Naar uitgekeken, veel over gepraat en gevreesd. De Reuzen van Vlaanderen, zaterdag was het zover. Theo maakt zich al weken zorgen of z'n vermogens toereikend zijn voor deze heuvels. Natuurlijk zijn wij niet te beroerd om wat te voeren, maar ook te adviseren. Kees heeft ernstig twijfels over de toestand van de weg en kiest voor de mountainbike. Zelf heb ik ook zo m'n twijfels, kasseien, bochten, (te) steile heuvels en een wat mindere omgeving. Henk heeft hierom zelfs afgezegd. Maar wat een meevaller mannen. Een omgeving die veel mooier is als verwacht, zelfs wat Limburgachtig. De wegen zijn ook niet al te slecht. Wel oppassen met gaten en grind, inderdaad niet geschikt voor Mas, maar we hebben al erger meegemaakt.
In de auto al de nodige lol. Leon probeert de inzittenden van de andere auto in de stemming te krijgen met het bekende twee vingers in de neusgaten gebaar. Er is daar duidelijk al sprake van overconcentratie, geen enkele reactie. De Schwalbe Ultremo's van Adrie doen 200m na de start hun naam al eer aan, lek. Even terug naar de markt, band vervangen en vullen met een echte pomp. Als bonus even op de foto, dus mannen/vrouwen even de site van de organisatie na kijken voor de mannen van Tandje Bij op de Grote Markt in Ronse. De eerste belimmingen, Fiertelmeers en Schapenberg knallen er gelijk in. Supersteil, dus doseren en ritme zoeken is er niet bij, gewoon volle bak. Voor de Koppenberg even op Adrie gewacht. Die is wat achterop geraakt. Bijna ongeval als ie de stoeprand schaaft na een bocht. Even een telefoontje, wachten en we zijn weer compleet. Jacco rijdt even vooruit, zodat hij ons op de Kopenberg kan vereeuwigen. Opstappen is dan geen makkie. Wat een monster. Stuiter zelf alle kanten op. Ga op de kasseieen van links naar rechts, blij dat er niemand naast me rijdt. Bewondering voor de profs die hier knallen. Gelijk hierna de eerste controlepost. Prima in orde, volop eten, drinken, mecanicien en toiletten. Ook bij de volgende twee is dat zo, super! Na de stop, min of meer toevallig, in de klim aangeloten bij Kees en Leon. Gaat goed, blijf er dus maar bij. Onze lange vriend is weer volop bezig met de spielerei, versnellen heuvelop, op vals plat op het grote blad etc. Daar trappen wij natuurlijk niet in. Dat moet natuurlijk verkeerd gaan. Door overmoeidheid gaat Leon, vlak voor een klim, links waar iedereen rechts gaat. Vervolgens moet ie van de zenuwen een plasje doen en is niet meer in staat het gaatje naar de twee oudjes dicht te rijden. Volledig gedemotiveerd en wild met de armen zwaaiend komt ie binnen bij de stop. Ook z'n ketting loopt er elke keer af als ie naar het grote blad gaat. Geen pluspunten voor Marc Guns, die dit "gerepareerd" had. Bij deze post komen we allemaal weer keurig samen. Theo die alle adviezen ter harte heeft genomen als eerste. Rijdt een prima rit, is daar zelf ook zeer content mee en de moraal groeit met de kilometer. Mooi om te zien. Adrie en Jacco rijden wat voorzichtiger, maar zijn niet ver achter. Niet onverstandig want ondanks de prima omstandigheden blijft het met dertig beklimmingen een loeizware rit.
Leon is nog wat gefustreerd en schiet er na de stop als eerste alleen vandoor. Zelf word ik even opgehouden, omdat het er even op lijkt dat Jacco een spaakbreuk heeft. Gelukkig niet. Heb met Kees in het vorige stuk lekker samen gereden. Kees vindt vindt het dan ook de moeite om even op me te wachten. Samen gaan we er weer vandoor. Eerst halen we Theo in, die op de tussenstukken bewust gas terugneemt. Een zeer strakke jongeling haalt ons in, voor mij ziet ie er uit als een halve prof. Kees zegt: 'Dat hoeven we niet eens te proberen'. Even later rijden we dus in z'n wiel. Dat mannentje rijdt inderdaad als de brandweer. Tien kilometer voor de controlepost zien we het silhouet van onze lange vriend. Leon, verrast door onze terugkomst raakt in een lichte shock. Na het uitwisselen van vingers in de neus gebaren wil ie ons overbluffen. Hij spurt voorbij, gaat achter iemand hangen die hem geen ruimte geeft en rijdt in een pit. Verontwaardigde armgebaren helpen niks, lek! Dat is nou wielerhumor, had ie gewoon aangesloten was er niks aan de hand geweest. Geeft mij mooi even de gelegenheid om op m'n gemak naar de post te rijden en een wc op te zoeken.
Na de 3e post gaat Theo, die de benen gaat voelen, tactisch slim, eerder weg. Jacco en Adrie sluiten bij ons aan, maar als Leon het tempo opvoert besluit Jacco met het oog op de laatste klimmen te temperen. Bij de Fortuinberg (+20%), waar we Theo inhalen komt een bekende kwaal om de hoek kijken, kramp in beide bovenbenen. Dat is dus Leon en Kees noodgedwongen laten gaan. Achter me hoor ik Theo kreunen dat een 39 toch te weinig is en dat ie het dit keer niet gaat halen. Wel dus, allebei komen we fietsend boven. Boven diep ademhalen, de benen zo goed mogelijk losschudden, tanden op elkaar en in de achtervolging. Na een paar kilometer ben ik weer terug en gaan we gezamelijk richting finish. Leon kan in de laatste klim nog weg demareren. Voor mij zit dat er niet meer in. Kees heeft al een superprestatie geleverd op z'n zware ATB met dikke banden en heeft ook niet meer genoeg in huis. Toch rijden we op het vlakke terug naar het wiel van Leon die nog net genoeg overhoudt om bij het bord Ronse de hand in de lucht te steken. Op de grote markt even uitpuffen. Hier de eerste poging om Leon uit te schakelen. Een triple van een minder goed jaar wordt ingezet. In de auto doet Adrie een tweede poging als ie z'n stoel achteruit schuift over de voet van Leon. De schade blijft beperkt, dus dat wordt volgende week weer afzien met die jongen. Mannen voor mij waren die Reuzen echt reuze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten