woensdag 29 december 2010
Diverse Tandje Bij rijders zijn ook hier bekend, klik hier maar eens!!
Als de timer op 5.41 staat op pauze drukken, dan zie je de namen van de Tandje Bij rijders, Kees, Ron en Theo
dinsdag 28 december 2010
zondag 19 december 2010
Mas Andriesse clubkampioen 2010
Voorafgaand aan de ceremonie refereerde voorzitter Jacco Paauw aan een nieuw record aantal kilometers verreden in clubverband, dit jaar ruim 62.000 kilometer. Een stijging van 15% t.o.v. 2009. Het hoogtepunt van het afgelopen jaar was de Jean Nelissen Classic, welke verreden werd in Vianden, maar ook andere langere ritten als de Giro-toertocht en de Ronde van Noord Holland werden genoemd.
De strijd in het gastenklassement van dit jaar werd beheerst door Onno Lindhout en Leon Andriesse. De laatste stelde zelfs zijn hernieuwde lidmaatschap uit om deze prijs niet aan zich voorbij te laten gaan. Hij werd met 2757 km. winnaar bij de gastrijders. Om de traditie hoog te houden besloot hij onlangs na een korte afwezigheid weer lid te worden.
De strijd om de eerste plaats in het clubklassement was lange tijd ongewis. Duidelijk was wel al snel dat deze strijd zou gaan tussen de kampioenen van 2008 (Wim Poot), 2009 (Theo van de Berg) en Mas Andriesse. Uiteindelijk was het de laatste die met de eer ging strijken. Mas Andriesse, de nestor van Tandje Bij refereerde in een emotioneel betoog na afloop dat dit wel eens de laatste keer kon zijn dat hij dit bereikte. De jaren ervoor werd hij regelmatig geplaagd door grote en kleine blessures maar dit jaar kwam hij ongeschonden uit de strijd en eiste de verdiende eerste plaats voor zich op. Hij reed liefst in 61 van de 69 clubritten mee.
De eindstand in het klassement: 1. Mas Andriesse 5086 km , 2. Wim Poot +73 km, 3. Theo vd Berg +152 km, 4. Kees Lindhoud +848 km, 5. Henk Westerlaken +1107 km, 6. Ron vd Graaf + 1241 km, 7. Adrie vd Ree +1302 km, 8. Ad Kuzee +2016 km, 9. Jacco Paauw +2057 km, 10. Henry Potppel + 2059 km, 11. Hans Poot + 2075 km, 12. Rene vd Houten + 2419 km, 13. Wim Marinissen +2760 km, 14. hans Keur + 2905 km, 15. Izaak Scherpenisse +3424 km, 16 Tineke Fopma + 3696, 17. Leander vd Berge + 3855 km, 18. Leen van Driel +4575 km, 19. Martin Begthel +4812 km, 20. Kees vd Berge + 5086 km.
dinsdag 30 november 2010
Niet te veel wind en een lekker zonnetje
Zondagmorgen om 11:30 stonden René en Izaak op stoep voor weer een rondje Flakkee.
Met de wind van opzij op het gemak richting de Krammer, de laatste twee keer via de Grevelingen terug gekomen, met wind uit het oosten viel dat toch wel beetje tegen, dus nu gelijk maar het fietspad op, waar het redelijk relaxed fietsen was.
Vlak bij Herkingen reed René lek, op zich geen slechte plek maar lekker is het nooit met dit weer.
Vanaf hier ging het tegenwind naar Oost Flakke, via Nieuw-Tonge en via een nieuwe route om Oude-Tonge heen richting Stad aan 't Haringvliet om via Den Bommel weer naar de Krammer te koersen.
Tijdens de Krammer omhoog liep bij René na zo'n 60km de kracht uit de benen.
Een eindje verder reed René weer lek, zijn buitenband die slechts 4 maanden oud was vertoonde toch wel het nodige verval, afijn een nieuwe band gestoken en weer op weg, maar na een paar honderd meter weer plat, nu zat er echt een steentje in, bij deze wissel werden de vingers dusdanig koud dat ze weigerden nog warm te worden.
Op de Krabbekreek het tempo flink opgevoerd, maar zelfs dat hielp niet, dus de kortste weg naar Stalland.
Een remedie om warm te worden is een Schrobbelaar, dus gelijk doorgefietst naar Bas de Man en inderdaad na een paar dubbele waren we weer op temperatuur, ondanks alles toch weer mooi 80km gereden.
Met de wind van opzij op het gemak richting de Krammer, de laatste twee keer via de Grevelingen terug gekomen, met wind uit het oosten viel dat toch wel beetje tegen, dus nu gelijk maar het fietspad op, waar het redelijk relaxed fietsen was.
Vlak bij Herkingen reed René lek, op zich geen slechte plek maar lekker is het nooit met dit weer.
Vanaf hier ging het tegenwind naar Oost Flakke, via Nieuw-Tonge en via een nieuwe route om Oude-Tonge heen richting Stad aan 't Haringvliet om via Den Bommel weer naar de Krammer te koersen.
Tijdens de Krammer omhoog liep bij René na zo'n 60km de kracht uit de benen.
Een eindje verder reed René weer lek, zijn buitenband die slechts 4 maanden oud was vertoonde toch wel het nodige verval, afijn een nieuwe band gestoken en weer op weg, maar na een paar honderd meter weer plat, nu zat er echt een steentje in, bij deze wissel werden de vingers dusdanig koud dat ze weigerden nog warm te worden.
Op de Krabbekreek het tempo flink opgevoerd, maar zelfs dat hielp niet, dus de kortste weg naar Stalland.
Een remedie om warm te worden is een Schrobbelaar, dus gelijk doorgefietst naar Bas de Man en inderdaad na een paar dubbele waren we weer op temperatuur, ondanks alles toch weer mooi 80km gereden.
zondag 28 november 2010
Hoe eigenwijs moet iemand zijn
Ondanks de onheil voorspellende weerberichten redelijk fiets weer, matige zuid-oosten, maar ook nog natte wegen.
Onmiddellijk werd er zonder overleg weer koers gezet naar Brabant, want we moesten over de Oesterdam terug, nou was het vorige week ook redelijk gegaan dus vooruit maar weer.
Echter vandaag ging het wel richting de bossen, daar had het flink gehageld, resten lagen nog in de kant.
De temperatuur lag daar nog een tandje lager, maar erger de weg was ook nog eens zeiknat, daar zit je bij deze temperaturen nou niet echt op te wachten.
Bij het uitrijden van het bos de doorgaande weg ook nog afgesloten dus linksaf het fietspad op langs de Huijbergsebaan, waar Léon lek reed, nou staan Léon en een lekke band altijd garant voor de nodige lol, dus op zich een welkome onderbreking.
Vervolgens het fietspad weer vervolgd, normaal is dit al geen lekker pad, maar nu was het echt hopeloos, plat gereden bladeren, nattigheid en modder, de ideale omstandigheden voor op een racefiets.
Na Woensdrecht ging het linksaf richting Völckerdorp in plaats van de bijna zekere schone weg richting Oude straatweg.
De modderige vermoedens kwamen dan ook uit, en hoe, één grote modder bende, en niet zo maar een paar meter, nee zeker anderhalve kilometer, het leek net of je achter een lekke band zo glibberde je door de modder.
Na dit debacle, waar gelukkig iedereen op de been gebleven was de Oesterdam op, van te voren al beslist deze lekker in mijn eigen tempo over te rijden, met een gangetje van zo'n 38p/u lekker pedaleren, aan de schaduw zag ik dat er toch nog iemand in mijn wiel zat, bleek Wim Poot te zijn die na een poosje overnam, na een paar keer kop gewisseld te hebben hoor ik Adrie ineens ook nog en ook Henk zat erbij, inmiddels het tempo wat opgevoerd naar rond 40p/u en op naar de bocht bij de Speelmansplaat, waar de wind weer licht tegenstond, hier kon ik het tempo strak op 40p/u houden, net iets te hard voor Wim om over te nemen, dus even laten zakken, bij de laatste kop beurt het tempo weer opgevoerd naar 42p/u nu te hard voor Henk en Adrie, geen wonder om deze tijd van het jaar.
Nadat de groep weer kompleet was richting Scherpenisse waar het standaard spel van demarrages ook nu weer begon, met wind tegen Wim M nam kop over en versnelde, Izaak bleef in zijn wiel, maar het ging mij niet hard genoeg dus er weer overheen met zo'n 45p/u, na een honderd meter nam Izaak over, hé niemand in het wiel, Izaak kon het tempo niet vasthouden en wilde van kop, maar ja zelf had ik ook al een jas uitgedaan en moedigde hem aan nog een even vol te houden, met hangen en wurgen lukte het hem, na de rotonde nog even doorgetrokken tot aan het oude Haestinge.
Hier reed een jonge dame op de fiets die zo bleek achteraf met de gedachten ergens anders was, zonder op of om te kijken ging ze opeens naar links, ik gaf een gil en kon er net langs, daar zat geen centimeter meer tussen, maar Izaak die in mijn wiel zat kon geen kant meer op en klapte er bovenop, waarbij hij met zijn jukbeen op haar achterhoofd knalde, nadat de eerste schrik te boven gekomen was werd de schade opgenomen, geen bloed te zien en de reflexen waren ook goed, dus al met al viel het gelukkig mee.
In het café kreeg Izaak een handdoek met ijs welke de zwelling in toom hield.
Straks weer naar Flakkee, hier zijn de wegen schoon, maar mocht er toevallig modder liggen, dan rechtsomkeerd en een ander pad kiezen, want op Flakkee kan je wel alle kanten op.
Onmiddellijk werd er zonder overleg weer koers gezet naar Brabant, want we moesten over de Oesterdam terug, nou was het vorige week ook redelijk gegaan dus vooruit maar weer.
Echter vandaag ging het wel richting de bossen, daar had het flink gehageld, resten lagen nog in de kant.
De temperatuur lag daar nog een tandje lager, maar erger de weg was ook nog eens zeiknat, daar zit je bij deze temperaturen nou niet echt op te wachten.
Bij het uitrijden van het bos de doorgaande weg ook nog afgesloten dus linksaf het fietspad op langs de Huijbergsebaan, waar Léon lek reed, nou staan Léon en een lekke band altijd garant voor de nodige lol, dus op zich een welkome onderbreking.
Vervolgens het fietspad weer vervolgd, normaal is dit al geen lekker pad, maar nu was het echt hopeloos, plat gereden bladeren, nattigheid en modder, de ideale omstandigheden voor op een racefiets.
Na Woensdrecht ging het linksaf richting Völckerdorp in plaats van de bijna zekere schone weg richting Oude straatweg.
De modderige vermoedens kwamen dan ook uit, en hoe, één grote modder bende, en niet zo maar een paar meter, nee zeker anderhalve kilometer, het leek net of je achter een lekke band zo glibberde je door de modder.
Na dit debacle, waar gelukkig iedereen op de been gebleven was de Oesterdam op, van te voren al beslist deze lekker in mijn eigen tempo over te rijden, met een gangetje van zo'n 38p/u lekker pedaleren, aan de schaduw zag ik dat er toch nog iemand in mijn wiel zat, bleek Wim Poot te zijn die na een poosje overnam, na een paar keer kop gewisseld te hebben hoor ik Adrie ineens ook nog en ook Henk zat erbij, inmiddels het tempo wat opgevoerd naar rond 40p/u en op naar de bocht bij de Speelmansplaat, waar de wind weer licht tegenstond, hier kon ik het tempo strak op 40p/u houden, net iets te hard voor Wim om over te nemen, dus even laten zakken, bij de laatste kop beurt het tempo weer opgevoerd naar 42p/u nu te hard voor Henk en Adrie, geen wonder om deze tijd van het jaar.
Nadat de groep weer kompleet was richting Scherpenisse waar het standaard spel van demarrages ook nu weer begon, met wind tegen Wim M nam kop over en versnelde, Izaak bleef in zijn wiel, maar het ging mij niet hard genoeg dus er weer overheen met zo'n 45p/u, na een honderd meter nam Izaak over, hé niemand in het wiel, Izaak kon het tempo niet vasthouden en wilde van kop, maar ja zelf had ik ook al een jas uitgedaan en moedigde hem aan nog een even vol te houden, met hangen en wurgen lukte het hem, na de rotonde nog even doorgetrokken tot aan het oude Haestinge.
Hier reed een jonge dame op de fiets die zo bleek achteraf met de gedachten ergens anders was, zonder op of om te kijken ging ze opeens naar links, ik gaf een gil en kon er net langs, daar zat geen centimeter meer tussen, maar Izaak die in mijn wiel zat kon geen kant meer op en klapte er bovenop, waarbij hij met zijn jukbeen op haar achterhoofd knalde, nadat de eerste schrik te boven gekomen was werd de schade opgenomen, geen bloed te zien en de reflexen waren ook goed, dus al met al viel het gelukkig mee.
In het café kreeg Izaak een handdoek met ijs welke de zwelling in toom hield.
