Goeree

Een prachtige herfstdag met zeldzaam weinig wind. Elf man aan de start, dat mooie weer nodigt uit. Theo doet de route, een grote ronde Goeree, dat zit dus ook wel goed.

We vertrekken langs de veiling van Scherpenisse. Direct wordt er stevig doorgereden. Ron vreest het ergste en denkt dat het weer "zo'n"rondje wordt. Henri klaagt ook nog wat over de tempowisselingen bij het veranderen van de kopmensen. Het loopt allemaal nogal los. De mensen die niet kunnen meedraaien gaan op tijd naar achter en iedereen kan het goed bijhouden. Zie weer wat nieuwe wegen. Als we helemaal bij Goedereede aankomen vraag ik me af of we wel goed zitten. Zo ver zijn we nog niet geweest. Theo vraagt het zich zelf ook af. Hij kijkt naarstig uit naar een naamstraatbordje wat niet wil komen. We gaan maar links af en zowaar we zitten opeens weer goed. Terug weer over het buitendijkse fietspad. Rijdt lekker, jammer dat er zoveel grind vanaf het talud naar de linkerzijde van het fietspad is geschoven. Blijf maar achteraan in het midden uit de vuiligheid rijden. Even later is Keurtje lek. Z'n nog niet zo oude Michelin pro3 is tot op de canvas versleten. Een probleem waar meerdere mensen bij ons mee te maken hebben gekregen.

Op de Krammersluis een unicum. Onze lange cobra vanaf onderaf op kop. Dat is even wat anders als in het wiel pikken en erover heen demareren. Hij houdt even een stevig tempo aan. Halverwege als de vermoeidheid wat voelbaar wordt kijkt ie is achterom. Helaas niet alleen, of slechts een paar man aan z'n wiel. Dat valt tegen, het halve peloton hangt er nog aan. Gelijk geeft Leon er de brui aan. Ron zet even aan, maar even later komt Theo, die niet langer in training is, er al over heen. Op het laatst geef ik met Henk, die hier wel hard omhoog kan, nog even extra gas. Over de Philipsdam en Krabbenkreek wordt er net als de laatste weken weer stevig doorgereden. Ook op de Engelaarsdijk gaat het net als de vorige keer, in het laatste stuk weer vol aan. Ron laat zich foppen door een valse melding van Mas. Als het tempo omhoog gaat en Mas het moeilijk krijgt roept ie "rustig aan". Ron houdt gelijk de benen stil en iedereen, inclusief Mas, die probeert aan te sluiten bij de kop, rijdt hem voorbij. Zelf rij ik wel tempo, maar doe niet mee aan een eindsprint. Afspraak is dat we dat hier nog niet doen en eerder hebben we over zoiets ook al veel gezeik gehad. Vanaf de watertoren naar Smerdiek gaat het weer lekker los. Theo probeert bij het industrieterrein nog weg te poefen. Heb 'm echter al lang gezien en kan gemakkelijk aansluiten en wegsprinten. Terug zit Kees de stoelen in café Smerdiek al voor te verwarmen. Volgende week naar de kustmarathon Kees aanmoedigen, nog is even kijken hoe ik dat ga aanpakken.

Tandje Bij " De Musical "

Wintertraining

Zaterdag de allerlaatste lange rit. Dinsdag de laatste avondrit van de Bidon en binnenkort de afsluitende precisietijdrit. Duidelijk dus, het zomerseizoen zit erop, we gaan weer eens denken over de wintertraining. Zondag reeds begonnen. Een select gezelschap stond op de stoep bij Jac van Elshout. Door onze uitmuntende bochtentechniek en soepele tred vielen we al snel door de mand als zijnde een fietsclubje.

Nog geprobeerd de woensdagavond training wat te rekken. Links en rechts wat mensen uitgenodigd voor een ontspannend speedritje over de Oesterdam en terug. Helaas naast Henk en mij is alleen Adrie meegeweest om de beentjes lekker los te gooien. Het is duidelijk Henk is voor dit werk genetisch zeer geschikt. Was goed te doen, kwart over zes weg en iets na half acht weer terug. Nog volop licht, dus als het weer blijft meewerken volgende week nog een keertje. Als het dan echt donker wordt, dan zien we wel weer. Het oude fietsje maar weer op de Tacx, het zaterdagmiddagritje en misschien nog een beetje hardlopen. Voor de rest niet al teveel, want genetisch is bepaald dat ik in de winter een beetje moet rusten.

