Off-day

Vandaag een volledige off-day met de daarbij behorende koppijn. Heb zelfs nog getwijfeld aan de start te verschijnen, maar omwille van het mooie weer toch maar naar Smerdiek getogen. Gelukkig hadden Mas en Theo al afgesproken dat Theo de route zou doen, dat scheelt weer wat opletten en nadenken. Theo is goed bekend op Flakkee, dus een extra lange rit richting Stellendam kun je wel aan hem overlaten. Besloten om niet mee te draaien op kop, net als Mas en Hans P en later ook Henry. Dat bleek zeer verstandig te zijn, want het was zo zwaar genoeg. Alleen op de Krammersluizen nog wat mee gedaan met het geweld.

Positief iets was de belangstelling van Hans P. om volgend jaar een rit door Noord Holland te gaan maken. Niet wetende dat de roots van de familie Poot deels hier lagen, bleek deze streek geliefd. Ook ik heb in het verleden meermaals in Noord Holland gefietst en we hebben dan ook samen het plan opgevat om, al of niet in clubverband, volgend jaar bv de Ronde van Noord Holland te gaan rijden. Deze rit wordt door Le Champion zeer goed georganiseerd, start in Oostzaan, afstand ongeveer 150 km. Het weer kan rond eind april nog wel eens roet in het eten gooien, maar anders zijn er voldoende andere mogelijkheden. Zoals de 7-dorpen tocht of de dam-tot-dam fietsclassic. KALENDERTIP.

Volgende week ben ik trouwens afwezig i.v.m. gasunie-tocht in Zuid-Limburg. Kees, veel succes gewenst in de Alpen de komende week en kom heel thuis !

TvdB Classic

Vorige week het rondje Brabant gemist. Nou is dat normaal niet m'n favoriete route, maar volgens de mannen was het dit keer goed te rijden. Het weekend Center Parcs waar het 25-jarig huwelijk werd gevierd was geslaagd, maar toch op de zaterdagmiddag kreeg ik in het bubbelbad vreemde stuiptrekkingen in de benen. Heb het niet aangedurfd om in dit weekend de racefiets mee te nemen. Had wel wat fietsspullen meegesmokkeld in de hoop daar nog een mountainbike te huren. Helaas de fietsen waren ver onder de maat. Bij terugkomst werd ik volop in het Engels aangesproken, Mas had begrepen dat we een weekend in Engeland zaten om m'n 50e verjaardag te vieren. Nog lang niet Mas, voorlopig blijf ik een jonge god.

Woensdag was het door een stormwindje beuken. Had gedacht vandaag een rustig ritje te hebben. De Theo vd Berg Classic, die dit jaar niet op het programma stond, wordt nu gecompenseerd door een nieuwe specialiteit van Theo. De TvdB Classic over Goeree-Flakkee. Wederom een harde wind, hierdoor werd het aantal koprijders beperkt tot 6 stuks. Genoeg om een strak tempo te onderhouden. Onze overige vier mannen reden op reserve achterin. Uit pure loyaliteit natuurlijk, want volgens Mas mag op uitdrukkelijke orders van Kees het tempo voorin niet gedrukt worden. Theo had z'n route prima voorbereid. Bij gevaarlijke bochten en grind en andere troep kregen we zelfs vooraf een waarschuwing. Zoals gewoonlijk moest er weer regelmatig geroepen en gemopperd worden om het tempo beschaafd te houden. Gaat er langzamerhand een beetje bij horen bij Tandje Bij. Dat tempo, soms verdomd pijnlijk en irritant, zeker als je zelf wat minder zit, maar altijd uitdagend. Op de Krammersluis terug kreeg broer Hans, die na een ziekenboeg, weer voor het eerst een lange rit meereed, te maken met een lege batterij. Even met een paar man opgepikt en Hans kon, weliswaar met de tanden op elkaar, weer mee. Op de Philipsdam en Krabbenkreek durfde Mas, met de wind mee, ook weer op kop te komen. Helaas staat z'n snelheidbegrenzer ingesteld op 40 km/u en dat is te weinig om de rest van de groep naar huis te fietsen. Beetje overdreven dus om het overwinningsgebaar met de arm te maken, maar ja het geeft de burger moed. Van de wind naar huis kregen we zin in een koud pilsje en werd er nog even lekker doorgereden. Volgende week is het rustig want de eerste vakantiegangers gaan op pad. Kees gaat zelfs een supertraining doen en gaat het parcours van de Marmotte rijden. Mas gaf ons al een vrijbrief om zelf een route te bepalen. We dachten aan twee rondjes Zeelandbrug, maar zijn er nog niet helemaal uit.

My friend the wind?

Jaren geleden zong Demis Roussos al "My friend the wind will come from the hills".

Deze, vooral op schoolfeesten geliefde smartlap, spreekt dus van een vriend die uit de bergen komt. Ik ben er zeker van dat Roussos nog nooit op een fiets tegen zijn vriend is ingegaan. Dit is natuurlijk niet zo vreemd voor een geboren Egyptenaar met ook nog eens zijn omvang. Deze is bijna vergelijkbaar met mijn vroegere omvang (maar ik droeg nooit jurken, misschien nog een idee!).

Aan zee is de romantiek in de wind ver te zoeken zoals we afgelopen woensdag (27 mei) weer eens mochten ervaren. De wind blies ongenadig hard en na enige tijd voor de wind uitgereden te hebben, hetgeen dan wel weer als een vriendendienst kan worden beschouwd, kregen we hem recht in het gezicht. Dit ondanks de beschermde route die Theo had uitgezocht. Ik kreeg spontaan weer last van mijn windallergie!