Straks weer naar Flakkee, hier zijn de wegen schoon, maar mocht er toevallig modder liggen, dan rechtsomkeerd en een ander pad kiezen, want op Flakkee kan je wel alle kanten op.
zaterdag 27 november 2010
Veel hobbels op het pad
De winter is in aantocht. Dik ingepakt en met een helmmuts op het tere hoofd vertrek ik. Met al dat nadenken over de juiste kleding wel vergeten de fluit rond m'n nek te hangen. Gelukkig kunnen m'n armen wat hebben, want daar is de kledng één laag dunner. Keurtje is al op de mountainbike, we lachen er nu nog om. Met dertien man richting bos Bergen op Zoom, en dat blijkt deze keer een slechte keus. Witte hagelresten sieren de zijkanten. Op de natte weg kleven bladresten vast. Neem dan ook zo weinig mogelijk risico. Ook anderen nemen het zekere voor het onzekere. Alleen de voorsten, die het beste zicht hebben kunnen wat harder, wat weer zorgt voor het bekende harmonica effect. Noodgedwongen gaan we richting Huijbergen. Het toch al slechte fietspad ligt er nu schrikbarend bij. Leon rijdt lek. Tijdens z'n afwezigheid heeft ie duidelijk technische bijscholing ondergaan. Zonder hulp van betekenis weet hij z'n band te vervangen. Het toetje komt na Hoogerheide. Bij café Non plus ultra een stevige inschattingsfout. We draaien de polder in. Van m'n schoonzoon hoor ik 's-avonds dat ze hier de laatste dagen aan het spitten zijn geweest met zware machines. En dat is te merken. Gedurende een paar kilometer een gigantische baggerzooi. Niemand lacht nu nog om de ATB van Keurtje. Een wonder dat iedereen overeind blijft, want de bandjes glibberen bijna onder je kont vandaan. Met de koude lucht die als een baksteen naar binnen valt en de machinekamer stroef laat draaien heb ik echt geen zin in een demarrage op de Oesterdam. Als ik zie dat Theo en Adrie in een redelijk tempo vertrekken sluit ik aan, evenals Henk. Met z'n vieren draaien we tot aan de Speelmansplaten een lekker tempo. In de eindsprint naar Smerdiek zit ik in de verkeerde positie en raak ingesloten. Misschien wel m'n geluk. Op een meter of vijftien van Theo en Izaak rijdt ik de haven op, als ik opeens Izaak onderste boven zie gaan. Al voor Theo gedraaid is ben ik ter plekke, net zoals diverse omstanders. Een huilend meisje op straat en een kreunende Izaak. Dat is schrikken. De jongedame is in gedachten verzonken van richting veranderd zonder te kijken. Gelukkig lijkt de schade zowel lichamelijk als materieel mee te vallen. Izaak is een bikkel en laat niet al te veel merken van de pijn. Gaat zelfs mee naar het café waar het gebutste jukbeen wordt gekoeld met ijs. Alles zou naderhand nog wel eens pijnlijk en stram kunnen zijn. Nou maar duimen dat er volgende week wat minder hobbels op het pad liggen.
zaterdag 20 november 2010
You Can't Always Get What You Want
Maar soms bijna.
Shit de Phillipsdam is afgesloten, maar Jacco had de Oesterdam al in het hoofd, ook mooi, zuid-oosten wind, dus lekker richting Waarde Zeeland in.
Vanaf het begin al een lekker tempo en op de Oesterdam naar een strak tempo, waar ieder lekker mee draaide op kop.
Maar wat nu weer, aan het einde niet langs het kanaal of rechtsaf richting Rilland, maar oversteken richting Brabant met zijn beruchte modder om deze tijd, als dat maar goedkomt?
Gelukkig draait Jacco richting Antwerpen om vervolgens de brug richting Bath weer te nemen, hier ontwaken de eerste spielereien tussen Kees-L en de "koers" specialist Leon-A, zelf kon ik ook niet achterblijven na het gevalletje Oesterdam vorige week.
Na de brug linksaf richting Bath kon Kees-L het niet laten om het spel te laten voortduren en het tempo naast mij begon op te voeren, ok vandaag doe ik overal aan mee dus ook hier, lekker het tempo opvoeren tot vet boven veertig en Leon-A kwam daar nog even overheen.
Jacco hield vervolgens lekker zijn mond zodat iedereen de kruising rechts al voorbij was om daarna te roepen dat we rechts moesten, ach zo kon hij ook meespelen.
In een strak tempo lekker langs de zeedijk richting Waarde, na een korte hint aan Jacco op tijd rechtsaf richting huis waar het fietspad richting de Oesterdam met een matige tegenwind genomen werd.
Op het laatste stuk van het fietspad reden Kees-L en ik op kop, wat raar zelf bleef ik zo'n 33 rijden, maar Kees-L bleef een beetje achter mij rijden.
Op dit stuk al aan het denken of ik mee zou gaan in de zekere demarrage op de dam? Ja! ik ga wel, maar in mijn eigen tempo, dus zo'n 37 a 38 p/u
Zoals altijd schiet Kees-L er aan het begin volle bak vandoor en er is gelijk een gat van zo'n 50 meter, zoals gezegd voerde ik het tempo op naar zo'n 37p/u, waar vervolgens Izaak er overheen kwam met 40p/u, toch aangepikt en bij deze snelheid werd het gat toch kleiner, met een kleine jump nam ik over van Izaak en met een man of zes begonnen we echt aan de de dam, echter Wim-P en Leon-A deden geen kopwerk mee in het begin, op zich geen punt, wij hielden met zijn vieren het tempo tussen de 38 en 40 p/u, maar toe Leon-A na dat wij zo'n 6a7km kop gedraaid hadden ook op kop kwam het tempo gelijk opvoerde tot boven de 42 ging bij mij de knop om, da's lekker makkelijk, eerst in het wiel en vervolgens de rest pijn doen, na dit ook tegen Leon gezegd te hebben, deed hij het bij de volgende beurt nog eens zachtjes over, tegen Wim-M die in zijn wiel zat zei ik laat maar gaan neem niet over, maar Leon liet zich zakken en Wim-M nam over, tering ik twijfelde geen seconde en ging over Wim heen terwijl ik riep om aan te sluiten voerde ik het tempo naar zo'n 46p/u op, dit werkte, Leon moest er af, jammer genoeg voor mij nam Izaak met nog een tandje harder van mij over en ik moest passen, gelijk een gat van zo'n 25 meter, maar dat werd niet groter, twee keer ademhalen en vervolgens even naar de 14 geschakeld en met zo'n 55p/u het gat weer dicht gereden.
Wim-P zag dat ik weer was aangesloten en begon het tempo gestaag weer op te voeren, het was zijn eerste beurt op kop dus hij had nog reserves, zelf moest ik nog op adem komen dus sloeg nog een beurt over, bij Kees-L in het wiel weer naar voren, de benen voelden nog goed dus eens kijken of ik de mannen nog pijn kon doen, Kees op kop met zo'n 42p/u, ach laat ik eens wat proberen, Kees van kop en ik direct versnellen naar zo'n 48p/u, maar ja toch de nodige inspanningen gedaan dus na een paar honderd meter was ook bij mij de pijp leeg, Wim en Izaak mochten het uitvechten.
Na de dam werd het tempo strak gehouden waardoor we na 80km in café Smerdiek landen met 33,6 gemiddeld, voorwaar niet slecht in November.
Voor het vertrek viel het op dat Ad Kuzee met een nogal zware tas op zijn rug aan kwam rijden, na thuiskomst bleek deze dus vol te zitten met appelflappen, dit vanwege Ad zijn 62e verjaardag, en dat smaakt natuurlijk altijd goed.
You Can't Always Get What You Want, maar een goed gevoel is er wel na deze rit.
Morgen ook lekker weer, met Izaak en René afgesproken om nog een rondje van zo'n 80km te doen, vertrek om 11:00uur vanaf Stalland richting Oesterdam, heb je zin laat even weten spreken we rond 11:15 af bij de Oesterdam.
You Can't Always Get What You Want, part 2
De beloofde zon was in de verste verten niet te bekennen, maar toch op pad, noord-oosten wind dus toch maar de Phillipsdam op, dit ging redelijk relaxed, zelfs de auto's reden rustig op de omleiding.
Op de Krammer in een rustig tempo naar boven zodat René kon blijven volgen, onderaan pal tegen de wind waar Izaak en ik op kop regelmatig wisselden buitendijks via Oude-Tonge en Den Bommel richting Stad Aan 't Haringvliet.
Vanaf hier na zo'n 40km tegen wind even wind mee naar Herkingen om vanaf hier de wind weer tegen te hebben op het buitendijkse fietspad lang de Grevelingen, de lekke band van Izaak kwam niet eens ongelegen.
Op de Krammer was bij René de pijp een eind leeg, maar gelukkig op de Krabbekreek weer bijgevuld waar Izaak het tempo weer behoorlijk opvoerde, hoe hard weet ik niet precies, want mijn teller raakte bevroren of de batterij zal wel leeg zijn, maar de benen gaven zo rond 40p/u aan.
Op Stalland terug met 81km op de teller en een mooie 30p/u gemiddeld, dus ook nu weer blij op de fiets gestapt te zijn.
You Can't Always Get What You Want, part 2
De beloofde zon was in de verste verten niet te bekennen, maar toch op pad, noord-oosten wind dus toch maar de Phillipsdam op, dit ging redelijk relaxed, zelfs de auto's reden rustig op de omleiding.
Op de Krammer in een rustig tempo naar boven zodat René kon blijven volgen, onderaan pal tegen de wind waar Izaak en ik op kop regelmatig wisselden buitendijks via Oude-Tonge en Den Bommel richting Stad Aan 't Haringvliet.
Vanaf hier na zo'n 40km tegen wind even wind mee naar Herkingen om vanaf hier de wind weer tegen te hebben op het buitendijkse fietspad lang de Grevelingen, de lekke band van Izaak kwam niet eens ongelegen.
Op de Krammer was bij René de pijp een eind leeg, maar gelukkig op de Krabbekreek weer bijgevuld waar Izaak het tempo weer behoorlijk opvoerde, hoe hard weet ik niet precies, want mijn teller raakte bevroren of de batterij zal wel leeg zijn, maar de benen gaven zo rond 40p/u aan.
Op Stalland terug met 81km op de teller en een mooie 30p/u gemiddeld, dus ook nu weer blij op de fiets gestapt te zijn.
zondag 14 november 2010
Tot de helft en terug
We hebben weer ongelooflijke mazzel. Voorgaande dagen heeft het gespoeld. Net over de grens komt het water ook nu met bakken naar beneden. Bij onze zuiderburen komt het water letterlijk tot aan de lippen. Wonder boven wonder wij kunnen fietsen. Ideale omstandigheden om het nieuwe regenjack uit te proberen. Over Nieuw Vossemeer verlaten we het eiland. De schrik slaat me om het hart, draaien en keren op Brabantse wegen daar heb in deze omstandigheden echt geen zin in. Wil Ron bij Nieuw Vossemeer om deze reden tot de helft en terug, ik weet het niet. Dat zit er echter niet in, we draaien een rondje en dat valt nog niet tegen. Achter de A4 langs draaien we naar de Schansbaan en door het bos richting Oesterdam. Blijft goed oppassen, want links en rechts ligt er nog wel wat gladde smurrie, maar de regen heeft ook veel weggespoeld. Vlakbij de Mattemburgh krijgt Izaak een klapband. Schrik me de blubber en ik niet alleen. De band is snel verwisseld, maar nadat het ventiel bij het oppompen wordt gelanceerd, valt m'n oog op een ander euvel. Een lelijke snee in de verder gave buitenband. Mas heeft gelukkig een stukje buitenband bij. Stom dat ik dat zelf nog niet in de zadeltas heb zitten, daar moet ik nodig eens iets aan doen. Ook op de Oesterdam gaat alles zeer rustig. Theo wil wat versnellen, maar de voorsten weigeren te volgen. Vreemd want terug op het eiland gaat het tempo opeens wel naar de vijfendertig. Al met al een zeer rustig ritje en dat is ook wel eens lekker. In het café nog een rondje gebak van mijn persoon en een rondje drank van Jacco, want we zijn weer een jaartje ouder geworden. Geen zorgen, we horen nog bij de jonkies.
zondag 7 november 2010
Haan in de sneeuw
Voor de zaterdagrit een verrassende e-mail. Mas meldt zich af met een onwillige knie. Voorgaande weken wreef hij al nadrukkelijk over een pijnlijke rechterknie. Na z'n verjaardag leek het allemaal beter te gaan. Vorige week werd hij zelfs veelvuldig vooraan gesignaleerd. Nu is de pijn echter verhuist naar de linkerkant, met het ontlasten van de rechterknie de linker overbelast? Jacco is eveneens afwezig, dus heeft Theo vrij baan voor een rit over Goeree. Nou is het wel leuk met al die Stallanders in de club, maar allemachtig, de heren komen warm getrapt en wel in Smerdiek aan en dan wordt er toch in een tempo tegenwind gestart, niet normaal. Niet te verbazen dus dat Melanie al in het eerste stuk in de problemen komt. In de staart zit je met dertien man al snel op het kantje. Probeer d'r nog even een zuchtje te geven. Voel bij mij ook de hartslag omhoogvliegen en de ademhaling versnellen. Even later wordt er het nodige geroepen en het tempo normaliseert enigszins.