Ondanks een valse start toch een goede MH2d gereden.

Nadat ik woensdagavond toch nog een startkaart geregeld had was ik er zaterdag helemaal klaar voor.

Na de perikelen bij de benzinepomp zoals door Wim al beschreven waren we zo rond 08.15uur op het weiland bij de start aangekomen waar er op het gemak de fietsen en onszelf startklaar gemaakt werden.

Bij de start aangekomen stonden vader en zoon Andriesse, Leen van Driel en Hans Keur ons reeds op te wachten.
Onze groep ging op jacht naar de startbewijzen, waarbij ik zelf telefonisch contact kreeg met de mensen die mijn kaart bij zich hadden, zij zouden zo rond negen uur bij de start zijn, ondanks mijn verzoek aan de rest om alvast te vertrekken bleven zij solidair wachten, maar het duurde wel erg lang, dus toch maar zonder mij vertrokken.

Om 09.10 had ik mijn startbewijs dus zo’n 20 minuten na de groep ik ook met goede moed op pad, maar na nog geen 50 meter een lekke voorband, (bijna niet gevloekt) na een paar minuten weer opnieuw op de fiets, na zo’n 3 km net boven op het eerste klimmetje weer lek (nu wel volop gevloekt) buitenband volledig van de velg en ja hoor een gat in het canvas aan de zijkant, was eigenlijk wel te verwachten, had tenslotte al zo’n 90 km op deze Schwalbe banden gereden, dit setje had ik van Adrie overgenomen, hij had ze als compensatie van de Schwalbe leverancier gekregen.
Daar sta je dan, van de kapotte binnenband met een steen een stuk afgesneden en in de buitenband gestopt, nieuwe binnenband er in en met minimale lucht er in terug naar de start locatie.
Hier een nieuwe buitenband en binnenbandjes gekocht en tegen 10:00uur weer opnieuw op pad, gelukkig was er voor de 165km een kort lusje ingepland zodat ik door het 120km parcours te volgen wat tijd kon goedmaken met eigenlijk in het hoofd de 165km maar te laten voor wat hij was en 120km te rijden, hierdoor ging ik eigenlijk harder rijden dan dat ik eerst van plan was.

Bij de eerste stop aangekomen stonden tot mijn verrassing Léon, Kees, Wim, Hans en Henk, die waren net zo verbaasd als ik, zij hadden tenslotte behoorlijk doorgereden, na mijn uitleg met zijn allen weer verder.

Net na de afdaling van de Froidbermont vond een kamikaze wesp het tijd om zijn einde tussen mijn ogen te vinden, kan je vertellen dat, dat echt pijn doet, maar erger was dat mijn oog langzaam aan dicht ging zitten en ook dat is irritant, zeker bij het dalen.

Hierna rechtsaf een noodbrug over richting de Cote de Hansez, een rare gewaarwording als je deze niet kent, eerst een korte steile klim, dan heel steil naar beneden en direct rechtsaf waar je bijna stilstaat om vervolgens direct in de 21% omhoog terecht te komen.


Een waar slachtveld hier, er liepen er meer dan dat er fietsten, gelukkig was er voldoende ruimte zodat ik wel fietsend boven kon komen, Hans Keur die mij op het eerste knikje ingehaald had moest er hier ook af, dat is dan wel een raar gezicht om iemand in een Tandje Bij shirt een helling op te zien lopen.
Maar Hans had de orde snel weer hersteld en op het 12% stuk ging hij er weer vandoor.

Na de nodige beklimmingen en afdalingen bij de tweede controle aangekomen waar het zo druk was dat er in de rij gestaan moest worden voor een natje en droogje, had hier absoluut geen zin in en tegen de jongens verteld dat ik door ging.
Dat was ook de laatste keer dat ik een Tandje Bij shirt gezien heb.

Onderweg regelmatig aangepikt bij groepjes die een mooi tempo reden, meestal werd ik op de klim weer ingehaald door echte klimgeiten welke ik in de afdalingen weer inhaalde en vervolgens weer met mee reed tot de volgende klim.


Vooraf werd de Wandre door Léon al gemeld als niet extreem zwaar, moet zeggen dat mij dit ook reuze meeviel, komt mede door de trainingen in de beklimmingen eerder dit jaar in Vlaanderen en de Ardennen, daar moest ik direct naar de 34-27 terwijl ik hier lang op de 34-21 kon blijven zitten.