Toch zit er wel iets herkenbaars in het lied van Roussos. Als je nl. tegen de wind in fietst leer je ook je vrienden kennen. Deze zetten je regelmatig uit de wind, dus de tekst zou in ons geval kunnen zijn "In the wind you will learn your friends". Misschien dat ik het lied nog eens afschrijf (ik beloof nu reeds dat ik het niet zal zingen).

Natuurlijk gaan er tijdens zo’n rit ook de sterke verhalen rond. Ieders geest vertroebelt en de windkracht wordt dan steeds hoger ingeschat en neemt haast mythische vormen aan. Om dit enigszins in de hand te houden heb ik wat zoekwerk verricht. Bij twijfel over de werkelijke kracht van de wind kunnen we vanaf nu deze informatie gebruiken.

Omdat ook dit heikele thema nu is opgelost kunnen we weer terugvallen op good-old Bob Dylan. Die zong, ook al weer vele jaren geleden, "The answer, my friend, is blowin’ in the wind". Dus niet alleen goed uitkijken maar ook goed luisteren in de wind blijft nodig...

De tabel wordt klein weergegeven. Om deze goed te kunnen lezen kun je de tabel selecteren met de muis en dan rechtsonder op het vergrootglas klikken (mogelijk vanaf Internet Explorer 7). De tabel verschijnt dan groot op je scherm; door op het vergrootglas te klikken kun je de juiste grootte kiezen).

Gevoelsmatig waren het 102 km.

Om iets voor half twee leek het nog een klein groepje fietsers wat op pad zou gaan, maar plotseling kwamen er uit alle richtingen nog een aantal die het mooie weer niet konden weerstaan.
Onverwacht sloten Melanie Alders, Martin Begthel en iets minder onverwacht Hans Poot ook aan.

Bij de start had Jacco al gemene pretoogjes, de route zou richting Fijnaart gaan en minimaal 110km bedragen, bij sommige leden begon op dat moment de interne rekenmachine te werken, want dan zou eindelijk iemand anders dan Wim Poot eens bovenaan in het klassement staan en daar is blijkbaar veel aan gelegen.

Voorbij Poortvliet langs de postweg een drukte van jewelste, de volgwagens van de wielerronde Omloop van Tholen stonden hier voor de ravitaillering geposteerd.
Via de Thoolsebrug richting Halsteren waar Hans en Melanie samen het bos ingingen om vervolgens via de Oesterdam richting Tholen terug te keren, de afstand en het daarbij behorende tempo ligt nog iets te hoog op dit moment.
Via Kruisland naar Oud-Gastel, door het fietstunneltje richting Stampersgat, alwaar Mas spontaan Frans Bouwer begon toe te zingen, na hem er op gewezen te hebben dat er sponsornamen herkenbaar op de shirts staan, werd het gelukkig weer stil.
In de tussentijd was Henry Potappel die zoals gewoonlijk met wind mee weer voor de groep uitreed rechtdoor gereden waar rechtsaf beter was.

Dat fietsen op onbekende wegen z’n voor en na heeft zorgde bij Zwingelspaan voor wat rare bewegingen, Ron die op kop reed en door Jacco linksaf werd gedirigeerd zag in zijn ooghoek dat er ook nog een weg haaks linksom ging en dus in de war was, op dat moment kwam er ook nog een vervaarlijk monster onze afrit op waardoor de groep uiteen gereten werd.
Een paar kilometer verder het onvermijdelijke “lek”, een mooie plek net na de volgende bocht, echter hier lag ook een dijkopgang, maar Jacco reageerde direct en stopte halverwege de helling, dit werd dan ook niet door iedereen geapprecieerd, voor sommigen leek het wel één van de Reuzen van Vlaanderen en gingen te voet omhoog.

Via Oude-Molen weer op bekendere wegen door Dinteloord, (waar duidelijk werd dat de 100km niet gehaald zou worden) richting Steenbergen, waar aan de weg gewerkt waardoor er een D-tour richting Welberg genomen moest worden, niet de normale route door Steenbergen maar eerst nog richting Kruisland en daarna pas naar de Welberg.
De 100km kwam toch weer in zicht, zeker toen Jacco voor Kladde rechtsaf richt Nieuw-Vossemeer ging, op Tholen nog een poging gewaagd om toch maar via Stavenisse te rijden, maar dat ging zelfs Jacco te ver vandaag.

Terug in Smerdiek met 92km op de teller, 8km te weinig om Wim Poot van kop te verdrijven, maar ja toch maar proberen een reactie bij Wim te ontlokken door 102km als gereden kilometers te melden, jammer genoeg kon Wim zijn mail niet lezen dus reacties bleven dan ook uit.
Al met al een leuke tocht waarbij duidelijk is dat in die hoek ook goed gefietst kan worden.

