16 bochten op Flakkee

Donderdag een rondje van 75km gefietst, via de Phillipsdam naar Flakkee waar ik een prachtig stuk ontdekt heb, de volgende keer dat we die kant op gaan wordt dat stuk zeker meegenomen en euh deze keer geen schelpenpad, zoals je in de header al kan lezen zijn er in totaal 16 bochten te nemen, oftewel veel mooie rechte rustige stukken, waarvan zo'n 10km absoluut autovrij.
Vanaf Smerdiek komt er zo'n 15km bij dus een mooi rondje van ±90km.

Crimo's in het fietspeloton

Waar ging het mis? Op een mooie, rustige woensdagavond moet een rondje Oesterdam kunnen, dacht Jacco. Begin was prima, iedereen draaide mee, tempo fatsoenlijk. Op de Oesterdam nog even vrolijk gezwaaid naar pechvogel Theo. Voorbij het eerste hek ging het tempo omhoog. Henri ging met 39 km/u, constant een half wiel voor me rijden. Hoewel ik vooraf absoluut geen speedgroep aspiraties had ging het daar bij mij kriebelen. Is dit omdat je ongemerkt toch wat getergd wordt?Bij de anderen, ik weet het niet. Feit is dat iedereen hier nog mee deed en ook dat het tempo daarna hoog bleef. Zoals bekend kan Henri tegenwind, ook al is die mild, niet hetzelfde als van de wind. Mas bleef ook gelijk achterin. Het speedgroepvuur was ondanks het beheerste begin toch weer ontstoken. In het bos kon ik het niet laten even wraak te nemen voor het halve wieltje. Even doortrekken in de bocht en de reactie kwam gelijk. Ja daarna, toegegeven het ging te hard. Toen de van Dijke's in zicht kwamen en door ons werden ingehaald, toch wel even lachen, was de beer helemaal los. Bij Kees was het heilige vuur ontbrand. Maar ook Henk en Wim (en Adrie deed ook goed z'n best) gingen mee in het tempo. Jacco probeerde nog te temperen, maar dat lukte weinig tot niet. De rit kreeg hierdoor een erg speedgroepachtig karakter. Met gemiddeld zo'n 34 km/u kwamen we binnen en dat is inderdaad te hard voor een clubrit. Samen met Henk kreeg ik bij de finish dan ook de wind van voren en moesten we beterschap beloven, omdat anders de woensdagavond groep uit elkaar dreigt te vallen. Jacco heeft ons al gedreigd dat onze proeftijd bij zijn volgende rit over twee weken ingaat. We gaan ons dus maar weer netjes gedragen, jij ook Kees?   

Klimmen vanuit Klimmen

Ons aller Mas heeft een goed geheugen. In een grijs verleden had ie me eens horen praten over een mogelijke deelname aan Klimmen-Banneux-Klimmen en was dat niet vergeten. Op uitnodiging van Mas kon ik daarom zondag mee naar Limburg. Grijs en regenachtig in het westen, maar in het oosten, zoals voorspeld, droog en zonnig.

De opkomst was groter als verwacht, want het parkeerterrein was vol. Leon kon de auto echter snel kwijt langs de kant van de weg. Bij het afhalen van de fietsen vertilde Leon zich zowat aan mijn ouwe betrouwbare tank. Zo'n gewicht was ie niet meer gewend. Prachtige omgeving en mooi parcours, maar zwaarder als we alle drie verwachten. Op het internet hadden we de indruk gekregen van een glooiende rit met een aantal beklimmingen. Het was echter een echte Mergelheuvelland en Voerstreek rit. Iets minder hoogtemeters en de allerzwaarste beklimmingen van de MH2d ontbraken. Maar wel een steile en lange klim tot 18%, een aantal echte lange klimmen en natuurlijk constant op en neer. 

Niet getreurd want het ging op rolletjes. We reden een lekker tempootje. Natuurlijk moest Mas in de beklimmingen en vooral afdalingen wel terrein toegeven, maar na even wachten was er weer snel aansluiting. Leon en ik reden samen lekker omhoog en mijn tank passeerde heel wat carbon vedergewichtjes.  Ongelooflijk trouwens wat je de laatste jaren aan topfietsen ziet bij toerritten. Er rijdt voor een waar vermogen. Hoe solide het stalen beestje is bleek wel. Bij Mas kraakte en piepte er wat, bij Leon liep de ketting er regelmatig af, de tank gaf echter geen krimp. Zou ik hem maar niet meenemen naar de reuzen? Op het eind bleek wel hoe zwaar het parcours is. Bijzonder veel mensen zaten weer kapot. Geeft toch wel een kick als je mensen die je in het begin voorbij vliegen lachend je achterwiel kan laten zien. Hoeveel Leon en Mas al gereden hebben bleek wel. Mas had nergens geen last van, ging op het eind alleen maar sterker rijden en haalde heuvelop steeds meer mensen in. Leon ging tegen het eind zelfs nog extra krachttrainingen doen door op het grote mes sprintjes heuvelop te trekken. Alleen op de laatste klim was z'n tank leeg. Hier wist Mas, die ons moest laten gaan, ook nog verkeerd te rijden. Op de recht doorgaande weg miste hij niet alleen het levensgrote plaatsnaambord Klimmen, maar ook nog de man met de vlaggen die naar de finish wees en reed domweg achter de verkeerde mensen aan. Gelukkig hadden we het zeer snel in de gaten en kon de zaak telefonisch rechtgezet worden. Nog wel een stevige reprimande van Leon voor z'n paniekaanval aan de telefoon. Door omleidingen kwam de rit met 141 km en 2000 hm wat langer uit. Het gemiddelde was met 24,5 km/u ook voor Mas en Leon ruim boven verwachting. Een prima rit, jammer dat het op zondag is, anders was ie zeer geschikt voor de club. 

