Verantwoord drankgebruik

Als je zo gefocust bent op fietsten zoals ik loop je altijd wat achter met je leeswerk en dreig je uit het oog te verliezen dat er meer zaken zijn die aandacht behoeven. Gelukkig neemt de club dit blijkbaar voor ons waar en was ik verrast door de bovenstaande kop in De Eendrachtbode van 24 december 2008.

Onze gemiddelde leeftijd sluit uit dat wij als jeugd gezien worden. Met een beetje goede wil kunnen we maar twee leden nog als doelgroep beschouwen. Met één lid hebben we, als fervent Ice-Tea-drinker, al succes in huis. Aan de ander moet echter nog wat gesleuteld worden (zelf lever ik natuurlijk ook al een positieve bijdrage aan de doelstelling, maar ondanks mijn jeugdig elan en voorkomen behoor ik niet meer tot de doelgroep).

Langer nadenkend over deze kop slaat de twijfel echter toe. Is dit wel zo'n goed inititatief? Reeds jaren maken wij ons zorgen over het gebrek aan jeugdige aanwas. Wellicht werkt het in de krantenkop genoemde streven wel averechts en is de jeugd niet bang voor tempo en afstand (zoals wij vooringenomen veronderstellen) maar voor het feit dat hen het drinken ontmoedigd gaat worden.

Dit ondanks het feit dat we een café (wat zeggen Saskia en Diana hiervan?) als rustpunt voor onze wekelijke rit-evaluatie gebruiken waarbij natuurlijk wel opgemerkt dient te worden dat het recente verscheiden van ons vorige thuishonk geen positieve bijdrage levert aan de beeldvorming.

Misschien moeten we naast het kilometerklassement, dat regelmatig in de lokale media wordt gepubliceerd, ook een drankklassement publiceren. Hierin kunnen we het aantal genoten drankjes bijhouden en kan de jeugd zien dat de krantenkop met een flinke korrel zout genomen moet worden (ook goed voor de dorst trouwens). Bijkomend voordeel is dat ook andere mensen misschien eens een beker kunnen winnen.

Mijn voorlopige conclusie is dat er tijdens de rit-evaluatie gedronken moet blijven worden om een verkeerde beeldvorming te voorkomen. Wellicht kunnen we Velthuis, de CU en de SGP even informeren dat wij, naast het fietsen, de jeugd ook hierbij voorbeeldig zullen begeleiden zodat we wellicht nog in aanmerking komen voor een gemeentelijke subsidie.

KAMPIOENSPRAATJE

Hoera de beker met de grote oren is binnen. De laatste rit betekent ook de prijsuitreiking. Van het jaar een harde strijd geleverd en de laatste weken gingen niet vanzelf. Geprikkeld door Kees z’n woorden dat het voor hem er niet in zat was ook Mas bijzonder gemotiveerd om nog eens één keer kampioen te worden. Mas werd uitgeschakeld door een val, waardoor het kampioenschap werd beslist in mijn voordeel. Nou zegt kampioenschap lang niet alles over krachtverhoudingen. Als het daar over ging zou Kees, gezien over alle ritten, veruit de hoogste ogen hebben gegooid. Kampioen worden betekent veel aanwezig zijn. Logisch ook dat aanwezigheid bepalend is, voor toerclubs is een goede opkomst immers zeer belangrijk. Uit wat cijfers die Theo weer snel tevoorschijn heeft getoverd en uit Jacco’s goed voorbereide toespraak blijkt dat het bij ons clubje in dat opzicht prima gaat. Niet alleen de opkomst is goed, maar ook het aantal gereden kilometers is omhoog gevlogen. Nog maar enkele jaren terug, toen ik met Adrie als gastrijder aansloot, was Tandje Bij op sterven na dood. Nu staan we met 12 man gereed om in de vrieskou het seizoen af te sluiten. Natuurlijk gaat het niet alleen over de opkomst. De club is gegroeid en er zijn leden bijgekomen die ernstig zijn besmet met het sportvirus. Zo ontstond er een groepje mensen die goed met elkaar door de bocht kunnen. In de fietssport extra belangrijk. Op sportief vlak weten we elkaar goed te stimuleren. De prestaties in de breedte zijn dan ook flink gestegen. Theo rijdt als in z’n roemrijke verleden , Ron rijdt weer op het niveau van jaren terug, Ad heeft zich deze zomer helemaal herpakt, Mas haalt op z’n oude dag een niveau wat hij nog niet eerder bereikte en zo zijn er nog veel meer voorbeelden te vinden. Af en toe is het wel even oppassen dat we niet doorschieten, want natuurlijk kan niet iedereen constant in topvorm zijn. Ook het after-fietsen sluit hierbij goed aan. Af en toe is er wel eens een woordenwisseling, zoals overal, maar alles kan worden uitgepraat. Bij het naborrelen is de sfeer prima en velen van ons komen dan ook niet alleen voor een rondje fietsen. Vrouw Anita is er dan ook al min of meer van doordrongen dat de zaterdagmiddag van mij is. Afwijkingen hierop zijn alleen in zeer bijzondere gevallen mogelijk. Kortom mannen na dit bezinnende kampioenspraatje kan ik wel zeggen dat het aanwezig zijn dit jaar bepaald geen straf was en naar ik hoop ligt er voor de club volgend jaar weer zo een mooi fietsjaar in het verschiet.