Theo kiest een buitendijkse route naar Oude-Tonge, voor sommigen weer een nieuw stuk Goeree. Hierna draaien we schuin tegen. Voor Melanie een brug te ver, ze gaat helemaal dood. Theo neemt haar op sleeptouw en met wat krachttermen weet hij de groep in een langzaam tempo te krijgen, zodat Melanie nog even kan aansluiten tot een punt waar ze van de wind terug kan draaien. Hierna gaan de gashendels vanouds weer open en bijna iedereen draagt z'n steentje aan kop bij. Zelfs op Goeree is het oppassen, sommigen boeren nemen het wat minder nauw met opruimen en ook de bomen laten behoorlijk wat blaadjes slingeren. Het commentaar van vorige week is ter harte genomen en we draaien iets eerder weer terug huiswaarts. Kees en Izaak stuiven er op de Krammer weer vandoor. Ik overweeg onderaan nog even om aan te sluiten, maar zie er vanaf. Blij en toe, als ik hoor hoe ze over de dam heen zijn gejakkerd. Bij Sint-Annaland moeten we omrijden. De plaatselijke Hermandad blokkeert de weg, een ongeluk gebeurd. In het café wordt er weer volop nagepraat. Mas is er ondanks Theo's uitnodiging niet. Hij heeft dat wel eens uitgelegd. Niet fietsen is niet komen, dan voelt hij zich als een haan in de sneeuw.
Zondag een rondje met Theo. Onverwacht grote opkomst, Adrie, Melanie en Hans gaan mee vanuit Smerdiek en René sluit in Stalland bij Theo aan. Als ik m'n fiets pak blijkt de achterband plat. Vreemd toen ik gisteravond uit het café wegging was er niks aan de hand. Anita vond het toch niet erg dat ik ging fietsen of misschien toch?? Gooi d'r voor de zekerheid een nieuwe buiten- en binnenband op. Intussen staan Hans, Melanie en Adrie te blauwbekken, warm is het zeker niet. Het is gelijk een dikke tegenwind. We starten redelijk rustig, maar voel desondanks de benen nog. Richting dam neemt Theo het voortouw en gooit er gelijk een paar kilometer op. Op de dam rijden we met vier man kop over kop. René en Melanie blijven wijselijk achterin. Als we op de dam de dijk overgaan keert Melanie terug, geen paniek dit keer. Ons duo heeft de rit van gisteren geëvalueerd en vooraf al beslist dat ze ergens in de buurt van Flupland zou terugdraaien. De Krammer op met schuin tegen, trekt Theo stevig door. Ik zit schuin naast René en zie dat ie halverwege al scheel begint te kijken. Tot tweederde weet ie met hangen en wurgen nog aan te sluiten en begeeft het dan met een vertrokken gezicht. Onderaan gaan we rechtsaf, vol tegenwind en omhoog, een gemeen stuk. René moet er weer af, de benen zijn leeg, en besluit dat het slimmer is om te draaien. Hans besluit dat het met tegen- en zijwind wijs is om ze eigen ook niet op te blazen en blijft achterin. Met z'n drieën draaien we de hele rit kop over kop en dat valt helemaal nog niet tegen. Na 83 kilometer zijn we weer terug op Smerdiek. Het heeft er behoorlijk ingehakt, ook bij Adrie en Hans is de energie ver op.
Theo kiest een buitendijkse route naar Oude-Tonge, voor sommigen weer een nieuw stuk Goeree. Hierna draaien we schuin tegen. Voor Melanie een brug te ver, ze gaat helemaal dood. Theo neemt haar op sleeptouw en met wat krachttermen weet hij de groep in een langzaam tempo te krijgen, zodat Melanie nog even kan aansluiten tot een punt waar ze van de wind terug kan draaien. Hierna gaan de gashendels vanouds weer open en bijna iedereen draagt z'n steentje aan kop bij. Zelfs op Goeree is het oppassen, sommigen boeren nemen het wat minder nauw met opruimen en ook de bomen laten behoorlijk wat blaadjes slingeren. Het commentaar van vorige week is ter harte genomen en we draaien iets eerder weer terug huiswaarts. Kees en Izaak stuiven er op de Krammer weer vandoor. Ik overweeg onderaan nog even om aan te sluiten, maar zie er vanaf. Blij en toe, als ik hoor hoe ze over de dam heen zijn gejakkerd. Bij Sint-Annaland moeten we omrijden. De plaatselijke Hermandad blokkeert de weg, een ongeluk gebeurd. In het café wordt er weer volop nagepraat. Mas is er ondanks Theo's uitnodiging niet. Hij heeft dat wel eens uitgelegd. Niet fietsen is niet komen, dan voelt hij zich als een haan in de sneeuw.
Zondag een rondje met Theo. Onverwacht grote opkomst, Adrie, Melanie en Hans gaan mee vanuit Smerdiek en René sluit in Stalland bij Theo aan. Als ik m'n fiets pak blijkt de achterband plat. Vreemd toen ik gisteravond uit het café wegging was er niks aan de hand. Anita vond het toch niet erg dat ik ging fietsen of misschien toch?? Gooi d'r voor de zekerheid een nieuwe buiten- en binnenband op. Intussen staan Hans, Melanie en Adrie te blauwbekken, warm is het zeker niet. Het is gelijk een dikke tegenwind. We starten redelijk rustig, maar voel desondanks de benen nog. Richting dam neemt Theo het voortouw en gooit er gelijk een paar kilometer op. Op de dam rijden we met vier man kop over kop. René en Melanie blijven wijselijk achterin. Als we op de dam de dijk overgaan keert Melanie terug, geen paniek dit keer. Ons duo heeft de rit van gisteren geëvalueerd en vooraf al beslist dat ze ergens in de buurt van Flupland zou terugdraaien. De Krammer op met schuin tegen, trekt Theo stevig door. Ik zit schuin naast René en zie dat ie halverwege al scheel begint te kijken. Tot tweederde weet ie met hangen en wurgen nog aan te sluiten en begeeft het dan met een vertrokken gezicht. Onderaan gaan we rechtsaf, vol tegenwind en omhoog, een gemeen stuk. René moet er weer af, de benen zijn leeg, en besluit dat het slimmer is om te draaien. Hans besluit dat het met tegen- en zijwind wijs is om ze eigen ook niet op te blazen en blijft achterin. Met z'n drieën draaien we de hele rit kop over kop en dat valt helemaal nog niet tegen. Na 83 kilometer zijn we weer terug op Smerdiek. Het heeft er behoorlijk ingehakt, ook bij Adrie en Hans is de energie ver op.
zondag 17 oktober 2010
Dubbele beurt Goeree
Het is herfst. Met vijftien man vertrekken we tegen de harde noord-oosten wind in richting Goeree. Theo kiest een klein stukje alternatieve route. De molen wordt voorbijgereden en we slaan af bij de Eerste dijk. Voor Melanie gelijk fataal. Na de bochten kan ze achterin met de harde tegenwind niet meer aan sluiten en zwaait af. Ook Mas laat zich gelijk afzakken naar de staart van het peloton en gaat daar niet meer weg. Op de dam krijg ik het verzoek om nog sneller te wisselen. De beurtjes duren nu nog maar 200 meter. Lastig voor mij want er is geen tijd meer de fluit uit de mond te halen. Laat hem maar tussen de tanden zitten. Niet zo makkelijk ademhalen en ook de kaakjes beginnen te verkrampen. Gelukkig bijt ik hem tijdens m'n kopbeurtjes niet door midden. Hans en Henri zijn intussen ook achteraan aangeschoven, zodat het daar druk wordt. Terug krijgen we loon naar werken, met de wind in de rug gaan we richting Krammer. Kees, Izaak, Wim M. en Onno zijn onder het viaduct al vertrokken en vechten het voor de rest met z'n vieren uit. De rest wacht nog even voor een auto op de rotonde en beginnen dan ook aan de klim waar we gewoontegetrouw in stukken uiteen vallen. Ook op de Krabbenkreek en Oudelandseweg wordt er nog even lekker gespurt, waarna de energie weer ver op is. Na 77 km weer terug in ons vertrouwd stamcafé waar blijkt dat Mas vandaag jarig is en reeds 64 wordt. Hij trakteert ons ook nog eens op twee rondjes. Naar ik hoor wordt ie volgende week 65.
Zondag maar eens op Theo z'n uitnodiging ingegaan en wederom een rondje Goeree gedaan. De wind is helaas niet zo ver gaan liggen als ik had gehoopt en de temperaturen zijn in de ochtend ook niet al te hoog. Maar toch, het zonnetje schijnt en Theo heeft er zin in. Duidelijk dat z'n vorm goed is. Waar bij mij de spieren nog stram en stroef zijn gaat Theo fluitend met een stevig tempo tegen de wind in. Het lijkt me dan ook niet onverstandig van z'n diensten gebruik te maken en in z'n wiel te kruipen. Dat Goeree verveeld inderdaad niet snel, wederom een mooi rondje. Veel praten is niet nodig, we laten de benen spreken en rijden in een flink tempo onder de zon. Na 84 km ben ik weer thuis, Theo brengt me zelfs tot het industrieterrein. Voel de inspanning goed aan de benen en rug. Die training was dus de moeite waard.
Zondag maar eens op Theo z'n uitnodiging ingegaan en wederom een rondje Goeree gedaan. De wind is helaas niet zo ver gaan liggen als ik had gehoopt en de temperaturen zijn in de ochtend ook niet al te hoog. Maar toch, het zonnetje schijnt en Theo heeft er zin in. Duidelijk dat z'n vorm goed is. Waar bij mij de spieren nog stram en stroef zijn gaat Theo fluitend met een stevig tempo tegen de wind in. Het lijkt me dan ook niet onverstandig van z'n diensten gebruik te maken en in z'n wiel te kruipen. Dat Goeree verveeld inderdaad niet snel, wederom een mooi rondje. Veel praten is niet nodig, we laten de benen spreken en rijden in een flink tempo onder de zon. Na 84 km ben ik weer thuis, Theo brengt me zelfs tot het industrieterrein. Voel de inspanning goed aan de benen en rug. Die training was dus de moeite waard.
zaterdag 16 oktober 2010
Zondag de perfecte fietsdag
Heb mijzelf voorgenomen om zoveel mogelijk op zondag te blijven fietsen, het weer werkte daar de laatste weken behoorlijk aan mee, zoals afgelopen zondag, een lekker zonnetje niet al te veel wind en bij thuiskomst 72km op de teller, had wel zin om nog verder te gaan, maar de visite zat al in de tuin toen ik terugkwam.
Geen stress, geen km klassement, een variabele vertrektijd, lekker muziekje op, mooie schone rechte wegen, nog een extra lusje, hé daar ben ik nog niet geweest, effe het tempo terug, hé kijk die tobben tegenwind maar even voor hem gaan rijden, wie wil dit nu niet?
Morgenochtend weer goede vooruitzichten, dus rond 11:00uur weer op de fiets, noord-oosten wind, mooi richting Flakkee en wind mee terug, de perfecte omstandigheden voor zo'n 70 a 80 km.
Zin om mee te gaan?
Geen stress, geen km klassement, een variabele vertrektijd, lekker muziekje op, mooie schone rechte wegen, nog een extra lusje, hé daar ben ik nog niet geweest, effe het tempo terug, hé kijk die tobben tegenwind maar even voor hem gaan rijden, wie wil dit nu niet?
Morgenochtend weer goede vooruitzichten, dus rond 11:00uur weer op de fiets, noord-oosten wind, mooi richting Flakkee en wind mee terug, de perfecte omstandigheden voor zo'n 70 a 80 km.
Zin om mee te gaan?
zaterdag 9 oktober 2010
Wat een mooie dag
Negen oktober 2010, precies 55 jaar geleden kwam dit ter voorschijn, toen al een buitenbeentje van ruim 10 pond, en dat is nog steeds zichtbaar.
Na twee heerlijke dagen in Amadore Grand Hotel de Kamperduinen via hotelkamerveiling.nl vandaag weer op de fiets, Jacco heeft beloofd dat het vandaag echt de laatste rit in Brabant zal zijn dit jaar, een mooier verjaardag cadeau kan je dan bijna niet krijgen.
Op zich viel het niet eens zo tegen, mooie schone wegen en een goed tempo, het draaien en keren hoort nu eenmaal bij Brabant.
Het wisselen aan kop gaat met de fluit een stuk beter, alleen zal er voor de plas pauzes ook nog iets afgesproken moeten worden, daar kunnen op de komende vergaderingen ideeën voor ingediend worden.
De finish naar Smerdiek was vandaag uitzonderlijk, het tempo lag al vrij hoog met zo'n 38 per uur, maar toen de rotonde van Scherpenisse gepasseerd was ging het echt los, zelf trok ik door naar 52p/u, maar zelfs dat bleek niet hard genoeg, Wim Marinnesse kwam er over heen alsof ik stilstond, achteraf viel dat wel mee, want hij had niemand in het wiel, in het café bleek dat hij 56p/u aan getikt had, laten we zeggen mha!
In het café stond de appeltaart gereed die Marga voor de fietsers had gebakken, klein probleempje is dan dat de meeste appeltaarten moeilijk in veertien stukjes gesneden kan worden, maar ach dat mocht de smaak niet drukken.
Na twee heerlijke dagen in Amadore Grand Hotel de Kamperduinen via hotelkamerveiling.nl vandaag weer op de fiets, Jacco heeft beloofd dat het vandaag echt de laatste rit in Brabant zal zijn dit jaar, een mooier verjaardag cadeau kan je dan bijna niet krijgen.