Anita vond dat zo'n dag afwezigheid genoegdoening vereiste en had de Chinees al gereserveerd. Dat was dus niet op de bank liggen. Als een man heb ik m'n straf ondergaan en m'n biefstukjes en visjes van de bakplaat naar binnen gewerkt. 

Windstil fietsweertje

Geen zuchtje wind te bekennen maar wel viel er al wat nattigheid, opklaringen waren niet te zien en wellicht tegen beter weten in vertrok T.C de Bidon met 9 leden. Geopperd werd een tochtje door Den Bommel maar aangezien de lucht niet opentrok werd de route onderweg aangepast in een kort rondje Brabant. Theo die bij aanvang al twijfels had zwaaide er na 5 kilometer af richting huis. En net als men dacht het wordt droog viel de motregen weer en werd men nog natter en smeriger door de voorgangers dan de regen zelf. Adrie reed in de laatste kilometers op zijn Schwalbe nog eens lek en rond de klok van 11 arriveerde men weer bij de Haestinge.

Sparen

Zaterdag 25 april kondigde zich aan als een prachtige dag. Na 's morgens in Hoogerheide een kampioensfeestje te hebben gehad van onze Bram, toog ik op de Ridley naar Smerdiek. Gelukkig bleef het droog en ook de temperatuur was prima in orde. De armstukken waren achteraf gezien niet nodig geweest.

Het rondje van vandaag ging via de Thoolse brug Brabant in. Via Heerle, achter de Wouwse Plantage langs naar Huybergen. Vandaar uit richting Ossendrecht en Putte, waar Kees en Léon af en toe tot de orde moesten worden geroepen i.v.m. het opvoeren van de snelheid. Op één of andere manier blijft het voor die twee een soort van koers. Wim hield zich opvallend gedeisd. Door het bos langs de politieacademie kreeg TomTom-Jacco het idee om ter voorbereiding op 9 mei een paar kasseien te "pakken", net over de Belgische grens bij Zandvliet. Dat werd hem niet door iedereen in dank afgenomen, de dure fietsjes dansten over de kinderkopjes, waarbij Wim zelfs de zadeltas van zijn oude vertrouwde Huissoon verloor. Over de brug van Zandvliet ging het verder richting het Smokkelpad, langs de leidingen van Gasunie. Omdat we op deze manier niet aan de 90 km kwamen, nog een extra lusje richting Rilland door een onbekende polder. Vervolgens via de Oesterdam terug, waar Kees en Henk ervandoor gingen maar toch nooit echt afstand konden nemen. Jacco vond het ter hoogte van de Speelmansplaten wel welletjes en besloot in zijn eigen tempo verder te rijden.

Tussen Poortvliet en Scherpenisse kreeg hij van achter toegeroepen om voorlangs door te draaien, want Wim en Leon bleven achter. Nadat Jacco zich realiseerde dat deze heren hem net daarvoor nog zo gepijnigd hadden, liet hij dit niet toe. De aap kwam uit de mouw, de heren moesten de dag erna nog een tocht maken in Limburg. Met een luid "Sparen doe je maar bij de Rabobank", werden beide heren weer gesommeerd hun werk te doen, stiekem hopend dat ze het morgen in Limburg flink zwaar zouden krijgen.

Na afloop in Cafe Smerdiek was het weer gezellig, er werd zelfs weer eens meegezongen met Andre Hazes.

Ruzie met de man met de hamer

Een lang stuk over voeding en duursport, maar toch wel interessant. Veel leesplezier

SPORT EN GEZONDHEID - In de Tour de France zie je de hongerklop zelden meer. Vrijetijdsfietsers en hardlopers maken nog wel eens de fout te weinig te eten en te drinken. Onderweg blijven eten is noodzaak om een hongerklop te voorkomen. 

Het is de klassieke fout: denken dat je die laatste twintig kilometer naar huis ook wel zonder voeding en drinken afraffelt. Het gaat toch goed? Je poten vol kracht, je haalt al bijna twee uur achtereen een respectabele snelheid op je racefiets. Niets wijst erop dat je de man met de hamer gaat tegenkomen, dus hoewel je bidon al een tijdje leeg is, besluit je dat tankstation toch maar voorbij te fietsen.