Dat is vreemd

Na de voor mij ietwat bewogen week, huwelijksperikelen ouders, mountainbike clinic met Dahpne v.d Brand en een lange stevige rit met Tandje Bij, zou ik op de zondagmorgen rustig uitrijden met de "oefenrit" van de Bidon. Voor Tandje Bij-ers zegt dat niet zoveel, maar voor Bidonners wil dat zoveel zeggen als een wat langere rit (ca. 90 km) als voorbereiding op de komende 150 km rit van a.s. zondag. Geloof niet dat dat echt veel zoden aan de dijk zet, maar je komt nog eens ergens waar je anders niet komt. Ondanks de voorgaande regen en donkere luchten was het droog en de buienradar gaf aan dat de regen ongeveer over was gedreven. Op pad dus. Was net voor half negen bij Haestinge, vooral Theo heeft een grote hekel aan dit vroege tijdstip voor een in zijn ogen onbeduidend ritje. Dat is vreemd, niets en niemand te zien, geen fietsers en geen volgauto. Loopt m'n horloge achter, ben ik te laat? Als een speer naar het fietspad om te kijken of ik nog iets zie rijden, niets. Draai terug en zie Ron en Peter v.d. Ree achter me, zij hadden hetzelfde idee als mij. Ben aangekleed en heb gegeten, dus fietsen ga ik. Zoals bekend ben ik altijd te porren voor een rondje Oesterdam. Ron wil ook mee, als we het een beetje rustig houden. Peter gaat maar terug naar huis. Natuurlijk is rustig maar relatief, want we knorren lekker door. Ken Ron z'n stuurgedrag in de bochten. Doe het hier kalm aan en kijk het rondje loopt in tegenstelling tot voorgaande keren voor hem nu ook lekker. Ron voelt in het begin z'n benen niet, had gisteren volgens eigen zeggen heel goed gedoseerd. Mijn benen zijn nog wel een beetje zwaar, dat komt van het klieren natuurlijk. Op het viaduct bij de Schansbaan voelt Ron voor het eerst z'n benen vollopen, de lange rit was er dus toch niet uit. Er is ook best wel wind en naast elkaar rijden is net zo zwaar als alleen (maar je blijft wel schoner). Achter Hoogerheide richting Oesterdam is het behoorlijk aanpoten. Op de brug voelt Ron de benen exploderen, dus even wat rustiger aan. Op de Oesterdam worden we ingehaald door een groep Belgen. Het plan was om wat te recupereren maar natuurlijk pikken aan. Op kop rijdt een Belgische Kees. Van goed 40 gaat het naar 49km/u. Bij mij gaat het lekker, geen probleem. Ron houdt niet van die hoge snelheden, dus laten we ons zakken. Belgen zijn net Tandje Bij-ers, in de verte, bij de bocht, zie ik de groep breken. Met zijwind bij de Speelmansplaten gaat Ron in m'n wiel en rijden we het gat naar twee groepen dicht. Vlak voor de sluis hebben we ze bij de lurven. De allervoorste groep komt ook steeds dichterbij, maar nou heeft Ron er echt genoeg van. We temperen weer naar kruissnelheid en rijden ons rondje relaxed uit. Komen toch nog met 32 thuis, dat had ik niet verwacht. Hebben het allebei naar onze zin gehad. Wat vreemd begon is nog een prima ritje geworden.

Zeist

Zaterdag, zoals al door Theo gemeld, een mooie tocht gemaakt over de Utrechtse Heuvelrug. De Veluwe zou ook nog aan bod komen, maar buiten de stop in Harskamp heb ik geen Veluwe kunnen ontdekken. Zoals gewoonlijk op het vlakke, heb ik me aangesloten bij de A-groep. Zoals bij meerdere toerclubs gaat ook hier de discussie over de route en snelheid. De route was aanvankelijk erg veel keren en draaien, rondom Zeist richting Doorn. Naast mij waren er nog drie heren gewend in de Zeeuwse wind te beuken en ook die werden de smalle bospaadjes snel beu. Na 30 km kwamen we op meer rechte wegen en werd de snelheid langzaam opgevoerd. Dit werd niet door iedereen gewaardeerd, zodat bij de tussenstop in Harskamp heftige discussies het gevolg waren.
Dat ook niet iedereen gewend is tegen de wind in te beuken bleek doordat de gevormde waaiers elke keer doorbroken werden. De Utrechtse Heuvelrug deed zijn naam eer aan want de Amerongse Berg is toch nog wel een aardig klimmetje. Ook de Zonheuvel werd en passant nog even bedwongen op weg terug naar Zeist. Al met al een mooie rit, waarbij opviel dat de vorm echt niet zo slecht is als gedacht. Misschien dat het niveau van Tandje Bij wel hoger ligt dan vorige jaren...... Iets om over na te denken.

Afspraken, Afslagen, Afstanden.

Een redelijk bewogen woensdagavond en zaterdagmiddag deze week.
Jacco had eigelijk niet zo'n zin de route te doen woensdagavond, aan mij de vraag deze te doen, maar dat zou een rondje eiland of heen en weer naar Steenbergen betekenen, maar een rondje Brabant kon ook wel weer eens, dus alsnog Jacco aan het roer.
Met 11 man en één vrouw via Tholen richting Halsteren het bos in, deze route betekent constant draaien en keren, waarbij er na de bochten door de kop bijna altijd weer te hard wordt doorgetrokken, hierdoor lijkt het dat er hard en onrustig door de groep wordt gereden, tenminste zo wordt het wel ervaren, zeker als de wind ook nog eens meespeelt. Komt ook nog bij, dat er op woensdagavond bij een aantal nog steeds afkik verschijnselen van de speedgroep zijn en Tandje Bij letterlijk nemen.
E.e.a. resulteert soms dat een "westerling" een voor Zeeuwse begrippen harde opmerking roept, (zal dat ook meer moeten doseren,excuus).

Na een lekke band van Ron, reden we langzamerhand het bos uit richting de werklocaties van Jacco en zijn collega Gerard Boer die het na het debacle van een paar weken geleden opnieuw wilde proberen, gelukkig bleven de wolken nu alleen maar donker zonder de regen te laten vallen.