Op zich viel het niet eens zo tegen, mooie schone wegen en een goed tempo, het draaien en keren hoort nu eenmaal bij Brabant.
Het wisselen aan kop gaat met de fluit een stuk beter, alleen zal er voor de plas pauzes ook nog iets afgesproken moeten worden, daar kunnen op de komende vergaderingen ideeën voor ingediend worden.
De finish naar Smerdiek was vandaag uitzonderlijk, het tempo lag al vrij hoog met zo'n 38 per uur, maar toen de rotonde van Scherpenisse gepasseerd was ging het echt los, zelf trok ik door naar 52p/u, maar zelfs dat bleek niet hard genoeg, Wim Marinnesse kwam er over heen alsof ik stilstond, achteraf viel dat wel mee, want hij had niemand in het wiel, in het café bleek dat hij 56p/u aan getikt had, laten we zeggen mha!
In het café stond de appeltaart gereed die Marga voor de fietsers had gebakken, klein probleempje is dan dat de meeste appeltaarten moeilijk in veertien stukjes gesneden kan worden, maar ach dat mocht de smaak niet drukken.
dinsdag 5 oktober 2010
Precisie tijdrit van de Bidon
Zondagmorgen, perfecte temperatuur, maar een behoorlijke wind uit het zuid/zuid-oosten.
Wim Poot had een vrij simpele route uitgezet van iets meer dan 23 km;
Fietspad richting Scherpenisse,
Op de rotonde links de Veerdijkseweg.
Aan het eind rechtsaf de Bram Groenewegeweg tot aan de rotonde in Poortvliet.
Hier rechtdoor richting de Bergsediepsluis.
Vervolgens het buitendijksefietspad tot aan de Zeester en terug naar Heastinge.
Zoals gemeld een behoorlijke wind die ik vanuit Stalland al flink tegenhad, neem daarbij de toch wel pittige tocht van zaterdag die de benen liet voelen.
Een redelijk grote opkomst van 14 fietsers die vervolgens het te rijden gemiddelde moesten opgeven.
Dat op een Pinarello rijden ook vertrouwen geeft in je eigen kunnen, daar zijn wel de nodige twijfels over, zeer zeker als je een gemiddelde van 29p/u opgeeft.
Zelf twijfelde ik ook wel, is onder deze omstandigheden 33p/u wel haalbaar, de benen van zaterdag, de wind, staat die ook langs de Schelde tegen?
Gelukkig gaf Wim 32,5p/u op daar moest ik natuurlijk boven.
Na de loting moest ik als 7e starten met 2 minuten daarvoor Ron als 6e gestart, toch wel een mooi mikpunt, als ik die tegen het einde inhaal dan komt de 33p/u wel in beeld.
Op het eerste stuk van de Bram Groenewegeweg had ik Ron echter al te pakken, ik had wel behoorlijk doorgereden maar al 2 minuten dichtgereden op zo'n relatief kort stuk?
Hier stond echter wel de wind pal tegen, dus even bij Ron in het wiel wat adem happen en vervolgens met Ron kop over kop richting de dam, dacht ik, nou mooi niet Ron had andere plannen, dus er maar voorbij en het tempo weer opgepakt, kon voor mijn gevoel goed blijven rouleren op dit zware stuk tegenwind, extra pijn doet dan nog wel het hellinkje naar de Bergsediepsluis, het blijft een apart kreng.
Even later op het fietspad Marieke bijgehaald die wel lekker aan het doortrappen was, nog even geroepen dat ze gewoon in mijn wiel moest gaan zitten, maar dit lukte blijkbaar niet.
Over het algemeen stond de wind niet ongunstig langs het water een paar kwade stukjes tegenwind maar die gaven geen problemen, op het smalle stuk Rinus nog voorbij gereden en op naar het laatste stuk naar de Zeester, hier nog een akkefietje met een man op de fiets, op ongeveer 20 meter van hem vandaan riep ik "passeren" hier schrok hij zo van dat hij begon te slingeren en pardoes de dijk afreed, in een flits zag ik hem op het gras zitten en hem niks mankeerde, ben dan ook door gereden, achteraf hadden de genen die achter mij langskwamen de man niet meer gezien, dus was ik wel redelijk gerust gesteld, want ik voelde mij er niet echt happy bij.
Links en rechts werd er wat politiek bedreven in de manier van arriveren, sommigen komen dan gewoon stapvoets over de streep omdat zij waarschijnlijk denken te snel te zijn, maar ach.
Een harde strijd ontspon zich ook tussen Peter en Melanie, Melanie vertikte het om ingehaald te worden door Peter en mede door de aanmoedigingen van vriendje Adrie lukte dat.
De uitslag.
Wim Poot had een vrij simpele route uitgezet van iets meer dan 23 km;
Fietspad richting Scherpenisse,
Op de rotonde links de Veerdijkseweg.
Aan het eind rechtsaf de Bram Groenewegeweg tot aan de rotonde in Poortvliet.
Hier rechtdoor richting de Bergsediepsluis.
Vervolgens het buitendijksefietspad tot aan de Zeester en terug naar Heastinge.
Zoals gemeld een behoorlijke wind die ik vanuit Stalland al flink tegenhad, neem daarbij de toch wel pittige tocht van zaterdag die de benen liet voelen.
Een redelijk grote opkomst van 14 fietsers die vervolgens het te rijden gemiddelde moesten opgeven.
Dat op een Pinarello rijden ook vertrouwen geeft in je eigen kunnen, daar zijn wel de nodige twijfels over, zeer zeker als je een gemiddelde van 29p/u opgeeft.
Zelf twijfelde ik ook wel, is onder deze omstandigheden 33p/u wel haalbaar, de benen van zaterdag, de wind, staat die ook langs de Schelde tegen?
Gelukkig gaf Wim 32,5p/u op daar moest ik natuurlijk boven.
Na de loting moest ik als 7e starten met 2 minuten daarvoor Ron als 6e gestart, toch wel een mooi mikpunt, als ik die tegen het einde inhaal dan komt de 33p/u wel in beeld.
Op het eerste stuk van de Bram Groenewegeweg had ik Ron echter al te pakken, ik had wel behoorlijk doorgereden maar al 2 minuten dichtgereden op zo'n relatief kort stuk?
Hier stond echter wel de wind pal tegen, dus even bij Ron in het wiel wat adem happen en vervolgens met Ron kop over kop richting de dam, dacht ik, nou mooi niet Ron had andere plannen, dus er maar voorbij en het tempo weer opgepakt, kon voor mijn gevoel goed blijven rouleren op dit zware stuk tegenwind, extra pijn doet dan nog wel het hellinkje naar de Bergsediepsluis, het blijft een apart kreng.
Even later op het fietspad Marieke bijgehaald die wel lekker aan het doortrappen was, nog even geroepen dat ze gewoon in mijn wiel moest gaan zitten, maar dit lukte blijkbaar niet.
Over het algemeen stond de wind niet ongunstig langs het water een paar kwade stukjes tegenwind maar die gaven geen problemen, op het smalle stuk Rinus nog voorbij gereden en op naar het laatste stuk naar de Zeester, hier nog een akkefietje met een man op de fiets, op ongeveer 20 meter van hem vandaan riep ik "passeren" hier schrok hij zo van dat hij begon te slingeren en pardoes de dijk afreed, in een flits zag ik hem op het gras zitten en hem niks mankeerde, ben dan ook door gereden, achteraf hadden de genen die achter mij langskwamen de man niet meer gezien, dus was ik wel redelijk gerust gesteld, want ik voelde mij er niet echt happy bij.
Links en rechts werd er wat politiek bedreven in de manier van arriveren, sommigen komen dan gewoon stapvoets over de streep omdat zij waarschijnlijk denken te snel te zijn, maar ach.
Een harde strijd ontspon zich ook tussen Peter en Melanie, Melanie vertikte het om ingehaald te worden door Peter en mede door de aanmoedigingen van vriendje Adrie lukte dat.
De uitslag.
naam | Opgegeven snelheid | Werkelijke snelheid | ± | |
1 | Wim Poot | 32,5 | 33,2 | 0.57 |
2 | Hans Poot | 30,3 | 31 | 0.59 |
3 | Ron vd Graaf | 29 | 29,7 | 1.11 |
4 | Martien Bogert | 27 | 26,2 | 1.36 |
5 | Theo v/d Berg | 33 | 34,3 | 1.41 |
6 | Rien Voshol | 25 | 26 | 2.14 |
7 | Melanie alders | 26,7 | 27,9 | 2,18 |
8 | Marieke van Bloppoel | 26,5 | 27,8 | 2.32 |
9 | Rene vd Houten | 28,5 | 30,3 | 3.02 |
10 | Peter vd Ree | 27 | 28,8 | 3.17 |
11 | Marlon de Leeuw | 27 | 29 | 3,40 |
12 | Adrie vd Ree | 29 | 32,4 | 5.08 |
13 | Kees Eikelenboom | 25 | 27,9 | 5.52 |
14 | Hans Visser | 22 | 26.8 | 11.32 |
zondag 19 september 2010
De verlegen wereldkampioene
Het is niet algemeen bekend maar Tandje Bij rijdt al jaren met een voormalig wereldkampioene wielrennen in haar gelederen. In de vele, veelal sterke verhalen die op deze blog worden gepubliceerd, is dit verhaal nog nooit verteld. Niet in de laatste plaats door de bescheiden houding van Tineke. De Wielerrevue maakt nu een einde aan deze onbekendheid. Met een uitvoerig interview en prachtige anekdotes uit een grijs wielerverleden worden de prestaties van Tineke weer eens in de schijnwerpers gezet.
Klik voor het complete artikel in PDF op de kop van dit artikel. Via de site van swoopshare kunt u het artikel downloaden. Houd er svp rekening mee dat deze link tot 30 dagen na publicatie van dit artikel geopend kan worden.
Klik voor het complete artikel in PDF op de kop van dit artikel. Via de site van swoopshare kunt u het artikel downloaden. Houd er svp rekening mee dat deze link tot 30 dagen na publicatie van dit artikel geopend kan worden.
Kampioene
Gisteren na een paar weken afwezigheid richting Smerdiek getogen. Vorige week wat rust genomen in verband met een pijnlijke rug. De rust heeft me inderdaad goed gedaan. Soms denk je dat rust ten koste gaat van vorm, maar het kan wel degelijk louterend werken. Er stond een stevig briesje, Henk nam zelfs de term dikke wind al in de mond. Zo erg was het niet, maar wel voldoende om van wind weg te gaan in de richting van Flupland. Al snel ging het van de wind te snel zodat twee man uit protest niet meer meedraaiden. Dat begint al een vaste gewoonte te worden, iedereen begreep ook direct wat er aan de hand was. Nadeel was echter wel dat er ook niet meer gewisseld werd, zodat Mas mij vroeg te wisselen. Hijzelf nam de route ter hand, wat hem goed af ging.
Op Goeree werd op vakkundige wijze de keienweg door Oude Tonge vermeden. Op de Bosweg (ik snap niet dat dit bosweg heet, want in de verste verte is geen bos te bekennen, maar dit terzijde) ging het zo lekker voor de wind dat ik regelmatig vergat te wisselen. Werd ook weer keurig opgelost door de groep zelf, waarna Mas ons meenam naar Heijningen en Dinteloord. In Dinteloord een vreemde route door het dorp, dat alles om de winkels te mijden. Dan liever een paar winkels. Gelukkig werd het een en ander goed gemaakt door in Steenbergen de Gummarus op korte afstand te passeren. Onze nieuwe leden kennen mijn voorliefde voor dit gebouw nog niet, maar daar zal verandering in komen deze winter.
Onderweg vertelde Mas ons over het interview dat door de Wieler Revue is afgenomen met onze Tineke. Tineke blijkt in ons clubtenue frontaal op de foto te staan. Mooie reclame voor de club en voor Tineke zelf. In het interview wordt ingegaan op de tijd waarin Tineke her en der in de prijzen reed. Dat ze er zelf altijd wat verlegen van wordt siert haar. We zijn toch trots om zo'n kampioene in de club te hebben en die regenboogmouwtjes zijn toch prachtig !
Via Oud Vossemeer komen we weer op ' t ailand, waar we na 90 km aanschuiven in cafe Smerdiek. Hier worden collega's pijlengooiers wel zeer opzichtig door de dames in de watten gelegd, wat enige jalouzie oproept. Echter na drie minuten staan niet alleen de drankjes maar ook de vette hapjes op tafel, dus geen reden meer tot zorg. Uit voorzorg worden wel extra grote bestellingen gedaan uit angst dat we droog komen te staan. Kees L. shuift ook nog aan na zijn looptraining van vanmiddag, lekker ritje vandaag.
zondag 12 september 2010
Ouderwets bikkelen
In m'n hoofd is de knop al om. De laatste lange rit is voorbij dus voor mij is het herfstseizoen begonnen. Het weer doet z'n uiterste best om dat beeld nog eens te bevestigen. Ben m'n trainingsprogramma al aan het omgooien, hetgeen al heeft geleid tot een paar pijnlijke benen. Een gebruinde en uitgeruste Theo heeft na een Egyptisch strand grote behoefte aan de Zeeuwse Costa's. Het weerbericht klopt maar gedeeltelijk. De temperatuur is lekker, zonnetje is aanwezig, maar geen windkracht 2. Op de Oesterdam harde tegenwind, we waaien zowat uit ons hemdje. Naast Kees en Henk, voel ik m'n beentjes aan kop behoorlijk verzuren. Het tempo ligt ook hoog, te hoog. Even later valt de groep in stukken. Dat komt natuurlijk door de vroeg invallende herfst. De wind is al beduidend dikker en zo vroeg al weer ouderwets moeten bikkelen valt niet mee.