Alleen nog maar dat saaie stuk langs het kanaal. Eten en drinken komen thuis wel, daar heb je nu even helemaal geen zin in. Niet nodig ook.

Dacht je. Want je bent nog geen twee minuten voorbij die laatste gelegenheid om nieuwe brandstof in te slaan en je voelt je maag rommelen. Ai! Honger. Terwijl je weet dat je bij langdurige inspanning moet eten vóórdat je honger krijgt. Als je maag knort, is het al te laat.

15 BOTERHAMMEN De dagelijkse energiebehoefte van een gemiddelde man (1,80 meter, 70 kilo, een vetpercentage van 24) ligt rond de 2600 kilocalorieën per dag. Fietsen met een constante snelheid boven de 32 kilometer per uur vraagt 16 kilocalorieën per kilo lichaamsgewicht per uur. Wanneer die man dus een uur gaat fietsen, verbruikt hij 1120 kilocalorieën. Dat is het equivalent van 15 sneetjes volkorenbrood.

Terug naar dat tankstation voor cola en twee Snickers? Dat is ook weer zo wat, terugfietsen. Dat doen we dus niet. We redden het wel, die laatste kilometers. Gewoon een kilometertje of vijf per uur langzamer rijden.

Dus niet. Het wordt een drama. Van het ene op het andere moment is de brandstof op. Je krijgt zelfs die truttenversnelling nauwelijks meer rond. Die oudere dame op haar opoefiets haal je met pijn en moeite in. Terwijl je naast haar fietst, kijkt ze verwonderd opzij. Je ziet haar denken: die jongen is zijn fiets en zijn aerodynamische uitrusting niet waard. ,,Zet ’m op,’’ zegt ze.

Even verderop kun je de neiging te stoppen nauwelijks onderdrukken. Het zal toch niet dat die vrouw je weer inhaalt? Je kunt altijd net doen alsof je pech hebt, gaat er door je hoofd. Of je rust even uit achter die struiken daar. Het zweet breekt je uit, je handen trillen, maar uiteindelijk kom je thuis.

VOEDINGSTIPS Het dieet volgens de sportarts * Bruin brood verdient de voorkeur. * Regelmatig eten is aan te bevelen. * Vermijd vette kaas en vleessoorten. * Op de dag voor een wedstrijd of lange toertocht kun je gewoon eten. * Op de dag van de wedstrijd of toertocht goed en stevig ontbijten met bijvoorbeeld bruin brood, brinta, muesli met melk en fruit.

Bijna vraag je je vriendin of zij misschien de fiets naar twee hoog wil tillen. Zover komt het gelukkig net niet. Met pijn en moeite krijg je ook je fiets boven. Wat ben je jezelf tegengekomen.

Het is het soort verhalen dat sportarts Don de Winter van het Medisch Centrum Haaglanden vaker hoort. Want sporters van hoog tot laag wéten dat ze moeten tanken om de motor draaiend te houden, maar stuk voor stuk hebben ze ook aan den lijve ondervonden wat er gebeurt als er door allerlei redenen tóch te weinig is gegeten en gedronken. De Winter: ,,Je wordt letterlijk geslagen door de honger.’’

In de topsport is de hongerklop een uitstervend fenomeen, zegt De Winter. ,,Professionele sporters als wielrenners en hardlopers worden tegenwoordig zo goed begeleid dat hun energievoorraad over het algemeen goed op peil is en ook tijdens wedstrijden op peil wordt gehouden.’’

Vrijetijdsrenners en -lopers hebben nog wel bij tijd en wijle ruzie met de man met de hamer en krijgen dan harde klop. En dat is jammer, want de hongerklop ís te kloppen, zegt De Winter.

,,Je goed voorbereiden voordat je een langdurige inspanning gaat leveren, kan de hongerklop voorkomen. Wanneer je een te laag bloedsuikergehalte hebt, word je in feite krachteloos. Door dus te zorgen dat er voldoende glucose in je bloed zit, zorg je dat de motor blijft draaien. De glucose wordt bovendien opgeslagen als glycogeen in lever en spieren waar het wordt gebruikt als makkelijk aanspreekbare energievoorraad.’’

Eten voordat je honger krijgt, drinken voordat je dorst krijgt, is dus ook De Winters devies. ,,Alle koolhydraten worden afgebroken tot glucose om door de darmwand in het bloed te komen.

In het geval van een hongerklop, ofwel hypoglycemie, is ook de voorraad spier- en leverglycogeen uitgeput en moet er snel suiker worden aangevoerd om de cellen tijdens een zware inspanning weer van brandstof te voorzien. Graanproducten zijn daarvoor niet geschikt, omdat de vertering te lang duurt.

,,De toevoer van ‘snelle suikers’ in bijvoorbeeld energiedrankjes, is niet voldoende om een wielerkoers goed uit te rijden. Als de glycogeenreserves zijn uitgeput, en er ook nog eens uitdroging om de hoek komt kijken, kun je het die dag eigenlijk wel schudden en mag je blij zijn dat je in een sukkelgangetje de eindstreep haalt.’’