Richting Kladde reed Ron voor de tweede keer lek, nu zijn voorband.
Wim Poot is toen doorgereden naar huis, achteraf hoorden we dat hij vroeger thuis wilde zijn vanwege het 50jarig huwelijk van zijn ouders, blijkbaar had hij e.e.a. aan Jacco aangegeven, maar dit was blijkbaar niet goed overgekomen.
(als er bijzonderheden zijn laat dat dan aan heel de groep weten, kan ieder er rekening mee houden)
Wim die altijd voor het klassement gaat raakte zo buiten zijn schuld ook nog eens kilometers kwijt (het bestuur heeft in bepaalde omstandigheden onbeperkte macht om e.e.a. te rectificeren).
Na het vervangen van de lekke band waarbij Ron nu wel de Co2 patroon op de juiste manier hanteerde werd het tempo richting Nieuw-Vossemeer flink opgevoerd, misschien dachten sommigen Wim nog te kunnen inlopen voor Smerdiek, dit lukte uiteraard niet want een ietsje pietsje kwaade Wim haal je niet zomaar in.
Na 68km met een gemiddelde van 32p/u terug in Smerdiek.


Zaterdag

Wisselende weers omstandigheden, met beenstukken aan naar Smerdiek, maar daar aangekomen brak er toch een zonnetje door, dus de beenstukken konden uit.
Jacco was in de buurt van Zeist, blijkbaar hebben ze daar ook al Gasunie gas, waar hij met colle(gas) aan het fietsen was, als vervangers waren vader en zoon Andriesse als toerleiders aangewezen, kan niet verkeerd gaan, zij zijn het altijd samen eens.
Met 11 renners waaronder een nog steeds ietsje pietsje kwaade Wim richting Wouw en een paar kronkeltjes via de Oesterdam terug, dat was wat vader en zoon in gedachten hadden, er vanuitgaande dat zij de route vast al voor gereden hadden van de week, gingen we vol goede moed op pad, weer net als woensdag via Halsteren door het bos richting Wouw, voor sommige weggebruikers is het bos geen oase van rust, belachelijk hoe hard sommigen daar rijden.
Via een voor mij onbekende kant reden we richting de Kalmthoutse heide, zo onbekend dat ik dacht dat we van de andere kant kwamen.
Langzamerhand richting Nederland, moest ook wel want er stond inmiddels 50km op de teller en we waren nog steeds in Belgie.
Mas riep rechts af te gaan op een plek waar er echt geen weg naar rechts was, zoon Leon die op dat moment op kop reed begon langzamerhand met de gekende armbewegingen.
Blijkbaar was er toch niet op tijd naar rechts gegaan, want we kwamen op een fietspad terecht wat zondermeer kan wedijveren met een kasseienstrook en dat duurde nog lang ook.
In Putte weer op bekend terrein aangekomen, Leon gaf minimaal 5 keer aan dat we de eerste weg rechtsaf moesten, maar Kees Lindhout samen met Ad Kuzee op kop hadden blijkbaar de wind in de oren, zij reden gewoon rechtdoor, na het nodige geroep zag ik ze nog net stoppen om te keren, de rest van de groep vervolgde inmiddels de juiste weg, volgens Ad en Kees deden we dit veel te hard want het koste moeite ons bij te halen, juist op het moment dat zij aansloten reed Leon op kop en ging links met de weg mee waar we normaal rechtsaf gaan, Kees en Ad gingen vervolgens op kop rijden en waren niet van plan om te wachten op de rest van de groep (oog om oog, tand om tand) maar kwaadheid vertroebelt de geest, want zij reden rechtdoor waar we links moesten (boontje komt om zijn loontje)hierdoor kwam de groep wel weer bij elkaar, wat ook weer gevaarlijk was, want Leon zijn armbewegingen waren niet van de lucht.
Inmiddels reden we richting Ossendrecht waar het wel duidelijk werd dat de 100km overschreden zou worden, Mas had op voorhand gedacht zeker 10km korter uit te komen, gelukkig had Leon voldoende suikers bij, na zo'n pakje mierezoet spul genuttigd te hebben kon ik er weer tegenaan.
Op de Oesterdam gingen Henk en Kees direct van aquit, Wim volgde even later maar de snelheid lag te hoog om dat gat even dicht te rijden.
Vooraf gezegd met zo'n 36 a 37km/pu de dam uit te rijden, maar als vanzelf ging het naar de 40p/u, samen met Leon tot aan de bocht naar de Speelmansplaten op kop gereden, we reden inmiddels al 42p/u.
Wim was in het eerste stuk constant aan het uitlopen op ons, hij moest zo'n 43 a 44p/u gereden hebben (te sterk voor ons en het Kees en Henk niet aan willen doen het gat dicht te rijden, dus een beetje op reserve rijden).
Na de bocht kwam Adrie even op kop, kon ik lekker even de benen los schudden voor het laatste stuk, het beest Leon bleef gewoon op kop doordraaien.
Het laatste stuk weer op kop en het tempo opgevoerd naar 50p/u, volgens Ron die op dat moment moest lossen kwam Tineke Fopma uit zijn wiel om als een terrier naar mijn wiel te rijden, inmiddels was Henry die onverstandig bij Mas in het wiel was gaan zitten de aansluiting kwijtgeraakt.
Na de dam verzameld en richting Smerdiek, alleen Leon en Kees reden voor de groep uit, blijkbaar was er nog enige uitleg nodig wat nu precies een afslag is.
Na 106km met 32p/u gemiddeld heeft Mas als boete voor de lange afstand extra veel bitterballen besteld, wat de dag weer goedmaakte, wat wel opviel was dat hij bij de bestelling ineens wel doof leek en onduidelijk sprak, Merel moest behoorlijk voor over buigen om e.e.a. te kunnen opnemen, hierbij namen Kees en Mas heel andere dingen in zich op.