Na Yerseke komt de beloning en met een rugwindje rijden we al genietend van het Zeeuwse land terug naar de Oesterdam. Kees heeft er nog zin an, samen met Leon en Henk gaan ze nog een keer. Kan m'n eigen aan kop van de tweede groep lekker uitleven, dus ik kom niets tekort. In de laatste krachtsexplosie naar Smerdiek helpt Kees me over een mentale drempel. Als bij Adrie het kaarsje uitgaat, beweegt Kees me met het bekende elleboog gebaar naar voren. Denk dat het bij mij ook al een eind op is, maar soms kan je meer als je denkt. Die laatste kilometer valt niet tegen. Hoor van velen dat het een pittig ritje was. Theo komt me zelfs vergezellen in het kamp van de krampfiguren, al is dat naar ik denk maar een vakantie oprisping. In het café nog heuglijk nieuws. Theo en familie zijn met 6 man vertrokken en met 7 man teruggekomen. Kortom deze oude man wordt binnen afzienbare tijd opa. Over een aantal jaren zit onze stamtafel vol met fanatieke fietsopa's.
Na Yerseke komt de beloning en met een rugwindje rijden we al genietend van het Zeeuwse land terug naar de Oesterdam. Kees heeft er nog zin an, samen met Leon en Henk gaan ze nog een keer. Kan m'n eigen aan kop van de tweede groep lekker uitleven, dus ik kom niets tekort. In de laatste krachtsexplosie naar Smerdiek helpt Kees me over een mentale drempel. Als bij Adrie het kaarsje uitgaat, beweegt Kees me met het bekende elleboog gebaar naar voren. Denk dat het bij mij ook al een eind op is, maar soms kan je meer als je denkt. Die laatste kilometer valt niet tegen. Hoor van velen dat het een pittig ritje was. Theo komt me zelfs vergezellen in het kamp van de krampfiguren, al is dat naar ik denk maar een vakantie oprisping. In het café nog heuglijk nieuws. Theo en familie zijn met 6 man vertrokken en met 7 man teruggekomen. Kortom deze oude man wordt binnen afzienbare tijd opa. Over een aantal jaren zit onze stamtafel vol met fanatieke fietsopa's.
maandag 6 september 2010
Spierpijn na Hannover
Afgelopen donderdag met twee collega's richting Hannover getogen. Op circa 30 km ten zuiden van deze stad waren we met 30 man ondergebracht in een uitstekend hotel. Helaas regende het bij aankomst, zodat de eerste rit met een uurtje uigesteld werd. Daarna een mooi tochtje van 83 km gemaakt. Vrijdag de stad door in een lang lint richting het hoofdkantoor mijn werkgever. Ondanks de opleving van het wielrennen in de afgelopen jaren in Duitsland is men dit niet gewend. We trokken dan ook veel bekijks en werden hier en daar zelfs toegeklapt. Ook mag je hier op de Bundesbahn rijden met een groep, zonder dat je allerlei verwensingen naar je hoofd krijgt. Wat een verademing en een hoffelijkheid tegenover ons vlakke landje!
Na de rondleiding door het kantoor en de (warme) lunch nog wat sightseeing, tot er wat gemorrel uit de groep kwam, want we waren toch gekomen om te fietsen. Na een kleine 100 km weer terug in het hotel, waar we genoten van enkele heerlijke bieren, ook hierin blinken de Duitsers uit. Hoewel je 7 minuten op je tapbiertje moet wachten en dus meteen de volgende moet bestellen, is de smaak uitstekend.
Zaterdag de koninginnerit van 150 km (werden er 170) en 1500 hoogtemeters. De bergtoppen in dit gebied zijn niet echt hoog (plm 300 m) maar als je maar vaak genoeg over die bergkammetjes heen springt, kom je toch wel aan een paar hoogtemeters. Het weer was wat wisselend, er moest zelfs een keer geschuild worden. Tenslotte zondag nog een ritje van ongeveer 90 km. De Duitse kilometers zijn echter langer dan de onze, want wij kwamen uit op 120 km. De organisatie tijdens de rit was af en toe zoek, omdat de tijd begon te dringen en we toch op tijd thuis wilden zijn werd een Duitse wielrenner gevraagd ons even naar het hotel te loodsen. Dat deed hij graag alleen hij gebruikte nogal wat omwegen.
Momenteel heb ik dus last van spierpijn, iets waar ik nooit last van heb. Nou ja, gaat ook wel weer over.
Na de rondleiding door het kantoor en de (warme) lunch nog wat sightseeing, tot er wat gemorrel uit de groep kwam, want we waren toch gekomen om te fietsen. Na een kleine 100 km weer terug in het hotel, waar we genoten van enkele heerlijke bieren, ook hierin blinken de Duitsers uit. Hoewel je 7 minuten op je tapbiertje moet wachten en dus meteen de volgende moet bestellen, is de smaak uitstekend.
Zaterdag de koninginnerit van 150 km (werden er 170) en 1500 hoogtemeters. De bergtoppen in dit gebied zijn niet echt hoog (plm 300 m) maar als je maar vaak genoeg over die bergkammetjes heen springt, kom je toch wel aan een paar hoogtemeters. Het weer was wat wisselend, er moest zelfs een keer geschuild worden. Tenslotte zondag nog een ritje van ongeveer 90 km. De Duitse kilometers zijn echter langer dan de onze, want wij kwamen uit op 120 km. De organisatie tijdens de rit was af en toe zoek, omdat de tijd begon te dringen en we toch op tijd thuis wilden zijn werd een Duitse wielrenner gevraagd ons even naar het hotel te loodsen. Dat deed hij graag alleen hij gebruikte nogal wat omwegen.
Momenteel heb ik dus last van spierpijn, iets waar ik nooit last van heb. Nou ja, gaat ook wel weer over.
zondag 5 september 2010
Würth Classic
Time flyes when you have fun. Zaterdag al weer de laatste lange rit op de Tandje Bij kalender. Met de Würth Classic, sluiten we vanuit Turnhout (B) af met een onbekende en vlakke rit. Redelijk goede wegen in het begin. Stapels verkeersregelaars staan op kritieke punten hun werk prima uit te voeren, zelfs de politie werkt mee. Opvallend, in Nederland worden de fietsers tegengehouden tot de wegen weer vrij zijn. Hier wordt het verkeer gestopt en mogen de fietsers door. Waarschijnlijk zijn deze mensen hier hun leven nog zeker en worden ze niet verrot gescholden. Dat is in Nederland wel anders. Na 19 km al een stop, naar ik denk bedoeld voor de recreanten op de 45 km route. Wil eigenlijk door, maar we stoppen toch. Broer Hans weet zelfs al een koek naar binnen te werken. Het parkoers is wel erg bochtig, constant draaien en keren. Lijkt wel een beetje op Brabant, een echt Jake ritje. Onderweg kom ik er achter dat het verdwalen in de Géants geen toeval was. Er wordt door sommigen nog al eens een pijltje gemist. Terugrijden, of een snelle correctie van achter blijkt enige malen nodig. Wat dieper in de rit goed oppassen, gevaarlijke gaten in de Belgische wegen. Zijn goed op tijd weer terug, ondanks al het geslinger hebben we, mede door het goede weer, behoorlijk doorgereden. Ook niet onbelangrijk, niemand echt in de problemen. We hebben zelfs nog tijd genoeg om af te reizen naar Smerdiek, waar we neerploffen aan onze stamtafel. Conclusie voor mij, een prima georganiseerde rit en we reden weer eens een keer samen. Kan ook geen kwaad af en toe eens iets te proberen. Wat betreft het parcours, tja dan rij ik liever een rit in ons mooie Zeeland.
dinsdag 31 augustus 2010
Hindernissen
Ook in het Zeeuwse land kunnen onverwachte hindernissen opdoemen. Afgelopen zondag was het weer eens zover. Het door de sterke wind reeds bij de start sterk uitgedunde peloton van TC De Bidon werd door diezelfde lastpak nogmaals met een onoverkomelijk probleem geconfronteerd. Op het fietspad langs de oude Zeeuwse weg, op het stuk van de brug over het Schelde-Rijn-Kanaal richting Hoogerheide, was een boom omgeblazen. Precies in de eerste scherpe bocht. Gelukkig stonden er reeds een aantal fietsgenoten van TC De Grensrijders die ons tijdig waarschuwden om een "renner-in-het-groen" te voorkomen.
Nadat deze ons op op de gevoelige chip hadden vastgelegd konden we onze weg op het fietspad aan de andere kant van de weg vervolgen waarbij de wind het ons nog behoorlijk moeilijk heeft gemaakt.
Met dank aan Pieter Slagter van TC De Grensrijders voor het maken en mailen van de foto's.
zondag 29 augustus 2010
Goereeeeee
Na terugkomst vanuit Frankrijk niet meer gefietst, vanwege het niet erg uitnodigende weer. Gelukkig bleek de zaterdagmiddag droog te zijn en te blijven, dus om 13.00 uur op de Ridley naar Smerdiek. Inwendig scheldend op de Zeeuwse wind (twee-en-een-halve week aan de Atlantisch kust gezeten met een briesje van hooguit kracht 3) kwam ik nauwelijks boven de 28 km/uur. Dat belooft wat.
Theo bood aan de route te doen, de wind scheen gunstig te zijn om naar zijn favoriete eiland te gaan. Volgens Theo is dit altijd het geval, ik twijfel dan ook sterk aan dit argument, toch ga ik graag erin mee omdat ik geen zin heb een alternatief aan te dragen. Onderweg blijkt Wim een fluitje gekregen te hebben om het wisselen aan te geven. Prachtig idee, het zorgt voor enige hilariteit omdat Wim zijn fluit niet goed vasthoudt en tot twee keer toe laat vallen. Nadat deze kinderziektes verholpen zijn blijkt het perfect te werken. De gele en rode kaarten houdt hij gelukkig op zak zodat de 12 fietsers met een lekker tempo naar de Krammer rijden. Bovenop blijkt Hans P. zoek te zijn, hij heeft in de vakantie niet veel gefietst en raakte wat achterop. Vervolgens richting Oude Tonge, waar het tempo tegen de wind wordt opgevoerd naar 33 km/uur. Niet erg logisch gezien het feit dat achterin gewrongen moet worden om uit de wind te blijven. Gelukkig werpen Leon en Kees zich met enige regelmaat op om een tweede waaier te vormen.
Na verschillende omzwervingen in de richting van Stellendam gaat het eindelijk "van wind" terug. Zonder enige inspanning loopt het tempo op tot 36 km/uur. Dit wordt echter niet door iedereen gewaardeerd. Volgens enkele ingenieuze trainingstheorieen van boven de Moerdijk dient het tempo tegen de wind gelijk of hoger te zijn aan dat van voor de wind. Dan moet je dus tegen wind erg hard trappen of voor de wind in de remmen knijpen (vanmiddag dus beide). Hoewel ik ook van boven de Moerdijk ben, gaat deze theorie boven mijn pet. Voor straf worden we getrakteerd op een extra lusje van 10 km.. Geen probleem, we kunnen ook niet te vroeg aankomen in Smerdiek.
De strijd om de eerste plaatsen op de Krammersluizen is me geheel ontgaan, waarschijnlijk zal Kees wel als eerste boven zijn gekomen. Het afhaken van Isaak werd na afloop wel breed uitgemeten. De rekening liet een recordbedrag zien, maar na enig telwerk was alles weer kloppend en werd zelfs nog een extra versnapering genomen. Al met al een goede trainig voor een lang weekend Hannover volgende week.
Theo bood aan de route te doen, de wind scheen gunstig te zijn om naar zijn favoriete eiland te gaan. Volgens Theo is dit altijd het geval, ik twijfel dan ook sterk aan dit argument, toch ga ik graag erin mee omdat ik geen zin heb een alternatief aan te dragen. Onderweg blijkt Wim een fluitje gekregen te hebben om het wisselen aan te geven. Prachtig idee, het zorgt voor enige hilariteit omdat Wim zijn fluit niet goed vasthoudt en tot twee keer toe laat vallen. Nadat deze kinderziektes verholpen zijn blijkt het perfect te werken. De gele en rode kaarten houdt hij gelukkig op zak zodat de 12 fietsers met een lekker tempo naar de Krammer rijden. Bovenop blijkt Hans P. zoek te zijn, hij heeft in de vakantie niet veel gefietst en raakte wat achterop. Vervolgens richting Oude Tonge, waar het tempo tegen de wind wordt opgevoerd naar 33 km/uur. Niet erg logisch gezien het feit dat achterin gewrongen moet worden om uit de wind te blijven. Gelukkig werpen Leon en Kees zich met enige regelmaat op om een tweede waaier te vormen.