Voorbereiding dus. Zorg dat je twee uur vóór de inspanning een stevige maaltijd gebruikt om te voorkomen dat je je activiteiten al begint met een energieschuld, zegt De Winter. Drinken is daarbij ook van groot belang. En dan? ,,Regelmatig blijven eten en drinken is heel belangrijk. Denk tijdens het sporten bijvoorbeeld aan fruit, koeken, brood met jam en energierepen.’’

Moeilijk punt is dat duursporters vaak tijdens het sporten helemaal geen trek hebben in eten of drinken, zegt ook De Winter. ,,Soms is het ook lastig want tegen al die energieverbranding is soms maar nauwelijks op te eten. Maar ja, sporters moeten zich bewust zijn van het belang van voldoende brandstof. Geen brandstof, geen inspanning.’’

bron: AD sport

Flupland, maar dan anders

Beetje fris maar lekker fietsweertje. Cannondale kapot, dus ben op m'n vertrouwde stalen ros. Wel even wennen aan de kortere zit. Zeven man bij café Smerdiek en niemand heeft nog over de route nagedacht. Theo oppert het rondje Flupland en dat wordt met algemene stemmen aangenomen. Mas wil eerst gewoontegetrouw achterin blijven, maar als ik vraag of ie wil meedraaien is dat geen enkel probleem. Niet vreemd natuurlijk als je ziet hoeveel lange ritten samen met Leon al zijn gereden. Theo kiest een hele alternatieve route. Voor de brug van Oud-Vossemeer gaan we links en bij de Rammegors het fietspad voorbij de slagboom op. Hier ben ik alleen met schaatsen wel eens geweest. Op Flupland nog een paar dijkjes over om vast te oefenen voor de reuzen van Vlaanderen. Terug over de Krabbenkreek naar St. Annaland om Theo af te zetten. De schurk gaat echter mee richting Smerdiek. Gaat Theo voor de kilometers? Misschien onze nieuwe kampioen?Nog even Ron een prettige vakantie gewenst en na een lekker relaxed rondje fietsen na 57 km weer thuis. 

Die houden we erin

Na ons bliksemsnelle ritje van woensdag staat er vandaag weer een echte rit op het programma. Theo is het trauma van woensdag nog niet helemaal te boven en staat met been- en armstukken aan de start. Ook Tineke heeft nog wat naweeën en staat in haar wintertrui. Kees heeft z'n herfstshirt biedt uitkomst. Diana heeft niet in de gaten dat de kledingwissel Tineke betreft en hoopt nog een blik te werpen op een gespierde mannentorso. Van de wind over ons geliefd Oesterdammetje. Hierna onder de zeedijk, langs Waarde en Kruiningen naar de Postbrug bij Wemeldinge. Dat gaat allemaal nog heel makkelijk, maar de kenners hebben het al gezien, vanaf Wilhelminadorp naar de Zeelandbrug wordt het pal tegen en de wind is niet zo mild als de weerberichten aangaven. Bij het BP station stoppen we nog even voor een sportdrankje en een mars en dan met volle tegenwind de Zeelandbrug op. Alles kraakt en piept in de groep en tegen het eind lopen bij mij de benen ook aardig vol.

Op Schouwen is de wind gunstiger, maar er moet toch aardig gewerkt worden. Ron en Theo hebben het ook zwaarder als normaal. Volgens Mas te merken aan de hoeveelheid commentaar op z'n optreden achterin de groep. De klasse van Tineke straalt er nog steeds vanaf. Vorm of niet, opgeven is er niet bij. Stoempen, trekken en douwen, van begin tot eind doet ze haar werk. Potverdriedubbeltjes, bij het opdraaien van de Krammersluis wat tegenliggers bij het oversteken. Ron schrikt en maakt een uitwijkmanouvre,  het fietspad af. Van ellende moet ik een pirouette draaien rond de vluchtheuvel en lig gelijk op honderd meter bij het achterste stuk van de groep. Eén voordeel, van achter uit zie je alles mooi ontvouwen. Henk krijgt kramp, maat Kees laat zich helemaal van voren terug zakken om te helpen. Nadat ik aansluit bij Ron en Mas gaat bij Ron het kaarsje uit, Mas gaat natuurlijk niet aan kop dus ga ik alleen verder. Wat verder zie ik onze kanjer Theo in het wiel hangen van?, jawel kopvrouw Tineke. Voel me eigen nog goed, dus hup erop en erover en richting onze Cobra. Die is echter veel te ver weg, dus dat gaat niet lukken. Dan heerlijk op de dammen het verwachte rugwindje. Nog even lekker op souplesse tempo draaien. Theo z'n spieren blijken niet helemaal staalhard. Eén opspattend grindje is genoeg voor een waar bloedbad. Voor Henk nog even vechten tegen de kramp en de 130 km zijn volbracht. In ons stamkroegje zijn we het er over eens, een prachttochtje. Iedereen is ervoor om die erin te houden, kwestie van goed met elkaar afspreken. Maar eerst maar eens de reuzen van Vlaanderen, want dat zal zeker geen makkie worden.