Azencross

Afgelopen woensdag nog met koorts in bed, dus het leek me niet verstandig met het weer van zaterdagmiddag te gaan fietsen. De thuisblijvers hadden dit keer gelijk, zelfs Kees L. had er spijt van opgestapt te zijn. Mas zat er echter achteraf nog erg goed bij en na verloop van enkele versnaperingen begon hij ook weer liederen in te zetten. In cafe Smerdiek is men dit nog niet helemaal gewend, maar dat komt snel.

Vandaag dus nog maar even op de fiets gestapt, omdat dit gisteren niet het geval was geweest.Ging best lekker, even een rondje over Heerle en Wouwse Plantage, om op de terugweg even aan te schieten bij vriend Arie in BoZ. De Azencross in Loenhout ligt weer in het verschiet (30/12), dus ben even wezen polsen of t'ie nog mee gaat. Dat bleek het geval, dus ijs en weder diendende gaan we daar weer een leuk dagje van maken in het Belgische. De Azencross is een cyclocross die meetelt voor de Gazet van Abtwerpen trofee, vorig jaar gewonnen door Lars Boom. Eventuele gegadigden kunnen nog meerijden.

Singing in the rain

Deze week me ingezet voor het goede doel. Op de school van m'n dochter Ariënne wordt er gespind voor het serious request project, door radio 3FM georganiseerd vanuit het glazen huis. Het geld komt ten goede aan vluchtelingenwerk door het RodeKruis. Helaas is het te kort dag, veel clubgenoten zijn al bezet, andere niet geïnteresseerd. 's-Middags heeft Eric Breukink ook gespind, die had ik graag nog even gezien cq gesproken. In z'n PDM tijd was ik fan, een prachtige rijder. Theo is nooit te beroerd voor zulke iniatieven en samen zijn we aanwezig. Onder leiding van Pieter, toevallig ook Theo z'n instructeur, en geflankeerd door een klas dames van de secretaresse opleiding vliegen de zweetdruppels in de rondte. Er wordt uiteindelijk nog 7800 euro ingezameld voor het goede doel.