Na verschillende omzwervingen in de richting van Stellendam gaat het eindelijk "van wind" terug. Zonder enige inspanning loopt het tempo op tot 36 km/uur. Dit wordt echter niet door iedereen gewaardeerd. Volgens enkele ingenieuze trainingstheorieen van boven de Moerdijk dient het tempo tegen de wind gelijk of hoger te zijn aan dat van voor de wind. Dan moet je dus tegen wind erg hard trappen of voor de wind in de remmen knijpen (vanmiddag dus beide). Hoewel ik ook van boven de Moerdijk ben, gaat deze theorie boven mijn pet. Voor straf worden we getrakteerd op een extra lusje van 10 km.. Geen probleem, we kunnen ook niet te vroeg aankomen in Smerdiek.
De strijd om de eerste plaatsen op de Krammersluizen is me geheel ontgaan, waarschijnlijk zal Kees wel als eerste boven zijn gekomen. Het afhaken van Isaak werd na afloop wel breed uitgemeten. De rekening liet een recordbedrag zien, maar na enig telwerk was alles weer kloppend en werd zelfs nog een extra versnapering genomen. Al met al een goede trainig voor een lang weekend Hannover volgende week.
donderdag 26 augustus 2010
Bienvenue
Ha die fietsers,
Vanuit een internetcafe nog een poging gedaan bij te kletsen, helaas zonder resultaat. Dan maar vanuit een regenachtig Tholen verslag van de fietstochten vanuit Labenne, Frankrijk. Aan de Franse kust kun je over het algemeen vrij mooie tochtjes maken. Enkele jaren geleden in de Vendee geweest, daar viel het wat tegen vanwege een gebrek aan binnenwegen, op de N-wegen in Frankrijk word je bijna van je sokken gereden. Zo niet aan zuidkant van de Atlantische kust. Vanuit het mooie (en zeer toeristische) Labeen, nabij Biarritz, enkele tochtjes gemaakt, waarvan deze wel de langste was (http://ridewithgps.com/routes/160219). Wel moet je hier snel zorgen weg te geraken van de kust, want zo de fietsers in Nederland al niet berekend zijn om voorbijstormende racefietsers, in Frankrijk zijn ze dit zeker niet gewend. Maar zodra je 5 km landinwaarts bent, waan je je alleen op de wereld. Als je denkt dat het hier vlak is kom je bedrogen uit, op een tochtje van 110 km maak je makkelijk 600 hoogtemeters. Nu is klimmen niet direct mijn hobby, tenzij het lange klimmen zijn van een kilometer of 10, dus dat viel tegen. Wanneer je echter de rivierbeddingen opzoekt kun je ook schitterend vlak rijden. Volgens mij doet half Frankrijk dit, want op deze routes kom je opvallend veel fietsers tegen.
Helaas is het plan om de Tourmalet/Aubisque te bestijgen in het water gevallen, enerzijds door een flinke keelontsteking, anderzijds doordat deze pyreneenreuzen zich toch nog op 200 km van de camping bevonden.
Goed te lezen dat de Ardennenreuzen geweldig waren, hopelijk laat de vakantieplanning volgend jaar toe dat ik mee kan.
Vanuit een internetcafe nog een poging gedaan bij te kletsen, helaas zonder resultaat. Dan maar vanuit een regenachtig Tholen verslag van de fietstochten vanuit Labenne, Frankrijk. Aan de Franse kust kun je over het algemeen vrij mooie tochtjes maken. Enkele jaren geleden in de Vendee geweest, daar viel het wat tegen vanwege een gebrek aan binnenwegen, op de N-wegen in Frankrijk word je bijna van je sokken gereden. Zo niet aan zuidkant van de Atlantische kust. Vanuit het mooie (en zeer toeristische) Labeen, nabij Biarritz, enkele tochtjes gemaakt, waarvan deze wel de langste was (http://ridewithgps.com/routes/160219). Wel moet je hier snel zorgen weg te geraken van de kust, want zo de fietsers in Nederland al niet berekend zijn om voorbijstormende racefietsers, in Frankrijk zijn ze dit zeker niet gewend. Maar zodra je 5 km landinwaarts bent, waan je je alleen op de wereld. Als je denkt dat het hier vlak is kom je bedrogen uit, op een tochtje van 110 km maak je makkelijk 600 hoogtemeters. Nu is klimmen niet direct mijn hobby, tenzij het lange klimmen zijn van een kilometer of 10, dus dat viel tegen. Wanneer je echter de rivierbeddingen opzoekt kun je ook schitterend vlak rijden. Volgens mij doet half Frankrijk dit, want op deze routes kom je opvallend veel fietsers tegen.
Helaas is het plan om de Tourmalet/Aubisque te bestijgen in het water gevallen, enerzijds door een flinke keelontsteking, anderzijds doordat deze pyreneenreuzen zich toch nog op 200 km van de camping bevonden.
Goed te lezen dat de Ardennenreuzen geweldig waren, hopelijk laat de vakantieplanning volgend jaar toe dat ik mee kan.
zondag 22 augustus 2010
Na Viande nu een betere Géant des Ardennes. Klik hier voor lelijk door pijn?
Prachtig weer, maar daardoor ook een stuk drukker dan vorig jaar, of misschien wel door de verhalen over deze tocht die op internet volop te lezen zijn.
Waar in Viande gelijk geklommen moest worden ging het hier eerst een paar kilometer naar beneden, wat een heerlijke afdaling om warm te worden en in het ritme te komen, van vorig jaar wist ik nog dat we de weg moesten kruisen en vanaf daar was het echt bal met prachtige goed lopende bochten, de teller tikte daar al door zestig per uur.
Nu weet je dat als je zo naar beneden gaat er ook zoiets omhoog aankomt Le Sartay om te beginnen, 4km lang max 8% en gem 4,6% maar is goed te doen, kon hier lekker de 34-21 blijven trappen.
De Côte de Fraipont komt na zo’n 26km deze is al wat venijniger, op zo’n 70km hebben we inmiddels 9 beklimmen gehad waaronder de Wanneranval, wat een draak, maar 1400m lang, maar met max 16% en gem 9% één van de zwaarste beklimmingen.
Na de controlepost weer snel door om de Côte de la Gleize op te rijden, krijg ik ineens kramp aan de binnenkant van beide benen, tering dat doet pijn, moet van de fiets, na even op een hekje te hebben gezeten moest het maar weer verder, inmiddels waren Ad en Onno langs gekomen.
Na Côte de la Vecquée, de la Redoute via de oost kant op, deze helling ligt mij wel, vooral omdat je altijde de top in beeld hebt, ben ook benieuwd naar de foto’s die daar zijn genomen, we staan er erg close-up op als het goed is.
Tijdens weer een snelle afdaling naar Sprimont tikte de teller 82km/pu aan, dat is toch wel kikken.
Na de Côte du Hornay ook hier weer een snelle afdaling de Côte des Forges op, maar na 100meter weer kramp, maar nu nog een tandje erger, kon echt niet meer verder, gelukkig was er wel een terras vlakbij, hier een paar cola gedronken, en intussen Ad, Onno en Tineke en even later Adrie voorbij zien komen.
De cola had zijn werk gedaan, de kramp bleef weg, maar echt lekker zit je dan niet meer.
Bij de laatste bevoorrading reden Adrie en Onno net weg, zelf had ik nog genoeg te drinken dus gelijk mee opgereden naar het meest frustrerende bord van de dag na 135km nog even de Côte de la Roche aux Faucons op, slechts 4500m lang met stukken van 18%, na dit stuk ellende heeft de organisatie ook nog een mooie uitloper hiervan op genomen, er komt geen eind aan, van vorig jaar weet ik nog dat de betonplaten aan het eind van de klim liggen, maar wat is het zwaar, 100meter lijkt wel een kilometer, links en rechts hoor ik ze schelden, maar er komt bijna niemand voorbij, die zitten er blijkbaar echt door.
Boven aangekomen nog even een stukje onvervalst Belgisch wegdek, en vervolgens op voor de laatste kilometers welke natuurlijk constant met vals plat omhoog gaan.
Na 148km nog redelijk fit maar met oh zo’n zere benen waar de kramp weer regelmatig insloeg, gelukkig hielp de Leffe goed als herstel drank.
Zondagmorgen nog met de Bidon weggeweest, rustig gehouden want de pijn zat nog wel in de benen, nog wel met Wim de Thoolse brug opgesprint en dat viel niet eens tegen, de laatste kilometers vanaf Poortvliet naar huis nog even aangezet kon de 35 redelijk aanhouden, al met al vandaag ook nog 80km dus weer genoeg dit weekend.
Volgend jaar voor de derde keer de Géant des Ardennes als het aan mij ligt.
Waar in Viande gelijk geklommen moest worden ging het hier eerst een paar kilometer naar beneden, wat een heerlijke afdaling om warm te worden en in het ritme te komen, van vorig jaar wist ik nog dat we de weg moesten kruisen en vanaf daar was het echt bal met prachtige goed lopende bochten, de teller tikte daar al door zestig per uur.
Nu weet je dat als je zo naar beneden gaat er ook zoiets omhoog aankomt Le Sartay om te beginnen, 4km lang max 8% en gem 4,6% maar is goed te doen, kon hier lekker de 34-21 blijven trappen.
De Côte de Fraipont komt na zo’n 26km deze is al wat venijniger, op zo’n 70km hebben we inmiddels 9 beklimmen gehad waaronder de Wanneranval, wat een draak, maar 1400m lang, maar met max 16% en gem 9% één van de zwaarste beklimmingen.
Na de controlepost weer snel door om de Côte de la Gleize op te rijden, krijg ik ineens kramp aan de binnenkant van beide benen, tering dat doet pijn, moet van de fiets, na even op een hekje te hebben gezeten moest het maar weer verder, inmiddels waren Ad en Onno langs gekomen.
Na Côte de la Vecquée, de la Redoute via de oost kant op, deze helling ligt mij wel, vooral omdat je altijde de top in beeld hebt, ben ook benieuwd naar de foto’s die daar zijn genomen, we staan er erg close-up op als het goed is.
Tijdens weer een snelle afdaling naar Sprimont tikte de teller 82km/pu aan, dat is toch wel kikken.
Na de Côte du Hornay ook hier weer een snelle afdaling de Côte des Forges op, maar na 100meter weer kramp, maar nu nog een tandje erger, kon echt niet meer verder, gelukkig was er wel een terras vlakbij, hier een paar cola gedronken, en intussen Ad, Onno en Tineke en even later Adrie voorbij zien komen.
De cola had zijn werk gedaan, de kramp bleef weg, maar echt lekker zit je dan niet meer.
Bij de laatste bevoorrading reden Adrie en Onno net weg, zelf had ik nog genoeg te drinken dus gelijk mee opgereden naar het meest frustrerende bord van de dag na 135km nog even de Côte de la Roche aux Faucons op, slechts 4500m lang met stukken van 18%, na dit stuk ellende heeft de organisatie ook nog een mooie uitloper hiervan op genomen, er komt geen eind aan, van vorig jaar weet ik nog dat de betonplaten aan het eind van de klim liggen, maar wat is het zwaar, 100meter lijkt wel een kilometer, links en rechts hoor ik ze schelden, maar er komt bijna niemand voorbij, die zitten er blijkbaar echt door.
Boven aangekomen nog even een stukje onvervalst Belgisch wegdek, en vervolgens op voor de laatste kilometers welke natuurlijk constant met vals plat omhoog gaan.
Na 148km nog redelijk fit maar met oh zo’n zere benen waar de kramp weer regelmatig insloeg, gelukkig hielp de Leffe goed als herstel drank.
Zondagmorgen nog met de Bidon weggeweest, rustig gehouden want de pijn zat nog wel in de benen, nog wel met Wim de Thoolse brug opgesprint en dat viel niet eens tegen, de laatste kilometers vanaf Poortvliet naar huis nog even aangezet kon de 35 redelijk aanhouden, al met al vandaag ook nog 80km dus weer genoeg dit weekend.
Volgend jaar voor de derde keer de Géant des Ardennes als het aan mij ligt.
