Ondanks een valse start toch een goede MH2d gereden.

Nadat ik woensdagavond toch nog een startkaart geregeld had was ik er zaterdag helemaal klaar voor.

Na de perikelen bij de benzinepomp zoals door Wim al beschreven waren we zo rond 08.15uur op het weiland bij de start aangekomen waar er op het gemak de fietsen en onszelf startklaar gemaakt werden.

Bij de start aangekomen stonden vader en zoon Andriesse, Leen van Driel en Hans Keur ons reeds op te wachten.
Onze groep ging op jacht naar de startbewijzen, waarbij ik zelf telefonisch contact kreeg met de mensen die mijn kaart bij zich hadden, zij zouden zo rond negen uur bij de start zijn, ondanks mijn verzoek aan de rest om alvast te vertrekken bleven zij solidair wachten, maar het duurde wel erg lang, dus toch maar zonder mij vertrokken.

Om 09.10 had ik mijn startbewijs dus zo’n 20 minuten na de groep ik ook met goede moed op pad, maar na nog geen 50 meter een lekke voorband, (bijna niet gevloekt) na een paar minuten weer opnieuw op de fiets, na zo’n 3 km net boven op het eerste klimmetje weer lek (nu wel volop gevloekt) buitenband volledig van de velg en ja hoor een gat in het canvas aan de zijkant, was eigenlijk wel te verwachten, had tenslotte al zo’n 90 km op deze Schwalbe banden gereden, dit setje had ik van Adrie overgenomen, hij had ze als compensatie van de Schwalbe leverancier gekregen.
Daar sta je dan, van de kapotte binnenband met een steen een stuk afgesneden en in de buitenband gestopt, nieuwe binnenband er in en met minimale lucht er in terug naar de start locatie.
Hier een nieuwe buitenband en binnenbandjes gekocht en tegen 10:00uur weer opnieuw op pad, gelukkig was er voor de 165km een kort lusje ingepland zodat ik door het 120km parcours te volgen wat tijd kon goedmaken met eigenlijk in het hoofd de 165km maar te laten voor wat hij was en 120km te rijden, hierdoor ging ik eigenlijk harder rijden dan dat ik eerst van plan was.

Bij de eerste stop aangekomen stonden tot mijn verrassing Léon, Kees, Wim, Hans en Henk, die waren net zo verbaasd als ik, zij hadden tenslotte behoorlijk doorgereden, na mijn uitleg met zijn allen weer verder.

Net na de afdaling van de Froidbermont vond een kamikaze wesp het tijd om zijn einde tussen mijn ogen te vinden, kan je vertellen dat, dat echt pijn doet, maar erger was dat mijn oog langzaam aan dicht ging zitten en ook dat is irritant, zeker bij het dalen.

Hierna rechtsaf een noodbrug over richting de Cote de Hansez, een rare gewaarwording als je deze niet kent, eerst een korte steile klim, dan heel steil naar beneden en direct rechtsaf waar je bijna stilstaat om vervolgens direct in de 21% omhoog terecht te komen.


Een waar slachtveld hier, er liepen er meer dan dat er fietsten, gelukkig was er voldoende ruimte zodat ik wel fietsend boven kon komen, Hans Keur die mij op het eerste knikje ingehaald had moest er hier ook af, dat is dan wel een raar gezicht om iemand in een Tandje Bij shirt een helling op te zien lopen.
Maar Hans had de orde snel weer hersteld en op het 12% stuk ging hij er weer vandoor.

Na de nodige beklimmingen en afdalingen bij de tweede controle aangekomen waar het zo druk was dat er in de rij gestaan moest worden voor een natje en droogje, had hier absoluut geen zin in en tegen de jongens verteld dat ik door ging.
Dat was ook de laatste keer dat ik een Tandje Bij shirt gezien heb.

Onderweg regelmatig aangepikt bij groepjes die een mooi tempo reden, meestal werd ik op de klim weer ingehaald door echte klimgeiten welke ik in de afdalingen weer inhaalde en vervolgens weer met mee reed tot de volgende klim.


Vooraf werd de Wandre door Léon al gemeld als niet extreem zwaar, moet zeggen dat mij dit ook reuze meeviel, komt mede door de trainingen in de beklimmingen eerder dit jaar in Vlaanderen en de Ardennen, daar moest ik direct naar de 34-27 terwijl ik hier lang op de 34-21 kon blijven zitten.

Na de 22e helling in Dahlem ging het richting Richelle waar de Maas werd overgestoken, om deze vervolgens over een paar kilometer te volgen waar er ook nog een stuk kasseien genomen moest worden.
Na deze strook kwam de splitsing 120-165km in zicht, eigenlijk geen moment getwijfeld en de 165km gevolgd, daarna was het aantal fietsers op de weg duidelijk afgenomen, velen namen toch de afslag 120km.
Op de brug voor de Montagne de St Pierre werden we nog staande gehouden om een peloton renners te laten passeren, op de St Pierre hadden we geluk, het wegdek werd daar zojuist schoongemaakt en dat scheelde nogal wat gruis afkomstig van een steengroeve die we tijdens de afdaling passeerden, de rest van de afdaling ging over een soort fietspad van beton platen, na deze afdaling kwam er een bekendere beklimming de Hallenbaye uit L-B-L met een prachtige afdaling waar de teller 85km/p.u bereikte.
Na de Maas weer overgestoken te zijn het tempo weer opgevoerd, inmiddels de splitsing weer gepasseerd, dus het was nog maar 10km naar de finish, jammer genoeg was daar nog even de Mesherberg, waar voor velen de tol betaald werd, wat moesten er veel van de fiets daar.
Om 15:50 bij de finish, even later kwam Henk, die er doorzat en de laatste lus had overgeslagen, zo rond 16:10 kwamen Léon, Hans en Kees aan en tegen half vijf Adrie en Wim.
Rond half zes finishten ook Mas, Leen en Hans Poot die onverwachts ook de 165km had volbracht.
Ook in Limburg smaakt het bier, al kan de bediening natuurlijk niet aan die van café Smerdiek tippen.
Zo rond half zeven op weg naar huis waar jammer genoeg twee files op E313 er voor zorgden dat we pas na negen uur thuis waren.