Na de 22e helling in Dahlem ging het richting Richelle waar de Maas werd overgestoken, om deze vervolgens over een paar kilometer te volgen waar er ook nog een stuk kasseien genomen moest worden.
Na deze strook kwam de splitsing 120-165km in zicht, eigenlijk geen moment getwijfeld en de 165km gevolgd, daarna was het aantal fietsers op de weg duidelijk afgenomen, velen namen toch de afslag 120km.
Op de brug voor de Montagne de St Pierre werden we nog staande gehouden om een peloton renners te laten passeren, op de St Pierre hadden we geluk, het wegdek werd daar zojuist schoongemaakt en dat scheelde nogal wat gruis afkomstig van een steengroeve die we tijdens de afdaling passeerden, de rest van de afdaling ging over een soort fietspad van beton platen, na deze afdaling kwam er een bekendere beklimming de Hallenbaye uit L-B-L met een prachtige afdaling waar de teller 85km/p.u bereikte.
Na de Maas weer overgestoken te zijn het tempo weer opgevoerd, inmiddels de splitsing weer gepasseerd, dus het was nog maar 10km naar de finish, jammer genoeg was daar nog even de Mesherberg, waar voor velen de tol betaald werd, wat moesten er veel van de fiets daar.
Om 15:50 bij de finish, even later kwam Henk, die er doorzat en de laatste lus had overgeslagen, zo rond 16:10 kwamen Léon, Hans en Kees aan en tegen half vijf Adrie en Wim.
Rond half zes finishten ook Mas, Leen en Hans Poot die onverwachts ook de 165km had volbracht.
Ook in Limburg smaakt het bier, al kan de bediening natuurlijk niet aan die van café Smerdiek tippen.
Zo rond half zeven op weg naar huis waar jammer genoeg twee files op E313 er voor zorgden dat we pas na negen uur thuis waren.

Fietsprestaties genetisch bepaald (deel 2)

Maximale zuurstofopname bepalend voor toprenners
Inspanningsfysioloog Peter Helsen weerlegt beweringen van Greg Lemond
Greg Lemond had in zijn tijd de hoogste maximale zuurstofopname van het hele peloton, maar zou daarmee nu niet eens meer bij de beste vijftig zijn. Dat zegt de Amerikaan in een interview met de Franse krant Le Monde. 'Larie en apekool', zegt inspanningsfysioloog Peter Helsen. 'Met zijn VO2max zou hij nog steeds bij de besten zijn.'

De VO2max is de maximale hoeveelheid zuurstof die een lichaam kan opnemen en die door de spieren verwerkt kan worden zonder dat er melkzuur aangemaakt wordt. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen de absolute VO2max en de relatieve VO2max. De relatieve VO2max-waarde is de absolute VO2max-waarde gedeeld door het lichaamsgewicht. Hoe meer zuurstof een lichaam opneemt, hoe meer ATP kan worden aangemaakt. ATP, of Adenosine-Tri-Phosfaat, is de energiebron die de spieren doet samentrekken.

Lemond had naar eigen zeggen een VO2max van 93 milliliter per kilogram per minuut. Hij beweert dat minstens vijftig renners van het huidige Tour-peloton beter doen. Professor Peter Hespel van de Katholieke Universiteit Leuven betwist dat. De inspanningsfysioloog begeleidt verschillende topatleten, onder wie de renners van de Belgische ploeg Quick Step-Davitamon en de renners van de nationale selecties. 'Ik heb al veel toprenners getest. De hoogste waarde die ik ooit gemeten heb, is 91 milliliter. De meeste toprenners hebben een waarde tussen 75 en 80 milliliter', zegt Helsen.

De VO2max-waarde is voor een groot stuk genetisch bepaald. 'Alles hangt af van de kwaliteit van het hart. Dat wordt ook duidelijk als je de VO2max van belofterenners gaat vergelijken met die van profs. De gemiddelden zijn dezelfde. En de VO2max van een belofte verandert nadien nog nauwelijks.'

Door training kan de relatieve VO2max wel worden verbeterd. En dat is, vooral bij het klimmen, een belangrijke parameter, omdat het eigen gewicht verplaatst moet worden. 'Er zijn twee manieren om de relatieve VO2max te verhogen. Ofwel traint men de spieren zodat die steviger worden en meer zuurstof kunnen opnemen. Ofwel gaat men vermageren zodat het lichaam meer zuurstof opneemt per kilogram lichaamsgewicht. Maar dat is nooit spectaculair. Het zijn kleine verbeteringen', legt Helsen uit. 'Waar ook op getraind kan worden, is op de duur dat een renner zijn maximale inspanning kan volhouden. Het effect van die uithoudingstrainingen is veel belangrijker.'