Bewogen dagje Ardennen
De Géants des Ardennes. Altijd een uitdaging, zeker als je wat minder bent. Dertien man,nog niet eerder meegemaakt dat er zoveel mensen meegingen naar een klimtocht. Gelijk na de start een snelle afdaling, dat wist ik nog van vorige keer. Die groep waar we bij de start achter zaten zo snel mogelijk voorbij. Daar wil ik in een snelle afdaling niet tussen zitten. Gevolg is wel dat ik gelijk los ben van de rest. Had een beetje gehoopt op Adrie om mee samen te rijden. In de lange eerste klim komen Leon, Kees, Onno en Izaak voorbij. Laat me eigen niet gek maken, weet wat er nog komt.Izaak komt bij zinnen en laat zich uitzakken. Goede beslissing voor ons beiden, de hele rit rijden we verder prima samen. Bij de 1e stop zien we tot onze verassing Kees, Leon en Onno weer, zijn slechts 2 minuten daar. Heb met Izaak een korte stop en rijden voor de rest weg. Theo neemt helemaal geen stop en komt ook langs. Zie hem 200 m voor me een snelle afdaling maken en vervolgens onderaan de verkeerde kant op afslaan. Pas vlak voor de 2e stop komen Kees en Leon weer bij ons. Onno heeft zich opgeblazen en is eraf, Leon had het al zien aan komen. Hierna rijden we een heel stuk samen, krijg na 85 km al verkrampende bovenbenen, het warme weer?? Maar om met Cruijff te spreken elk nadeel heeft z'n voordeel. Omdat ik hier al de nodige ervaring mee heb, weet ik ook wat ik kan doen om het zo lang mogelijk binnen perken te houden. Op de klimmen laat ik de mannen noodgedwongen wat weglopen, om in de vlakkere stukken en afdalingen de gaatjes weer dicht te rijden. Wil niet zeggen dat ik niet jaloers ben dat ik niet vol vermogen kan rijden. We zijn alle drie vol respect voor Izaak. Als je met zo'n fors lichaam zo omhoog rijdt moet je wel een enorme berg vermogen hebben. Bovendien ook een groot doorzettingsvermogen, moet een paar keer afstappen, zelfs met braakneigingen, stapt vervolgens weer op en rijdt vrolijk net zo hard door, knappe prestatie. Onderweg nog even een stukje kasseien, niet normaal. De eieren zijn nog gekneusd. De côte la Roche aux Faucons is als slotbeklimming een echt beest de benen verkrampen behoorlijk, maar ik mag een boon worden als ik hier nog afstap. Leon heeft vlak voor het eind nog last van een gierende achternaaf en moet een paar keer af stappen. Samen met Izaak rij ik opeens vooraan. Maken nog een grapje dat het te hopen is dat Kees en Leon terug komen, anders is het voor Leon een zwarte dag. Vlak voor de vierde stop zijn ze terug. Leon heeft de krachten goed gespaard en spuit er in het laatste stuk vandoor. Kees heeft het ook een eind gehad en rijdt met ons mee. Terug aan de finish komen een half uur later de anderen stuk voor stuk binnengedruppeld. Mooi om al die verhalen te horen, misschien dat we hun ervaringen hier ook nog terug zien. Alleen onze groep in de achterhoede wil niet helemaal vlotten. Om kwart over vijf een telefoontje. Nog 20 km. Maar dan, na zessen een noodoproep. Pijlen gemist en verdwaald, op 10 km afstand van de tent. Theo reist af, maar weet de ongelukkigen niet terug te krijgen. Dan weer een belletje en ik reis af om Ron op te pikken, die heeft het wel gehad. Dat geeft weer de nodige stof voor de stamtafel.
zondag 15 augustus 2010
Fiets en Praat club "Tandje Bij"
Om half twee 14 fietsers verzameld bij café Smerdiek, Mas stelde voor dat ik de route zou doen, geen punt natuurlijk, een keertje over Oost-Flakkee kon wel weer, gelijk vertwijfeling bij Mas op het gezicht, hij had meer een rondje Haringvliet in gedachten, nou geen punt toch, dan doe jij de route, hierop gaf Ron aan dan niet mee te gaan, veel te ver, Kees hierop, alleen in Zeeland kan je mooi fietsen, Mas begon er van te stotteren, vervolgens Theo er overheen nou kom op naar Flakkee, eindelijk had Mas door dat hij wel een beetje in de maling genomen werd en gaf commando voor vertrek.
De route liep via Halsteren en Kruisland, het tempo was tot dan toe niet overdreven hoog, maar door de drukte met auto's en andere fietsers moest er vaak geremd en opgetrokken worden, zelf had ik daar geen last van, heb zo'n twintig kilometer op ongeveer 50 meter achter de groep gereden, lekker een beetje bij trainen.
René moest echter de tol betalen voor het mee op kop rijden en het harmonica effect van de groep, het viaduct over de Roosendaalsche Vliet sloeg bij René in de benen, geen probleem reed toch al achteraan dus René en Melanie mee op sleeptouw naar boven, dat René echt niet goed zat bleek wel toen hij niet eens doorhad dat hij een lekke band had, Melanie zag het gelukkig wel.
Het wisselen van de band liep vrij voorspoedig, tenminste als je de stress bij René daarbij niet meetelt en ook niet het feit dat een band oppompen veel makkelijker gaat met de CO2 patronen die tenslotte zichtbaar op zijn fiets zaten, maar ja vermoeidheid haalt ook zuurstof uit de hersenen weg, gelukkig begreep hij wel dat hij de rest van de rit in mijn wiel moest blijven om met een gelijkmatig tempo de rit uit te rijden.
Langzamerhand ging het tempo wat omhoog en toen bij Helwijk de Haringvliet geroken werd kroop Kees al in zijn stuur, op de brug sprong Kees weg met vlak daarachter Izaak, die makkelijk naar Kees toe reed, Léon sprong wat later, zelf had ik niet zo'n ambitie, maar ging toch ook maar.
Léon kon met toch wat moeite aansluiten.
Na de brug werd er al snel weer tempo gemaakt, maar zoals vaker de laatste tijd werd er niet achterom gekeken of de groep al compleet was, Melanie die de bruggen nu eenmaal verstandig op haar eigen tempo op moet rijden lag ver achter, Ron was bij haar gebleven, zelf ook in de remmen geknepen na eerst naar de groep geroepen te hebben.
Samen met Ron met 34p/u het gat dicht gereden, dat kan dan niet met 40 per uur want dan gaat Melanie over de kop, bij de groep schijnen ze dat niet echt door te hebben!
Via Oude Tonge waarvan ik denk dat we dat zo langzamerhand eens moeten gaan mijden, slechte straten en steeds meer verkeersdrempels, naar de Krammer, hier de gebruikelijke taferelen, samen met Melanie in haar tempo omhoog gereden om via de Zwarteweg die in een keurig nieuw zwart asfalt jasje gestoken is na 100km terug in Smerdiek.
In het café nam Mas het woord, hij had tenslotte, tenminste dat dacht hij de auto indeling voor volgende week naar Luik gemaakt.
Uiteraard waren wij het met deze indeling niet eens, René twijfelde sterk of Mas het gebruik van de fietsendrager van Theo door René wel met Theo doorgesproken had, Mas zij van ja, Theo ontkende natuurlijk, toen ook nog eens na onze manier van "tellen" er vijf fietsers met zes auto's op pad gingen gaf Mas het maar op.
Dan moet er natuurlijk nog vertrokken worden, dus Mas stelde voor om 06:30 uit Smerdiek te vertrekken, dan kan er om 08:30 in Luik gestart worden, veel te vroeg volgens sommigen, bij een gemiddelde snelheid van 180km/pu hoeven we pas om 07:15 weg, het is tenslotte maar 200km.
Ondertussen waren de vervoers plannen niet van de lucht, van omgebouwde aanhangers, vrachtwagens en zelfs de oude Rabo bus kwamen in beeld als alternatief voor de vele auto's die er anders altijd ingezet moeten worden, Mas serieus als altijd gaf aan dat dit soort plannen er 10 jaar geleden ook al eens waren, wij gaven ook heel serieus als antwoord dat wij het nu echt serieus op gaan pakken, met een éénmalige bijdrage van zo'n €200 per lid kunnen we een mooie huifkar, bus of zeecontainer kopen en is alles opgelost.
Gelukkig is er voldoende drank voorhanden in café Smerdiek anders waren dit soort zware gesprekken nooit vol te houden.
Volgende keer gaan de verhalen hopelijk weer over serieus fietsen, ben benieuwd hoe een ieder zijn verhaal over "Les Geants des Ardennes" op de blog vertelt.
De route liep via Halsteren en Kruisland, het tempo was tot dan toe niet overdreven hoog, maar door de drukte met auto's en andere fietsers moest er vaak geremd en opgetrokken worden, zelf had ik daar geen last van, heb zo'n twintig kilometer op ongeveer 50 meter achter de groep gereden, lekker een beetje bij trainen.
René moest echter de tol betalen voor het mee op kop rijden en het harmonica effect van de groep, het viaduct over de Roosendaalsche Vliet sloeg bij René in de benen, geen probleem reed toch al achteraan dus René en Melanie mee op sleeptouw naar boven, dat René echt niet goed zat bleek wel toen hij niet eens doorhad dat hij een lekke band had, Melanie zag het gelukkig wel.
Het wisselen van de band liep vrij voorspoedig, tenminste als je de stress bij René daarbij niet meetelt en ook niet het feit dat een band oppompen veel makkelijker gaat met de CO2 patronen die tenslotte zichtbaar op zijn fiets zaten, maar ja vermoeidheid haalt ook zuurstof uit de hersenen weg, gelukkig begreep hij wel dat hij de rest van de rit in mijn wiel moest blijven om met een gelijkmatig tempo de rit uit te rijden.
Langzamerhand ging het tempo wat omhoog en toen bij Helwijk de Haringvliet geroken werd kroop Kees al in zijn stuur, op de brug sprong Kees weg met vlak daarachter Izaak, die makkelijk naar Kees toe reed, Léon sprong wat later, zelf had ik niet zo'n ambitie, maar ging toch ook maar.
Léon kon met toch wat moeite aansluiten.
Na de brug werd er al snel weer tempo gemaakt, maar zoals vaker de laatste tijd werd er niet achterom gekeken of de groep al compleet was, Melanie die de bruggen nu eenmaal verstandig op haar eigen tempo op moet rijden lag ver achter, Ron was bij haar gebleven, zelf ook in de remmen geknepen na eerst naar de groep geroepen te hebben.
Samen met Ron met 34p/u het gat dicht gereden, dat kan dan niet met 40 per uur want dan gaat Melanie over de kop, bij de groep schijnen ze dat niet echt door te hebben!
Via Oude Tonge waarvan ik denk dat we dat zo langzamerhand eens moeten gaan mijden, slechte straten en steeds meer verkeersdrempels, naar de Krammer, hier de gebruikelijke taferelen, samen met Melanie in haar tempo omhoog gereden om via de Zwarteweg die in een keurig nieuw zwart asfalt jasje gestoken is na 100km terug in Smerdiek.
In het café nam Mas het woord, hij had tenslotte, tenminste dat dacht hij de auto indeling voor volgende week naar Luik gemaakt.
Uiteraard waren wij het met deze indeling niet eens, René twijfelde sterk of Mas het gebruik van de fietsendrager van Theo door René wel met Theo doorgesproken had, Mas zij van ja, Theo ontkende natuurlijk, toen ook nog eens na onze manier van "tellen" er vijf fietsers met zes auto's op pad gingen gaf Mas het maar op.
Dan moet er natuurlijk nog vertrokken worden, dus Mas stelde voor om 06:30 uit Smerdiek te vertrekken, dan kan er om 08:30 in Luik gestart worden, veel te vroeg volgens sommigen, bij een gemiddelde snelheid van 180km/pu hoeven we pas om 07:15 weg, het is tenslotte maar 200km.
Ondertussen waren de vervoers plannen niet van de lucht, van omgebouwde aanhangers, vrachtwagens en zelfs de oude Rabo bus kwamen in beeld als alternatief voor de vele auto's die er anders altijd ingezet moeten worden, Mas serieus als altijd gaf aan dat dit soort plannen er 10 jaar geleden ook al eens waren, wij gaven ook heel serieus als antwoord dat wij het nu echt serieus op gaan pakken, met een éénmalige bijdrage van zo'n €200 per lid kunnen we een mooie huifkar, bus of zeecontainer kopen en is alles opgelost.
Gelukkig is er voldoende drank voorhanden in café Smerdiek anders waren dit soort zware gesprekken nooit vol te houden.
Volgende keer gaan de verhalen hopelijk weer over serieus fietsen, ben benieuwd hoe een ieder zijn verhaal over "Les Geants des Ardennes" op de blog vertelt.
maandag 9 augustus 2010
Lekke banden regen
Vakantie- braderie of de mogelijke regen speelden TC de Bidon waarschijnlijk parten deze zondagmorgen, maar 6 leden aan de start. Besloten om maar niet al te ver te gaan vanwege de soms dreigende luchten. Mélanie demarreerde nog op de Oesterdam om aansluiting te krijgen bij een passerend clubje uit Oud Vossemeer. Net bovenop de brug over het kanaal was Jan Opree de pineut, hij had achter lek gereden, geen volgwagen aanwezig dus moest de tube gewisseld worden wat vrij vlot gebeurd was. Nog geen 2 kilometer verder was Jan weer de klos, nu de voorband lek. Net toen ieder in het zadel zat werd er al weer geroepen, LEK !!. Mélanie stond achter plat, dus weer een binnenbandje wisselen. Toch bijna 20 minuten verloren door de lekke banden waardoor men ondanks het korte rondje van 63 km nog na half twaalf terug was in de Haestinge.
zondag 8 augustus 2010
Bonjour mes amis
Vanuit het zonnige Frankrij een berichtje van uw dappere pedaalridder. Helaas begon het voor mijn persoontje iets minder zonnig. Op de donderdagochten kreeg ik een wat vervelend gevoel in de onderkaak. In de loop van de dag ging dat over in een een zeurende pijn. Vrijdag veel pijn en een constante dreun in het hoofd. Na twee slapeloze nachten en een dikke kaak via de receptie een afspraak kunnen maken bij de locale tandarts. Gelukkig bleken de vooroordelen mee te vallen, de houten hamer en combinatie tang zijn hier ook vervangen door moderne middelen. Een abces onder de kies bleek de oorzaak. Een gaatje in geboord, wat gepor met naalden, een paar doosjes met antibiotica en pijnstiller moeten de zaak weer oplossen.