Voor de zaterdag is echter geen goede voorbereiding mogelijk. Vorige week staken de ijsberen nog over, nu zouden de vissen wel kunnen overleven op het fietspad. Wat op een dun miezerregentje lijkt en volgens Kees erge dikke wolken zijn blijkt uiteindelijk erg nat. Theo kiest een route heen en terug over de Oesterdam met een lus over Zandvliet. Mas heeft deze rit gekozen voor z'n rentree en vraagt om het een beetje rustig te houden. Op de Oesterdam ligt het tempo, weliswaar met de wind mee, echter al weer op 35 km/u. Deze keer gaat Theo in staking. In deze omstandigheden en met een terugreis tegenwind in het verschiet vindt hij het gekkenwerk. Ben blij dat ik m'n goretex jasje heb aangetrokken, het water loopt van iedereen af en er komt al wat gesputter uit de groep. Helaas blijken m'n "waterdichte"overschoenen een miskoop, m'n schoenen staan al snel vol water. Het lusje na de dam voert ons bij Zandvliet over een fietspad met putdeksels en dan terug richting kanaal. Hier draaien we op de wind, de regen slaat ons in het gezicht. Tot overmaat van ramp rijdt Henk in een gleuf in de weg. Lekke band, zo vlug als mogelijk vervangen en door. Maar jongens, stilstaan in deze omstandigheden is geen pretje. Henk is duidelijk geprikkeld door al deze tegenslag. Langs het kanaal zet hij zich op z'n Henk-s', met een verbeten kop diep over het stuur gebogen, op kop en trekt er aan. Dat doet bij mij behoorlijk zeer, want Henk heeft de laatste weken veel getraind en is zo scherp als een mes. Het twee aan twee rijden wordt overboord gezet, in een lange waaier gaan we verder. Op de Oesterdam gaat Kees er nog wel vandoor, maar ook hij komt nu slechts een stukje van ons weg. Leon gaat pa Mas helpen die het even moeilijk krijgt. Zelf ben ik al blij dat ik m'n kopwerk nog steeds kan doen, want dat is in deze wintervorm meer dan ik had verwacht. Mas heeft, zoals van tevoren aangekondigd, geen kopwerk gedaan, maar rijdt boven verwachting goed. Hij is dan ook 5 kg lichter en heeft tijdens de revalidatie van z'n heupbreuk 1000 km getraind. Eigenlijk vindt ik hem zelfs sterker rijder als vorige winter, toen moest ie er regelmatig af en was dit tempo niet mogelijk geweest. Een goed teken, de ambitie vlam brandt nog stevig. Ook na de Oesterdam blijft Henk op kop stampen. Z'n goede humeur is echter al lang vertrokken. "Ga geliek naar uus , een ziekte op het lief hael je ervan". De rest van ons gaat nog wel naar cafe Smerdiek, want daar was het natuurlijk om begonnen. De binnenzitters, waaronder Ad, kijken ons meewarig aan. Denk niet dat ze m'n stukje hebben gelezen, maar volgens mij vinden ze ons nu wel "raore mense". Saskia zegt dat ze ons wel erg sportief vindt, ben bang dat dat meer uit beleefdheid is. Even later komen ook Jacco en Adrie binnen en na enkele drankjes stijgt de stemming in de groep aanmerkelijk. Mas zit te glimmen van tevredenheid met z'n prestatie en wil me zelfs een kusje geven. Weet hem nog net te duidelijk te maken dat ik een overtuigd hetero ben. Als ik thuis kom met natte en verkleumde voetjes hoef ik ook al niet op mededogen te rekenen. Anita zegt zeer beslist, "je doet 't aollemaal je eigen an", wat kan je daar nou nog op zeggen. Wil nog even Ron z'n mooie woorden aanhalen "Of je me dit jaar uit de wind hebt gehouden of gekreund in mijn wiel maakt me niet. Ik heb het geweldig naar mijn zijn gehad". Iedereen hele prettige feestdagen

UCI Cyclo-Cross World Championships 2009 - Hoogerheide, The Netherlands - Actueel nieuws

UCI Cyclo-Cross World Championships 2009 - Hoogerheide, The Netherlands - Actueel nieuws

Wind & weather forecast Antwerpen for Kitesurfing, Windsurfing, Surfing and Sailing

Wind & weather forecast Antwerpen for Kitesurfing, Windsurfing, Surfing and Sailing

Kortademig

Toch leuk om te lezen dat iedereen zo'n zaterdagrit anders beleeft. Zo vertrok ik op zaterdagmiddag net iets over enen naar Smerdiek met het windje in de rug. Die rugwind voelt niet alleen altijd minder sterk dan dezelfde wind tegen, maar deze meewind was ook een stuk warmer. In Smerdiek aangekomen vatte ik dan ook het plan op deze zuidoosten rugwind maar voor het laatst te bewaren, wat automatisch inhield om over de Oesterdam huiswaarts te keren.

