Mooi weer en slechte wegen in MH2d

Zaterdag weer vroeg uit de veren. Zes uur vertrokken en om half acht stonden we bij Maastricht aan de benzinepomp. Bij broer Hans kwam de stoelgang wat later op gang zodat het iets langer duurde. Positief was dat Henk nog een pak Nutricia hersteldrank bemachtigde, zodat we na het fietsen koek en sopie hadden.

Mas, Hans en Leen gingen als eerste weg. Theo z'n startbewijs kwam nog niet gelijk af, dus na een kwartiertje de rest ook maar vertrokken. Kees en Keurtje hadden er zin an, de rest reed wat gedoseerder. Leon zelfs wel opvallend veel, vermoedde dan ook al snode plannen, wat klopte. Op de 1e controlepost nog samen met Kees aangekomen. Wat een tegenvaller zeg, alleen een stuk groene banaan en water. Heb zelfs Leon nog moeten bijvoeren met een snee krentenbrood, want die rekende op overvloedige bevoorrading. Het gemiddelde lag met ruim 27 km/u nogal hoog. Theo had een bypass gedaan over het 120 km parcours en sloot tot onze verassing weer aan. Echter van korte duur, want hij had geen zin in controleposten en reed door. Kon nog wel een afdaling van Theo zien. Die man neemt risico's zeg. Gaat als een steen naar beneden en wint daar veel terrein. Behoorlijk link hoor, niet veel zicht in de bochten daar en de wegen zijn ook niet overal even best en schoon. Na een bocht even samen met Henkie en Theo de aansluiting verloren omdat er vlak voor onze neus een vrachtwagen de weg op draait. Lekker op eigen tempo verder. Zie niemand meer, op de steile Hanzez haalt Kees me onverwacht weer in. Ben ze voorbijgereden, terwijl ze bij een benzinepomp stonden te bevoorraden. Weer een mentale dreun voor Henk, moet op de Hanzez weer van de fiets ondanks z'n compact. Voor ons allen en Henk een groot raadsel. Heeft zoveel vermogen in de benen, een stuk meer als Mas, die wel fietsend bovenkomt. Aan de mentaliteit kan het ook niet liggen, een knokker bij uitstek. Daar moeten we nog eens over nadenken. Als we Henk tenminste nog kunnen bewegen om nogmaals aan een klimtocht deel te nemen. Wat een klotewegen tussen de 1e en 3e controlepost. Slecht, veel grind en op sommige plekken lijkt het wel of de asfalt zo is weg gekwakt in de gaten. Aan de zijkant van de weg is soms over een meter breed niet te rijden. Nog maar niet gesproken van de drukke wegen waar we op uitkomen, het vele verkeer en de gevaarlijke oversteekpunten. Snap niet dat Mas hier durft te fietsen. Na de 2e controlepost geeft Kees Leon een pak slaag op de steile Lemmetrie, Leon neemt echter wraak op de langlopende Rabosee waar het tempo zo hoog ligt dat Kees wordt gesloopt. Na de derde controlepost sta ik even lekker te wildplassen en ben net te laat terug op de fiets om aan te sluiten bij de mannen. Geen ramp, wil toch op eigen tempo rijden en ga met Adrie, die goed is, verder. Het gedoseerde rijden heeft wel resultaat, geen kramp dit keer. Wel een dipje rond de 140 km. Adrie rijdt echter lekker door aan kop en houdt me lekker uit de wind. Opvallend veel mensen in de problemen. Kees zei het al, er zijn hier duidelijk minder echte klimmers als in de Géants. Op de laatste klim krijgt Adrie kramp in beide benen en moet er even af. Heeft veel gegeven in het laatste stuk. Natuurlijk wacht ik even, zodat we samen aankomen. Een gemiddelde van zo'n 26 km/u, dat is hard. Voor m'n gevoel waren de klimmen ook iets makkelijker en waren er sowieso minder hoogtemeters. (2300 ipv 2600). Stemming in de tent was weer opperbest, Kees en Leon gingen nooit meer naar uus.