizen, waar we op de gok een weggetje insloegen richting de zeedijk.
Aan het einde jammer genoeg een klaphek, maar dat was verder geen probleem.
Op de dijk konden we kiezen links of rechts, we kozen voor rechts, want ik was benieuwd waar we er bij Oude-Tonge dan op konden komen.
Met wind vol tegen kwamen we na een kilometer of drie bij de sluis van Oude-Tonge en dat was het dan, alleen een koeienpad naar de weg.
Dus gekeerd maar wel voor de wind terug, dat scheelde, op het beginpunt dus de andere kant op, een pracht stuk om te fietsen zo langs het zoommeer, na zo'n vier kilometer de keus om de dijk te volgen richting Ooltgensplaat, maar met nog de nodige kilometers tegen wind in het vooruitzicht gekozen om richting Achthuizen te gaan, vanaf daar naar Den Bommel, waar Izaak precies in het fietstunneltje lek reed.
Na de bandenwissel naar Stad aan 't Haringvliet en doorgestoken via Nieuwe-Tonge naar Herkingen en daar weer het buitendijkse fietspad genomen naar de Krammer.
De laatste vijftien kilometer nog flink wind tegen, maar met kop over kop konden we mooi zo'n 33p/u aanhouden.
Na precies 90 kilometer bij café Havenzicht een paar schrobbelaars en een bak uiensoep genomen, hadden we wel verdiend, want het was toch wel te voelen in de benen.

Jammer genoeg is het buitendijkse pad niet goed genoeg (je moet twee keer door een klaphek) om met 10 man te rijden, maar voor een zondag rit met een paar man is het weer een mooi alternatief, zeer zeker als de weersomstandigheden beter zijn, dan ga ik hem zeker een keer tot Ooltgensplaat rijden.

Zaterdag hopelijk weer met de club en kilometers maken voor de Koos Moerenhout classic van begin mei.