Er is ook een verschil in VO2max tussen de verschillende types van renners. De klimmer is het type renner met het grootste maximale zuurstofopnamevermogen. 'Dat komt door hun kleine lichaamsgewicht. Ze kunnen ook lang een grote inspanning volhouden. Tijdrijders hebben een veel grotere spiermassa dan klimmers. Door het grotere gewicht zakt hun VO2max. Sprinters hebben van nature een minder hoge VO2max. Die speelt bij hen nauwelijks een rol. Zij moeten het hebben van hun korte, explosieve inspanningen. Daarom trainen ze ook minder op uithouding dan anderen, want dat bot hun snelheid en hun explosiviteit af.'

Bij gewone mensen daalt de VO2max met de leeftijd, maar niet bij topsporters. 'Veel mensen zijn fysiek niet actief en dan zakt de VO2max uiteraard. Bij topatleten blijft die nagenoeg constant. 30-plussers die hun lichaam blijven trainen, hebben alle nodige kwaliteiten om grote sportprestaties te leveren. Die zijn fysiologisch nog perfect in staat om topprestaties te leveren. Maar er komt natuurlijk meer bij kijken. Als zoveel dertigers nog topkoersen kunnen winnen tegen hun jongere collega's, heeft dat vooral met motivatie en met een professionele houding te maken.'

Greg Lemond beschuldigt het wielrennen van het gebruik van bloeddoping om de VO2max te verhogen. 'In 1990 won ik mijn derde Tour. Onze ploeg, Z, won het ploegenklassement. Een jaar later kon niemand van ons team het tempo van het peloton nog volgen. Ik was nochtans beter voorbereid. Iedereen in onze ploeg wist dat er een probleem was met EPO', wijst de drievoudige Tour-winnaar met een beschuldigende vinger naar de anderen. Professor Helsen: 'Bloeddoping kan de VO2max verhogen. Dat staat vast. Maar zo spectaculair als Lemond beweert, is dat niet. Het gaat om kleine verschillen. Een topper kan er net het verschil mee maken. Een belangrijk verschil, dat wel.'

De VO2max is niet de enige belangrijke prestatiebepalende eigenschap. Volgens Helsen zelfs niet de belangrijkste. 'De VO2max komt volgens mij pas op de tweede plaats als prestatiebepalende eigenschap. Nog belangrijker is de anaërobe drempel.' De anaërobe drempel is de intensiteit van inspanning waarboven melkzuur zich begint op te hopen in de spieren en het bloed. Die ophoping ontstaat doordat de afvoer van het melkzuur de aanmaak niet meer kan volgen. Hoe later een atleet die drempel bereikt, hoe beter zijn uithoudingsvermogen.

'Een derde belangrijke eigenschap is de maximale kracht. Tom Boonen, bijvoorbeeld, haalt zijn meerwaarde uit zijn enorme spierkracht. Zonder die kracht stonden al de overwinningen die hij dit jaar al boekte niet op zijn palmares. Als hij progressie wil maken, moet hij zijn uithouding verbeteren. Met meer ervaring kan hij ook meer winnen. Je ziet dat hij vaak nog wedstrijden verliest door tactische fouten.'

Voor hij teelbalkanker kreeg, was ook Lance Armstrong een echte krachtpatser. Na zijn ziekte is hij een andere renner geworden. Hij is magerder en rijdt nu veel meer op souplesse. Greg Lemond vindt dat maar verdacht. 'Er bestaan geen mirakels in het wielrennen', zegt hij daarover. 'Zowel Bernard Hinault als Eddy Merckx won bij zijn debuut meteen de Ronde van Frankrijk. Ik werd derde in mijn eerste Tour in 1984 en tweede in 1985.'

'Hij, en anderen, zouden wat meer respect mogen hebben voor wat Armstrong allemaal presteert', reageert Helsen. 'Armstrong heeft medisch heel wat meegemaakt en dat maakt hem nu zo sterk. Weinig renners trainen zoveel, zo hard en zo doelgericht als hij. Zijn onvoorstelbare inzet wordt altijd maar in de schaduw geplaatst door de dopingverhalen. Maar hij is een ongelooflijke atleet. Armstrong is de enige die op de cols een trapfrequentie van 100 pedaalslagen per minuut kan aanhouden. Het vraagt heel veel inzet en tijd om dat onder de knie te krijgen. Het duurt twee tot drie jaar. Veel renners hebben het al geprobeerd, maar nog niemand is erin geslaagd het hem na te doen. Dat zegt alles over het karakter van Armstrong.'

