"Het eerste half uur vraag ik me af wat hier nu de zin van is. Geloof me: na een uur voel je dat niet meer. Mijn lichaam schijnt zichzelf een soort onverschilligheid te hebben aangepraat. Krasser nog: dit is gewoon genieten." (Uit: De Passie van Marc Van den Bossche. Wielrennen.).
Dat gevoel van dat eerste half uur bekroop me ook toen ik op de fiets stapte voor de Hageland-classic. Gevoed door de verhalen van clubgenoten over de editie van vorig jaar heb ik me bij Mas en Leon gevoegd om in Mol van start te gaan voor de 165 km-tocht. Wel wat aan de lange kant voor deze tijd van het jaar, maar omdat Theo vorig jaar ook mee was, moest het qua beklimmingen wel meevallen.
Dat laatste was ook zo, ware het alleen de eerste 50 km. Daarna ging het op en af in een prachtige omgeving. Tijdens de eerste stop hadden we het geluk dat we ons in een boerenschuur konden verstoppen voor een flinke plensbui. Het kon de pret niet drukken, want het was zeker niet koud, de omgeving was mooi en de organisatie perfect. Gedurende onze route wezen pa en zoon me op de plekken waar wat anekdotes aan vast hingen van vorig jaar: Hier raakte Mas de weg kwijt (letterlijk), en verderop groeide een polletje gras in Kees' helm. 27 hellingen telde deze editie met een hoogteverschil van 1300 meter. Daarnaast twee buien en na afloop keus uit 10 soorten bier.
Daarna lekker nog buiten op het terras in Balen gegeten, want na zo'n tocht is uiteraard de inwendige mens aan de beurt. Eén ding waren we het over eens: Onbegrijpelijk dat de meerderheid van de clubleden deze tocht hadden weggestemd ten faveure van een toer over de Veluwe.
Misschien volgend jaar weer. Kiezen van een lijstje blijft moeilijk, zeker als er onbekende ritten tussen zitten. Vond naast de Hageland de Bilzen Classic ook leuk.
BeantwoordenVerwijderen