Records zijn er om gebroken te worden!!!

Toen ik om iets over zes weg reed uit Stalland zij Marga al, jullie houden het niet droog!!!

Pfff, nou dan ben ik toch zo weer thuis, er niet van uitgaande dat dat de kortste weg vanuit Smerdiek zou zijn.

Om 18:25 werd zelfs het terras bij onze thuis basis café Smerdiek al in veiligheid gebracht, want vanuit het zuiden kwam er een donkere zwarte wolken massa op ons af.

Jacco besliste dat we via Stalland zouden vertrekken en het verder wel zouden aanzien, Henk gaf al aan om te keren richting thuis, maar ging toch maar mee.

Deze woensdag was er ook nog een gastrijder aangesloten, een collega van Jacco, speciaal vanuit het oosten (of je dan ook één van de wijzen bent?)van het land naar Zeeland gekomen om eens met ons mee te rijden.

Zelf had ik al min of meer beslist het onweer niet op te zoeken en op Stalland richting huis te gaan.
Maar halverwege leken we van de zwarte lucht weg te fietsen en yes het komt goed we kunnen door.

Maar aan het einde van Veilingweg, waar Kees nog achter een vrouwelijke profwielrenster, die achter de brommer aan het trainen was aan schoot, gingen we rechtsaf de Zeedijk richting Vosmeer, recht op de zwarte lucht af.

Op dat moment besliste ik voor mijzelf, dat onweer, ga ik echt niet opzoeken, ik draai om.
Gelukkig waren de anderen ook zo verstandig dit ook te doen, de dreiging was op dat moment zo erg dat ik voorstelde met mij mee naar huis te gaan en daar e.e.a. af te wachten.
Wim en Adrie zijn naar Smerdiek doorgereden, als ze harder dan 40km/pu gereden hebben, kunnen ze misschien net droog aangekomen zijn.

De rest de fietsen bij mij in de garage gezet en gezellig op de bank gaan zitten, op speciaal verzoek van Mas de TV aangezet.
Er volgde wat geanimeerde gesprekken uitkomende op het betaalde optreden van Leontien van Moorsel bij Dinami, waar de 5e Roparun Spinning marathon gehouden werd.
Bij de eerste waren Tineke Fopma en o.a. Jan Janssen en Cees Bal die belangenloos meereden. Als je Tineke dan aanhoort snap je ook waar de felheid van fietsen bij "Trijntje" vandaan komt.

Jacco en Mas belden ondertussen naar huis om vervoer te regelen, Henk en Ron stonden op het punt op de fiets te stappen om huiswaarts te gaan, maar op het moment dat Henk onder de garagedeur vandaan stapte begon het weer te gieten, dus Henk zijn fiets achterin en Ron en Henk maar even naar Smerdiek gebracht, in de tussentijd waren de anderen ook al opgehaald.

Maar al met al toch het club record gebroken door een enerverende 8 club kilometers te rijden.

Hopelijk zijn de omstandigheden voor aanstaande zaterdag beter, waar we om 12:00uur vanaf café Smerdiek vertrekken om via de Phillipsdam, Zeelandbrug, Waarde, Oesterdam rijden om aan minimaal 130 kilometer te komen.

Een zondags paasrondje

Het werd een rondje Brabant voor de Bidon deze 1e paasdag en via Nw Vossemeer werd Steenbergen aangedaan waar door het centrum de fiets van Marlon vreemde knarsende geluiden ging maken, na korte inspectie aan voorvork en stuur bleek dat het stuur niet helemaal klemvast zat in de voorsprong en dus bij elk putje een geluidje maakte. Over Kruisland naar Wouw waren er ineens meerdere toerleiders wat verwarring veroorzaakte, tegelijk kreten met rechtdoor of rechtsaf resulteerde in een bijna botsing onderling. De Thoolse brug nog opgesprint door Marlon en Adrie gevolgd door Theo die hun als een raket voorbij kwam echter 50 meter voor het eind zakte hij in en ging Adrie er alsnog voorbij. Wim van Gorsel ontfermde zich nog over Mélanie die de brug op een kleine inzinking had. Rinus die niet op kop mee kan/wil draaien klaagde dat het achteraan aanpoten was om de gaatjes na de bochten dicht te rijden, dan zit er maar één ding op en dat is wel meerouleren. In de Haestinge waren er broodjes en koffie en twee mandjes met nog warme eieren net afgeleverd door de paashaas die gretig aftrek vonden na 66 kilometer.

Balen bij Mol

"Het eerste half uur vraag ik me af wat hier nu de zin van is. Geloof me: na een uur voel je dat niet meer. Mijn lichaam schijnt zichzelf een soort onverschilligheid te hebben aangepraat. Krasser nog: dit is gewoon genieten." (Uit: De Passie van Marc Van den Bossche. Wielrennen.).