Mooi weer en slechte wegen in MH2d

Zaterdag weer vroeg uit de veren. Zes uur vertrokken en om half acht stonden we bij Maastricht aan de benzinepomp. Bij broer Hans kwam de stoelgang wat later op gang zodat het iets langer duurde. Positief was dat Henk nog een pak Nutricia hersteldrank bemachtigde, zodat we na het fietsen koek en sopie hadden.

Mas, Hans en Leen gingen als eerste weg. Theo z'n startbewijs kwam nog niet gelijk af, dus na een kwartiertje de rest ook maar vertrokken. Kees en Keurtje hadden er zin an, de rest reed wat gedoseerder. Leon zelfs wel opvallend veel, vermoedde dan ook al snode plannen, wat klopte. Op de 1e controlepost nog samen met Kees aangekomen. Wat een tegenvaller zeg, alleen een stuk groene banaan en water. Heb zelfs Leon nog moeten bijvoeren met een snee krentenbrood, want die rekende op overvloedige bevoorrading. Het gemiddelde lag met ruim 27 km/u nogal hoog. Theo had een bypass gedaan over het 120 km parcours en sloot tot onze verassing weer aan. Echter van korte duur, want hij had geen zin in controleposten en reed door. Kon nog wel een afdaling van Theo zien. Die man neemt risico's zeg. Gaat als een steen naar beneden en wint daar veel terrein. Behoorlijk link hoor, niet veel zicht in de bochten daar en de wegen zijn ook niet overal even best en schoon. Na een bocht even samen met Henkie en Theo de aansluiting verloren omdat er vlak voor onze neus een vrachtwagen de weg op draait. Lekker op eigen tempo verder. Zie niemand meer, op de steile Hanzez haalt Kees me onverwacht weer in. Ben ze voorbijgereden, terwijl ze bij een benzinepomp stonden te bevoorraden. Weer een mentale dreun voor Henk, moet op de Hanzez weer van de fiets ondanks z'n compact. Voor ons allen en Henk een groot raadsel. Heeft zoveel vermogen in de benen, een stuk meer als Mas, die wel fietsend bovenkomt. Aan de mentaliteit kan het ook niet liggen, een knokker bij uitstek. Daar moeten we nog eens over nadenken. Als we Henk tenminste nog kunnen bewegen om nogmaals aan een klimtocht deel te nemen. Wat een klotewegen tussen de 1e en 3e controlepost. Slecht, veel grind en op sommige plekken lijkt het wel of de asfalt zo is weg gekwakt in de gaten. Aan de zijkant van de weg is soms over een meter breed niet te rijden. Nog maar niet gesproken van de drukke wegen waar we op uitkomen, het vele verkeer en de gevaarlijke oversteekpunten. Snap niet dat Mas hier durft te fietsen. Na de 2e controlepost geeft Kees Leon een pak slaag op de steile Lemmetrie, Leon neemt echter wraak op de langlopende Rabosee waar het tempo zo hoog ligt dat Kees wordt gesloopt. Na de derde controlepost sta ik even lekker te wildplassen en ben net te laat terug op de fiets om aan te sluiten bij de mannen. Geen ramp, wil toch op eigen tempo rijden en ga met Adrie, die goed is, verder. Het gedoseerde rijden heeft wel resultaat, geen kramp dit keer. Wel een dipje rond de 140 km. Adrie rijdt echter lekker door aan kop en houdt me lekker uit de wind. Opvallend veel mensen in de problemen. Kees zei het al, er zijn hier duidelijk minder echte klimmers als in de Géants. Op de laatste klim krijgt Adrie kramp in beide benen en moet er even af. Heeft veel gegeven in het laatste stuk. Natuurlijk wacht ik even, zodat we samen aankomen. Een gemiddelde van zo'n 26 km/u, dat is hard. Voor m'n gevoel waren de klimmen ook iets makkelijker en waren er sowieso minder hoogtemeters. (2300 ipv 2600). Stemming in de tent was weer opperbest, Kees en Leon gingen nooit meer naar uus.