Om de lus niet al te groot te maken dus maar direct richting de Blauwe Bloem, om vervolgens over Nieuw-Vossemeer richting het bos achter Bergen te fietsen. Bij de Lagemetenweg had ik wat last van kortademigheid (sorry, ik had er op de brug bij Oud Vossemeer ook al last van), ik bleek gelukkig niet de enige, Wim Poot bekende ook last van de koude lucht te hebben. Daarnaast was Leen al na 5 km omgedraaid. Handige Henkie, Keessie Lindhout en Leon (zoon van) schenen nergens last van te hebben en moesten regelmatig tot de orde geroepen worden.

Voor het eerst deze winter had ik ook een badmuts op, die lekker warm is over de oortjes. Helaas echter heeft deze vinding ook een nadeel, dat is dat je geen moer meer hoort van wat anderen zeggen. Na een aantal keren "Wat ?" en "He ?" geroepen te hebben dacht ik de oren maar even vrij te maken. Direct spijt, want dat was best koud. Dan maar effe niks horen.

Aangekomen op de Oesterdam ging Kees er vandoor. Ik trachtte nog even Leon aan te sporen hem te volgen, want dan zijn we daarvan verlost. Kan die het tempo tenminste niet opvoeren. Maar helaas, niemand reageerde, waardoor de rest van de groep intact bleef en langzaam maar zeker het tempo opvoerde. Niet dus voor ondergetekende want die had (ook al door een pijnlijke knie) gewoon echt geen zin 40 per uur te gaan rijden hartje winter. Ontspannen is in dit jaargetijde het devies en tegen die nerds die 4x per week trainen kan ik toch niet op. Wim dacht er hetzelfde over en ging samen met mij in staking. Gelukkig werd, zoals gewoonlijk aan het eind van de dam gewacht op de achterblijvers, waarna we na 69 km aankwamen in Smerdiek bij het gelijknamige cafe.

Het fenomeen zware benen

Zaterdag 13 december, een mooi zonnetje, 3 graden met een gevoels temperatuur van -3.

Vrijdagavond in Leiden een feestje van de zaak gehad, om 18:00uur het eerste en rond 02:30 het twintigste biertje, ruzie met Marga in de hotelkamer, want de wekker op 09:00uur gezet want ik moest natuurlijk wel gewoon fietsen.

Op de fiets richting Smerdiek voelde ik het al, niks voor mij direct van uit huis met tegenwind.
Rustig aan 25km/pu, maar toch moest er flink kracht gezet worden wat binnen 5km al resulteerde in zware benen.
Bij Cafe Smerdiek benieuwd wat Jacco als toerleider in petto had, toen hij richting Stalland wees, was ik redelijk opgelucht, voor de wind weg om de spieren weer in het gareel te krijgen.

Wat een tegenvaller op de rotonde ging het rechtsaf in plaats van links, dit kon niet anders betekenen dan direct weer tegenwind richting Oud-Vossemeer, slachtoffer was Leen van Driel hij voelde dat de wind echt dik was en was zo verstandig terug naar huis te rijden.

Dat er wind stond werd snel duidelijk, bij de Blauwe-Bloem richting Vossemeer voelde Wim Poot die op dat moment op kop reed al direct aan om korter te wisselen, dat heeft hij gelukkig lang volgehouden dat korte wisselen.

Bij Halsteren de polder in richting de nieuwe A4 rijksweg, hier kreeg iedereen het redelijk kwaad, Kees Lindhout, Leon Andriesse en Henk Westerlaken hielden het tempo net iets te strak, maar gelukkig was het bos in zicht.