Dat gevoel van dat eerste half uur bekroop me ook toen ik op de fiets stapte voor de Hageland-classic. Gevoed door de verhalen van clubgenoten over de editie van vorig jaar heb ik me bij Mas en Leon gevoegd om in Mol van start te gaan voor de 165 km-tocht. Wel wat aan de lange kant voor deze tijd van het jaar, maar omdat Theo vorig jaar ook mee was, moest het qua beklimmingen wel meevallen.

Dat laatste was ook zo, ware het alleen de eerste 50 km. Daarna ging het op en af in een prachtige omgeving. Tijdens de eerste stop hadden we het geluk dat we ons in een boerenschuur konden verstoppen voor een flinke plensbui. Het kon de pret niet drukken, want het was zeker niet koud, de omgeving was mooi en de organisatie perfect. Gedurende onze route wezen pa en zoon me op de plekken waar wat anekdotes aan vast hingen van vorig jaar: Hier raakte Mas de weg kwijt (letterlijk), en verderop groeide een polletje gras in Kees' helm. 27 hellingen telde deze editie met een hoogteverschil van 1300 meter. Daarnaast twee buien en na afloop keus uit 10 soorten bier.

Daarna lekker nog buiten op het terras in Balen gegeten, want na zo'n tocht is uiteraard de inwendige mens aan de beurt. Eén ding waren we het over eens: Onbegrijpelijk dat de meerderheid van de clubleden deze tocht hadden weggestemd ten faveure van een toer over de Veluwe.

Rustige rit.

Ondanks het goede weer, toch maar met een klein groepje vandaag.

Mas en Leon waren in de buurt van Mol in Belgie aan het koersen, Jacco ging blijkbaar ook die kant op?

En raar maar waar, er waren ook geen gast rijders!


Zelf nog steeds niet in orde (details hou ik maar voor mijzelf) had ik op weg naar Smerdiek al een route in gedachten, in ieder geval via de Oesterdam weg, mocht ik echt instorten dan zou dat op de dam tegenwind moeten gebeuren en kon ik met de wind mee terug draaien naar Stalland.

Gelukkig valt het mee en kan ik zelfs kop meedraaien.

Afgesproken was het zelfde rondje als vorige week te rijden, alleen nu wel via Yerseke.

Over de dam richting Rilland niet langs het kanaal maar rechtsaf direct richting Rilland, langs de zeedijk via Waarde naar Yerseke.

Moet zeggen dat ik af en toe wel twijfelde over de route, vooraf wist ik niet precies wat er aan kwam, maar telkens bij links of rechtsaf wist ik weer waar we waren.

Het tempo werd redelijk gehouden, maar langzamerhand probeerden sommigen dit toch op te voeren, na aangegeven te hebben dat ik mee kop kon blijven draaien mits het tempo niet opgevoerd zou worden, werd ik gestraft voor mijn vier benen van vorige week, maar ik ben tenslotte 53 en dus verstandig.

Een kilometer of 20 geen kop meer mee gedraaid tot aan de Oesterdam, hier gingen Kees L en Henk W er samen van door, tot mijn verbazing ging Wim P niet mee, terwijl ik hem toch alle voorbereidingen zag nemen, na een paar druivensuikertjes en een paar ferme slokken, dacht ik dat hij er helemaal klaar voor was, niet dus!

Op dam reed de rest zo rond de 35 a 36km/pu richting de sluis, Hans K die het tempo toch weer probeerde op te voeren kreeg van Ron te horen dat hij hem vol met pollen zou douwen (Hans schijnt hooikoorts te hebben en tijdens de pollentijd dit te koste gaat van zijn snelheid)
Zoals te verwachten ging de snelheid toch weer omhoog toen Ron zelf op kop kwam, als er één binnen de club geen gelijkmatig tempo kan rijden dan is dat Ron wel.

Aan het einde van de dam liet ik mij wat al te enthousiast uitbollen, wat bij Wim blijkbaar niet zo goed uitkwam (sorry Wim) nadat de gelederen weer gesloten waren richting Smerdiek waar ons huiscafé na 98km ons weer omarmde.

Saskia had de koffie weer gereed gezet en ook nog eens voor cake gezorgd, het zijn echte gastvrouwen daar in café Smerdiek.

Mensenmassa

De korte broek uitgeklopt, de benen gladjes geschoren, nu de zon nog. Helaas pindakaas, niet deze zaterdag. Dan misschien geen record temperatuur, maar wel een recordopkomst. In mijn prille Tandje Bij historie heb ik dit nog niet meegemaakt. Naar ik later hoor, veteraan Mas ook niet. Als ik door de zandhopen op de markt kom aanploeteren ontwaar ik in de verte een  mensenmassa. Zestien man, inclusief 4 gastrijders. Hebben we zo een positieve uitstraling, of is het zo een uitdaging om met ons mee te rijden?

