Die houden we erin

Na ons bliksemsnelle ritje van woensdag staat er vandaag weer een echte rit op het programma. Theo is het trauma van woensdag nog niet helemaal te boven en staat met been- en armstukken aan de start. Ook Tineke heeft nog wat naweeën en staat in haar wintertrui. Kees heeft z'n herfstshirt biedt uitkomst. Diana heeft niet in de gaten dat de kledingwissel Tineke betreft en hoopt nog een blik te werpen op een gespierde mannentorso. Van de wind over ons geliefd Oesterdammetje. Hierna onder de zeedijk, langs Waarde en Kruiningen naar de Postbrug bij Wemeldinge. Dat gaat allemaal nog heel makkelijk, maar de kenners hebben het al gezien, vanaf Wilhelminadorp naar de Zeelandbrug wordt het pal tegen en de wind is niet zo mild als de weerberichten aangaven. Bij het BP station stoppen we nog even voor een sportdrankje en een mars en dan met volle tegenwind de Zeelandbrug op. Alles kraakt en piept in de groep en tegen het eind lopen bij mij de benen ook aardig vol.

Op Schouwen is de wind gunstiger, maar er moet toch aardig gewerkt worden. Ron en Theo hebben het ook zwaarder als normaal. Volgens Mas te merken aan de hoeveelheid commentaar op z'n optreden achterin de groep. De klasse van Tineke straalt er nog steeds vanaf. Vorm of niet, opgeven is er niet bij. Stoempen, trekken en douwen, van begin tot eind doet ze haar werk. Potverdriedubbeltjes, bij het opdraaien van de Krammersluis wat tegenliggers bij het oversteken. Ron schrikt en maakt een uitwijkmanouvre,  het fietspad af. Van ellende moet ik een pirouette draaien rond de vluchtheuvel en lig gelijk op honderd meter bij het achterste stuk van de groep. Eén voordeel, van achter uit zie je alles mooi ontvouwen. Henk krijgt kramp, maat Kees laat zich helemaal van voren terug zakken om te helpen. Nadat ik aansluit bij Ron en Mas gaat bij Ron het kaarsje uit, Mas gaat natuurlijk niet aan kop dus ga ik alleen verder. Wat verder zie ik onze kanjer Theo in het wiel hangen van?, jawel kopvrouw Tineke. Voel me eigen nog goed, dus hup erop en erover en richting onze Cobra. Die is echter veel te ver weg, dus dat gaat niet lukken. Dan heerlijk op de dammen het verwachte rugwindje. Nog even lekker op souplesse tempo draaien. Theo z'n spieren blijken niet helemaal staalhard. Eén opspattend grindje is genoeg voor een waar bloedbad. Voor Henk nog even vechten tegen de kramp en de 130 km zijn volbracht. In ons stamkroegje zijn we het er over eens, een prachttochtje. Iedereen is ervoor om die erin te houden, kwestie van goed met elkaar afspreken. Maar eerst maar eens de reuzen van Vlaanderen, want dat zal zeker geen makkie worden.