Eindelijk in het kort

Het zag er zonnig uit en de temperatuur was al redelijk dus weg in kort tenue, er waren er al meer die er zo over dachten. Op weg voor het eerder wegens regen uitgestelde rondje den Bommel.
Op de Krabbenkreek spurtte Wim er al vandoor met een moment later Theo erachteraan, zij hadden blijkbaar nog wat over na de klimtoertocht die ze zaterdags gereden hadden.
Rinus draaide nu ook op kop mee wat vanwege de gunstige wind hem goed afging maar echter met de 2e keer de Philipsdam in zicht leek het hem verstandig om weer achterin te blijven.
De club brak daar in twee waarbij opviel dat Mélanie goed kon volgen zo ook Kees de aansluiting hield bij Wim, Theo en Ron. Jan, Martien, Adrie, Peter en Rinus deden het op hun gemak. Weer samengekomen en Martien schoot er van tussen die blijkbaar deze morgen geen kwaaltjes had, Wim nog in de achtervolging en hij had hem zo beet.
Op de Krabbenkreek had Wim er nog niet genoeg van en demarreerde nog een keer, nu gevolgd door Adrie die hem voorbij reed maar al snel stilviel en daarna moeite had om Wim bij te houden. Een zonnig tochtje over 77 km.

Pittig tochtje daar in Vlaanderen

Om 6:45 mijn fiets achterop de drager gezet van privéchauffeur Wim en Leon opgehaald die al helemaal in het kort in de auto stapte, ik kreeg het al koud bij de aanblik, isoleert dat weinige vet van hem dan zo goed? Jacco stond al gereed bij Poortvliet en op naar Ronse.
In Ronse aangekomen naar een parkeerplaats geleid alwaar werd omgekleed en toch nog maar de mouwtjes aangedaan maar wel in korte broek. Na de inschrijving nog snel een plas, toiletten en plaszuilen ruim aanwezig en op weg, maar pech.Bij het afrijden van de markt gelijk achter lek.
Verdorie dat begint al goed, gelukkig sta ik niet stijf van de stress dus bandje gewisseld en met de voetpomp geleend van een mecanicien de boel op druk gezet.
Na de eerste klim Fiertelmeers een wat scherpe bocht naar rechts maar kwam teveel aan de linkerkant en reed al schampend enkele meters tegen de stoeprand, voetje aan de grond en gelukkig bleef ik overeind, de schrik zit er dan wel een beetje in. Reed nu natuurlijk wel als laatste van de groep, hé een sms en gelijk erachter gerinkel, toch maar even telefoon uit de achterzak en al klimmend Wim te woord gestaan die zich afvroeg waar ik bleef en of alles nog oké was. Bijeengekomen en weer naar de volgende klim. De Oude Kwaremont ging wel aardig maar dat was nog maar de 1e van de 6 kasseienbeklimmingen, bijna gelijk erachter de Paterberg die gelukkig maar 350 meter was maar ook kasseien met max 20% stijging. Hier werd ik nog gekiekt door Jacco die bij een schakelpoging geparkeerd kwam te staan. Op de Koppenberg, Theo, Wim en ik gedrieen op de foto gezet door Jacco en al zwalkend omhoog, zittend was me te zwaar en staand slipte het achterwiel, recht vooruit fietsen ging gewoon niet en denk dat het bij nat wegdek zeker lopen zou worden, maar nu niet afgestapt. De 1e stop was meer dan welkom, Kees en Leon stonden er al even, de stroopwafels, ontbijtkoek, wafels, bananen, sportwater en Isostar vonden flink aftrek.
De klimmen volgden elkaar in hoog tempo op maar was zeker blij dat we de laatste kasseien hadden gehad op de Molenberg na pas 70 km en er kwamen er nog 70. Op de 2e stop niet goed opgelet en de rest was er al vandoor, Jacco was gekeerd en vroeg of ik nog meeging. Was zelf nog even gemakkelijk tegen een muurtje gaan leunen omdat Leon zijn fiets bij de 1e hulp stond wegens problemen met schakelen, zijn handen zagen er ook al uit als die van een kolenboer omdat de ketting er wel eens afliep. De Berendries op alwaar ik een punt van herkenning zag, ik was hier in 2007 ook al eens geweest voor een fietstochtje. Vlak voor de 3e stop Kees en Leon voorbij gereden, dit koste geen moeite want ze stonden stil vanwege een lekke band van Leon. Het laatste stuk met z'n vijven vertrokken vanaf de stop en achter elkaar tegen de 30 per uur op wat vlak en vals plat en dat gaat na een goeie 100 km moeite kosten, we waren er tenslotte nog niet.
Jacco en ik besloten om het wat rustiger aan te doen want alles gaat op den duur toch wel zeer doen, de onderrug, soms tegen de kramp aan en een pijnlijk zitvlak. Op de Fortuinberg kwam het voorwiel regelmatig van het wegdek los en dan proberen om nog ontspannen te kijken vanwege de fotograaf die in de berm zit, schiet het toch door je gedachten dat we het allemaal voor de lol doen, ongelooflijk. Nog gedacht dat we Theo zouden inhalen, maar die pas gezien op de markt in Ronse. Met mijn max van 62 per uur en hij 72 lopen we natuurlijk niet in. Jacco en ik waren zeker elkaars gelijke en Wim die een beetje schrik had om met z'n H(ummer)uissoon het gevecht aan te gaan was zeker blij dat z'n Cannondale net op tijd gerepareerd was. De toppers Kees en Leon daarvan was al bekend dat ze al snel uit het zicht zouden raken. Nog even een biertje op de markt genuttigd en weer terug naar de auto, omkleden en in de nabijgelegen sporthal nog maar wat gedronken en wat gegeten. Vermoeid maar voldaan richting huis.