Voor mijn aankomst zijn reeds stringente afspraken gemaakt over route en afstand. Geen probleem één van mijn favoriete routes. Dat  lusje over Yerseke had er voor mij wel bij gemogen, maar niet zeuren, zo is het ook leuk.  Jacco geniet van zijn vrije rol. Na een machtsexplosie weet hij, ten koste van onze Cobra,  een dijkovergang al juichend als eerste te slechten. Terug wordt er weer ouderwets gerammeld op de Oesterdam. Henk is even langs geweest bij de dierenarts, maar niet voor de beesten.  Wat gaat die allemachtig tekeer, zelfs Kees past even in z'n wiel. Shit wat gebeurt me nou. Henri wijkt zonder teken uit naar rechts. Samen met Leon vol in de remmen en naar de  grasrand. Dat is maar net. Theo en Ad wachten niet. Leon is pissig op Henri en neemt hem niet in het wiel. Samen rijden we naar de Bergse Diepsluis. Daar demonstreert Theo hoe je je gastrijder kwijtraakt. Na de kreet:  "Iedereen aanwezig", gaat ie zonder extra controle aan kop sleuren. Wat wil je ook met 4 benen. Achter Poortvliet komen we erachter dat Martin ontbreekt. Ron, Kees en Theo draaien om de ongelukkige te zoeken.  Gelukkig, de mobieltjes brengen uitkomst. Onze gastrijder heeft toch genoten, dus eind goed al goed. Zal ik nog iets schrijven over vette hapjes, nee toch maar niet, het begint me te achtervolgen. 

De dikke van dale van vandaag.

1 maat de; m,v -s, maten 1 makker 2 (aanspreekvorm) vriend, vriendje.

Iemand laten zakken b: zak·ken zakte, i gezakt 1 lager komen of worden; dalen: de moed laten ~ ontmoedigd worden; iem laten ~ laten vallen, in de kou laten staan 2 niet slagen voor een examen

los·sen loste, h gelost 1 loslaten: postduiven ~ 2 vd lading ontdoen: schepen ~ 3 afschieten: een schot ~ 4 (sp) op achterstand zetten of gezet worden: iem ~; ik moest ~

voor·aan bw in het eerste gedeelte, op de voorste rij

1stik·ken stikte, i gestikt 1 sterven door ademgebrek: iem laten ~ aan zijn lot overlaten 2 het benauwd krijgen, benauwd worden: het stikt er vd toeristen er zijn enorm veel toeristen

goed·ma·ken maakte -, h -gemaakt 1 ongedaan maken 2 vergoeden

kroeg de; v(m) -en (klein) café

Gelukkig kan je op Tholen niet verdwalen

Gek hoe verwachting en werkelijkheid kunnen verschillen, sinds afgelopen woensdag een koudje onder de leden, krijg ik van mijn collega Martin Slingerland een mailtje dat hij zaterdag mee komt fietsen, shit leuk natuurlijk, maar ik ben echt beroerd.

Voor mij is dan de enige oplossing, naar de sportschool en volle bak gaan en daarna de sauna in,dus donderdagavond mijzelf bij de lurven gevat en naar Steenbergen,(ja Jacco er is meer in Steenbergen dan de Gummaruskerk) gelukkig ging de RPM gewoon goed, dus geen problemen met de luchtwegen.

Vrijdag al een snipperdag ingepland dus de boel lekker rustig gehouden, Marga heeft mij ook goed verzorgd, dus op zich moest het goed komen.

Maar het lijf voelde niet echt goed, kijk je op de weer sites ziet het er niet verkeerd uit, zaterdag in de korte broek, mijn weer!

Zaterdagmorgen, shit waar is nou die zon?

Om 12uur even een proefritje gemaakt, het voelde toch wel koud aan, windblocker met lange mouwen onder het tussenshirt en korte broek met beenstukken moest het maar doen vandaag.

In Smerdiek aangekomen was mijn gastrijder reeds aanwezig, buiten kort met Jacco over de route gesproken, Jacco wilde eigenlijk een rondje Brabant, maar met de nodige gastrijders en de westenwind, leek via Waarde een betere optie, zo zouden we rond de 85km uitkomen.
Tot Waarde weet ik redelijk de weg, want dat is alleen maar rechtdoor langs de zeedijk, maar daarna? Dus Ad Kuzee die daar wel de weg weet nam vandaag de route voor zijn rekening.

Vanuit Smerdiek gelijk het tempo naar de 33 a 35km/pu richting Oesterdam waar de wind redelijk tegen was, het tempo werd keurig rond de 32p/u gehouden zodat iedereen mee kon.
Aan het einde van de dam linksaf richting het spuikanaal, waar het bijzonder druk was met auto's, wij dachten al dat er koers was of zo iets, maar deze mensen gingen allemaal de tuinbouw kas in.
Op Beveland richting Waarde en Yerseke, hier kwam de wind echt van voren, maar blijkbaar was mijn verkoudheid geschrokken van de grote groep van 16 man, want ik kon blijven gaan, volop lucht en volgens mij had ik vier benen, want de twee die ik ken voelde ik gewoon niet.
Bij Kruiningen aangekomen waar wat tweespalt ontstond, want over Yerseke was 98km volgens Wim Poot, maar afgesproken was bij de start dat 100km toch wel wat te ver was vandaag.