Draaien en keren en lekke banden

Zaterdag een flauw zonnetje met een behoorlijke wind uit het noord-oosten.

Vader en zoon hebben de route reeds in het hoofd, via Kruisland, Stampersgat en dan natuurlijk niet via Dinteloord richting de Volkerak.

Op de Schansbaan de eerste verrassing Mas roept al tijdens linksaf vanaf het fietspad dat er grind ligt, raar er ligt hier niets, maar na 2 meter de hoofdrijbaan volop split, bij de provincie of de gemeente leren ze het nooit, natuurlijk ga je bij nieuw asfalt geld besparen door het goedkope betuum met split te gebruiken op wegen die veelvuldig door fietsers gebruikt worden, want zij hebben er tenslotte voor gestudeerd.

Aangekomen in Kruisland opnieuw een obstakel, deze keer in de vorm van een braderie, voor de toerlijders (geen spelvout) geen probleem, rechtsaf en weer op de route, maar ja welke rechtsaf?
Bij de derde mogelijkheid toch echt rechtsaf, voor mij een bekend pad, maar wel opgeknapt, tot kort was dit een echt boerenpad vol met kuilen, maar nu keurig gestraat.
Aan het eind linksaf de bekende weg op, maar het draaien en keren had zijn nadelen, Adrie reed plat.

Met hulp van Ron werd het achterwiel van rubber ontdaan, inmiddels was Kees in discussie met Leon over de tot nu toe gereden route, als er een klein vuurtje ontstaat wil ik daar best wat brandstof opgooien om een flinke fik te creeren, jammer genoeg stond Mas net te ver weg in de tuin van de buren te piesen om hier wat van mee te krijgen.

Inmiddels waren Ron en Adrie zover om de band te voorzien van Co2, alleen had Adrie nog geen ervaring met deze revolutionaire methode, het is de bedoeling dat wanneer je de Co2 patroon op de houder draait het daarvoor bestemde draaiknopje in dichte stand staat, wanneer dit niet het geval is heeft Co2 de neiging direct met de nodige kracht de vrije lucht op te zoeken, waar ongelukkig Ron precies in de baan stond van de ontsnappende krachts explosie, Ron ziet toch al niet zo best, daarvoor heeft hij een bril op met extra dikke glazen waardoor erger letsel voorkomen werd.
Door deze actie was Adrie door zijn patronen heen, dus het heft in handen genomen en met patroon en houder van mijzelf de band op de juiste druk gebracht, daarbij hoorde ik wel een geluid wat je normaal alleen bij autobanden tegenkomt namelijk een duidelijke "plop", hier verder geen aandacht aan geschonken, dus maar wwer op pad.

Na nog geen km was Adrie weer lek, dat is raar, de band eraf gehaald en goed na gekeken, niets te vinden????, alleen bij het op druk brengen weer die rare "plop".

Op de Volkerakbrug weer de normale taferelen, Kees die weg sprong met Leon direct in zijn wiel, even later kon Henk zich ook niet inhouden.
Ron naast wie ik op kop reed was nog aan het bekomen van zijn kop beurt op de dijk naar de brug toe en had het voornemen met een "normaal" tempo omhoog te rijden, jammergenoeg was dit tot mislukken gedoemd de één na de ander kwam er overheen.
Inmiddels was ik dus terug gezakt naar de laatste positie, even aangekeken en opgeschakeld naar de 14 en op de trappers staande naar Kees en Leon toegereden die elkaar net de overwinning aan het betwisten waren.

Bij het stoplicht langs de N59 had ik een black-out, waar ik vorig het pad nog aanwees maakte ik nu een sight-seen rondje langs de benzinepomp, het commentaar en hilrariteit was natuurlijk groots.
Op het fietspad richting Oude-Tonge was het weer speelkwartier voor Leon en Kees, op één of andere manier wil de één altijd voor de ander rijden en dat kan alleen maar door weer harder te gaan.

Op de Krammersluis ging ik maar vast trainen voor de MH2d, dus eigen tempo omhoog, dit wordt dan uitgelegd als zijnde "dwarskop".
Op de Krabbenkreek ging het tempo met Wim op kop weer omhoog naar zo'n 42p/u, toen ik even later naast Wim kwam het tempo nog iets opgevoerd naar 50p/u, even was er twijfel maar blijkbaar werd de achtervolging toch ingezet, de één na de ander kwam er overheen, maar het tempo op 50 vasthoudende haalde ik ook weer de één na de ander in.