Mijn Reuzen van Vlaanderen

Naar zaterdag 9 mei heb ik echt toe gewerkt en geleefd.
Er was nogal wat scepsis over mijn deelname om de Vlaamse Reuzen te beklimmen, want deze konden wel eens zwaarder zijn dan Limburg en de Ardennen, en daar ging ik nooit mee naar toe vanwege een trauma dat ik blijkbaar heb, tenminste dat vinden een aantal mede fietsers.

Na een aantal weken geleden gemeld te hebben mee te gaan naar deze Reuzen, heb ik vanaf dat moment de focus op deze tocht gezet, een aantal opmerkingen en vragen als "jij naar een klimtocht?" maakten mij alleen maar scherper.

Moet wel toegeven dat ik nog niet overtuigd was de tocht van 140km met 30 beklimmingen met percentages van 22% uit te rijden, mijn gewicht van zo'n 95kg heeft dan de neiging om alleen maar terug te zakken.
Vanaf de start direct na 2km de eerste klim met een percentage van 21% deze reed ik met een verzet van 39 voor en 28 tandjes achter zonder problemen omhoog, de klimmen volgden elkaar in een ras tempo op, maar het gevoel in de benen bleef goed, op sommige beklimmingen kon ik zelfs Wim volgen.
Tijdens de tussenstukken had ik beslist absoluut mijn eigen tempo te rijden, wat dan ook een goede beslissing was, sommige stukken werden in mijn tempo gereden waardoor ik bij de jongens bleef, een groot gedeelte heb ik ook alleen gereden.

Op een aantal hellingen reden Leon, Kees en Wim net een tandje te hard, maar in de afdalingen daarna kon ik vaak het verlies goedmaken, dalen heb ik altijd al goed gekund, mijn top vandaag was 72,5km/pu.
Zo rond de 100km werden de hellingen toch redelijk zwaar voor mijn 39x28, maar door op tijd te doseren kon ik op alle hellingen fietsend boven komen.
"Een volgende klimtocht toch maar een 37 blad monteren"
Bij de laatste stop aangegeven vast te vertrekken zodat ik wat voorsprong had als de rest over mij heen zou komen vliegen, ik ging er nog steeds vanuit een terugslag te krijgen.
Op de 28e helling moesten Wim en ik Kees en Leon laten gaan, op het tussenstuk wat volgde reed Wim het gat naar Kees en Leon dicht, zelf bleef ik mijn eigen tempo rijden, maar hield ze wel in het zicht, op de volgende helling kon ik in de afdaling nog wat tijd goed maken, na de laatste helling richting Ronse de afdaling volle bak gereden, waarbij ik gelukkig geen last van kruisend verkeer had, mede door het voortreffelijke werk van de mensen van de organisatie die de kruispunten voor ons vrijhielden.
Na 144km arriveerde ik kort na Wim, Leon en Kees op de Grote Markt, niet lang daarna, wij hadden pas één biertje op kwamen Adrie en Jacco binnen.

Al met al een voor mij een zeer geslaagde tocht en zeker voor herhaling vatbaar.

De Reuzen waren reuze

Naar uitgekeken, veel over gepraat en gevreesd. De Reuzen van Vlaanderen, zaterdag was het zover. Theo maakt zich al weken zorgen of z'n vermogens toereikend zijn voor deze heuvels. Natuurlijk zijn wij niet te beroerd om wat te voeren, maar ook te adviseren. Kees heeft ernstig twijfels over de toestand van de weg en kiest voor de mountainbike. Zelf heb ik ook zo m'n twijfels, kasseien, bochten, (te) steile heuvels en een wat mindere omgeving. Henk heeft hierom zelfs afgezegd. Maar wat een meevaller mannen. Een omgeving die veel mooier is als verwacht, zelfs wat Limburgachtig. De wegen zijn ook niet al te slecht. Wel oppassen met gaten en grind, inderdaad niet geschikt voor Mas, maar we hebben al erger meegemaakt.

In de auto al de nodige lol. Leon probeert de inzittenden van de andere auto in de stemming te krijgen met het bekende twee vingers in de neusgaten gebaar. Er is daar duidelijk al sprake van overconcentratie, geen enkele reactie. De Schwalbe Ultremo's van Adrie doen 200m na de start hun naam al eer aan, lek. Even terug naar de markt, band vervangen en vullen met een echte pomp. Als bonus even op de foto, dus mannen/vrouwen even de site van de organisatie na kijken voor de mannen van Tandje Bij op de Grote Markt in Ronse. De eerste belimmingen, Fiertelmeers en Schapenberg knallen er gelijk in. Supersteil, dus doseren en ritme zoeken is er niet bij, gewoon volle bak. Voor de Koppenberg even op Adrie gewacht. Die is wat achterop geraakt. Bijna ongeval als ie de stoeprand schaaft na een bocht. Even een telefoontje, wachten en we zijn weer compleet. Jacco rijdt even vooruit, zodat hij ons op de Kopenberg kan vereeuwigen. Opstappen is dan geen makkie. Wat een monster. Stuiter zelf alle kanten op. Ga op de kasseieen van links naar rechts, blij dat er niemand naast me rijdt. Bewondering voor de profs die hier knallen. Gelijk hierna de eerste controlepost. Prima in orde, volop eten, drinken, mecanicien en toiletten. Ook bij de volgende twee is dat zo, super! Na de stop, min of meer toevallig, in de klim aangeloten bij Kees en Leon. Gaat goed, blijf er dus maar bij. Onze lange vriend is weer volop bezig met de spielerei, versnellen heuvelop, op vals plat op het grote blad etc. Daar trappen wij natuurlijk niet in. Dat moet natuurlijk verkeerd gaan. Door overmoeidheid gaat Leon, vlak voor een klim, links waar iedereen rechts gaat. Vervolgens moet ie van de zenuwen een plasje doen en is niet meer in staat het gaatje naar de twee oudjes dicht te rijden. Volledig gedemotiveerd en wild met de armen zwaaiend komt ie binnen bij de stop. Ook z'n ketting loopt er elke keer af als ie naar het grote blad gaat. Geen pluspunten voor Marc Guns, die dit "gerepareerd" had. Bij deze post komen we allemaal weer keurig samen. Theo die alle adviezen ter harte heeft genomen als eerste. Rijdt een prima rit, is daar zelf ook zeer content mee en de moraal groeit met de kilometer. Mooi om te zien. Adrie en Jacco rijden wat voorzichtiger, maar zijn niet ver achter. Niet onverstandig want ondanks de prima omstandigheden blijft het met dertig beklimmingen een loeizware rit. 