In het bos kon iedereen wat bijkomen en het tempo weer naar de 32km/pu gebracht worden, Henry Potappel kwam ook weer op kop, bij tegenwind wordt Henry namelijk automatisch naar achteren geblazen "misschien na afloop in de Cafe Smerdiek ook eens bier drinken in plaats van Ice-tea" krijg je namelijk betere buikspieren van en die heb je nodig om de kracht naar de benen over te brengen.

Na de bijna gebruikelijke "lekke band stop" reden we de Oesterdam op, waar Kees Lindhout het precies dertig meter volhield bij de groep, daarna vloog hij weg, aansporingen door Jacco en Henk aan Leon om naar Kees toe te rijden werden sociaal door Leon naast zich neer gelegd, hij ging braaf op kop van de groep rijden
In eerste instantie werd het tempo rond 35km gehouden, maar liep al vlug op waardoor Ron van der Graaf liever gezien had dat Leon toch maar naar Kees toe had moeten rijden.

Henk Westerlaken voerde het tempo op naar 38p/u, Jacco was toen al met Wim die echt zere benen had achtergebleven en hun eigen tempo gaan rijden.
Theo deed er daarna nog een stukje bovenop door 45p/u te gaan rijden, hierop reageerde Adrie van de Ree door te vragen hoe het nou met die zere benen zat, oh ja da's waar ook ik had toch zere benen? raar fenomeen want het ging weer vanzelf, of zou de alcohol uitgewerkt geweest zijn?

Kees kwam weer in het zicht en gezamenlijk voerden we het tempo op tot dicht tegen de 50p/u, maar zoals gewoonlijk redde Kees het tot de sluis, waar op Wim en Jacco werd gewacht.

In Cafe Smerdiek was vandaag de bediening in handen van Diana, die in de fout ging door de slagroom op tafel te zetten, waardoor Wim Poot deze privilege kwijt is.
"De Haan in de Sneeuw" kwam voor de eerste keer na zijn heupbreuk weer bij de club langs, waarna de rust vrij snel over was, mede omdat Ad Kuzee ook binnen kwam en ja er waren zaken te bespreken die pas twintig jaar geleden gebeurt zijn en dan wordt je natuurlijk bloed fanatiek.

Mas kon de orde maar op één manier herstellen, het eerste en tweede rondje werden door hem betaald, opeens waren we weer allemaal vriendjes.

Het bleef nog lang gezellig in Smerdiek en met een kip (gewonnen met de visclub verloting) van een kilo in de rugzak reden Kees en ik terug naar Stalland en gek hè daar waren toch die zware benen weer, raar fenomeen.

Benen testen

Vanavond toch maar even de benen wezen testen.

Het was niet de bedoeling vanavond om een uur RPM te doen, maar het zat me toch niet lekker die zere benen van zondag.
Eerst ruim een half uur op een zo'n halve ligfiets, niet te gek, een licht verzetje van zo'n 100 watt en op het eind 5 intervals van 20 seconden maar wel met 380 watt.

Daarna een uur volle bak op de RPM fiets en geen last van de benen, voor mij dus de bevestiging om voortaan op zaterdag niet meer met Ad mee te rijden in de auto, maar gewoon volle bak op de fiets met Kees naar huis.

2,4 kilogram extra voor de benen

Vanmiddag met een Ron een extra rondje gereden.

Gisteren in Café-Smerdiek al min of meer afgesproken met Ron om samen te gaan fietsen, nog gebeld naar Adrie, maar die liep met Melanie op de boulevard bij Vlissingen, Hans Poot moest huiswerk maken en Wim Poot nam niet op, die zal wel door Anita mee op familie bezoek gedwongen zijn, zodoende waren wij samen om 12:45 onderweg naar de Oesterdam.

Al direct op de dam voelde ik dat er gisteren waarschijnlijk een verkeerde beslissing genomen was.
Gewoonlijk fietsen Kees en ik naar Stalland, maar deze keer hebben we bij Ad Kuzee in de combo plaatst genomen.
Het met voldoende biertjes in het lichaam met Kees naar Stalland fietsen is blijkbaar toch min of meer een soort van “uit-fietsen”, een andere verklaring heb ik niet waarom ik vanmiddag regelmatig bij Ron in het wiel moest kruipen om de benen wat rust te geven.