Na 97km terug in Café Smerdiek waar uiteraard over de nieuwe kleding gesproken werd, waarbij voor sommigen de voorkeur uit gaat naar een maagdelijk witte outfit zonder enige sponsor naam, of dit voostel het haalt valt nog te bezien.

Woensdag de laatste avondrit, zal kort worden het wordt rond 20:00 al schemerig

Maratona dles Dolomites

Eindelijk... na welgeteld 12 uur reizen komen we gedrieen aan in Corvara, onze stek voor de komende 7 dagen. De rest van de groep is na een uurtje volledig en na een simpele maaltijd en een biertje gaan we onder de wol.

Zondag is een opwarmritje ingepland door Albert, onze routeplanner. Het opwarmertje bestaat uit een rit van ongeveer 93 km van Corvara naar Cortina d'Ampezzo heen en terug. Dat houdt in dat we de Passo Valpareno en de Passo Falzarego van beide kanten beklommen worden, totaal een kleine 2300 hoogtemeters, met een redelijk gelijkmatig stijgingspercentage van 6 a 7 %.

Maandag werd een flinke rit van 112 km vanuit Corvara naar de Passo Gardena, vanaf de moeilijke kant is deze ongeveer 10 km lang met een gem. stijging van 6%. Na dit opwarmertje volgt een mooie afdaling naar Ortisei, waar we een zijweg pakken naar San Pietro. Een geweldig steile, maar gelukkig ook korte klim volgt, waarna via het dorpje Albes de westkant van de passo delle Erbe wordt betreden. Wat een kl...klim! Niet de steilheid, maar de lengte (26 km) en de uithalen naar 13% maakten deze klim tot een hel. Velen kwamen boos boven door het aangedane leed. De koffie maakte veel goed, waarna de afdaling naar de Badia vallei volgde. Totaal deze dag 3100 hoogtemeters.

Dinsdag stond een rit over de passo de Fedaia op het programma. Via dezelfde Gardena werd de noordzijde van de passo di Sella beklommen, geen moeilijke klus na de Erbe van gisteren. begin de benen wel een beetje te voelen, vooral als je uit het zadel moet. Na de sella volgt een flinke afdaling naar het dorpje Canazei, waar we cola drinken. In Canazei begint de klim naar de Fedaia pas, welke op een hoogte van 2057 m ligt. Een van de lagere passen..... Prachtige geleidelijk oplopende klim van 12 km, met ruim 600 hoogtemeters. De beloning is boven een prachtig uitzicht op de Marmolada en een stuwmeer. Na de afdaling volgt de lange rit naar Arabba, gevolgd door de Passo Campalongo vanaf de zuidzijde. Is gelukkig niet al te lang en steil. Wel totaal 2500 hoogtemeters vandaag.


Donderdag volgt na de rustdag van woendag de grote dag waarop enkelen zich gaan wagen aan de route van de Dolomietenmarathon. De Sella-ronde met de klok mee, startend in Corvara. Dit betekent vier flinke klimmen, achtereenvolgens de Campolongo, Pordoi, Sella en de Gardena. Op de Pordoi besluiten we de groep te splitsen in een groep die de marathon volledig rijdt en een groep die de korte versie neemt. Ik voel me prima en ga voor de volledige versie. Na een korte pauze in Corvara wordt de Campolongo nogmaals beklommen. Linksaf in Arabba, waarna een afdaling volgt richting Cortina. Voor Cortina rechtsaf richting de Col de Santa Lucia. Bovenop een prachtig uitzicht over het gebergte. Na een korte afdaling stonden we voor de moeilijkste klus van vandaag, de Passo di Giau. Deze staat bekend als een verschrikking, en terecht. Vanaf het begin direct een dikke 10%, gelukkig kom je af en toe een bruggetje tegen dat vlak loopt... 29 bochten en een uur en een kwartier later kom ik samen met Arie boven en felictiteren we elkaar. Nu alleen nog de afdaling (74 km/uur aangetikt) en de Falzarego/Valparola. Dat valt nog tegen... wat zondag nog vrij gemakkelijk ging is na 110 kilometer koersen zwaarder dan verwacht. Aftellen dus met behulp van de bordjes langs de weg. Na de Valparola een schitterende en snelle afdaling naar La Villa, waarna we de laatste 5 km naar Corvara fietsen. Gehaald , bijna 4200 hoogtemeters !