Leon is nog wat gefustreerd en schiet er na de stop als eerste alleen vandoor. Zelf word ik even opgehouden, omdat het er even op lijkt dat Jacco een spaakbreuk heeft. Gelukkig niet. Heb met Kees in het vorige stuk lekker samen gereden. Kees vindt vindt het dan ook de moeite om even op me te wachten. Samen gaan we er weer vandoor. Eerst halen we Theo in, die op de tussenstukken bewust gas terugneemt. Een zeer strakke jongeling haalt ons in, voor mij ziet ie er uit als een halve prof. Kees zegt: 'Dat hoeven we niet eens te proberen'. Even later rijden we dus in  z'n wiel. Dat mannentje rijdt inderdaad als de brandweer. Tien kilometer voor de controlepost zien we het silhouet van onze lange vriend. Leon, verrast door onze terugkomst raakt in een lichte shock. Na het uitwisselen van vingers in de neus gebaren wil ie ons overbluffen. Hij spurt voorbij, gaat achter iemand hangen die hem geen ruimte geeft en rijdt in een pit. Verontwaardigde armgebaren helpen niks, lek! Dat is nou wielerhumor, had ie gewoon aangesloten was er niks aan de hand geweest. Geeft mij mooi even de gelegenheid om op m'n gemak naar de post te rijden en een wc op te zoeken.

Na de 3e post gaat Theo, die de benen gaat voelen, tactisch slim, eerder weg. Jacco en Adrie sluiten bij ons aan, maar als Leon het tempo opvoert besluit Jacco met het oog op de laatste klimmen te temperen. Bij de Fortuinberg (+20%), waar we Theo inhalen komt een bekende kwaal om de hoek kijken, kramp in beide bovenbenen. Dat is dus Leon en Kees noodgedwongen laten gaan. Achter me hoor ik Theo kreunen dat een 39 toch te weinig is en dat ie het dit keer niet gaat halen. Wel dus, allebei komen we fietsend boven. Boven diep ademhalen, de benen zo goed mogelijk losschudden, tanden op elkaar en in de achtervolging. Na een paar kilometer ben ik weer terug en gaan we gezamelijk richting finish. Leon kan in de laatste klim nog weg demareren. Voor mij zit dat er niet meer in. Kees heeft al een superprestatie geleverd op z'n zware ATB met dikke banden en heeft ook niet meer genoeg in huis. Toch rijden we op het vlakke terug naar het wiel van Leon die nog net genoeg overhoudt om bij het bord Ronse de hand in de lucht te steken. Op de grote markt even uitpuffen. Hier de eerste poging om Leon uit te schakelen. Een triple van een minder goed jaar wordt ingezet. In de auto doet Adrie een tweede poging als ie z'n stoel achteruit schuift over de voet van Leon. De schade blijft beperkt, dus dat wordt volgende week weer afzien met die jongen. Mannen voor mij waren die Reuzen echt reuze. 

Reuzen Parcours

Wat ik zo hoor en lees zijn de mannen, Wim Poot, Adrie v/d Ree, Jacco Paauw, Leon Andriesse, Kees Lindhout en Theo v/d Berg van Tandje Bij toch niet bang voor de reusjes of kasseitjes van Vlaanderen?
Zeker weten dat iedereen die mee gaat, de 140km. tocht zonder (heel veel) problemen uitrijdt.
Het is wel belangrijk om niet gelijk bij de eerste hellingen er vol tegen te 'vliegen', het wordt meer een kwestie van overleven en proberen op de allersteilste hellingen te blijven fietsen.
Paterberg,Taaienberg en Eikenberg hebben kasseien, maar ook een goot aan de zijkant of soms een asfaltstrook.
Oude Kwaremont is lang maar niet steil en de Molenberg is kort en alleen in het begin een beetje steil.
De Koppenberg (volledig kassei) is wel een monster, het middenstuk is rond de 20%, kwestie van doorstampen.
De rest van de hellingen zijn geasfalteerd en veel daarvan zijn voor mij ook onbekend.

De weersverwachting is bewolkt maar droog.
Lang leve Vlaanderen.

Tot zaterdag.

Groeten Léon De Vlaamse Leeuw

Thuisblijvers gefopt ?