Wetende dat de Oesterdam wel eens tegen kon vallen vond ik het wel best dat we weer richting Rilland gingen, ook al was via Yerseke ook geen probleem geweest.

Voor de Oesterdam Kees een beetje opgenaaid (al is dat niet echt nodig) als je alleen weg gaat, dan krijg je bij de Speelmansplaten de wind vol tegen, de reactie van Kees was, nou dan komen ze er overheen, neem ik toch een pilsje extra.
Vervolgens Wim Poot aangesproken, he Wim, Kees die gaat op de dam, heb gezegd dat jij wel mee zal gaan, op Wim zijn gezicht was "oei" af te lezen.

Op de dam ging Kees inderdaad weg, waar Henk en Jacco in zijn wiel probeerden te komen, Wim die heel even twijfelde sprong er achteraan, maar de twijfel was toch te groot en hij liet zich "verstandig" terug in de groep zakken.

Het tempo ging geleidelijk naar de 38km/pu waarbij de groep in tweeën brak, vanwege de wind ontstond er al gauw een waaier die eigenlijk te lang was om allemaal in te rijden, tevens ontstond er wat discussie over links of rechts uit waaien.
Links van kop af was qua gevoel beter, maar dan moet je door de wind je plek achteraan zien te vinden, en zit je echt te sterven.
Rechts van kop af geeft meer problemen, want nummer twee zit rechts van je in je wiel.
Maar als je bij de wissel even gas geeft kan je naar rechts, waarbij nummer twee natuurlijk wel op moet letten.
Voordeel is dat je uit de wind naar achteren kan zakken.

Het tempo bleef redelijk hoog waardoor de groep toch verder uit elkaar viel, bij de sluis aangekomen reed Jacco voor mij die Kees en Henk had moeten laten gaan, een tandje bij geschakeld en het tempo naar 42 opvoerend kwam ik met rasse schreden dichterbij, maar Jacco gunde het mij niet om er overheen te komen, de gemenerik voerde zijn tempo op zodat ik het gat van 20meter niet kon dichten.

Zoals altijd op het einde van de dam op de rest gewacht en daarna ging het tempo weer naar de 36p/u richting Poortvliet, waar er richting Smerdiek weer keurig op kop gewisseld werd.

Bij Scherpenisse ineens wat geroep, Theo je gastrijder is verdwenen!
Ron was al omgedraaid richting Poortvliet, en ik ook die kant op, bij Poortvliet geen Martin, gelukkig telefoon bij en gebeld, Martin reed op het schelpenpad langs de Oosterschelde, bij het verzamelen bij de sluis had niemand er erg in dat Martin er nog niet was, ook ik niet (slechte gastheer).
Afgesproken dat Martin de dijk langs het water zou blijven volgen naar het restaurant bij de Schelphoek, samen met Ron tegen wind die kant opgereden, Ron had inmiddels zere benen en ik gaf aan dat hij maar gelijk naar cafe Smerdiek moest rijden, ik ging Martin wel ophalen.
Bij de Schelphoek aangekomen, geen Martin, maar weer eens gebeld, was hij de borden richting Smerdiek gevolgd en inmiddels al aangekomen "Gelukkig kan je op Tholen niet verdwalen", gelukkig kon ik met wind mee naar Smerdiek, waar ik volgens zeggen maar 1 biertje achterliep.

Er was wel een voordeel aan deze affaire ik had 95 club km bij terugkomst.

Na de nodige bitterballen e.d. om zes uur weer met Kees naar huis, waar de benen nog steeds uit vier stuks bestonden, want al gauw lag de snelheid weer op 40+ en thuis de teller op 102km stond met 32.3 gemiddeld.

Wielerjargon

Woensdag weer een stevig ritje gereden. Met 5 man op pad, waarvan 4 op kop. Dat was met zo'n wind stevig beulen. Ben duidelijk nog niet klaar voor speedgroep-achtige ritjes, want de benen verzuurde als een gek. Macht kein flauss aus (ben vast aan het oefenen voor zaterdag), want wie mooi (lees goed) wil zijn moet pijn lijden. Om te zorgen dat we zaterdag weer op niveau kunnen praten hier weer een beetje jargon uit de kalender.

Iemands karretje in de poep rijden = De tactiek van de concurrentie tegenwerken (toegeschreven aan Gerrie Kneteman)

De mongolenwaaier = Minder fraaie benaming voor een waaier met geloste renners.

Attaqueren = Nederlandse verbastering van het Franse werkwoord attaquer, betekent zoveel als aanvallen of het tempo opvoeren.

Het op de kant gooien = Bij zijwind het peloton op een lijn trekken door voorin het tempo flink op te trekken en niet over de gehele breedte van de weg rijden. De achtersten in het peloton rijden dan niet meer optimaal uit de wind, zodat waaiers ontstaan en de grote groep versnippert in kleine groepjes.

Uitgewoond = Total loss of leeggereden zijn. Komt van taalkunstenaar Gerrie Kneteman.

Hier zitten voor ons zeker weer een paar herkenbare tussen. Tot zaterdag allemaal.