Vrijdag stond nog een korte rit op het programma. Omdat mijn doelen gehaald zijn besluit ik de volgwagen te rijden achter de groep die de Giau willen proberen.

Na een geweldige week, waarin we ook heel veel hebben gelachen, keren we huiswaarts...

Nog volop fietsmotivatie

Het zomerseizoen loopt ten einde, toch wordt er nog stevig doorgefietst. Op de woensdagavond gaat het hard tegen een stevige wind in. Mas, René en ook Theo blijven achterin. Schijnbaar is de motivatie bij de anderen om stevig te trainen nog volop aanwezig. Jacco, die een Dolomietensessie voor de boeg heeft, pakt deze gelegenheid voor wat extra training ook gretig aan. Terug wil ook Theo zich nog laten zien. We zitten elkaar dan zo op te jagen dat Mas en René op de Engelaarsdijk een beetje erg dood gaan.

Ook zaterdag is er weer volop wind. Met dertien man aan de start ziet het er echter naar uit dat we volop kopmannen hebben. Theo heeft een rondje naar Goeree in gedachten. Niet verkeerd, want Theo heeft zich dit seizoen echt ontwikkeld tot een Goeree expert. Vaak krijgen we daar mooie en stevige routes voorgeschoteld. Ook nu wordt er weer stevig doorgefietst. Op de Krammersluizen gaat het (zoals gewoonlijk) zo hard, dat de groep in stukken breekt. Hierna blijven meerdere mensen wijselijk achterin, want op Goeree is het voornamelijk tegen. Af en toe wel irritant hoe sommigen een wieltje pikken om uit de wind te rijden. Dat gebeurt op zo'n manier dat er voor de mensen achter hun geen ruimte overblijft om ook goed te kunnen profiteren van de groep. De gevolgen laten zich raden, een brekende groep en op Goeree waait Melanie die even een paar meter los komt te zitten eraf. Niet zo'n probleem, want ze draait eraf en gaat even bij haar zus om de thee. Bij de laatste lus, volgens Theo niet zo zwaar, komt ook Mas in de problemen. Ondanks dat Leon hem al meerdere malen is wezen helpen, moet ie hier even stevig lossen. Mooie gelegenheid voor een plaspauze. Dan is het weer van de wind en alle leed is vergeten. Over het prachtige buitendijkse fietspad full speed terug naar de Krammer. Nog even omhoogsprinten. Kees en Henk gaan ervandoor. Blijf tactisch nog even bij Ron en Theo die stevig doorrijden en denk dan samen met Leon het gat dicht te rijden. Kees zit immers in z'n marathontraining en doet het wat rustiger aan. Helaas Leon laat zich pas in de laatste 100 m van de klim zien en Henk heeft er zin an, hij rijdt als een speer. Dat gaatje wordt dus niet helemaal gedicht.

Laatste stuk op het eiland nog even tegen de wind in beuken. Als Henri op de Engelaarsdijk bij volle tegenwind nog een kopbeurt probeert is het gewoon zelfmoord. Als ie naar achteren draait breekt het peloton in stukken. Rijd achter Kees aan, want heb geen zin met die tegenwind nog gaten dicht te rijden. Als Leon en Theo in het laatste stuk laten lopen neemt Henk met een verbeten grimas over. Even later roept Kees: "komop Wim'' en voor de laatste kilometer schuif ik naar voren. Kees vindt het allang best, want hij moet de spieren nog wat sparen voor het loopwerk. In het café wordt er weer druk geoefend met de rechterarm en is er volop lol over het incident met de kwajongen. Theo zit intussen onrustig te schuiven, hij krijgt zoveel pluimen in z'n reet gestoken over de mooie route, dat het gewoon wat ongemakkelijk zit. Mas en Leon gaan komende week het parcours van de Mergelheuvelland "verkennen" , vrijvertaald dus trainen. Mas mag wel oppassen, met al die heuveltraining raakt ie z'n plattelandsritme volledig kwijt. Hoor even later van Anita dat men zelfs na het café op weg naar huis nog vol geconcentreerd aan het trainen is, wat heet motivatie. Onderweg is ze achereenvolgens Ad, Kees en Theo tegenkomen. Heeft getoeterd en gezwaaid, wat leidde tot geen enkele reactie. Misnoegd gaf ze dan ook te kennen dat fietsers maar onvriendelijke mensen zijn. Vreemd in het café zijn het zulke aardige mensen. Op de fiets volgt er echter een volledige metamorfose.