Aan het einde van het spuikanaal zijn we niet zoals normaal rechtsaf naar Rilland gegaan, maar linksaf richting Zandvliet gereden, het zogenaamde “smokkelweggetje” op grensstrook is tegenwoordig keurig geasfalteerd, zodoende kan je nu tot aan de BASF rijden, waar je linksaf richting Zandvliet rijdt.
Over de brug twijfelde ik en gingen we links af, achteraf de verkeerde keus voor vanmiddag, want mijn bedoeling was om langs het Schelde-Rijn kanaal weer terug te rijden naar de Oesterdam, door linksaf te gaan kwamen we in Ossendrecht terecht, normaal niets mis mee, maar nu moesten we door de modderige polders terug.

Bij Poortvliet afscheid genomen van Ron en rechtdoor naar Stalland, op deze 7 kilometer nog minstens vier keer gestorven en op de “cote passage” bij de Kleine Dijk zag ik gelukkig Stalland liggen waar ik na 75 kilometer de remmen amper nog hoefde in te knijpen.

Toen ik thuis mijn fietskleren in de wasmachine wilde doen (ja die was ik zelf) voelde ik een redelijk gewicht in mijn handen, nieuwsgierig geworden de weegschaal gepakt en jawel hoor 2.4 kilo aan kleding, geen wonder dat je dan zware benen krijgt.

Fietsers zijn raore mensen

Vandaag m'n klusje van vorige week afgemaakt. Klauteren en glibberen op het dak, maar de schoorsteen is geplaatst en dat zonder glij- en valpartijen. Kwam pas om kwart voor één naar beneden geklauterd, dus dat werd haasten. Had ook de berichtjes op e-mail nog niet gelezen, maar ging er vanuit dat er toch wel mensen zouden zijn. Was net iets te laat, maar zie, ze hadden op me gewacht en Theo was zelfs al aan het bellen waar ik bleef, dat geeft toch weer een goed gevoel. We hoopten natuurlijk op de opklaringen die er 's-ochtends ook waren, maar kwamen bedrogen uit. Om te beginnen zagen we de regenboog boven Poortvliet en niet veel later zaten we er midden in. Een behoorlijke bui die over de Oesterdam keurig met ons meetrok. Ad had z'n verstand er nog bij en keerde. De rest van ons ziet de fiets als een lekker ding en dus zakt het verstand dan ook naar beneden, richting kruis. Zelf beschouwen we onszelf dan graag als harde mannen en doorzetters. Vrouwlief Anita zei het misschien treffender, "julder hebben niks geen verstand, fietsers zijn maar raore mensen" en zo is het maar net. Afzwaaier Ad, afzegger Ron en Leander kwamen ook nog naar cafe Smerdiek. Het was gewoon gezellig, dus mannen ook als je niet fietst ben je gewoon zeer welkom voor het nababbelen, geen enkele reden om je eigen "een haan in de sneeuw" te voelen.