Kreeg gelijk weer moed. In de middag de fiets opgetuigd en ongeveer op hetzelfde tijdstip als jullie op stap gegaan. Met 30 graden een pittige temperatuur, maar nog niet echt zinderend. De harde tegenwind in de klim maakte het wel extra moeilijk. Heb de krachten goed moeten verdelen, want kan nu uit ervaring vertellen dat een ontsteking en medicijnen een behoorlijke aanslag op je conditie zijn. Maar tussen het hijgen door heb ik toch kunnen genieten van de prachtige vergezichten op m'n oude bekenden col de Bacchus (976m) en col de Limouche (1040m). In de klim van de Limouche kwam ik middenn een wielerwedstrijd terecht. Motoragenten wuifde me naar de kant. Even later kwam een afdalend peloton op volle snelheid voorbijgesuisd. Zag er proffesioneel uit, compleet met het hele circus er rond. Later volgden nog vier groepen, in totaal toch wel meer als 100 renners. Even later was ik zelf in de afdaling. Naar boven kruipende achterblijvers kwamen tegemoet. Dat gaf me vleugels en ik vloog naar beneden. Helaas na dik drie kilometer kwam ik er achter dat ik m'n afslag was vergeten. Weinig keuze, een reuze omweg of terug naar boven. Dus draaien maar en terug naar boven klimmen, waar vlak bij de top de goede afslag lag te wachten. Onderweg maar even gebeld en mijn lieftallige vrouw verteld dat ik te laat zou zijn om mee om boodschappen te gaan, geen enkel probleem natuurlijk. Vandaag nog een aanbieding gekregen om maandag mee te gaan met Eline en nog wat mensen naar de Mont Ventoux. Zit er niet in vrees ik, de ontsteking is nog niet weg en de benen zijn nog wat machteloos en krachteloos. Maar van de week komt dat vast weer goed.
Au Bientot
Kreeg gelijk weer moed. In de middag de fiets opgetuigd en ongeveer op hetzelfde tijdstip als jullie op stap gegaan. Met 30 graden een pittige temperatuur, maar nog niet echt zinderend. De harde tegenwind in de klim maakte het wel extra moeilijk. Heb de krachten goed moeten verdelen, want kan nu uit ervaring vertellen dat een ontsteking en medicijnen een behoorlijke aanslag op je conditie zijn. Maar tussen het hijgen door heb ik toch kunnen genieten van de prachtige vergezichten op m'n oude bekenden col de Bacchus (976m) en col de Limouche (1040m). In de klim van de Limouche kwam ik middenn een wielerwedstrijd terecht. Motoragenten wuifde me naar de kant. Even later kwam een afdalend peloton op volle snelheid voorbijgesuisd. Zag er proffesioneel uit, compleet met het hele circus er rond. Later volgden nog vier groepen, in totaal toch wel meer als 100 renners. Even later was ik zelf in de afdaling. Naar boven kruipende achterblijvers kwamen tegemoet. Dat gaf me vleugels en ik vloog naar beneden. Helaas na dik drie kilometer kwam ik er achter dat ik m'n afslag was vergeten. Weinig keuze, een reuze omweg of terug naar boven. Dus draaien maar en terug naar boven klimmen, waar vlak bij de top de goede afslag lag te wachten. Onderweg maar even gebeld en mijn lieftallige vrouw verteld dat ik te laat zou zijn om mee om boodschappen te gaan, geen enkel probleem natuurlijk. Vandaag nog een aanbieding gekregen om maandag mee te gaan met Eline en nog wat mensen naar de Mont Ventoux. Zit er niet in vrees ik, de ontsteking is nog niet weg en de benen zijn nog wat machteloos en krachteloos. Maar van de week komt dat vast weer goed.
Au Bientot
zaterdag 7 augustus 2010
donderdag 5 augustus 2010
Geants des Ardennes
Klik op de link voor de route van de Geants des Ardennes. Helaas ben ik er dan niet bij.....
woensdag 4 augustus 2010
maandag 2 augustus 2010
Nog meer aardige foto' s
Het bijschrift luidt: Sans velo il est plus difficile de chuter
Nee, geen nieuw kapsel, maar de helm afgezet na Parijs-Roubaix
zaterdag 31 juli 2010
De foto die u niet te zien kreeg...
Hier een foto van A. vd R. in de Pyreneen, bezig de band van zijn Pinarello op te pompen.
Laten sterven maar ook laten leven
Een slechtere windrichting ZW 4 a 5 bft zoals vandaag kan je vanaf Tholen bijna niet hebben.
Bij aankomst bij café Smerdiek vroeg Mas direct aan mij wat een een goeie route zou zijn, één ding stond voorop, via de Oesterdam terug, maar hoe kom je daar, een optie is ook vertrekken via de dam richting Waarde, maar dit betekent zo'n 45km tegen wind vertrekken, geen leuk vooruitzicht.
Mas werpt zich op als toerleider, want via Brabant is toch wel de meest gunstige route.
Vertrek met wind mee richting Stalland, op Oude Sint Annalandseweg rijdt Wim Marinissen naast Onno Lindhout en het tempo gaat al fluks richting de 36km/pu, heb mij eerder dit seizoen voorgenomen niet al te veel meer over het tempo te zeggen, dus alleen een korte opmerking naar Wim dat hij zich tegenwind wel uit kan leven.(hou dit in je gedachten)
Zoals wel vaker is dit tegen dovemansoren, want alle negen andere fietsers houden het tempo strak rond 34 a 36 per uur.
Na de tweede passage in de buurt van Welberg kiest Melanie na zo'n 40km haar eigen weg, het tempo blijft gestaag zo rond de 36km/pu.
Zelf zie ik de bui al hangen, straks nog flink tegenwind, weet je wat, als ik op kom zal ik het tempo wat temperen, na de wissel kom ik naast Wim Marinissen te rijden, Wim houdt na de wissel een iets hoger tempo aan zodat hij een fietslengte voor mij bleef rijden en geen enkele keer om keek om het tempo ook te laten zakken, voor mij geen probleem, maar in mijn hoofd ging de duvel aan het werk, want bij de volgende beurt op kop zou de wind wel eens flink tegen kunnen staan.
Achteraf hoorde ik in het café dat mijn snode plan al door Kees Lindhoud was onderkend.
Het tempo bleef van wind gestaag rond de 36 hangen, het kon niet anders of Wim zou na zijn beurt van wind aan de linkerkant tegenwind rechts naast mij komen te rijden, de duvel werd ontketend, het tempo werd tegenwind door mij ook op 35 a 36 gehouden, Wim ging stervend ten onder.
De volgende beurten naast Wim hem natuurlijk met rust gelaten, leven en laten leven.
Op de Oesterdam sprongen Kees Lindhoud, Wim Poot en Onno Lindhout voor een demarrage van zo'n 12km weg, de rest ging wat rustiger deze 12km aan.
Het eerste stuk stond de wind nog redelijk gunstig, dus ging het tempo gestaag omhoog, na mijn tweede waarschuwing van vandaag, deze keer richting René vd Houten omdat na de tweede bocht naar links de wind weer flink tegen zou staan. Achteraf al te laat een aantal hadden toch al te veel ingeleverd.
Nadat het wisselen niet meer zo soepel ging, de laatste 1,5km tegenwind alleen op kop gereden, het tempo strak op 36km/pu gehouden mooi dat de rest dit konden volgen.
Na 98km terug in café Smerdiek, waar Wim Marinissen aangaf het wel degelijk gevoeld had dat hij door mij flink te grazen genomen was.
Kees dikte dit nog eens aan dat hij het aan had zien komen en Wim Poot overhaalde om tegenwind maar 30km/pu te rijden.
Het spel kan alleen gespeeld worden zolang het voor ieder een spel blijft, en Wim M had dat vandaag keurig in de smiezen, alleen Wim, als het moment daar is, en dat komt, dat het andersom is, dan krijg je van mij de bekende vinger en ga ik keurig in je wiel zitten, want ik ben met 54 jaar te wijs om in het wiel te sterven.
Al met al een leuke rit en de complimenten aan Mas, zelfs in Brabant zijn er routes die je redelijk ontspannen kan fietsen.
Bij aankomst bij café Smerdiek vroeg Mas direct aan mij wat een een goeie route zou zijn, één ding stond voorop, via de Oesterdam terug, maar hoe kom je daar, een optie is ook vertrekken via de dam richting Waarde, maar dit betekent zo'n 45km tegen wind vertrekken, geen leuk vooruitzicht.
Mas werpt zich op als toerleider, want via Brabant is toch wel de meest gunstige route.
Vertrek met wind mee richting Stalland, op Oude Sint Annalandseweg rijdt Wim Marinissen naast Onno Lindhout en het tempo gaat al fluks richting de 36km/pu, heb mij eerder dit seizoen voorgenomen niet al te veel meer over het tempo te zeggen, dus alleen een korte opmerking naar Wim dat hij zich tegenwind wel uit kan leven.(hou dit in je gedachten)
Zoals wel vaker is dit tegen dovemansoren, want alle negen andere fietsers houden het tempo strak rond 34 a 36 per uur.
Na de tweede passage in de buurt van Welberg kiest Melanie na zo'n 40km haar eigen weg, het tempo blijft gestaag zo rond de 36km/pu.
Zelf zie ik de bui al hangen, straks nog flink tegenwind, weet je wat, als ik op kom zal ik het tempo wat temperen, na de wissel kom ik naast Wim Marinissen te rijden, Wim houdt na de wissel een iets hoger tempo aan zodat hij een fietslengte voor mij bleef rijden en geen enkele keer om keek om het tempo ook te laten zakken, voor mij geen probleem, maar in mijn hoofd ging de duvel aan het werk, want bij de volgende beurt op kop zou de wind wel eens flink tegen kunnen staan.
Achteraf hoorde ik in het café dat mijn snode plan al door Kees Lindhoud was onderkend.
Het tempo bleef van wind gestaag rond de 36 hangen, het kon niet anders of Wim zou na zijn beurt van wind aan de linkerkant tegenwind rechts naast mij komen te rijden, de duvel werd ontketend, het tempo werd tegenwind door mij ook op 35 a 36 gehouden, Wim ging stervend ten onder.
De volgende beurten naast Wim hem natuurlijk met rust gelaten, leven en laten leven.
Op de Oesterdam sprongen Kees Lindhoud, Wim Poot en Onno Lindhout voor een demarrage van zo'n 12km weg, de rest ging wat rustiger deze 12km aan.
Het eerste stuk stond de wind nog redelijk gunstig, dus ging het tempo gestaag omhoog, na mijn tweede waarschuwing van vandaag, deze keer richting René vd Houten omdat na de tweede bocht naar links de wind weer flink tegen zou staan. Achteraf al te laat een aantal hadden toch al te veel ingeleverd.
Nadat het wisselen niet meer zo soepel ging, de laatste 1,5km tegenwind alleen op kop gereden, het tempo strak op 36km/pu gehouden mooi dat de rest dit konden volgen.
Na 98km terug in café Smerdiek, waar Wim Marinissen aangaf het wel degelijk gevoeld had dat hij door mij flink te grazen genomen was.
Kees dikte dit nog eens aan dat hij het aan had zien komen en Wim Poot overhaalde om tegenwind maar 30km/pu te rijden.
Het spel kan alleen gespeeld worden zolang het voor ieder een spel blijft, en Wim M had dat vandaag keurig in de smiezen, alleen Wim, als het moment daar is, en dat komt, dat het andersom is, dan krijg je van mij de bekende vinger en ga ik keurig in je wiel zitten, want ik ben met 54 jaar te wijs om in het wiel te sterven.
Al met al een leuke rit en de complimenten aan Mas, zelfs in Brabant zijn er routes die je redelijk ontspannen kan fietsen.
donderdag 29 juli 2010
Gejaagd door de wind
Hoe het komt weet ik niet maar op de een of andere manier schijnt de woensdagavondrit de laatste tijd uit te nodigen om er maar eens flink aan te trekken, zeker als men weet dat men het "speedgroeprondje" gaat rijden,gisteren was dat dus ook weer het geval.De Oesterdam werd met wat zij- en rugwind snel genomen, links het kanaal over en richting Heimolen. Tineke en René moesten nog flink in de ankers toen er plots vanuit de richting Woensdrecht twee motoren opdoemden vanachter de bossage, gelijk een gat dus even flink bikkelen om weer aan te sluiten, vooraan hadden ze hier niets van meegekregen en daarna nog even dat verrekte slecht lopende klinkerstuk achter de benzinepomp over, even bijkomen. De bossen bij Bergen door en de Thoolse brug op waar de beide Lindhout(d)jes weer om de eer streden, de zoon van deed hier ook goed mee.
Mélanie had duidelijk nog wat voordeel van haar Pyreneenweek, ze kon overal goed mee, al was het na de brug even over, ze kon niet verder vanwege een lekke voorband.
Gentlemens Ron en Adrie verleenden hier eerste hulp. Ondanks dat het wat hard ging geen noemenswaardig gemopper gehoord, al is het bij uitkomen van de bochten en oversteken even opletten dat men niet te snel doortrekt.
Mélanie had duidelijk nog wat voordeel van haar Pyreneenweek, ze kon overal goed mee, al was het na de brug even over, ze kon niet verder vanwege een lekke voorband.
Gentlemens Ron en Adrie verleenden hier eerste hulp. Ondanks dat het wat hard ging geen noemenswaardig gemopper gehoord, al is het bij uitkomen van de bochten en oversteken even opletten dat men niet te snel doortrekt.
Abonneren op:
Posts (Atom)