Dat er een stevig windje stond was al snel duidelijk bij aankomst aan de start van Cees Eikelenboom en Martin de Kiefte ze puften al een beetje. En dat er maar 6 leden aan vertrek stonden zal ook wel deels te maken gehad hebben met de wind en de donkere lucht die niet uitnodigend was, Theo was er zelfs voor met de auto gekomen.
Een rondje eiland gereden waar op de wat zwaardere stukken Theo iets langer op kop mocht blijven, al met al viel het reuze mee met de wind en bleef het ook droog. Op de Hogeweg aangekomen riep Theo nog dat hier effe de 60 aangetikt moest worden, dat was te hoog gegrepen alhoewel Theo zelf wel de snelste was. Bij aankomst 53 kilometer op de teller voor deBidon.

Weersverwachting voor a.s. zaterdag

16 bochten en een paar extra op Flakkee

Na een mailtje van Mas, waarin gevraagd werd de route voor vandaag op mij te nemen kwam mijn trainingsritje van donderdag mooi van pas.
Bij het vertrek bij een ieder de nodige twijfels aangaande de weersomstandigheden, was het nu koud? of met een zonnetje toch wel warm?
Sommigen in een lange broek met herfstshirt, anderen volledig in het kort.

Zoals eerder al op de blog geschreven had ik donderdag een rondje van zo'n 75km gereden, maar met Tandje Bij moet daar minimaal zo'n 15km bij.
De wind stond wel gunstig om het rondje te rijden zoals ik mijn hoofd had, namelijk aan het einde van de Phillipsdam rechtdoor over het nieuwe fietspad langs de Grevelingen.
Een nieuw fietspad aangelegd in het kader van de dijkverzwaring (mogen ze op Tholen een voorbeeld aannemen) direct langs de Grevelingen over een lengte van ±8km.

De wind stond hier volop op kop, waar één van de leiders van Crimo groep van afgelopen woensdag durfde te klagen dat het een mooi fietspad was, maar wel tegenwind was, het was voor hem dan ook echt aanPooten.
Het voordeel is als Wim het iets moeilijker heeft, hij er vanuit gaat dat de rest het dan ook moeilijker heeft en de wissels wat korter maakt, perfect aangevoeld.

Het voordeel van een route voorrijden is ook dat je op tijd kan waarschuwen voor veranderende verkeers situaties, zo als op het einde van het fietspad in Herkingen, waar scherp rechts en links gedraaid moet worden, met auto's die van alle kanten vandaan kunnen komen, zo ook vanmiddag, maar het zonnetje schijnt, dus iedereen laat ons voor.

Hierna weer op min of meer bekende route voor een ieder en langzamerhand van de wind afdraaiend richting Melisant, het scherp links draaien van de vorige keer werd gewoon links af, ondanks een poging tot verwarring van Jacco, maar hem nemen we niets kwalijk, hij had Limburgse kilometers in de hersenschors en benen.
Bij Melisant gewaarschuwd voor een bocht naar rechts, waar ik donderdag bijna uitgevlogen was, eindelijk voor de wind via Dirksland richting Nieuwe-Tonge waar er weer een nieuw stukje route toegevoegd werd, ondanks het op tijd waarschuwen om linksaf het fietspad op te gaan, reden een aantal leden van de Crimo groep hier als vanzelfsprekend voorbij.
Op dit wat smallere pad kwam het aantal bochten van 16 stuks ter discussie, maar slingers in een weg zie ik niet als bochten, dus het aantal van 16 is niet meer ter discussie gekomen.
Langs dit pad toch wat consternatie, was even daarvoor gemeld dat een route zonder gasleidingen ook wel eens leuk was, rees er twijfel toen uit een langs het fietspad gelegen leiding een ondefinieerbare vloeistof kwam, gelukkig bleek dit water te zijn, want even verder op moest er over dezelfde leiding gejumpt worden.

Aan het einde van dit pad (weinigen wisten waar we precies waren) rechtsaf richting Nieuwe-Tonge, waar ik twijfelde over het aantal kilometers waar we op uit zouden komen, direct richting Phillipsdam zou ons zo rond de 82km brengen, net iets te weinig voor zo'n mooie dag, dus linksaf richting Oude-Tonge.
Bij de oversteek een blokkade, naar de situatie gevraagd, waar duidelijk werd gemaakt dat doorrijden absoluut niet toegestaan was, zelfs niet voor wielrenners.
Was er koers? was er brand? een andere heftige gebeurtenis? Jawel er werd een monumentaal pand heropend en daar waren mensen bij zo dat de weg afgesloten moest worden.
Zo flexibel als Tandje Bij is werd de route aangepast en via een iets kortere weg richting Oude-Tonge gekoerst.
Bij de Krammersluis aangekomen werd het tempo zoals gewoonlijk weer opgevoerd, Henk op kop met Gaby er naast, even later Adrie naast Gabi met het tempo zo rond de 37p/u, voelde mij goed en kop over genomen en iets opgevoerd naar 40p/u, bijna boven gekomen dacht ik euh wie neemt er over, maar niemand leek daar zin in te hebben, zelfs Kees niet, tempo iets terug en gelukkig nam Henk over met kees in het wiel, aanpikken en het laatste stuk in het wiel mee naar boven.
Op de dam het tempo rond 40p/u gehouden, waarna op de krabbekreek het tempo weer genormaliseerd werd naar zo'n 34p/u.
Gaby ging linksaf naar Oud Vossemeer en Jacco even daarna richting Tholen, met een redelijk tempo richting Sint Maartensdijk welke na 89km met een gemiddelde van bijna 32km/pu bereikt werd.

Na twee rondjes variatie-snacks en nog meer meer bier, zo rond kwart over zes richting Stalland.
Een geslaagde route, gelukkig vonden de anderen dat ook, zal de route dan ook uitbreiden naar 120 a 130km welke dan als het uitkomt met een een aangepast vertrek gereden kan worden.