winterdepressie

Ik zal me even kort voorstellen: Hans Poot, 47 jaar jong, destijds gedropt in spaarndam, vlak bij Haarlem, maar intussen meer Zeeuw dan Hollander. Mijn maatje is Anja en verder heb ik 2 puberende jongens.
Of ik sportief ben ingesteld probeer ik zelf nog steeds achter te komen. Regelmatig ga ik dat weer eens uittesten bij één van de fietsclubs waar ik lid van ben, te weten TC de Bidon en Tandje Bij.
Omdat TC de Bidon het seizoen afgesloten heeft en ik toch op de één of andere manier moet proberen de conditie op peil te houden ben ik afgelopen zaterdag weer eens aangesloten bij de fietsfanaten van Tandje Bij. Met een rustig windje, droog wegdek zag het er gunstig uit. Een behoorlijk grote groep, waardoor niet al te veel kopwerk gedaan hoeft te worden. een grote groep hoeft trouwens geen voordeel te zijn, want bij een ongunstige wind val je buiten de waaier en kan je je lol op aan de achterkant, zoals ik al meerder keren ervaren heb.
Ik had gehoopt op een ritje van van 70 km, leek me voldoende na enkele weken afwezigheid. Werden er toch weer 80 km en helaas was na 65 km de pijp leeg.
Op zo'n moment vraag ik me af waar ik eigenlijk mee bezig ben en thuis zitten ook wel lekker is.
Steeds weer bekruipt je dat gevoel "ik houd mijn benen gewoon stil" maar helaas gaat dan de ellende echt beginnen, want dan kom je helemaal op de wind.
Ach... 't zal allemaal wel aan de winterdepressie liggen, dikke kleren, verkeerd tandwiel en veel te zware fiets en zo ken ik nog wel meer smoesjes. Misschien zou iets meer trainen meer helpen ??!!

Eindpunt was café Smerdiek, kom ik daar ook weer eens. Vroeger genoeg geweest met de visclub, Was in de tijd van Joop en Nel (je weet wel met die grote..)
Op de één of andere manier miste ik Betsy Babbelaar, zo zie je maar hoe snel je gehecht raakt aan iemand.

Ik hoop dat de winterdepressie maar snel over gaat en het zonnetje gaat schijnen, dan ga ik pas echt hard fietsen !

Hans

Een beetje jaloers

Door mijn ploegendienst kon ik zaterdagmiddag niet mee maar mijn gedachten gingen om vijf voor half twee wel even richting café Smerdiek waar mijn clubgenoten natuurlijk al weer klaar stonden
voor hun ritje, de weersvoorspellingen waren gunstig. Na afloop van mijn dienst leek het me niet ondenkbaar dat ik de fietsclub nog in zou halen gezien de afstand die ze in de wintertijd rijden en warempel halverwege de Poortvlietsedijk zag ik ze en met nog een grote groep ook, ik telde zo gauw 12 man en later bleek dat er bij Tholen al iemand was afgegaan, over fietsgekte gesproken. Had ook nog even een biertje kunnen gaan halen in het café maar als je niet hebt meegefietst dan zit je toch min of meer een beetje verloren aan tafel. Moet nog wel enkele keren mee anders verspeel ik mijn kans op de 3e plaats in het klassement.

Winterdip

Elk jaar zo rond oktober/november krijg ik last van mn winterdip. Trainen is doelloos, zo zonder doel in het vooruitzicht en waarvoor zou je met dit weer op de fiets gaan zitten ? Ik heb mezelf toch zeker niets meer te bewijzen ? Alle grote ritten zijn immers verreden ? De laatste grote rit was die met de toerclub van mijn werkgever in Duitsland. Zelfs daar had ik al moeite de dip te onderdrukken en sloot me voor de eerste rit voorzichtigheidshalve maar aan bij groep 2. OK, dat was niet nodig, want ook bij groep 1 kon ik de dagen erna nog wel mn mannetje staan, maar toch. Nee, deze donkere maanden kan ik me niet motiveren en ik vind, wanneer ik op zaterdag gewoon de rest kan volgen, het verder wel goed. Ik heb probeer dan ook anderen ervan te overtuigen dat al die training in deze maanden zinloos is. Eigenlijk meer uit zelfbescherming, want stel je voor dat die anderen wel gewoon blijven fietsen, dan hang ik aan het elastiek.
Afgelopen zaterdag merkte ik echter tot mijn verbazing dat de najaarsdip op het einde loopt. Hoewel het zeker niet warm was, ging het allemaal best wel lekker en kon ik weer eens genieten van het fietsen. Dat de rit een beetje uitliep was dan ook geen enkel probleem, zelfs de laatste tien kilometer van Smerdiek naar Tholen vloog ik nog ! Hierbij is dus iedereen gewaarschuwd : mijn dip is voorbij !